آتشفشان «نیراگونگو» از یک سیستم تونلی پیچیده برخوردار است که همانند ریشه‌های درخت در سراسر کوه گسترده شده‌اند.

در سال 2002 پس از آنکه شکاف اولیه این تونلها باز شد فشار هوا این سیستم را تخلیه و فورانهایی از مواد مذاب را به بیرون پرتاب کرد.

تصاویر زیر که در شماره ماه آوریل مجله نشنال جئوگرافی منتشر شده‌اند، فعالیت شدید این آتشفشان را نشان می‌دهند:




مرگبار
کوه «نیراگونگو» یکی از مرگبارترین آتشفشان‌های زمین است اما به اعتقاد دانشمندان خطری که مردم منطقه را تهدید می‌کند
بیش از خطر خود فوران این آتشفشان است




«پیتر کارستن» عکاس با پوشیدن لباس مخصوص عایق به دریاچه گدازه‌های آتشفشانی نزدیک می‌شود




اکتشاف
یک عضو هیأت اعزامی نشنال جئوگرافی بر روی کف گدازه‌های خنک شده راه می‌رود




نمای هوایی کوه «نیراگونگو»
یک آتشفشان فعال در کوهستان «ویرونگا» واقع در پارک ملی «ویرونگا»




چارچوب یکی از بزرگترین و کمتر شناخته شده ترین دریاچه‌های مواد مذاب
این دریاچه بیش از 700 پا عرض و احتمالا چندین مایل عمق دارد




حبابهای جوشان امواج خروشانی از گدازه‌ها را به دیواره‌های دهانه پرتاب می‌کنند
دانشمندان از عمق این دریاچه اطلاع چندانی در دست ندارند اما نمونه گیریهای اخیر گدازه نشان می‌دهد
که در این ماده مذاب، ماگمایی از جبه زمین با عمق بیش از 74 کیلومتر (46 مایل) وجود دارد




با دمای حدود هزار و 800 درجه فارنهایت (982.22 درجه سانتیگراد) این دریاچه گدازه به شدت نا آرام است
به طوریکه سنگهای مذابیکه به هوا پرتاب می‌شوند اشکال صفحه مانندی را بر روی سطح دریاچه تشکیل می‌دهند




حبابهای گازی که از این دریاچه متصاعد می‌شوند، در ارتفاع 60 پایی بالای دریاچه گدازه در هوا منفجر می‌شوند