آیا بی وزنی موجب نابینایی می شود؟
نتایج جدیدترین مطالعات حاكی از آن است كه شرایط بی وزنی می تواند موجب آسیب دیدگی چشم و بروز مشكلات در دید شود.
وقتی «مایكل بارت» 200 روز را در ایستگاه بین المللی فضایی سپری كرد انتظار تجربه برخی تغییرات فیزیكی ناخوشایند را را داشت.
او می دانست بدون گرانش زمین، بدن فضانوردان دچار پوكی استخوان و كاهش توده عضلات شده و ممكن است گلبول های قرمز كمتری تولید كند و دچار آتروفی و ضعف عضلات قلبی شوند.
بارت به عنوان یك پزشك متخصص طب هوافضا می دانست چگونه با رژیم غذایی و ورزش با این تغییرات مقابله كند. اما تاری دید مشكلی بود كه او خود را برای آن آماده نكرده بود.
وی هفته گذشته با حضور در نشست سالانه پیشرفت های علمی آمریكا در بوستون گفت از اینكه پس از چند هفته حضور در فضا، دیدش به طور قابل توجهی كاهش یافت، شگفت زده شد.
وی وقتی موارد ثبت شده پزشكی ماموریت های فضایی پیشین را بررسی كرد دریافت، بسیاری از فضانوردان نیز پیش از او مشكل مشابهی را گزارش كرده بودند اما هیچ كس به دنبال عامل مشتركی برای این مشكل نگشته بود.
به لطف بررسی های بارت و انجام آزمایش های MRI ، دانشمندان اكنون عقیده دارند كاهش دید فضانوردان نتیجه زندگی در شرایط بی وزنی است.
محققان می گویند گرانش زمین موجب می شود مایعات به سمت پایین بدن كشیده شوند، در شرایط بی وزنی فشار بیشتری بر جمجمه وارد می شود كه موجب متورم شدن رشته های عصبی مغز می شود. در این حالت كره چشم اندكی پهن می شود و فرد فكر می كند دچار تاری دیده شده است.
به گفته بارت، هنوز مشخص نیست چرا به اصطلاح «سندرم چشمی پروازهای فضایی» مردان را بیش از زنان تحت تاثیر قرار می دهد و اینكه آیا این امر می تواند موجب آسیب دیدگی دائمی چشم فضانورد در زمان بازگشتش به زمین شود.
جواب بصورت نقل قول