beautiful poems

[omid.k]

AIDA IN THE MIRROR
Ahmad Shamlo









Your lips, delicate as poetry,
turn the most voluptuous kiss
into such a coyness
that the cave animal uses it
to become human.
And your cheeks, with two oblique lines,
that lead your pride
and my destiny
I who have endured the night
without being armed
in anticipation of the dawn
and have brought back
a proud virginity,
sealed
from the brothels of barter.
(Never did a man so ruinously rise
to kill himself
as I settled the task of living)
And your eyes are the secret of fire
and your love
is the victory of man
when he rushes to battle against his fate.
And your bosom
a tiny place to live
a tiny place to die
and an escape
from the city
that accuses the purity of the sky
shamelessly with a thousand fingers.
A mountain begins with its first rocks
and man with the first pain
in me, there was a cruel prisoner
not used to the clanking of his chains
I began with your first glance.
Tempests play magnificently
a tiny flute
in your grand dance.
And the singing of your veins
makes the sun of the always rise.
(Let me rise from sleep so
that all the lanes of the city
perceive my presence.)
Your hands are reconciliation
and friends helping that hostilities
may be forgotten.
Your forehead is a tall mirror
luminous and high
in which the Seven Sisters stare
to realize their beauty.
Two restless birds sing on your chest
from which direction will the summer arrive
so thirst will make
all the waters
even wholesomer?
That you may appear in the mirror
a life-long I kept
staring at it
all the lakes and the seas
I wept.
O Fairy in human form
whose body would not burn
except in the fire of illusion
your presence is a paradise
justifying escape from hell
it is an ocean overwhelming me
to wash me clean
of every lie
and of every sin.
And the dawn awakens by your hands

[omid.k]

آیدا در آینه

احمد شاملو

لبانت

به ظرافت شعر

شهوانی ترین بوسه ها را به شرمی چنان مبدل میکند

که جاندار غارنشین از آن سود می جوید

تا به صورت انسان درآید .

و گونه هایت

....... با دو شیار مورب ،

که غرور تو را هدایت میکنند و

.................................... سرنوشت مرا

که شب را تحمل کرده ام

بی آنکه به انتظار صبح

.............................. مسلح بوده باشم

و بکارتی سربلند را

از روسپی خانه های داد و ستد

...................... سر به مهر بازآورده ام .

هرگز کسی اینگونه فجیح به کوشتن خویشتن خود برنخاست که من به زندگی

نشستم !

و چشمانت راز آتش است .

و عشقت پیروزی آدمی است

.... هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد .

و آغوشت .....

اندک جائی برای زیستن

اندک جائی برای مردن

و گریز از شهر

................ که با هزار انگشت

....................................... به وقاحت

پاکی آسمان را متهم می کند

کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود

و انسان با نخستین درد .

در من زندای ستم گری بود

که به آواز زنجیرش خو نمی کرد

من با نخستین نگاه تو آغاز شدم .

توفان ها

در رقص عظیم تو

................... به شکوهمندی

....................................... نی لبکی می نوازد ،

و ترانه ی رگ هایت

آفتاب همیشه را طالع میکند

بگذار چنان از خواب برآیم

که کوچه های شهر

حضور مرا دریابند .

دستانت آشتی است

و دوستانی که یاری می دهند

تا دشمنی از یاد برده شود

پیشانیت آینه ای بلند است

تاب ناک و بلند ،

که خواهران هفتگانه در آن می نگرند

تا به زیبایی خویش دست یابند

دو پرنده ی بی طاقت در سینه ات آواز می خوانند.

تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید

تا عطش

آب ها را گواراتر کند ؟

تا در آینه پدیدار آیی

عمری دراز در آن نگریستم

من برکه ها و دریاها را گریستم

ای پری وار در قالب آدمی

که پیکرت جز در خلواره ی ناراستی نمی سورد

حضورت بهشتی است

که گریز از جهنم را توجیه میکند،

دریایی که مرا در خود غرق میکند

تا از همه گناهان و دروغ

شسته شوم .

و سپیده دم با دست هایت بیدار می شود .

بهمن 1342

تنظیم : omid.k

[omid.k]

The Fish






my heart was ever
warm and red
like this before.
I sense that
in the worst moments of this black, death-feeding repast
a thousand thousand well-springs of sunlight,
stemming from certitude,
well up in my heart.
I sense, further, that
in every nook and cranny of this salt barrenness of despair
a thousand thousand joy forests,
stemming from the soil,
are suddenly springing.
Oh, lost certitude, oh, sea-creature
fleeing in the concentric,
shivering,
mirroring pools,
I am the clear pool:
mesmerized by love,
search out a path for me
among the mirror pools.
I don't think
my hand was ever
strong and alive
like this, before.
I sense that
at the flow of blood-red tears in my eyes
a duskless sun pours forth a song.
I sense that
in my every vein,
in time with my every heart beat,
the warning bell of a departing caravan tolls.
She, bare, came
one evening
through the door
like the soul of water.
At her breast
two fish
In her hand a mirror
Her wet hair,
moss fragrance, intertwined moss.
On the threshold of despair,
I bellowed: Ah, oh retrieved certitude.
I won't put you again aside. I don't suppose

[omid.k]

ماهی

احمد شاملو

من فکر می کنم

هر گز نبوده قلب من

........................ اینگونه گرم و سرخ

احساس می کنم

در بدترین دقایق این شام مرگ زای

چندین هزار چشمه ی خورشید

در دلم

می جوشد از یقین ،

احساس میکنم

در هر کنار و گوشه ی این شوره زار یاء س

چندین هزار جنگل شاداب

ناگهان

می روید از زمین

آه ای یقین گم شده ، ای ماهی گریز

در برکه های آینه لغزیده تو به تو

من آب گیر صافی ام ، اینک .... به سحر عشق

از برکه های آینه راهی به من بجو ....

من فکر میکنم

هرگز نبوده

.......... دست من

...................... این سان بزرگ و شاد

احساس می کنم :

در چشم من

.............. به آبشر اشک سرخ گون

خورشید بی غروب سرودی کشد نفیس

احساس می کنم

در هر رگ ام

............... به هر تپش قلب من

کنون

بیدار باش قافله ای می زند جرس

آمد شبی برهنه ام از در

چو روح آب

در سینه اش دو ماهی و در دستش آینه

گیسوی خیس او خزه بود ، چون خزه به هم .

من بانگ بر کشیدم از آستان یاء س :

آه ای یقین یافته ، بازت نمی نهم

1338

تنظیم : omid.k

[omid.k]

Another Birth

Frogh Frokhzad









My whole being is a dark chant
which will carry you
perpetuating you
to the dawn of eternal growths and blossoming
in this chant I sighed you sighed
in this chant
I grafted you to the tree to the water to the fire.

Life is perhaps
a long street through which a woman holding
a basket passes every day

Life is perhaps
a rope with which a man hangs himself from a branch
life is perhaps a child returning home from school.

Life is perhaps lighting up a cigarette
in the narcotic repose between two love-makings
or the absent gaze of a passerby
who takes off his hat to another passerby
with a meaningless smile and a good morning .

Life is perhaps that enclosed moment
when my gaze destroys itself in the pupil of your eyes
and it is in the feeling
which I will put into the Moon's impression
and the Night's perception.

In a room as big as loneliness
my heart
which is as big as love
looks at the simple pretexts of its happiness
at the beautiful decay of flowers in the vase
at the sapling you planted in our garden
and the song of canaries
which sing to the size of a window.

Ah
this is my lot
this is my lot
my lot is
a sky which is taken away at the drop of a curtain
my lot is going down a flight of disused stairs
a regain something amid putrefaction and nostalgia
my lot is a sad promenade in the garden of memories
and dying in the grief of a voice which tells me
I love
your hands.

I will plant my hands in the garden
I will grow I know I know I know
and swallows will lay eggs
in the hollow of my ink-stained hands.

I shall wear
a pair of twin cherries as ear-rings
and I shall put dahlia petals on my finger-nails
there is an alley
where the boys who were in love with me
still loiter with the same unkempt hair
thin necks and bony legs
and think of the innocent smiles of a little girl
who was blown away by the wind one night.

There is an alley
which my heart has stolen
from the streets of my childhood.

The journey of a form along the line of time
inseminating the line of time with the form
a form conscious of an image
coming back from a feast in a mirror

And it is in this way
that someone dies
and someone lives on.

No fisherman shall ever find a pearl in a small brook
which empties into a pool.

I know a sad little fairy
who lives in an ocean
and ever so softly
plays her heart into a magic flute
a sad little fairy
who dies with one kiss each night
and is reborn with one kiss each dawn

[omid.k]

تولدی دیگر

فروغ فرخزاد

همه ی هستی من آینه ی تاریکیست

که ترا در خود تکرار کنان

به سحرگاهان شکفتن ها و رستن ها ی ابدی آه کشیدم ، آه

من در این آیه ترا

به درخت و اب و آتش پیوند زدم

زندگی شاید

یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد

طندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد

زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر می گردد

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد، در فاصله ی رخوتناک دو هم آغوشی

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر بر میدارد

و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید " صبح بخیر"

زندگی شاید آن لحظه مسدودیست

که نگاه من ، در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد

و در این حسی است

که من ان را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت

در اتاقی که به اندازه ی یک تنهاییست

دل من

که به اندازه ی یک عشق است

به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای گل ها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای

و به اواز قناری ها

که به اندازه ی یک پنجره می خوانند

آه ....

سهم من اینست

سهم من اینست

سهم من ،

آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من می گیرد

سهم من پایین رفتن از پله متروک است

و به چیزی در پوسیدگی و غربت و اصل گشتن

سهم من گردش حزن الودی در باغ خاطرهاست

و در اندوه صدایی ان دادن که به من بگوید :

دستهایت را

دوست می دارم

دستهایم را در باغچه می کارم

سبز خواهم شد ف می دان ، میدان ف می دان

و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم

تخم خواهند کاشت

گوشواره ای به دو گوشم می آویزم

از دو گیلاس سرخ همزاد

و به دو ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم

کوچه ای هست که در آنجا

پسرانی که به من عاشق بودند ، هنوز

با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر

به تبسم معصوم دخترکی می اندیشند که شب او را باد با خود برد

کوچه ای هست که قلب من آنرا از محل کودکیم دزدیده است

سفر حجمی در خط زمان

و به حجمی خط خشک زمان ابستن کردن

حجمی از تصویری آگاه

که ز مهمانی یک آینه بر میگردد

و بدینسانست

که کسی می میرد

و کسی می ماند

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی میریزد ، مرواریدی

صید نخواهد کرد

من

پری کوچک غمگینی را

میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش در یک نی لبک می نوازد ارام ارام

پری کوچک غمگینی

که شب از یک بوسه می میرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

تنظیم : omid.k

[omid.k]

Gift
Frogh Farokhzad










out of the deep of darkness
and out of the deep of night I speak.

if you come to my house, friend
bring me a lamp and a window I can look through
at the crowd in the happy alley I speak out of the deep of night

[omid.k]

هدیه

فروغ فرخزاد

من از نهایت شب حرف می زنم

من از نهایت تارکی

و از نهایت شب حرف میزنم

اگر به خانه ی من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور

و یک دریچه از آن

به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم

تنظیم : omid.k

[omid.k]

The Beginning

Ahmad Shamlo











in a land unknown
at a time yet not arrived.
Thus, I was born
within the forest of beast and rock.
My heart
in void
started beating.
I abandoned the cradle of reiteration
in a land with no bird, no spring.
My first journey was a return
from the hope-abrading vistas of thorn and sand,
without having gone far
on the inexperienced feet of the fledgeling that was I.
My first journey
was a return.
The vast distance
taught no hope.
Trembling,
I stood on the feet of the novice that was I
facing the horizon ablaze.
I realized that there was no tidings
for in between stood a mirage.
The vast distance taught no hope.
I learnt that there was no tidings:
This boundless
was a prison so huge
that the soul
hid in tears
from shame of impotence Untimely

[omid.k]

آغاز

احمد شاملو

بی گناهان

به غربت

............ به زمانی که خود در نرسیده بود

چنین زاده شدم در بیشه ی جانوان و سنگ

و قلبم

در خلا

.......... تپیدن آغاز کرد

گهواره ی تکرار را ترک گفتم

در سرزمینی بی پرنده و بی بهار

نخستین سفرم بازآمدن بود از چشم اندازههای امیدفرسای ماسه و خار ،

بی آنکه با نخستین قدم های ناآزموده ی نوپای خویش به راهی

دور رفته باشم

نخستین سفرم

باز آمدن بود .

دور دست امیدی نمی آموخت .

لرزان

....... بر پاهای تو راه

............................ رو در افق سوزان ایستاده ام .

دریافتم که بشارتی نیست

تنظیم : omid.k