داستان پینوکیو ( کارلو کولودی )

[bidastar]

شاید شما داستان پینوکیو رو به صورتهای مختلف دیدید و شنیدید و خوندید. اما این یکی فرق میکنه!

ماجراهای پینوکیو یکی از معروفترین داستانهایه که کارلو کولودی (Carlo Collodi) نویسنده ایتالیایی، در سال 1883 یعنی حدود 123 سال پیش نوشته و داستان یه عروسک خیمه شب بازیه که خیلی خودخواه و بدجنسه، اون ماجراهای زیادی رو تجربه میکنه تا درست رو از نادرست تشخیص بده. اون میخواد به یه پسر واقعی تبدیل بشه اما اون به این هدف نمیرسه تا اینکه حرف گوش کردن، درستی، صداقت و بخشندگی رو یاد میگیره

[bidastar]

متن به زبان ایتالیایی به همراه ترجمه

___________________


فصل اول

چطوری شد که استاد آلبالو یک تیکه چوب پیدا کرد که مثل یک بچه گریه میکرد و میخندید.


Capitolo I

Come andò che Maestro Ciliegia, falegname, trovò un pezzo di legno, che piangeva e rideva come un bambino.

--------------------------------------------------------------------------------

یکی بود یکی نبود...
شما خوانندهای کوچولوی من فورا خواهید گفت: - یه پادشاهی بود!
- نه، بچه ها اشتباه کردید. یکی بود یکی نبود یه قطعه چوبی بود.
چوب بخصوصی نبود، بلکه یک تکه چوب معمولی بود, از همونها که برای اینکه خونه مونو گرم کنیم تو زمستون در منقل و بخاری آتیش روشن میکنیم .

نمیدانم چطور شروع کنم، ولی اینطور اتفاق افتاد که تو یه روز زیبا این تکه چوب تو مغازه یک نجار پیر بود، که اسمش آنتونیو بود، گرچه همه اونو آلبالو صدا میزدن, چون ته دماغش همیشه مثل آلبالو براق و قرمز بود.

به محض اینکه استاد آلبالو چشمش به این تکه چوب افتاد، خیلی خوشحال شد، و با خوشحالی دستهاشو به هم مالید و با صدای آرامی زمزمه کرد:

- این چوب خوب موقعی به دستم افتاد، ازش برای ساختن پایه یه میز استفاده میکنم.

بدون فوت وقت تبر تیزشو برداشت و خواست که چوبو بتراشه و شکلی بهش بده، اما تا تبرشو برداشت که ضربه اولو بزنه، دستش تو هوا باقی موند، چون صدای ضعیفی شنید که هشدار میداد:
- محکم به من نزنی ها!

C'era una volta...

- Un re! - diranno subito i miei piccoli lettori.

- No, ragazzi, avete sbagliato. C'era una volta un pezzo di legno.

Non era un legno di lusso, ma un semplice pezzo da catasta, di quelli che d'inverno si mettono nelle stufe e nei caminetti per accendere il fuoco e per riscaldare le stanze.

Non so come andasse, ma il fatto gli è che un bel giorno questo pezzo di legno capit? nella bottega di un vecchio falegname, il quale aveva nome mastr'Antonio, se non che tutti lo chiamavano maestro Ciliegia, per via della punta del suo naso, che era sempre lustra e paonazza, come una ciliegia matura.

Appena maestro Ciliegia ebbe visto quel pezzo di legno, si rallegr? tutto; e dandosi una fregatina di mani per la contentezza, borbott? a mezza voce:

- Questo legno è capitato a tempo; voglio servirmene per fare una gamba di tavolino.
-
Detto fatto, prese subito l'ascia arrotata per cominciare a levargli la scorza e a digrossarlo; ma quando fu l? per lasciare andare la prima asciata, rimase col braccio sospeso in aria, perché sent? una vocina sottile sottile, che disse raccomandandosi:
- Non mi picchiar tanto forte!
===========================

مجسم کنید استاد آلبالو چطور از تعجب خشکش زد!
برگشت و با ترس به اطراف اطاق نگاه کرد تا ببینه ااین صدا از کجا اومد، هیچکس و ندید! زیر نیمکتو نگاه کرد، هیچکس رو ندید، به گنجه اش که همیشه قفل بود نگاه کرد، هیچکس نبود، به سبد خرده چوبها نگاه کرد، کسی نبود، در نجاری رو باز کرد و نگاهی به خیابون انداخت، اما کسی نبود. آه کی بود؟
در حالی که میخندید و کلاه گیسشو میخاروند گفت، - آه فهمیدم، حتما به نظرم اومده. برم به کارم برسم.
تبرشو برداشت، یه ضربه ای روی چوب زد.
همون صدا ناله کنان داد زد، - آهای! تو داری اذیتم میکنی!
این دفعه استاد آلبالو ماتش برد، چشماش از حدقه بیرون زد، دهنش باز موند و زبونش رو چونش آویزون شد، مثل ماسکی کنار فواره.:wacko:
به محض اینکه تونست دوباره حرف بزنه، با ترس و لرز در حالیکه به لکنت افتاده بود گفت:
- آخه این صدای کوچولو که گفت آهای، از کجا ست؟

Figuratevi come rimase quel buon vecchio di maestro Ciliegia!
Gir? gli occhi smarriti intorno alla stanza per vedere di dove mai poteva essere uscita quella vocina, e non vide nessuno! Guard? sotto il banco, e nessuno; guard? dentro un armadio che stava sempre chiuso, e nessuno; guard? nel corbello dei trucioli e della segatura, e nessuno; apr? l'uscio di bottega per dare un'occhiata anche sulla strada, e nessuno. O dunque?...
- Ho capito; - disse allora ridendo e grattandosi la parrucca- si vede che quella vocina me la son figurata io. Rimettiamoci a lavorare. - E ripresa l'ascia in mano, tiro giù un solennissimo colpo sul pezzo di legno.
- Ohi! tu m'hai fatto male!
- grid? rammaricandosi la solita vocina. Questa volta maestro Ciliegia rest? di stucco, cogli occhi fuori del capo per la paura, colla bocca spalancata e colla lingua giù ciondoloni fino al mento, come un mascherone da fontana.
Appena riebbe l'uso della parola, cominci? a dire tremando e balbettando dallo spavento:
- Ma di dove sarà uscita questa vocina che ha detto ohi?...

--------------------------------------------------------------------------------

[bidastar]

تو اینجا که موجود زنده ای نیست. میشه این تیکه چوب یاد گرفته باشه که مثل یه بچه گریه زاری کنه؟

منکه باورم نمیشه، این چوبه که اینجاست، یه چوبیه مثل بقیه، که اگه تو منقل بندازیش ، آتیشش کتری رو میجوشونه... خوب؟ کسی توش قایم شده؟ اگه کسی این تو قایم شده باشه، وای به حالش. حالا آدمش میکنم!

بعد از این حرفها چوب بیچاره رو با دو دستش گرفت و بی رحمانه شروع کرد به دیوار کوبیدن.
بعد وایستاد و منتظر شد تا ببینه او صدای کوچولو باز هم ناله میکنه. دو دقیقه صبر کرد، خبری نشد، پنج دقیقه، هیچی، ده دقیقه، خبری نشد!

در حالیکه میخندید و موهای کلاه گیسشو به هم میزد گفت، - فهمیدم،
این صدا رو که میگه آخ! به نظرم تو خیلاتم میشنوم! بذار بکارم برسم.

از اونجایی که خیلی ترسیده بود، شروع کرد آواز خوندن شاید کمی ترسش بریزه.
در ضمن تبر رو کنار گذاشت و رنده در دست گرفت، تا با کشیدن و رنده کردن چوب رو صاف کنه، اما در حالیکه رنده بالا پایین میشد، صدای ضعیفی شنید که با خنده میگفت:

- وایستا! داری غلغلکم میدی!

این دفعه استاد آلبالوی بیچاره مثل برق زده ها افتاد. وقتی چشماشو باز کرد، دی که وسط اتاق نشسته.
قیافه اش تغییر کرده بود و ته دماغش که همیشه قرمز بود از شدت ترس کبود شده بود.


Eppure qui non c'è anima viva. Che sia per caso questo pezzo di legno che abbia imparato a piangere e a lamentarsi come un bambino?

Io non lo posso credere. Questo legno eccolo qui; è un pezzo di legno da caminetto, come tutti gli altri, e a buttarlo sul fuoco, c'è da far bollire una pentola di fagioli... O dunque? Che ci sia nascosto dentro qualcuno? Se c'è nascosto qualcuno, tanto peggio per lui. Ora l'accomodo io!
E cos? dicendo, agguant? con tutte e due le mani quel povero pezzo di legno, e si pose a sbatacchiarlo senza carità contro le pareti della stanza.
Poi si messe in ascolto, per sentire se c'era qualche vocina che si lamentasse. Aspett? due minuti, e nulla; cinque minuti, e nulla; dieci minuti, e nulla!
- Ho capito; - disse allora sforzandosi di ridere e arruffandosi la parrucca - si vede che quella vocina che ha detto ohi, me la son figurata io! Rimettiamoci a lavorare.- E perché gli era entrata addosso una gran paura, si prov? a canterellare per farsi un po' di coraggio.
Intanto, posata da una parte l'ascia, prese in mano la pialla, per piallare e tirare a pulimento il pezzo di legno; ma nel mentre che lo piallava in su e in giù, sent? la solita vocina che gli disse ridendo: - Smetti! tu mi fai il pizzicorino sul corpo! - Questa volta il povero maestro Ciliegia cadde giù come fulminato. Quando riapr? gli occhi, si trov? seduto per terra. Il suo viso pareva trasfigurito, e perfino la punta del naso, di paonazza come era quasi sempre, gli era diventata turchina dalla gran paura.

[bidastar]

فصل دوم

استاد آلبالو چوب رو به دوستش ژپتو میده، و اون از چوب عروسک حیرت آوری میسازه که میتونه برقصه، شمشیر بازی کنه و معلق بزنه.


Capitolo II

Maestro Ciliegia regala il pezzo di legno al suo amico Geppetto, il quale lo prende per fabbricarsi un burattino maraviglioso, che sappia ballare, tirar di scherma e fare i salti mortali
======================

In quel punto fu bussato alla porta.
- Passate pure, - disse il falegname, senza aver la forza di rizzarsi in piedi. Allora entro in bottega un vecchietto tutto arzillo, il quale aveva nome Geppetto; ma i ragazzi del vicinato, quando lo volevano far montare su tutte le furie, lo chiamavano col soprannome di Polendina, a motivo della sua parrucca gialla, che somigliava moltissimo alla polendina di granturco. Geppetto era bizzosissimo. Guai a chiamarlo Polendina! Diventava subito una bestia, e non c'era più verso di tenerlo.

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

در این لحظه یکی در زد.
نجار گفت، - بفرمایید، توان ایستادن رو پاشو نداشت.
پیرمرد سرزنده ای به نام ژپتو وارد مغازه شد، هرچند بچه های محل به شوخی به خاطر کلاه گیسش که مثل فرنی ذرت زرد بود اونو پولندینا صدا میکردن.
ژپتو عصبانی میشد. وای به حال کسی که اونو پولندینا صدا میزد! به دیوی تبدیل میشد که هیچکس نمیتونست جلوشو بگیره.

--------------------------------------------------------------------------------

[bidastar]

Buon giorno, mastr'Antonio, - disse Geppetto. - Che cosa fate cost? per terra? - Insegno l'abbaco alle formicole. - Buon pro vi faccia. - Chi vi ha portato da me, compar Geppetto? - Le gambe. Sappiate, mastr'Antonio, che son venuto da voi, per chiedervi un favore. - Eccomi qui, pronto a servirvi, - replico il falegname, rizzandosi su i ginocchi. - Stamani m'è piovuta nel cervello un'idea. - Sentiamola. - Ho pensato di fabbricarmi da me un bel burattino di legno: ma un burattino maraviglioso, che sappia ballare, tirare di scherma e fare i salti mortali. Con questo burattino voglio girare il mondo, per buscarmi un tozzo di pane e un bicchier di vino: che ve ne pare? - Bravo Polendina! - grid? la solita vocina, che non si capiva di dove uscisse.

ژپتو گفت، - روز بخیر استاد آنتونیو، اونجا رو زمین چیکار میکنی؟
- دارم به مورچه ها با چرتکه کار کردنو یاد میدم.
- کار خوبی میکنی.
- چی شما رو اینجا اورد، آقای ژپتو؟
- پاهام. میدونی، آقای آنتونیو، میدونی، اومدم ازت یه خواهشی بکنم.
نجار بلند شد و جواب داد، - در خدمتتونم.
- امروز صبح فکری به سرم زد.
- بگو بشنویم.
- فکر کردم یه عروسک چوبی بسازم، یه عروسک خارق العاده که برقصه، شمشیر بازی کنه و معلق بزنه. با این عروسک میخوام برم دنیا رو بگردم، تا یه نون حسابی و یه لیوان شراب گیر بیارم، خوب چی میگی؟
یه صدایی که معلوم نشد از کجا میاد داد زد، - آفرین پولندینا!
=============================

A sentirsi chiamar Polendina, compar Geppetto diventò rosso come un peperone dalla bizza, e voltandosi verso il falegname, gli disse imbestialito: - Perché mi offendete? - Chi vi offende? - Mi avete detto Polendina!... - Non sono stato io.
- Sta' un po' a vedere che sarò stato io! Io dico che siete stato voi. - No! - Sì! - No! - Sì! E riscaldandosi sempre più, vennero dalle parole ai fatti, e acciuffatisi fra di loro, si graffiarono, si morsero e si sbertucciarono.

با شنیدن پولندینا، ژپتو از عصبانیت مثل فلفل قرمز شد، به طرف نجار رفت و با عصبانیت گفت:
- واسه چی اذیتم میکنی؟
- کی تو رو اذیت کرد؟
- به من گفتی پولندینا!...
- من نبودم.
- وایستا ببینم، میگی من گفتم! من میگم تو گفتی.
- نه!
- آره!
- نه!
- آره!
حسابی داغ کردن و کار از حرف به دعوا کشید، همدیگه رو زدند و خراشیدند و تو دهنی زدند.

--------------------------------------------------------------------------------

[bidastar]

Finito il combattimento, mastr'Antonio si trovò fra le mani la parrucca gialla di Geppetto, e Geppetto si accòrse di avere in bocca la parrucca brizzolata del falegname.
- Rendimi la mia parrucca! - gridò mastr'Antonio.
- E tu rendimi la mia, e rifacciamo la pace. -
I due vecchietti, dopo aver ripreso ognuno di loro la propria parrucca, si strinsero la mano e giurarono di rimanere buoni amici per tutta la vita.
- Dunque, compar Geppetto, - disse il falegname in segno di pace fatta - qual è il piacere che volete da me?
- Vorrei un po' di legno per fabbricare il mio burattino; me lo date? -
Mastr'Antonio, tutto contento, andò subito a prendere sul banco quel pezzo di legno che era stato cagione a lui di tante paure. Ma quando fu lì per consegnarlo all'amico, il pezzo di legno dètte uno scossone e sgusciandogli violen temente dalle mani, andò a battere con forza negli stinchi impresciuttiti del povero Geppetto.

آخر دعوا، استاد آنتونیو دید کلاه گیس زرد ژپتو تو دستشه و ژپتو هم متوجه شد که کلاه گیس خاکستری نجار تو دهنشه.
استاد آنتونیو داد زد، - کلاه گیسمو پس بده!
- تو هم مال منو بده و بیا آشتی کنیم.
- دو تا پیرمرد کوچولو، بعد ازاینکه کلاه گیسهای خودشونو گرفتن، با هم دست دادن و قسمک خوردند که تا آخر عمر دوستای خوبی باشن.
نجار برای اینکه دوستیشو نشون بده گفت، - خوب ژپتو، بگو چیکار میتونم برات بکنم؟
- یه تیکه چوب میخوام تا عروسکمو بسازم، بهم میدی؟
استاد آنتونیو، کاملا خوشحال، سریع رفت تا از روی نیمکت تیکه چوبی رو که باعث شده بود کلی بترسه رو برداره. اما وقتی خواست اون به دوستش بده، تیکه چوب تکونی خورد و از دستش افتاد و محکم به پای ژپتوی بیچاره خورد.

===================

- Ah! gli è con questo bel garbo, mastr'Antonio, che voi regalate la vostra roba? M'avete quasi azzoppito!... - Vi giuro che non sono stato io! - Allora sarò stato io!... - La colpa è tutta di questo legno... - Lo so che è del legno: ma siete voi che me l'avete tirato nelle gambe! - Io non ve l'ho tirato! - Bugiardo! - Geppetto non mi offendete; se no vi chiamo Polendina!... - Asino! - Polendina! - Somaro! - Polendina! - Brutto scimmiotto! - Polendina! - A sentirsi chiamar Polendina per la terza volta, Geppetto perse il lume degli occhi, si avventò sul falegname, e lì se ne dettero un sacco e una sporta. A battaglia finita, mastr'Antonio si trovò due graffi di più sul naso, e quell'altro due bottoni di meno al giubbetto. Pareggiati in questo modo i loro conti, si strinsero la mano e giurarono di rimanere buoni amici per tutta la vita. Intanto Geppetto prese con sé il suo bravo pezzo di legno, e ringraziato mastr'Antonio, se ne tornò zoppicando a casa.


- آه! استاد آنتونیو، با این رسم خوبی که برای هدیه دادن داری، تقریبا چلاقم کردی!...
- قسم میخورم من نبودم!
- پس من بودم!...
- همش تقصیر این چوبه اس...
- میدونم این چوبه بود، اما تو بودی که اونو رو پام انداختی!
- من ننداختم!
- دروغگو!
- ژپتو دلخورم نکن، در غیر اینصورت صدات میزنم پولندینا!...
- احمق!
- پولندینا!
- الاغ!
- پولندینا!
- میمون زشت!
- پولندینا!
ژپتو وقتی برای بار سوم پولندینا رو شنید، چشماش از عصبانیت کور شد و به طرف نجار رفت و دعوای شدیدتری شروع شد.
وقتی دعوا تموم شد، آنتونیو دوتا خراش رو دماغش داشت و اون یکی هم دوتا دگمه رو کتش کم شده بود. هر دو شون برابر بودن، پس باهم دست دادند و قسم خوردن تا آخر عمر دوستای خوبی باشن.
در این ضمن ژپتو چوب رو گرفت و از آنتونیو تشکر کرد و لنگان به سمت خونش رفت.

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

---------------------------

[bidastar]

Capitolo III

Geppetto, tornato a casa, comincia subito a fabbricarsi il burattino e gli mette il nome di Pinocchio. Prime monellerie del burattino.

فصل سوم

ژپتو به خونه برمیگرده، بلافاصله ساخت عروسک رو شروع میکنه و اسمشو میذاره پینوکیو . اولین شوخ طبعی عروسک.
=============

La casa di Geppetto era una stanzina terrena, che pigliava luce da un sottoscala. La mobilia non poteva ‎essere più semplice: una seggiola cattiva, un letto poco buono e un tavolino tutto rovinato. Nella parete ‎di fondo si vedeva un caminetto col fuoco acceso; ma il fuoco era dipinto, e accanto al fuoco c'era ‎dipinta una pentola che bolliva allegramente e mandava fuori una nuvola di fumo, che pareva fumo ‎davvero.‎
Appena entrato in casa, Geppetto prese subito gli arnesi e si pose a intagliare e a fabbricare il suo burattino.
- Che nome gli metterò?
- disse fra sé e sé.
- Lo voglio chiamar Pinocchio.
Questo nome gli porterà fortuna. Ho conosciuto una famiglia intera di Pinocchi: Pinocchio il padre, Pinocchia la madre e Pinocchi i ragazzi, e tutti se la passavano bene. Il più ricco di loro chiedeva l'elemosina.
- Quando ebbe trovato il nome al suo burattino, allora cominciò a lavorare a buono, e gli fece subito i capelli, poi la fronte, poi gli occhi. Fatti gli occhi, figuratevi la sua maraviglia quando si accòrse che gli occhi si movevano e che lo guardavano fisso fisso.

خانه ژپتو اطاقی همکف بود که با نوری که از زیر پله ها میآد روشن میشه. اثاث منزل اون از این ساده تر نمیشد: یه صندلی قراضه، یه تخت کمی خوب و میزی شکسته. پشت دیوار یه اجاق با آتیش روشن دیده میشه، هرچند آتیش فقط یه نقاشیه و روی آتیش یه کتری هست که شادمانه میجوشه و بخاری که ازش بیرون میاد، مثل بخار واقعیه.
به محض اینکه ژپتو وارد خونه شد، ابزارشو برداشت و شروع کرد به ساختن عروسکش.
هی به خودش میگفت: اسمشو چی بذارم؟
- اسمشو میذارم پینوکیو. این اسم براش شانس میاره. من یه خوانواده پینوکیویی رو میشناسم: پینوکیو پدر، پینوکیو مادر و بچه پینوکیوها که همشون بخوشی زندگی میکردن. پولدارترینشون کارش گدایی بود.
وقتی که اسم عروسکشو پیدا کرد، با جدیت شروع کرد به کار کردن روی موهاش، بعد پیشونیش، بعدشم چشماش.
چشماشو که ساخت، تعجب کرد وقتی دید چشمها حرکت کردن و زل زل نگاش میکنن.

[bidastar]

Geppetto, vedendosi guardare da quei due occhi di legno, se n'ebbe quasi per male, e ‎disse con accento risentito:
‎‏ ‏‎- Occhiacci di legno, perché mi guardate?
-‎‏ ‏Nessuno rispose.
‎‏ ‏Allora, dopo gli occhi, gli fece il naso; ma il naso, appena fatto, cominciò a crescere: e ‎cresci, cresci, cresci, diventò in pochi minuti un nasone che non finiva mai.
‎‏ ‏Il povero Geppetto si affaticava a ritagliarlo; ma più lo ritagliava e lo scorciva, e più ‎quel naso impertinente diventava lungo.‎‏
‏Dopo il naso gli fece la bocca.‎‏ ‏La bocca non era ancora finita di fare, che cominciò subito a ridere e a canzonarlo.
‎‏ ‏‎- Smetti di ridere! - disse Geppetto impermalito; ma fu come dire al muro.
‎‏ ‏‎- Smetti di ridere, ti ripeto! - urlò con voce minacciosa.‎
Allora la bocca smesse di ridere, ma cacciò fuori tutta la lingua.
Geppetto, per non guastare i fatti suoi, finse di non avvedersene, e continuò a lavorare. Dopo la bocca, gli fece il mento, poi il collo, poi le spalle, lo stomaco, le braccia e le mani.

ژپتو وقتی دید دوتا چشم چوبی اینجوری نگاه میکنن، خوشش نیومد و با ناراحتی گفت:
- چشمای چوبی، واسه چی منو نیگاه میکنین؟
هیچکس جوابی نداد.
به این ترتیب، بعد از چشمها، دماغو ساخت، اما دماغ تازه درست شده، شروع کرد به دراز شدن، دراز شد، دراز شد،در عرض چند دقیقه اونقدر دراز شد که تمومی نداشت.
بیچاره ژپتو سعی میکرد کوتاش کنه، اما هرچی میبرید و کوتاش میکرد، اون دماغ گستاخ بلند تر میشد.
بعد از دماغ دهنو ساخت. هنوز کار دهن تموم نشده بود که شروع کرد به خندیدن و مسخره کردن.
ژپتو با با ناراحتی گفت: -دیگه نخند!، اما مثل اینکه با دیوار حرف میزنه.
با صدای تهدیدآمیزی داد زد: - بهت گفتم، دیگه نخند!
خوب دهن دیگه نخندید بجاش تموم زبونشو بیرون اورد.
ژپتو واسه اینکه کارش نصفه نمونه، وانمود کرد که چیزی نمیبینه و کارشو ادامه داد. بعد از دهن، چونه رو ساخت، بعد گردن، شونه، شکم، بازو و دستها.
===================

Appena finite le mani, Geppetto sentì portarsi via la parrucca dal capo. Si voltò in su, e che cosa vide? Vide la sua parrucca gialla in mano del burattino.
- Pinocchio!... rendimi subito la mia parrucca! -
E Pinocchio, invece di rendergli la parrucca, se la messe in capo per sé, rimanendovi sotto mezzo affogato.

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

به محض اینکه دستها تموم شد، ژپتو احساس کرد که کلاه گیس از سرش برداشته شد. بالا رو نگاه کرد، و چی دید؟ دید که کلاه گیس زردش تو دست عروسکه.
- پینوکیو!... زود کلاه گیسمو پس بده!
پینوکیو به جای برگردوندن کلاه گیس، اونو گذاشت رو سر خودش که تقریبا تمام سرشو پوشوند.

[bidastar]

A quel garbo insolente e derisorio, Geppetto si fece tristo e melanconico, come non era stato mai in vita sua: e voltandosi verso Pinocchio, gli disse:
- Birba d'un figliuolo! Non sei ancora finito di fare, e già cominci a mancar di rispetto a tuo padre! Male, ragazzo mio, male! -
E si rasciugò una lacrima.
Restavano sempre da fare le gambe e i piedi.

این رفتار گستاخانه و مسخره آمیز ، ژپتو رو انقدر ناراحت و غمگین کرد، بطوریکه تا حالا تو زندگیش اینقدر ناراحت نشده بود. رو به پینو کیو کرد و گفت:
پسره ناخلف! هنوز ساختنت تموم نشده، داری پدرت رو اذیت میکنی! بده، پسرم، اینکار بده.
بعد اشکشو پاک کرد.
هنوز ساخت پاها باقی مونده بود.

=========================

Quando Geppetto ebbe finito di fargli i piedi, sentì arrivarsi un calcio sulla punta del naso.
- Me lo merito! - disse allora fra sé. - Dovevo pensarci prima! Oramai è tardi! -
Poi prese il burattino sotto le braccia e lo posò in terra, sul pavimento della stanza, per farlo camminare.
Pinocchio aveva le gambe aggranchite e non sapeva muoversi, e Geppetto lo conduceva per la mano per insegnargli a mettere un passo dietro l'altro.
Quando le gambe gli si furono sgranchite, Pinocchio cominciò a camminare da sé e a correre per la stanza; finché, infilata la porta di casa, saltò nella strada e si dètte a scappare.

وقتی ژپتو پاها رو هم درست کرد، احساس کرد یه لگدی خورد تو دماغش!
به خودش گفت، - حقمه! باید قبلا فکرشو میکردم! حالا دیگه دیر شده.
بعدش عروسکو رو دستش بلند کرد و گذاشت رو زمین، روی کف اطاق تا راه بره.
پینوکیو پاهاش بی حس بود و نمیدونست چطوری حرکت کنه، ژپتو با دست گرفتش تا بهش یاد بده که چطور قدم به قدم راه بره.
وقتی پاها رون شد، پینوکیو شروع کرد به تنهایی راه رفتن، تا به در خونه رسید، پرید تو خیابون و فرار کرد.