موافقم ... واقعا الطیر حس یه اساسین واقعی رو به من میداد. البته نسخه ی یک بزرگترین ایرادش این بود که زود تکراری میشد و مسافتی که باید با اسب میرفتی برای انجام ماموریت خیلی زیاد بود. همین باعث شد من تا وسطاش برم و بازی رو ول کنم ولی از شخصیت الطیر شدیدا لذت بردم، اون موقع م ایده ی بازی کاملا جدید و جالب بود.
نسخه ی دو به بعد رو دوس نداشتم چون اصا با اتزیو حال نمیکردم ... و از همه مهمتر اینکه اساسین رو خزش کردن !
اساسین دیگه شخصیت خاصی نبود، هر کسی توی شهر میتونست اساسین باشه و به جمع گروه اساسین بپیونده، همین باعث شد اصلا با بازی حال نکنم.
این نسخه رو هنوز تموم نکردم، ولی از نظر فنی پیشرفت فوق العاده ای داشته.
آدم جذب بازی میشه و دوس داری بازی کنی تا ببینی چی میشه به قول خودت.
اما توی شهر زیاد دوس ندارم بچرخم نمیدونم چرا !
