*** ميلياردرها... ***

[mobin]

پادشاه شکر آسیا

رابرت کوک، تاجر و کارآفرین تاثیرگذار مالایی- چینی که زمانی در کار تجارت برنج و شکر بود، با ثروت 7 میلیارد دلار شصت و دومین میلیاردر دنیا می‌باشد.



رابرت کوک -- نین متولد 6 اکتبر سال 1923 در جوهر بارو در جنوب مالزی متولد شد. وی مالک و ريیس گروه چند ملیتی کوک شامل دامنه گسترده‌ای از صنایع حمل‌و‌نقل و کشتی‌های باربری، کشت شکر (شرکت کشت و زرع پرلیس)، پالایش شکر، آسیاب آرد، غذای حیوانات، نفت، معدن‌کاوی، مدیریت مالی، هتلداری، مبادلات املاک و مدیریت دارایی‌ها، تجارت، انتشارات و رسانه می‌باشد. او همچنین مالک سهام شرکتی است که روزنامه صبح جنوب چین را منتشر می‌کند. بیشتر شرکت‌های کوک یا توسط خود او یا خانواده‌اش اداره می‌شوند.

پدر کوک در آغاز قرن بیستم از فوجیان چین به مالزی مهاجرت کرد. رابرت در میان دو سه برادر دیگر خود کوچک‌ترین بود. خود رابرت ادعا می‌کند که در سنین پایین به عنوان پادو مشغول به کار شده بوده و بعدها توانسته با حمایت بستگانش کسب و کار خود را راه‌اندازی کند.
او از کالج رافل مدرک کارشناسی دریافت کرد و به محض فارغ‌التحصیلی و طی سال‌های 1942 تا 1945، برای دپارتمان غلات شرکت ژاپنی میتسوبیشی مشغول به کار شد. آقای کوک پدر در سال 1948 از دنیا رفت و رابرت به همراه دو برادر خود شرکت برادران کوک را که کار آن تجارت کالاها و محصولات کشاورزی بود در سال 1949 راه‌اندازی کردند. کوک بعد از استقلال مالزی به همراه دولت کسب و کار تجارت شکر را شروع کرد.

او در سال 1961 با خرید شکر ارزان قیمت از هند قبل از افزایش ناگهانی قیمت شکر توانست ثروت قابل توجهی کسب کند. کوک به سرمایه‌گذاری بزرگ در پالایشگاه‌های شکر ادامه داد. او که با تولید 5/1 میلیون تن، کنترل 80 درصد بازار شکر مالزی و 10 درصد تولید جهانی را در اختیار خود داشت به نام «پادشاه شکر آسیا» شهرت داشت.

این گروه به گسترش فعالیت‌های خود ادامه داد و در سال 1952 شعبه سنگاپور این شرکت تاسیس شد. گروه کوک از همان آغاز کار بنا بود تبدیل به یکی از متنوع‌ترین و پویا‌ترین شرکت‌های چند ملیتی آسیا شود. در همین راستا، در دهه‌های 1950 و 1960 حوزه فعالیت گروه به تایلند و اندونزی نیز کشیده شد. این گروه همچنین گستره کسب و کار خود را در زمینه تجارت کالاهای مصرفی با انجام تجارت با شرکت‌هایی در پاریس، لندن، نیویورک، مسکو و چین گسترش داد. در دهه‌های 1970 و 1980 حوزه اصلی تمرکز گروه هنگ‌کنگ و چین بودند.

رابرت کوک در سال 1971 با تاسیس هتل شانگری لا در سنگاپور وارد صنعت هتلداری شد. نخستین حرکت او برای ورود به بازار دارایی و زمین هنگ‌کنگ در سال 1977 و زمانی که در منطقه سیم شا سویی شرق دومین هتل خود به نام کاولون شانگری لا را ساخت، صورت گرفت. این گروه در سال 1974 شرکت کری را در هنگ‌کنگ تاسیس کرد. نام کری از آن زمان تاکنون همواره به عنوان فعالیت اصلی و گسترده گروه کوک در هنگ‌کنگ و چین به کار می‌رود. در حال حاضر گروه کوک در سه مجموعه اصلی به نام‌های شرکت کوک (سنگاپور)، گروه برادران کوک در مالزی و مجموعه شرکت‌های کری در هنگ کنگ فعالیت می‌کند. در سال 1993 گروه کری 9/34 درصد از سهام روزنامه صبح جنوب چین را خرید.

گروه کوک در کشورهای فیلیپین، اندونزی، فیجی و استرالیا نیز سرمایه‌گذاری کرده است. فعالیت این گروه در چین نیز شامل 10 شرکت پر کردن بطری‌های کوکا کولا و مالکیت مرکز تجاری پکن می‌باشد.

رابرت کوک علاوه بر سرمایه‌گذاری‌های تجاری گسترده خود، فردی تاثیرگذار در سیاست نیز می‌باشد. او به عنوان نماینده آینده حکومت هنگ‌کنگ انتخاب شده است. او همچنین سهم زیادی در ایجاد ارتباطات بین دولت‌های مالزی و چین برای تبادل دیپلماتیک اطلاعات داشته است.

رابرت کوک دو بار ازدواج کرده و 8 فرزند دارد. او در سال 1993 رسما از گروه کری بازنشسته شد. در حال حاضر، یکی از پسران رابرت کوک، کوک خون آن، بیشتر فعالیت‌های روزمره گروه را اداره می‌کند.

[mobin]

امپراتوري كه از نوانخانه‌ آمد

لئوناردو دل وکیو متولد 22 مه سال 1935 در میلان ایتالیا، موسس و ريیس شرکت لوکسوتیکا، طراح و سازنده قاب‌های با کیفیت عینک است. این کارآفرین ایتالیایی با ثروت 3/6 میلیارد دلاري در جایگاه هفتاد و یکم ثروتمندان دنیا قرار دارد.



لئوناردو دل وکیو فرزند خانواده‌ای بسیار فقیر بود. پدر او پنج ماه قبل از تولد لئوناردو از دنیا رفت و مادرش به دلیل اینکه قادر به تامین مالی زندگی او نبود، لئوناردو را به یک نوانخانه سپرد. دل وکیو کار خود را با کارآموزی در یک کارگاه رنگ و ابزار در میلان شروع کرد، اما تصمیم گرفت مهارت‌های فلزکاری خود را برای ساخت قطعات عینک به کار گیرد.
به همین دلیل لئونارد و در سال 1961 به آگوردو در استان بلونو كه مرکز اصلی بسیاری از صنایع عینک در ایتالیا بود، نقل مکان کرد.

دل وکیو شرکت لوکسوتیکا را به همراه شرکایش و با 40 کارگر که از میلان آورده بود، در سال 1961 در آگوردو راه‌اندازی کرد. او در سال 1967 تحت برند لوکسوتیکا شروع به فروش قاب کامل عینک کرد. این کار به دلیل مهارت، باریک بینی و توانایی کارکنان شرکت به موفقیت خوبی دست یافت.

لئوناردو به تدریج متوجه شده بود که نیاز به گسترش زنجیره تامین و کانال‌های فروش به شکل عمودی را دارد و به همین دلیل در سال 1974 شرکت توزیع‌کننده اسکارون را برای شرکت خرید. شرکت در سال 1981 نخستین شرکت تابعه خود را در آلمان برپا کرد که اولین گام در گسترش سریع بین‌المللی شرکت محسوب می‌شد. همچنین اولین گام انجام معاملات گرفتن حق امتیاز در سال 1988 با گرفتن حق امتیاز جورجیو آرمانی شروع شد.

لوکسوتیکا در سال 1990 وارد بازار بورس نیویوک و در سال 2000 وارد بازار بورس میلان شد و در سال 2003 به شاخص MIB-30 پیوست. پیوستن به این لیست معتبر باعث افزایش قدرت شرکت در خریدن برندهای دیگر شد. شرکت خرید برندهای معروف را با خرید برند ایتالیایی وگ (Vogue)، برندی در زمینه مد و کالاهای لوکس، در سال 1993 آغاز کرد. لوکسوتیکا شرکت پرسول (Persol)‌، شرکت ایتالیایی در زمینه تولید عینک و شرکت کفش آمریکا (مالک فروشگاه‌های لنزکرفتر) را در سال 1995 خرید.

این شرکت همچنين برند ری‌بن (Ray-Ban) را در صنعت عینک در سال 1999 و فروشگاه‌های زنجیره‌ای سان‌هات را در سال 2001 تحت کنترل خود گرفت. لوکسوتیکا که به دنبال گسترش بیشتر فروشگاه‌های زنجیره‌ای خود بود، فروشگاه زنجیره‌ای عینک فروشی OPSM (تامین‌کننده پیشتاز عینک در استرالیا و نیوزیلند) در سال 2003، پرل ویژن در سال 2004، سورفیر در سال 2006 و کول نشنال در سال 2004 را نیز خرید. این شرکت همچنین شرکت اوکلی (Oakley) در کالیفرنیا را در نوامبر 2007 خریده است. لوکسوتیکا محصولاتی چون عینک‌های آفتابی، عینک‌های ورزشی و مخصوص اسکی، ساعت، لباس، کوله‌پشتی، کفش و غیره تولید می‌کند.

در حال حاضر لوکسوتیکا بزرگ‌ترین شرکت تامین‌کننده انواع عینک در جهان است که بیشتر با برندهای معروف پرسول، ری‌بن و اوکلی شناخته می‌شود. لوکسوتیکا در دو حوزه اصلی تولید عینک و توزیع عمده یا از طریق فروشگاه‌های زنجیره‌ای توزیع‌کننده فعالیت می‌کند. این شرکت همچنین برای برندهای طراحی چون شانل و پرادا و تحت لیسانس این شرکت‌ها طرح‌های آنها را تولید می‌کند. لوکسوتیکا با بیش از 60 هزار کارمند در سال 2009 درآمدی بیش از 5 میلیارد دلار و سودی بیش از 314 میلیون دلار کسب کرده بود. سهام این شرکت در سال گذشته به میزان 34 درصد کاهش داشت.

لئوناردو دل وکیو همچنان در سن 75 سالگی ریاست این شرکت بزرگ را با بیش از 6000 فروشگاه زنجیره‌ای در سرتاسر دنیا بر عهده دارد. دل وکیو تاکنون جوایز و عناوین مختلفی را از آن خود کرده است. او در سال 1986 عنوان «شوالیه کسب‌وکار» را دریافت کرد. او همچنین مدرک افتخاری مدیریت کسب‌وکار از دانشگاه سافوسکاری در ونیز (در سال 1995)، مدرک مهندسی مدیریت از دانشگاه اودین در سال 2002، مدرک مهندسی مواد از دانشگاه پلی تکنیک میلان در سال 2006 و مدرک کارشناسی ارشد افتخاری اقتصاد بین‌الملل از MIB را در سال 1999 دریافت کرده است.

[Xo0oX]

کی میاد روزی که عکس من هم بزنن قاطی اینا
ممنون

[s-a-l-i-m]

اولین نفر من بودم...سلیم حسینی ...اشتباه تایپ شده فامیلیم.
مبین برای من رو هم درست کن تا همه من رو بشناسند.

[mobin]

فلسفه ايجاد اين تاپيك هم همينه . فقط اون بالاها رفتين رفقا رو فراموش نكنين!

---------- Post added at 07:15 AM ---------- Previous post was at 07:11 AM ---------



-

اصلاحات گورباچف نقطه آغاز كار ميلياردر روسي

میخائیل ماراتوویچ فریدمن، یکی از جوان‌ترین افراد سرشناس و ثروتمند روسیه، در سال 2009 از سوی مجله فوربز با ثروت 3/6 میلیارد دلار هفتاد و یکمین فرد ثروتمند جهان اعلام شد. ثروت او در سال 2010 به حدود 7/12 میلیارد دلار افزایش پیدا کرده است. میخائیل فریدمن متولد 21 آوریل سال 1964 در لویو در اوکراین، در حال حاضر دومین فرد ثروتمند روسیه است.



فریدمن کنسرسیوم گروه آلفا را تاسیس کرده است. این گروه یک مجموعه شرکت است که در حال حاضر کنترل بانک آلفا، شرکت آلفا کپیتال، تیومن اویل، بنگاه‌های تولید مصالح ساختمانی ( مثل سیمان،‌ الوار، شیشه)، کسب و کار فرآوری مواد خوراکی و یک زنجیره از سوپرمارکت‌ها را تحت کنترل خود دارد. فریدمن و آون همچنین بخش عمده صنعت فرآوری شکر و چای را به دست دارند. فعالیت‌های دیگر این گروه شامل نفت و گاز،‌ بانکداری، مدیریت سرمایه، بیمه، فروشگاه‌های زنجیره‌ای،‌ مخابرات، رسانه، تامین و تصفیه آب و سرمایه‌گذاری می‌شود.

میخائیل فریدمن در سال 1980 به مسکو نقل مکان کرد و برای تحصیل به موسسه فولاد و آلیاژ مسکو رفته و در سال 1986 با نشان افتخار از این موسسه فارغ‌التحصیل شد. فریدمن قبل از تاسیس شرکت آلفا در مشاغل مختلفی چون شیشه شویی و فروش بلیت تئاتر (که همگی براساس قوانین روسیه، غیرقانونی بودند) فعالیت داشت. او در زمان گورباچف که مقررات مالکیت شرکت‌های خصوصی تسهیل شده بود، به همراه همکلاسی‌هایش، جرمن خان و الکسی کوزمیچف که هر دو میلیاردر هستند، یک تعاونی عرضه کالا و خدمات راه‌اندازی کرد. فریدمن سپس در سال 1988 یک تعاونی عکاسی آلفا فوتو و شرکت مبادلات کالای آلفا اکو را تاسیس کرد.

او با سرمایه حاصل از این کسب و کار آلفا بانک را که امروزه بزرگترین بانک روسیه است، تاسیس کرد. گروه بانکداری آلفا که در سال 1990 تاسیس شده همچنان جایگاه خود را به عنوان بهترین بانک خصوصی روسیه حفظ کرده است. این بانک دامنه گسترده‌ای از خدمات و محصولات را در تمام بخش‌های بازار مالی روسیه ارائه می‌کند. این بانک در حال حاضر با 340 شعبه در روسیه و خارج از آن به بیش از 40000 شرکت فعال و بیش از 1/4 میلیون مشتری خدمات ارائه می‌کند.


فریدمن در آن زمان یکی از وزرای تجارت خارجه روسیه را به عنوان ريیس بانک خود استخدام کرد و پس از مبادلات سودآور اوراق بهادار، ثروت او به طور تصاعدي رشد کرد. این ثروت به فریدمن اجازه داد تا وارد بازار نفت روسیه شود. امروزه او یکی از سهامداران عمده و ريیس شرکت غول‌پیکر TNK-BP، سومین تولید‌کننده بزرگ نفت روسیه است. این شرکت یک شرکت پیشتاز نفتی و جزو 10 شرکت نفتی خصوصی برتر جهان براساس تولید نفت خام است. این شرکت در سال 2003 و با شراکت گروه نفتی BP و گروه نفتی گروه آلفا (AAR) تاسیس شد. هر کدام از این دو گروه مالک 50 درصد این شرکت هستند.

میخائیل فریدمن پس از راه‌اندازی شرکت آلفا اکو به واسطه استراتژی‌های رشد، خرید شرکت‌ها و هماهنگی بین آنها نقش مهمی در تبدیل این شرکت به یکی از قدرتمند‌ترین تاسیسات صنعتی و مالی در روسیه، یعنی کنسرسیوم آلفا داشته و این کار او را به عنوان تاثیرگذارترین رهبر کسب و کار روسیه شناسانده است.

فریدمن، ریاست شرکت‌های ABH و VimpelCom (فراهم‌کننده خدمات تلفن همراه روسیه شامل فعالیت‌های خدمات مخابراتی بی سیم از راه دور در روسیه، اوکراین، قزاقستان و غیره) را نیز بر عهده دارد. فریدمن همچنین عضو هیات‌مدیره اتحادیه صنعتگران و کارآفرینان روسیه است.
فریدمن در سال 2005 از سرگئی کاراگانف پیشی گرفته و نماینده روسیه در شورای روابط خارجی روسیه شد. او از سال 2005 تاکنون همچنین یکی از اعضای تالار عمومی روسیه بوده است. روابط با کاخ کرملین کمک زیادی به رشد گروه آلفا کرده است. فریدمن همواره روحيه و ریسک پذیری یک کارآفرین را داشته است. او از همسر خود طلاق گرفته و دو فرزند دارد.

---------- Post added at 07:17 AM ---------- Previous post was at 07:15 AM ----------

[mobin]

میلیاردر ساختارشکن و ریسک‌پذیر ژاپن

تاداشی یانایی ثروتمندترین فرد ژاپن با ثروت 6 میلیارد دلار هفتاد و ششمین فرد ثروتمند دنیا است. تاداشی یانیایی متولد 7 فوریه سال 1949 در ژاپن، موسس و ريیس شرکت فست ریتیلينگ است که یکی از زیر مجموعه‌های آن یونیکلو (به معنای شرکت پوشاک منحصر به فرد) است.



یانایی به دبیرستان «اوبه» و سپس به دانشگاه واسدا رفت و در سال 1971 با مدرک کارشناسی اقتصاد و سیاست از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. یانایی در سال 1984 فروشگاه یونیکلو را در هیروشیما تاسيس کرد. او فرزند هیتوشی یانایی است. یونیکلو یک شرکت طراح، تولید‌کننده و فروشنده پوشاک ژاپنی است. پدر تاداشی یانایی شرکت اوگوری شوجی (که از طریق فروشگاه پوشاک مردانه با نام OS فعالیت می‌کرد) را در سال 1949 در یاماگوچی راه‌اندازی کرد. این شرکت در سال 1984 در ناکائو در هیروشیما یک فروشگاه لباس‌های غیر‌رسمی با نام «پوشاک منحصر‌به فرد» را بازگشایی کرد و این زمانی بود که نام «یونیکلو» متولد شد.

نام این شرکت در سال 1991 از اوگوری شوجی به فست ریتیلینگ تغییر کرد و تا آوریل 1994 بیش از 100 فروشگاه یونیکلو تحت نام این شرکت در سرتاسر ژاپن فعالیت می‌کردند.
یانایی که در زمان راه‌اندازی یونیکلو جوان بود برای بازدید از فروشگاه‌های زنجیره‌ای بارنی در نیویورک به آمریکا رفت تا بازدیدی از این فروشگاه داشته باشد. این بازدید تجربه یادگیری بزرگی برای او به همراه داشت و این فرصت را به یانایی داد که یاد بگیرد چطور برای پوشاک مردان بازاریابی کرده و فروشگاه و محصولاتش را گسترش دهد و کم‌کم وارد حوزه پوشاک زنان نیز بشود. یونیکلو آنقدر شهرت دارد که طراحی لباس‌های ورزشکاران ژاپن در بازی‌های المپیک سال‌های 1998،‌ 2002 و 2004 را به این شرکت داده بودند. یونیکلو در سال 2008 بیش از 30000 کارمند در سرتاسر دنیا داشت.

شرکت ژاپنی فست ریتیلینگ علاوه بر یونیکلو مالک برندهای دیگری چون آسپسی، فوت پارک، پرنسس تم تام، g.u. و نشنال استاندارد نیز هست. فست ریتیلینگ به‌خاطر ارائه لباس‌های غیر‌رسمی با کیفیت بالا و قیمتی معقول رشد خوبی دارد.

فست ریتیلینگ پس از سال 1998 یک دوره کاهش در درآمد را تجربه كرد.، اما یانایی به سرعت در استراتژی شرکت تجدیدنظر کرد و عملکرد آن را با گسترش خط تولید پوشاک خانم‌ها گسترش داد و در سال 1991 توانست به بازار‌های بین‌المللی وارد شود. شرکت این کار را با راه‌اندازی فروشگاه‌هایی در بریتانیا،‌ چین، هنگ کنگ، کره جنوبی، ‌آمریکا، فرانسه،‌ سنگاپور و روسیه انجام داد. این شرکت تا آوریل سال 2010 بیش از 800 فروشگاه در ژاپن و 140 فروشگاه در بازارهای خارج از کشور داشت. یکی از عوامل موفقیت فست ریتیلینگ ایجاد مدل خاص کسب‌وکاری است که آن را قادر می‌سازد تمام مراحل فرآیند تامین را از مرحله طراحی محصول تا تدارک مواد اولیه، ‌کنترل کیفیت، کنترل موجودی و فروش نهایی را کنترل کند.

در این جامعه، بیشتر فرهنگ هماهنگی و تعادل حکمفرما است، به ویژه در تجارت فرهنگ متهورانه عمل کردن وجود ندارد، اما یانایی در این میان یک استثنا است. او به دنبال ریسک‌های بزرگ است و با اعتماد به نفس خاص خود از شکست‌ها جان سالم به در می‌برد. برای مثال یونیکلو یک بار پس از موفقیت بزرگ در ژاپن، در لندن شکست خورد، با این حال یونیکلو دو فروشگاه دیگر در این شهر و در خیابان آکسفورد راه‌اندازی کرد. یانایی می‌گوید: «من فرد ریسک‌پذیری هستم، چون تجارت نیز از ریسک جدا نیست. هرچه ریسک بیشتر باشد امکان سودآوری نیز بیشتر است» با این وجود تاداشی یانایی فردی متواضع و میانه رو است. یانایی سازمانی خلق کرده که از ریسک‌پذیری، حتی اگر باعث شکست شود ترسی نداشته باشد. شرکت او در زمینه فرهنگ جوانان یکی از پیشتازان جهان است.

یانایی در سال 2009 در مجله مونوکل گفته بود: «من ممکن است به نظر موفق به نظر برسم، اما اشتباهات زیادی داشته‌ام. انسان‌ها همواره اشتباهات بسیار جدی‌ای انجام می‌دهند. شما باید مثبت باشید و باور داشته باشید که دفعه بعد موفق می‌شوید.»
یانایی در سال 2008 به عنوان مرد سال ژاپن انتخاب شد. یانایی هنوز هدف‌های بزرگی در سر دارد. ثروت و آسایش کشور ژاپن باعث شده یانایی بتواند به راحتی به رویاهایش برای آینده بیندیشد.

[mobin]

سفینه آپولو راه میلیاردر نرم‌افزارهای جهان را باز کرد

جیمز (جیم) گودنایت، مدیر و بنیانگذار موسسه ساس (SAS)، (یکی از بزرگ‌ترین تولید‌کنندگان نرم‌افزارها و خدمات تحلیل کسب و کار در دنیا) به عنوان ثروتمندترین فرد در ایالت کارولینای شمالی شناخته می‌شود. او با ثروت 1/6 میلیارد دلار هفتاد و پنجمین فرد ثروتمند جهان در سال 2009 بود.



جیم گودنایت در 6 ژانویه سال 1943 در سالیزبری متولد شده و تا زمانی که خانواده‌اش به شهر ویلمینگتون در کارولینای شمالی نقل‌مکان کنند يعني تا سن 12 سالگی در شهر گرینزبورو زندگی می‌کرد. او در آن زمان اغلب بعد از مدرسه و آخر هفته‌ها در فروشگاه ابزار پدرش در ویلمینگتون کار می‌کرد. والدین او آلبرت و دوروتی پاترسون گودنایت درگذشته‌اند.

گودنایت از همان دوران جوانی در ریاضیات و شیمی (به گفته خود او به لطف معلم شیمی فوق‌العاده‌اش در دبیرستان نیو‌هانوور) قوی بود.

گودنایت همچنین با جثه قوی و بلندی قامتش یک بازیکن بسکتبال مشتاق هم بود. او برای تحصیل در رشته ریاضیات کاربردی به دانشگاه ایالت کارولینای شمالی رفت و در آن جا با بروس گریفث آشنا شد.
بروس، جیم را با دنیای تکنولوژی آشنا کرد. کامپیوتر و نرم‌افزار به تدریج تبدیل به علاقه اصلی جیم در زندگی شدند. او در سال دوم تحصیل در تنها کلاسی که برای درس کامپیوتر ارائه می‌شد شرکت کرد.
خود او می‌گوید: «در اواسط راه، نوری روشن شد و من عاشق ساخت ماشین‌هایی شدم که برای دیگران کار انجام دهند». این نخستین برخورد با کامپیوتر یک لحظه الهام بخش در زندگی گودنایت بود. او در طول تعطیلات تابستان یک کار برنامه‌نویسی برای دپارتمان اقتصاد کشاورزی پیدا کرد. بعد از آن تابستان کاملا مطمئن بود که می‌خواهد یک برنامه‌نویس شود. گودنایت در سال 1965 مدرک کارشناسی و در سال 1968 مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه کارولینای شمالی گرفت.

این عشق او هرگز فروکش نکرد و جیم در اواسط تحصیل در دوره کارشناسی ارشد در رشته آمار به خاطر کنجکاوی در مورد رفتن انسان به ماه در سال 1966به فلوریدا رفت تا در برنامه فضایی آپولو برای ناسا برنامه‌نویسی انجام دهد. مهارت‌های برنامه‌نویسی گودنایت به او کمک کرد که جایگاهی در شرکتی که برای ایستگاه‌های زمینی تجهیزات الکترونیک تولید می‌کردند تا این ایستگاه‌ها بتوانند با کپسول‌های فضایی آپولو ارتباط برقرار کنند، پیدا کند.
این تجربه کار تمام وقت اثر عمیقی بر چگونگی اداره شرکت خودش، ساس، در آینده داشت. شغل او در آن شرکت به‌رغم اینکه جالب بود، شرایط کاری‌ای داشت که باعث تضعیف روحیه می‌شد. قوانین، به شدت سخت و خشک بوده و با کارکنان با کمترین احترام برخورد می‌شد؛ به طوری که حتی برای 5 دقیقه دیر رفتن سر کار افراد توبیخ می‌شدند و به گفته گودنایت برنامه‌نویسی از نظر آنها یک کار خلاقانه محسوب نمی‌شد.

گودنایت با همسرش «آن» زمانی که در کارولینای شمالی دانشجوی سال آخر بود و آن به کالج مردیث می‌رفت، آشنا شد و در سال 66 با هم ازدواج کردند. آنها پس از گذراندن یک سال در فلوریدا به کارولینای شمالی بازگشتند و گودنایت توانست تحصیلات خود را در آن جا تکمیل کرده و وارد دوره دکترا شود. او در اواخر این دوره توانست به عنوان یکی از اعضای هيات علمي دانشکده استخدام شود. جیم طی دوره دکترا با آنتونی بار، یکی از دوستان فارغ‌التحصیلش در دانشگاه که اخیرا از کار در IBM بازگشته بود، شریک شد. تا آن زمان دپارتمان آمار دانشکده تبدیل به نقطه‌ای مرکزی برای داده‌های مربوط به کشاورزی که از دانشگاه‌های دیگر جنوب شرقی کشور می‌آمدند، شده بود. گودنایت و بار فکر می‌کردند به جای نوشتن یک برنامه جدید در هر بار که نیاز به تحلیل بود، عاقلانه‌تر خواهد بود که یک برنامه نوشته شود که بارها و بارها مورد استفاده قرار گیرد. برای این کار نرم‌افزار تحلیل آماری Statistical Analysis Software) SAS) خلق شد. با توسعه این نرم‌افزار گودنایت و بار به همراه دو شریک دیگر جان سال و جین هلوگ در سال 1976 موسسه ساس را که در حال حاضر بزرگ‌ترین شرکت خصوصی نرم‌افزار دنیا است، تاسيس کردند.

گودنایت در سال 1972 از دانشگاه کارولینای شمالی با مدرک دکترای آمار فارغ‌التحصیل شد. او از سال 72 تا 76 یکی از اعضای این دانشگاه بود. بهبود سطح تحصیلات در سطوح ابتدایی همواره مورد توجه و علاقه گودنایت بوده است. او بانی مدرسه کاری آکادمی در نزدیکی شرکت ساس است. جیم گودنایت همچنان در توسعه محصولات شرکت خود فعال است. موسسه ساس که یک چهارم سود خود را به تحقیق و توسعه اختصاص داده نرم‌افزار بیزینس اینتلیجنت را طراحی کرده است.

مدرسه تجارت ‌هاروارد در سال 2004 گودنایت را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین رهبران کسب و کار قرن بیستم آمریکا نام‌گذاری کرده است. گودنایت همچنین سخنرانی‌هایی در سطح بین‌المللی در باب رهبری، تحصیلات و نوآوری انجام می‌دهد.

[mobin]

میلیاردر خستگی‌ناپذیر رسانه‌های آمریکا

جان ورنر کلاج، کارآفرینی آلمانی -آمریکایی است که بیشتر به عنوان غول صنعت تلویزیون در آمریکا شناخته می‌شود. مجله فوربز با تخمین ثروت 6 میلیارد برای کلاج در سال 2009 ،او را به عنوان هفتاد و ششمین میلیاردر جهان معرفی کرده بود. کلاج ريیس شرکت مترومدیا، یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های خصوصی آمریکا در دهه اخیر بوده است. این شرکت از صنعت رسانه به حوزه‌های مختلفی چون تکنولوژی، سرگرمی، مخابرات و حتی رستوران داری گسترش یافته است.



جان کلاج، متولد 21 سپتامبر سال 1914 در شمنیتز آلمان است. او در سال 1922 به آمریکا مهاجرت کرد و در سال 1937 با مدرک کارشناسی در رشته اقتصاد از دانشگاه کلمبیا فارغ‌التحصیل شد. کلاج قبل از رفتن به دانشگاه کلمبیا دو سال نیز در دانشگاه وین استیت در ديترویت میشیگان تحصیل کرده بود.

او از سال 1941 تا 45 در ارتش آمریکا به خدمت سربازی مشغول بود. وی مدتی در خط مونتاژ شرکت فورد موتور نیز مشغول به کار بود و سپس از سال 37 تا 59 نایب‌ريیس و مدیر فروش شرکت اوتن برادرز بود. او پس از جنگ جهانی سهام خود در اوتن برادرز را فروخت و در واشنگتن ماند. کلاج نخستین گام در ورود به صنعت رسانه را با خریدن ایستگاه رادیویی WGAY در مری‌لند به قیمت 15 هزار دلار در سال 1946 برداشت. او تا سال 59 ريیس و مدیر این ایستگاه رادیویی بود.

اما در حقیقت کسب و کار مواد غذایی راه کلاج را به صنعت تلویزیون باز کرد. کلاج در سال 51 در یک شرکت مواد غذایی در مری‌لند سرمایه‌گذاری کرد. با افزایش شدید فروش این شرکت، کلاج در اواسط دهه 50 بخش عمده سهام خود را فروخت و شروع به جست‌وجو برای صنعت در حال رشد دیگری کرد و صنعت تلویزیون را پیدا کرد. البته در سال 56 برای ورود به تلویزیون‌های شبکه‌ای دیر بود؛ اما او فرصت‌هایی را در ایستگاه‌های تلویزیونی مستقل می‌دید.

کلاج یک گروه سرمایه‌گذاری تشکیل داد و ایستگاه‌های شرکت دومونت را خرید. در واقع حرکت عمده کلاج در صنعت رسانه خرید سهام شرکت رسانه متروپولیتن در اواسط دهه 1950 صورت گرفت. این شرکت از بازماندگان شبکه تلویزیونی دومونت، اولین شبکه تلویزیونی تجاری جهان بود که در سال 56 به فعالیت خود خاتمه داده بود. شرکت متروپولیتن از دو ایستگاه WABD در نیویورک و WTTG در واشنگتن دی سی تشکیل شده بود که هر دو قبلا جزو دومونت بودند. کلاج به عنوان ريیس هیات‌مدیره و سهامدار عمده در سال 58 به این شرکت پیوست. او سهام آلن دومونت را با قیمت حدودا 6 میلیون دلار از او خرید. کلاج پس از به دست گرفتن کنترل شرکت، شروع به گسترش این شرکت رسانه‌ای در زمینه رادیو و تلویزیون کرد. او در سال 1961 نام شرکت را به مترومدیا تغییر داد تا منعکس‌کننده تغییرات در حوزه فعالیت این شرکت باشد.

کلاج مترومدیا را بر اساس یک بودجه صرفه جویانه اداره می‌کرد و این کار را از طریق استراتژی راه‌اندازی مجدد برنامه‌های کمدی و فیلم‌های کم هزینه قبلی این ایستگاه انجام داد. به این شکل مترومدیا با وجود تعداد کم مخاطبان، اما با هزینه‌های بسیار پایین توانست میلیون‌ها دلار پول تولید کند و در آمریکا رشد بسیاری داشته باشد. کلاج با خریدن شرکت‌های نشر موسیقی معروف، شرکت‌های تولیدات تلویزیونی، مجله و شرکت‌های تبلیغاتی مترومدیا را گسترش داد.
جان کلاج در سال 1986 ایستگاه‌های تلویزیونی مترومدیا را به استودیوی فیلم فاکس قرن بیستم كه در آن زمان توسط شرکت خبری رابرت مورداک کنترل می‌شد، به قیمت 4 میلیارد دلار فروخت. این ایستگاه‌ها بعدا پایه شکل‌گیری شبکه تلویزیونی‌ای را که امروزه نام آن شبکه تلویزیون فاکس است، تشکیل دادند. در همان سال مجله فوربز جان کلاج را به عنوان ثروتمندترین فرد در آمریکا معرفی کرد.

کلاج با ثروتی که از کار رسانه به‌دست آورده بود، در سال 1988 نيز شروع به ساخت یک امپراتوری در رستوران‌داری کرد. اخیرا گروه رستوران مترومدیا که بخشی از شرکت مترومدیا بود، بیش از 300 رستوران تحت کنترل خود را (شامل رستوران‌های زنجیره‌ای بنیگانز و استیک اند آله که ورشکست شده بودند) تعطیل کرد. در حال حاضر زیرمجموعه‌های اصلی دیگر مترومدیا شامل شرکت رستوران داری S&A، شرکت استیک‌هاوسز مترومدیا، شرکت مترومدیا تکنولوجیز و شرکت ارتباطات مترومدیا می‌شود.

کلاج تاکنون 4 بار ازدواج کرده که سه بار آن به طلاق انجامیده است. او سه فرزند به نام‌های جوزف، ساماتنا و جان دارد. کلاج در حال حاضر به همراه همسر چهارمش ماریا توسی کلاج در ویرجینيا و فلوریدا زندگی می‌کند. کلاج 95 ساله در امور خیریه نیز مشارکت زیادی دارد و مرکزی به نام جان کلاج را به عنوان یک مرکز آکادمیک تاسیس کرده است.

[mobin]

نابغه‌اي كه در يك سال ثروت خود را دوبرابر كرد

جان آلفرد پائولسون بنیان‌گذار، ريیس، مدیر پرتفولیو و اداره کننده شرکت پائولسون اند کو، یک صندوق پوشش سرمایه واقع در نیویورک، با ثروت 6 میلیارد دلار هفتاد و ششمین میلیاردر جهان است. پائولسون در 14 دسامبر سال 1955 در کویینز نیویورک در آمریکا متولد شد.



او فرزند ژاکلین و آلفرد پائولسون است. آلفرد مدیر مالی شرکت روابط عمومی رودرفین بود. جان پائولسون در کویینز به مدرسه وایت استون هبرو رفت و سپس در سال 1978 از کالج تجارت دانشگاه نیویورک مدرک کارشناسی مدیریت مالی دریافت کرد. او اولین دانشجو در کلاسشان بود که فارغ‌التحصیل شد. جان سپس به دانشگاه ‌هاروارد رفت و با دریافت عنوان «شاگرد ممتاز بیکر»، (بالاترین نشان افتخار این مدرسه برای قرار گرفتن در 5 درصد بالای تحصیلی)، در سال 1980 با مدرک MBA فارغ‌التحصیل شد. پائولسون پس از فارغ‌التحصیلی نخستین کار خود را در گروه مشاوره بوستون(BCG) شروع کرد.

این گروه یک بنگاه مشاوره مدیریت است که در 40 کشور دنیا فعالیت می‌کند و به عنوان یکی از با اعتبارترین بنگاه‌های مشاوره مدیریت و پیشتاز در استراتژی کسب‌و‌کار در جهان محسوب می‌شود. پائولسون سپس در سال 1982 به شرکت سرمایه‌گذاری خصوصی بازار متوسط شرکای اودیسی پیوست تا تحت نظارت لئون لوی، نابغه سرمایه‌گذاری وال‌استریت که یکی از ابداع‌کنندگان صندوق پوشش سرمایه و صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک در جهان بود و در سال 2003 از دنیا رفت، کار کند. او تا سال 1984 در این شرکت باقی ماند.
جان سپس در گروه شرکت‌های بر استرنز مشغول به کار شد. این گروه تا سال 2008 و قبل از فروپاشی و فروش به شدت زیر قیمت آن، یک بانک سرمایه‌گذاری و مبادله اوراق بهادار و کارگزاری بود. پائولسون از سال 1984 تا 88 در این شرکت مشغول به کار بود. پائولسون قبل از تاسیس بنگاه خود از سال 1988 تا 1992 یکی از شرکا در بنگاه سرمایه‌گذاری گراس پارتنرز نیز بود. جان پائولسون نهایتا در سال 1994 صندوق پوشش سرمایه خود را با 2 میلیون دلار سرمایه و تنها دو کارمند (پائولسون و دستیارش) و با نام پائولسون اند کو (PCI) تاسیس کرد. این بنگاه خدمات خود را به صندوق سرمایه‌گذاری مشترک ارائه می‌کند. این بنگاه همچنین حساب‌های موسسات بانکی یا پس‌انداز، برنامه‌های بازنشستگی و شرکت‌ها در بازارهای عمومی سرمایه در کل جهان را مدیریت می‌کند. پائولسون اندکو از تحلیل‌های بنیادی برای سرمایه‌گذاری استفاده می‌کند.

سرمایه تحت مدیریت این شرکت تا اول ژوئن سال 2007 در حدود 5/12میلیارد دلار بود که تا نوامبر 2008 به 36 میلیارد دلار رسیده بود. به گفته گریگوری زاکرمن در کتاب بزرگ‌ترین تجارت‌های تاریخ، درآمد روزانه پائولسون فقط در سال 2007 روزانه 10 میلیون دلار؛ یعنی مبلغی بیش از درآمد جی کی رولینگ (نویسنده کتاب هری پاتر)، اوپرا وینفری(مجری معروف آمریکایی) و تایگر وودز (بازیکن میلیاردر گلف) با هم، بوده است. پائولسون اندکو، تحت رهبری جان پائولسون کار تامین سرمایه و سرمایه‌گذاری روی شرکت‌هایی را که با مشکل مواجهند و در شرف خریده شدن توسط شرکت‌های دیگر هستند، انجام می‌دهد. پائولسون در سال 2008 تصمیم گرفت صندوق جدیدی راه‌انداز کند که برای مشکلات سرمایه وال‌استریت از طریق پول قرض دادن به بانک‌های سرمایه‌گذاری و صندوق‌های پوشش سرمایه دیگر که تحت فشار مالی هستند، تامین سرمایه کند. پائولسون اند کو که 50 میلیون سهام شرکت یاهو را در نیمه اول سال 2008 خریده بود، اعلام کرده بود که در منازعه‌ای که بر سر اداره شرکت ایجاد شده بود از کارل ایکان برای جایگزینی هیات مدیره یاهو حمایت خواهد کرد.
جان پائولسون تجربه وسیعی در مبادلات چه دوستانه و چه متخاصمانه در زمینه‌های مختلفی چون مناقصه، شراکت و ترکیب شرکت‌ها، جدا شدن شرکت‌ها، سرمایه‌گذاری مجدد و شکل‌های دیگر سازماندهی مجدد و تامین مالی دارد. او تخصص بالایی در ارزش‌گذاری سازمانی، توافقات برای شراکت، تامین مالی برای خرید شرکت‌ها، قوانین ایالتی و فدرال خرید یک شرکت توسط شرکتی دیگر و مسائل قانون‌گذاری دارد که همین باعث موفقیت چشم‌گیر صندوق سرمایه‌گذاری او شده؛ به طوری که ثروت پائولسون از سال 2009 تا 2010 دو برابر (12 میلیارد دلار) شده و او را به جایگاه چهل و پنجمین فرد ثروتمند دنیا رسانده است. در حال حاضر سرمایه تحت مدیریت پائولسون در حدود 35 میلیارد دلار است.
پائولسون در امور خیریه نیز فعالیت دارد و در سال 2010 مبلغ 20 میلیون دلار به مدرسه تجارت دانشگاه نیویورک برای تامین بودجه تحقیقات، کمک هزینه تحصیلی و نوسازی محوطه دانشکده کمک مالی کرده است.

[mobin]

میلیاردر عاشق شکار اما دوست‌دار کودکان

دان ال دونکان که در 28 مارس 2010 از دنیا رفت، با ثروت 9/5 میلیارد دلار در سال 2009 (سال قبل از مرگش) از سوی مجله فوربز به عنوان هشتاد و یکمین میلیاردر دنیا معرفی شده بود. دونکان در زمان مرگ خود ثروتمندترین فرد ایالت هوستن بود. او موسس و ريیس و سهامدار عمده شرکت انترپرایز پراداکتز بود. این شرکت یک شرکت خط لوله گاز طبیعی و نفت خام در هوستن تگزاس است.



شرکت انترپرایز پراداکتز یک شرکت خصوصی است که شرکت‌های تابعه آن شامل شرکای انترپرایز پراداکتز، انترپرایز جی پی و شرکای دونکان انرژی می‌شود. ارزش این شرکت که بیش از 6000 نفر در آن کار می‌کنند، در حدود 30 میلیارد دلار است.

خانواده انترپرایز یکی از بزرگ‌ترین شبکه‌های فرآوری انرژی، ذخیره و حمل محصولات نفتی در شمال آمریکا است که به تولیدکنندگان و مشتریان گاز طبیعی، گاز مایع طبیعی، نفت خام، محصولات تصفیه شده، گازهای پتروشیمی مایع شده و مواد پتروشیمی خدمت می‌دهد.

دان دونکان در 2 ژانویه سال 1933 در شهر سنتر تگزاس متولد شد. دان فرزند یک کارگر نفت بود و مادرش نیز در زمان تولدش از دنیا رفته بود. دان برادرش را نیز در سن 7 سالگی از دست داد و نزد مادر بزرگش در فقر بزرگ شد. او در کالج تجارت‌ماسی تحصیل کرد. دونکان به ارتش رفت و پس از آن با کار در شرکت باربری و ذخایر زیرزمینی واندا پترولیوم به عنوان یک کارگر نیمه ماهر، کار در صنعت نفت را شروع کرد.

او نهایتا توانست حسابدار این شرکت شود. دونکان در سال 1968 با سرمایه ای در حدود 10000 دلار و یک کامیون کسب‌وکار خود را با نام شرکای انترپرایز پراداکتز راه‌اندازی کرد. کسب‌وکار او به آرامی، اما به شکل پیوسته به عنوان یک کسب‌وکار خط لوله، فرآوری و ذخیره تولیدات نفتی رشد کرد. سهام شرکت دونکان در اواخر دهه 1990 در بازار عمومی سهام عرضه شد و به این شکل سرمایه عظیمی به‌دست آورد. دونکان در زمان پس از رسوایی شرکت بزرگ آمریکایی انرون، زمانی که شرکت‌های بزرگ در حال افول و کاهش سرمایه‌هایشان بودند، پتانسیل شرکت خود را شناسایی کرد و این پتانسیل‌ها را به سرعت جذب کرد. دونکان تا زمان مرگش از طریق شرکت شرکای انترپرایز پراداکتز و انترپرایز جی پی در حدود 49000 مایل خط لوله نفت‌وگاز و ده‌ها پایانه ذخیره و کارخانه‌های فرآوری را در کنترل خود داشت.

شرکت انترپرایز از طریق ادغام با شرکت شرکای تپکو در سال 2009 (که در آن زمان هنوز آقای دونکان ريیس آن بود) تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین خط لوله‌های کشور شد. این شرکت در حال حاضر در فهرست 500 شرکت برتر فورچون قرار دارد، اما شهرتی که دونکان کسب کرده بیش از آن که مربوط به ثروتی باشد که اندوخته به ثروتی که بخشیده است، ارتباط دارد. او میلیون‌ها دلار را صرف امور خیریه از جمله کمک به گروه‌های محافظت از محیط زیست و کمک به موسسه پزشکی هوستن کرد. دونکان همچنین مبلغ 75 میلیون دلار به بیمارستان کودکان تگزاس و موزه علوم طبیعی هوستن و 135 میلیون دلار به کالج پزشکی بیلر اهداکرده است. او برای تحقیقات درباره بیماری‌های کودکان کمک‌های مالی زیادی کرد، چون یکی از نوه‌هایش از بیماری دیسلکسیا رنج می‌برد.

دان دونکان علاقه زیادی به شکار داشت و یک شکارگاه بزرگ هم در تگزاس از آن او بود. او به دیوارهای خانه اش سرهای حیواناتی را که شکار کرده بود، آویخته بود. او یک بار نیز برای شکار در سال 2002 به سیبری سفر کرد و به وضوح قانون روسیه را با شلیک به یک گوزن‌ شمالی از هلی کوپتر زیر پا گذاشت و برای این کار حتی مورد پیگرد قانونی نيز قرار گرفت.

دونکان در سن 77 سالگی در خانه‌اش در ریور اوکس در ایالت هوستون بر اثر خونریزی مغزی از دنیا رفت. او که یک بار ازدواج کرده و همسر خود را از دست داده بود، در آن زمان با همسر دوم خود زندگی می‌کرد. دونکان یک پسر و سه دختر داشت.