مهدی فرجی

[Йeda]

دنبال من می گردی و حاصل ندارد
این موج عاشق کار با ساحل ندارد


باید ببندم کوله بار رفتنم را
مرغ مهاجر هیچ جا منزل ندارد


من خام بودم، داغ دوری پخته ام کرد
عمری که پایت سوختم قابل ندارد


من عاشقی کردم تو اما سرد گفتی:
"از برف اگر آدم بسازی دل ندارد ..."


باشد، ولم کن با خودم تنها بمانم
دیوانه با دیوانه ها مشکل ندارد


شاید به سرگردانی ام دنیا بخندد
موجی که عاشق می شود ساحل ندارد



«مهدی فرجی»

[Йeda]

حال من خوب است اما با تو بهتر می شوم
آخ ... تا می بینمت یک جور دیگر می شوم


با تو حس شعر در من بیشتر گل می کند
یاسم و باران که می بارد معطر می شوم


در لباس آبی از من بیشتر دل می بری
آسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم


آنقدر ها مرد هستم تا بمانم پای تو
می توانم مایه ی گهگاه دلگرمی شوم



میل - میل توست اما بی تو باور کن که من
در هجوم باد های سرد پرپر می شوم

«مهدی فرجی»

[Йeda]

شوق پرکشیدن است در سرم قبول کن
دلشکسته‌ام اگر نمی‌پرم قبول کن

این که دورِ دور باشم از تو و نبینمت
جا نمی‌شود به حجم باورم، قبول کن

گاه، پر زدن در آسمان شعرهات را
از من، از منی که یک کبوترم قبول کن

در اتاق رازهای تو سرک نمی‌کشم
بیش از آ‌نچه خواستی نمی‌پرم،‌ قبول کن


قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی‌خورد
گاه نامه می‌برم می‌آورم،‌ قبول کن

گفته‌ای که عشق ما جداست،‌ شعرمان جدا
بی‌تو من نه عاشقم، نه شاعرم،‌ قبول کن

وقتی آب این قدر گذشته از سرم
من نمی‌توانم از تو بگذرم،‌ قبول کن



«مهدى فرجى»
ميخانه ى بى خواب

[Йeda]

هر قدر هم ساکت نشستن مشکلت باشد
حرف دلت تا می توانی در دلت باشد

حالا که اینقدر از تلاطم خسته ای برگرد
اما اگر خاکی بخواهد ساحلت باشد

از گفتنی ها با تو گفتم، بعد از این بگذار
دست خود دیوانه ات (یا عاقلت) باشد

بر شانه هایت باز دنبال چه می گردی؟
انگیزه ی پرواز باید در دلت باشد


مهدی فرجی
آن روزها گفتم