رونالدینیو: محال است از بازی کردن در فلامنگو ناراضی باشی

[vahid0801]

به نظر من رفتاری که باهاش شد باعث این شد که خراب بشه ! رونالدینیو بازیکن احساسی ای هست !
منم قبولش داشتم ! هم دوسش داشتم مقداری !

دقیقا.بعد از جام 2006 و رفتار ریکارد و نخست وزیر وقت برزیل رانی لج کردو بیخیال فوتبال شد.
کل دنیا باید از این دو نفر باید متنفر باشن که تک اعجوبه فوتبالو به اون وضعیت از بین بردن.به خاطر خودخواهیشون.

[Hamid Hamid]

البته دوستان اينكه گاهي اوقات يه سري مربي ها باعث لطمه خوردن بازيكن ها ميشن اين رو من قبول دارم ... يه نمونه ي ديگش هم آنجلوتي و نيمكت نشين كردن ريوالدو ...

اما مورد ديگه براي افت يك بازيكن كه خيلي مهمتر هست فاكتوريه به اسم انگيزه ! ... بله وقتي يه بازيكن تو فوتبال به هر چيزي كه مي خواد ميرسه ديگه مسلما اون تلاشي رو كه قبلا داشته انجام نميده و بازيش افت ميكنه ...

خب شما براي مثال رونالدينيو رو در نظر بگيريد ... سال 2002 با برزيل قهرمان جهان شد ... تو بارسلونا چند تا جام رو بردش با تيم ... از جمله ليگ قهرمانان ... بازيكن اروپا و جهان شدش ... خب حالا اين بازيكن ديگه چه افختاري رو مي خواد كسب كنه كه انگيزه داشته باشه... يا باز ميشه رونالدو و ريوالدو و حتي رود گوليت و حتي رونالد كومان رو هم در نظر گرفت

اصطلاحا اشباع ميشه ... فهميدن اين شرايط براي غير فوتباليست ها كه تو اون وضعيت نيستن شايد كمي مشكل باشه ... اما رود گوليت ( Ruud Gullit) كاپيتان سابق تيم ملي هلند و بازيكن افسانه اي ميلان ... نبود انگيزه رو مهمترين فاكتور افت يك بازيكن ميدونه. وقتي كسي عنواني رو نداره پس بنابر اين براي بدست آوردنش تمام تلاشش رو ميكنه ... اما كسي كه همه ي عنوان ها رو داره قطعا تلاشش نسبت به سال هاي ابتدايي فوتبالش خيلي كمتر ميشه ... اين مورد حتي تو دعوت شدن به تيم ملي هم صدق ميكنه.

اما در كل اين رو هم بگم كه دلايل افت و افول يك بازيكن به جز انگيزه موارد ديگه اي هم هست ... و اينكه هر پستي در فوتبال يه سني رو براي روي اوج بودن و بعد افت كردن داره ...

مثلا براي مهاجمين اينطور هستش كه بهترين سال هاي فوتبالي يك مهاجم بين 26 تا 29 سال خواهد بود ... دليلش هم اينه كه قبل از 26 مهاجم تجربه ي خيلي زيادي نداره و بعد از حدود 30 هم ديگه اون توان لازم رو نداره ... براي مثال ميتونيد رونالدوي سال 2002 رو در نظر بگيريد در اوج دوران فوتبالش ... يا 2-3 فصل اخير ابراهيموويچ هم مثال خوبي هست و يا Thiery Henry بازيكن سابق آرسنال كه دوران اوجش دقيقا قبل از اومدنش به بارسا بود و اون حركات زيبا و سرعتي و تكنيكيش رو همه به ياد داريم.

پس به جز انگيزه در هر پستي از فوتبال سن هم مهم هستش.

پ.ن: اين حرف من كلي بود و نه فقط مربوط به رونالدينيو ... و اين رو هم در نظر بگيريد كه هميشه استثناهايي هم وجود دارن براي اين موارد.

[B3HZ@D]

البته یک استثنا هم هست
مالدینی هم خیلی وقت پیش به هر چیزی که میخواست در عرصه ورزش فوتبال رسیده بود...یعنی دهه اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه 90 همه چیز داشت
قهرمانی در لیگ ایتالیا - لیگ قهرمانا - جام حذفی - سوپرکاپ و ....
ولی با این حال به نظر من عملکردش همچنان شگفت انگیز بود و توی سال های آخر حضورش هم با انگیزه بود
توی همه بازی های میلان که از شبکه سه پخش میشد همه گزارشگران از عملکرد و انگیزه فوق العاده اون تمجید میکردن
به قول فردوسی پور مالدینی تمام ناشدنی است

[Pessimist]

دقیقا.بعد از جام 2006 و رفتار ریکارد و نخست وزیر وقت برزیل رانی لج کردو بیخیال فوتبال شد.
کل دنیا باید از این دو نفر باید متنفر باشن که تک اعجوبه فوتبالو به اون وضعیت از بین بردن.به خاطر خودخواهیشون.

دقیقا همینطوره
ولی من فکر میکنم مردم برزیل هم همچین بی تقصیر نیستن اگه یادتون باشه بعد از حذف شدن برزیل از جام جهانی 2006 مجسمه رونالدینیو رو تو برزیل خراب کردن و طوری رفتار کردن که انگار رونالدینیو مقصر اصلی حذف شدن تیم ملی کشورشون بود. بعد از اون قضیه افت وحشتناک رونالدینیو شروع شد تا اینکه از بارسلونا جدا شد و اومد میلان و در نهایت فلامینگو.
همون حاشیه هایی که تو اون زمان واسش درست کردن روی روحیه رونالدینیو تاثیر خیلی بدی گذاشت.
کلا این بازیکن رو به این متهم میکردن که برای تیم ملی خوب بازی نمیکنه اما به نظر من اصلا اینطور نبود.تو جام جهانی 2002 رونالدینیو سنگ تموم گذشت مخصوصا اون گل به یاد ماندنی که به تیم انگلیس زد.