لحظه های بی تو (فصل دوازدهم)
شتاب در گذشت روزها باور نکردنی است یان شتابزدگی به این می ناند که روز و شب به دنبال یکدیگر افتاده اند تا آن دیگری را در دام خود بیاندازد و این مسابقه ای است که برنده ای ندارد جز روزگار....
شهروز و شقایق اغلب با هم تماس تلفنی داشتند از صبح تا شب چندین بار با یکدیگر صحبت می کردند انها از مصاحبت همدیگر احساس آرامشی ژرف در اعماق وجودشان داشتند.
بعد از ظهر یکی از روزهای گرم اوایل شهریور ماه همینطور که شهروز مشغول مطالعه بود صدای زنگ در منزلشان او را از بطن کتاب بیرون کشید.
پس از چند دقیقه مادرش شهروز را ندا داد که فرامرز پشت در خانه انتظارش را می کشد. شهروز متعجب شد از اینکه چطور فرامرز سر زده و بی خبر به دیدنش آمده از جایش برخاست و به طرف در روان شد وقتی در را گشود فرامرز با چشمانی خون آلود از اشک سلام کم رنگی گفت و سرش را پایین انداخت.
شهروز که تا این لحظه دوست مهربانش را اینچنین ندیده بود آغوش به رویش گشود و او را در میان بازوان پر محبتش فشرد فرامرز آهسته آهسته می گریست و این به خوبی از تکان های شانه هایش هویدا بود.شهروز با این حال که از شدت تعجب در مغزش طوفانی به پا شده بود چیزی نگفت و او را با خود به داخل خانه برد سپس از اینکه وارد اتاق شهروز شدند شهروز در اتاقش را بست فرامرز را روی یکی از مبل های راحتی اتاقش نشاند خودش نیز مقابلش نشست و آرام پرسید.
- چی شده؟ چرا اینقدر پریشونی
- فرانک...فرانک دیشب همه چیز رو تموم کرد
و پس از به زبان آوردن این جمله بغض در گلویش شکست و گریستن آغاز کرد.
شهروز که از ارتباط فرامرز و فرانک اطلاع کامل داشت به یاد آورد فرانک تا چه اندازه به فرامرز عشق می ورزید و جالا چطور این کار را کرده است..؟!
فرانک دختری سبزه رو با نمک و تا حدی زیبا بود و یک سال و اندی از آشنایی اش با فرامرز می گذشت اندو عاشقانه به یکدیگر عشق می ورزیدند و این اواخر در صدد اماده کردن وسایل ازدواجشان بودند. انها هر روز در کنار هم به سر می بردند و برای اینده زندگیشان نقشه های فراوان می کشیدند.
فرامرز و فرانک در دانشکده همکلاس بودند و با هم فارغ التحصیل شدند. پس از فارغ التحصیلی تمام کوششان در جهت این بود که زودتر به هم برسند وزیر یک سقف زندگی ایده الی را در کنار هم تشکیل دهند که از گوشه گوشه ان بوی عشق مشام جان هر صاحب دلی را به بازی بگیرد و از عشق انها مست شوند.
ولی چه شده بود که فرامرز اینگونه سراسیمه نزد شهروز امده و از بی وفایی فرانک می گفت...؟!!!
شهروز پرسید:
- چطور؟ مگه چنین چیزی ممکنه؟
- خودم باورم نمیشه
- صبح تا حالا کجا بودی؟
- از ساعت شش و نیم از خونه بیرون زدم رفتم پارک ملت جلوی دریاچه نشستم و فکر کردم و گریه کردم ظهر که شد به این نتیجه رسیدم که هیچ کس جز تو حرف منو نمی فهمه به خاطر همین سراغ تو اومدم
- شهروز با ناراحتی پرسید:
- چرا از صبح نیومدی؟
- فکر کردم شاید کاری داشته باشی من مزاحمت بشم
- این چه حرفیه می زنی؟ من و تو که با هم این حرفا نداریم خوبه خودت می دونی توی خونواده ما همه من و تو رو یکی میدونن و افزود:
- حالا تعریف کن ببینم دیشب چه اتفاقی افتاد؟
فرامرز با دستمالی که در دست داشت دیدگان اشک الودش را پاک کرد و تعریف کرد:
- دیشب دو ساعتی با هم صحبت کردیم اولش همیشه سر به سر هم می ذاشتیم و می خندیدیم ولی یواش یواش نوع حرفای فرانک عوض شد و بعد به من گفت که باید فراموشش کنم چون می خواد برای ادامه تحصیل به خارج از کشور بره..بهش گفتم منم کارهامو می کنم با هم میریم. اما اون گفت برای اینکه بتونه به کشور مورد نظرش بره مجبوره ازدواج مصلحتی بکنه اون موقع نمی فهمیدم چی دارم بهش می گم...گفتم بعد از اینکه به او ن کشور رسیدی از طرف جدا بشو منم میام و همونجا عقدت می کنم. ولی با این وجود فرانک گفت حداقل باید پنج سال زن یارو باشه تا بتونه اقامت بگیره.
و باز آرام و بی صدا گریست...
شهروز به فکر فرو رفته بود با خود می اندیشید که با این اوصاف چگونه می تواند دوست و برادر عزیزش را از غم برهاند و چه کاری باری او از دستش ساخته است. با شرحی که فرامرز از موضوع داده بود دیگر هیچ راه بازگشتی وجود نداشت.
شهروز همینطور که به مسئله فرامرز فکر می کرد پرسید:
- اخرش چی شد؟
فرامرز که با چشمان عمگینش دیده به شهروز دوخته بود گفت:
- هر چی اصرار کردم این کارو نکنه اظهرا تاسف کرد و گفت چاره ای نداره و آخرش با حالتی کاملا بی تفاوت گوشی تلفن رو گذاشت.
فرامرز بع از مکث کوتاهی ادامه داد:
- تا صبح خوابم نبرد رفتم سر پشت بوم نشستم و گره کردم که کسی متوجه نشه صبح زود از خونه بیرون زدم
- می خوای باهاش صحبت کنم؟
فرامرز ناامیدانه پاسخ داد:
- چی می خوای بگی؟ فرانک تصمیمش رو گرفته ولی تعجب من از اینکه چرا توی این مدت چیزی به من نگفت.
سکوتی سنگین و و حشتناک میان آنها حاکم شده و هر کدام غرق در افکار خود بوده شهروز که طعم عشق را برای نخستین بار با تمام عظمتش تجربه کرده بود وقتی خودش را جای فرامرز می گذاشت به خوبی درک می کرد در دل او چه می گذرد.
پس از مدتی شهروز سکوت را شکست و پرسید:
- ناهار خوردی یا نه ؟ اگه نخوردی غذا بیارم.
- راستش نخوردم ولی میلی به غذا ندارم یه چیزی راه گلومو بسته.
ساعتی به همین منوال گذشت انها از هر سو که موضوع را بررسی می کردن دبه بن بست بر می خوردند و هیچ راهی برای جل و فصل قضیه به نظرشان نمی رسید فرامرز با دیدار و صحبت با شهروز کمی آرام شده بود ولی هنوز در درونش غوغایی برپا بود.
شهروز نیز می اندیشید اگر جای او بود چه می کرد؟ آیا می توانست شقایق را فراموش کند؟ از فکری که به یکباره در ذهنش هجوم آورده بود چهار تون تنش لرزید و در دل نالی:
هرگز هرگز...
عصر فرا رسیده بود و هنوز آندو کنار هم نشسته بودند و به ابعاد مختلف این موضوع می اندیشیدند.
صدای زنگ تلفن انها را از حال خودشان خارج ساخت. شهروز به سوی تلفن خیز برداشت و گوشی را به دست گرفت. صدای خوش طنین شقایق از ان سوی خط دل شهروز را به تپش انداخت.. شقایق کفت:
- سلام عزیز دلم
- سلام فدات شم . چطوری؟ کجا بودی؟ از ظهر تماس نگرفتی..!
- مهمون داشتم فرامرز اومده اینجا و زیادم حال جالبی نداره
- جرا مگ چی شده؟
- هیچی نامزدش زده زیر همه چیز و می خواد بره خارج از کشور....
- خب اینکه ناراحتی نداره این نشد یکی دیگه...
شهروز شتابزده پرسید:
- جدی میگی؟ منظورت از این حرف چیه؟ یعنی تو هم درباره من همین فکرو می کنی؟ نکنه تو هم یه روز همین حرفو به من بزنی؟؟
- مگه دیوونم..! کی بهتر از تو پیدا می کنم؟!
- نه منظورم اینکه هیچ وقت به این فکر نیفتی چون من دست از سرت بر نمی دارم..>!
- حالا فعلا هستم از این فکرا هم ندارم.
شهروز که از تن صدایش مشخص بود از این جملات ناراحت شده گفت:
- باشه.. فعلا کاری با من نداری؟!
- چی شد؟ چرا ناراحت شدی؟ من که چیزی نگفتم.
- چیزی نشد. فرامرز حالش خوب نیست باید به اون برسم
خداحافظی کرد گوشی را گذاشت و سعی کرد اصلا به حرف های شقایق فکر نکند
یک ساعت بعد باز هم صدای زنگ تلفن انها را به خود آورد و شهروز گوشی را برداشت
شقایق صدایش گرفته به نظر می رسید
- سلام.
شهروز کوشید خودش را نسبت به سخنان ساعتی پیش شقایق بی تفاوت نشان دهد به همین دلیل همچون گذشته با حرارت عشق گفت
- سلام خانومی ...چطوری؟
- خیلی دلم می خواست پیشت بودم
- خوب پاش و بیا
- چطوری؟ مگه تنهایی؟
- نه ولی یواشکی میارمت توی اتاقم!
- نمیشه خیلی دلم می خواست سرمو می ذاشتم روی سینه ات و برایم حرفای عاشقونه می زدی
شهروز احساس کرد شقایق از عشق سرشار شده صدای ترانه ملایمی از پس صدای خوش آهنگ شقایق به گوشش می رسید شهروز بدون مقدمه پرسید:
- الان کجایی؟
- توی اتاق خوابم روی تختخواب دراز کشیدم و به تو فکر می کنم
- هاله کجاس؟
- توی اتاق خودش مشغوله
- زیاد خودتو درگیر احساسات نکن که چیزی متوجه نشه
- سعی می کنم
- اگه بهت شک کنه بد میشه
- نمی دونی عشق تو با من چکار کرده از عشقت خواب و خوراک ندارم از خدا هم خجالت می کشم چون هر وقت سر نماز می ایستم چهره تو جلوی چشمام مجسم می شه و خیالت دست ا ز سر م بر نمی داره .. شهروز دوستت دارم اینو باور کن
- شهروز از شنیدن این سخنان به وجد امده بود ولی نمی توانست در حضور فرامرز عکس العمل مورد علاقه اش را نشان دهد:
- الهی فدای قلب مهربون و عاشقت بشم هر چی دوستم داشته باشی بازم همیشه یه پله از من عقب تری تازه خدا هم عاشقا رو دوست داره و کمکشون می کنه...حالا بگو ببینم چقدر دوستم داری؟
- فکر می کنم حالا دیگه اندازه جای بار یه هواپیما دوستت داشته باشم.
- چه خوب زود زود زیاد میشه..حالا نمیشه با یه چیز دیگه اندازه بگیری و مثال بزنی؟
- نه آخه اینجوری ملوس تره
سپس ادامه داد: راستی قهرمان داستان شوهر آهو خانم چقدر شبیه توئه هر وقت کتاب رو می خونم یاد تو می افتم.
دیدی می دونستم چه کتابی بهت بدم.
سپس نفس عمیقی کشید و افزود:
- اگه تو الان دلت می خواد پیش من بودی من همیشه و در همه حال دوست داشتم کنارت بودم سرمو می ذاشتم رو زانوت و موهامو نواز می کردی ولی خیف که نمیشه. امیدم به روزی یه که این آرزوم رنگ حقیقت به خودش بگیره.
شقایق که بغضی صدایش را به لرزه انداخته بود گفت:
- واقعا چی می شد اگه سن و سال ما به هم می خورد؟ حالا خودمونیم شهروز تو با من ازدواح می کنی؟
- آره عزیزم این اروزی منه فقط کاش یه کم سن و سالت کمتر بود یا اینکه کاش حداقل بچه نداشتی. او نوقت راحت تر می تونستم نورو همه جا مطرح کنم.
از حالت تنفس شقایق پیدا بود که گریه می کند:
- مشکل منم همینه..اگه همسن بودیم مطمئنا در کنار تو خوشبخت ترین زن دنیا می شدم
سپس افزود:
- حال فرامرز بهتره؟
- آره باهاش حرف زدم سبکتر شده.
- خب خدا را شکر
آنها پس از مدتی صحبتهای متفرقه با هم خداحافظی کردند.
شب فرا رسید بود و فرارمز که در کنار دوست باوفایش مقدرای از بار غصه هایش را روی گرده های او گذاشته بود احساس سبکی می کرد. پس از صرف شام آماده رفتن شد . جلوی در رو به شهروز کرد و گفت:
- از بابت همه چیز ممنونم...موضوعی که هر چی فکر کردم صلاح دیدم بهت بگم
- بکو...منتظرم
- شهروز جان خیلی مراقب باش. این زن زنی نیست که به این راحتی ها با تو کنار بیاد. نکنه یه وقت مشکل من برات پیش بیاد. زنا جنبه شنیدن حرفای عاشقونه رو ندارن بهتره ارومتر جلو بری این به نفعته...
- می دونم خیلی ممنونم که به فکر منی ولی شقایق از اونا نیست که بخواد منو سر کار بذاره فکر می کنم جنبه محبت های منو هم داره.
- خوشحالم که اینو می گی اما زیادم مطمئن نباش.
سپس خداحافظی کردند و فرامرز رفت.
شهروز پس از رفتن فرامرز به فکر فرو رفت و تا زمانی که در بسترغنود درباره سرنوشت فرامرز و عاقبت عشق خودش به شقایق اندیشید.
تصور اینکه روی شقایق با او کاری بکند که فرانک با فرارمز کرد پنجه به قلبش می کشید و رعشه به اندامش می انداخت.
آن شب شهروز با همین افکار مغشوش و در هم به خواب رفت غاقل از اینکه دست سرنوش بازی های غریبی برایش رقم زده بود...
فرشته سرنوشت نیز شاهر خواب آرام او بود و در ذهن حوادثی که برای عشق شهروز در نظر داشت را مرور می کرد.
××××××
آنروز پس از اینکه آخرین صحبتهای شقایق و شهروز به پایان رسید هاله نزد شقایق که در اتاق خوابش مشغول مطالعه بود آمد روبروی او نشت و مدتی او را به زیر نگاه خود گرفت.
ابتدا شقایق چیزی نگفت و به مطالعه اش ادامه داد ولی پس از مدتی متوجه شد که هاله از مقابلش تکان نمی خورد و چیزی هم نمی گوید پس گفت:
- هاله جون چی شده مادر...؟
- هیچی مامان...دارم نگاتون می کنم
- آخه سابقه نداشت تو بیای پیش من بشینی و صداتم در نیاد
- مامان می خوام ازت یه چیزی بپرسم به شرطی اینکه راستشو بگی
- بپرس عزیزم مگه تا حالا بهت دروغ گفتم؟!
هاله کمی دقیقتر به شقایق دیده دوخت و گفت:
- توی این تلفنای طولانی شما با کی خرف می زنید.
- شقایق دستپاچه شد ولی بالافصله تسلطش را بازیافت و گفت:
- خب با دوستام مگه طوری شده؟
- این دوستات که می گی مثلا کدوما هستن؟
- بچه جون این سوالا چیه می پرسی؟ خب معلومه من با چه کسانی بیشتر دوستم مثلا نسرین....
هاله جمله مادرش را قطع کرد و با عصبانیت گفت:
- امروز که داشتی با تلفن حرف می زدی خودم صداتونو شنیدم..
و سپس از به زبان آوردن این جمله بغضش ترکید و به سرت از اتاق شقایق به بیرون دوید.
شقایق نیز با شنیدن این جمله از زبان دخترش یکه ای خورد و با خود اندیشید:
یعنی راست می گه صدای شهروز رو شنیده اگه اینطور باشه من چی حوابش بدم؟
مدتی فکر کرد بعد از جایش برخاست و به طرف اتاق هاله رفت وقتی به استانه در اتاق رسید هاله را دید که روی تختش نشسته سرش را میان دو دستش گرفته و گریه می کند. آرام آرام به سوی او رفت کنارش نشست کمی نوازش کرد و گفت:
- هاله جون عزیزم دخترم بگو ببینم چی شده...چرا ناراحتی؟؟؟ برام همه چیزو مفصل تعریف کن
هاله جواب شقایق را نداد و همچنان گریست.
شقایق چند دقیقه ساکت ماند تا دخترش آرام شود و سپس گفت:
- عزیزم من هیچوقت کاری نمی کنم که بعد پشیمون بشم تو رو هم به اندازه تموم زندگیم دوست دارم حالا به من بگو چی شنیدی؟
هاله همانطور که سرش پایین بود و به گلهای روی تختی دیده داشت گفت:
- می خواستم به یکی از دوستام زنگ بزنم گوشی رو برداشتم و صدای تورو شنیدم که با یه آقای صحبت می کردی حواستم نبود که من گوشی رو برداشتم منم چند دقیقه به حرفاتون گوش کردم و همه چیزو فهمیدم...
شقایق که هیچ راهی برای فرار از این موضوع نداشت برای اینکه تمام آنچه را که درون هاله بود بیرون بکشد با ملایمت گفت:
- خب دیگه؟
- مامان من دلم نمی خواد شما با کسی دوشت باشی الان وقتا این کارای منه نه شما..میدونم تنهایی می دونم دلت می خواد یه همدم داشته باشی ولی شرایط منم در نظر بگیر...بابا در حق ما بد کرد که ما رو ول کرد و رفت.. اما شما دیگه اول شرایط منو در نظر بگیر و بعد هر کاری خواستی بکن....
شقایق در این میان تنها شنونده بود و هیچ نمی گفت. در ذهن می اندیشید:
بیا تحویل بگیر شقایق خانم...اینم اولین سدی که شرایط اطراف جلوی راه عشقم گذاشت...نمی دونم باید چکار کنم جواب این دختر معصوم رو چی بدم اون کجای حرفای ما رو شنیده نکنه چیزایی شنیده باشه که باعث رنج و عذاب روحیش بشه...
هاله همچنان می گریست و شقایق بدو ن اینکه کلامی بگوید او را نوازش می کرد وقتی رفته رفته هاله آرامتر شد شقایق گونه هایش را بوسید و گفت:
- باشه عزیز دلم هر چی دختر قشنگم بگه همونه خب دیگه بسه..پاشو دست و روتو بشور با هم شام بخوریم.
- این جمله را گفت و از اتاق هاله خارج شد و برای اماده کردن شام به آشپزخانه رفت.
- تمام وجودش را التهاب و اضطرابی و صف ناشدنی در بر گرفته بود. عم غریبی بر دلش چنگ می زد از طرفی اتش عشق شهروز در دلش زبانه می کشید و از طرف دیگر هاله را می دید که بدینسان از دست می رود.. بر سر دوراهی بدی قرار گرافته و نمی دانست قدم به کدام راه بگذارد.
در طول مدتی که شام می خورد نکامی میانشان رد و بدل نشد و همین به شقایق کمک می کرد تا بتواند راحت تر فکر کند
پس از پایان شام که با بی میلی صرف شد هاله به اتاق خوباش رفت و در را پشت خود بست . شقایق هم میز شام را جمع کرد و به اتاق خوابش پناه برد چراغ خواب قرمز رنگی روشن کرد وری تختخواب دراز کشید و غرق در افکار مغشوشش شد.
آنقدر فکر کرده بود که احساس می کرد سرش به وزنه سنگینی مبدل شده و روی بدنش سنگینی می کند نمی دانست چه باید بکند ایا می توانست شهروز را که در همین مدت کوتاه این همه عشق به او ارزانی داشته و خودش را تما م و کمال در اختیارش گذاشته فراموش کند؟! در غیر این صورت با فرزند دلبندش چه می کرد؟ یک دختر بچه در دورانی که ارام آرام شخصیتش شکل می گرفت در همین آغاز راه نمی باید از زندگی سرخورده می شد و نسبت به ماردش افکار منفی در ذهنش شکل می گرفت. آیا باید خودش را فدا می کرد یا دخترش را....
شقایق تا سپیده صبح با افکارش دست و پنجه نرم کرد در بسترش به زاری گریست و پس از اینکه سپیده صبح خبر از فرا رسیدن روز جدید به او می داد تصمیم خود را گرفت..اما با چه حال و روزی...
ادامه دارد ...
---------- Post added at 09:19 AM ---------- Previous post was at 09:15 AM ----------
لحظه های بی تو (فصل سیزدهم)
یکی دو روز دیگر نیز شقایق و شهروز مانند سایق مرتب از خم خبر داشتند ولی یک روز صبح هر چه شهروز منتظر تلفن شقایق ماند تا از رختخواب بیرون بیاید خبری از او نشد. شهروز نگران از بستر خارچ شد اما چون همیشه شقایق نخستین تماس را در آغاز هر صبح با او می گرفت ترجیح داد به او تلفن نزند تا زمانیکه خود شقایق شهروز را از وضعیتش با خبر کند
آن روز شهروز در عین ناباوری شاهد این بود که تا شب خبری از شقایق نبود و همین موجب شد انتظار همچون خوره ای به حانش بیفتد. شهروز چندین بار شماره تلفن معشوقه اش را گرفته بود ولی هر بار فرزندش گوشی را بر می داشت و به همین جهت بدون اینکه چیزی بگوید گوشی را می گذاشت. شب با نگرانی به خواب رفت و صبح باز هم شقایق به او تلفن نزد رفته رفته نگرانی شهروز به اوج می رسید چرا که آن روز هم مثل روز قبل شقایق جواب هیچ کدام از تلفن ها را نمی داد این موضوع باعث شده بود شهروز فکر کند برای شقایق اتفاقی افتاده و به او خبر نداده اما خود شقایق که می دانست دردل شهروز از آتش عشق او چه غوغایی برپاست...پس چرا شهروز را از حال خودش با خبر نمی کرد....!؟
به انتظار تا غروب ادامه داشت و در لحظاتی که شهروز تصمیم گرفته بود از منزل خارج شود و به محدوده منزل شقایق برود تا از او خبری بگیرد زنگ تلفن به صدا در آمد.
شهروز به امید اینکه از پشت خطوط تلفن صدای زیبای شقایق در گوشش طنین افکند به سرعت خودش را به دستگاه تلفن رساند و گوشی را برداشت این بار شقایق بود که پس از دو روز غیبت شماره شهروز را گرفته بود:
- سلام
شهروز ذوق زده شده بود و در عین حال می خواست نگرانی خود را نیز نشان دهد پس به تندی گفت:
- سلام هیچ معلومه کجایی؟ این دو روزه پدرم در اومد....
- الهی قربون نگرانیت برم می دونستم دلواپس می شی.
- کجا بودی؟ چرا تماس نگرفتی؟
- هاله یه بوهایی از قضیه برده می خوام شکش از بین بره
- یعنی چی؟ چه بویی برده؟
- مث اینکه یه روز که ما با هم صحبت می کردیم حرفامونو شنیده حالا گیر داده تو اینهمه پای تلفن با کی حرف می زنی ..منم به خاطر اینکه زیاد مشکوک نشه مجبور بودم تماس خودمو با تو کمتر کنم. حالا شاید برای اینکه این شک به کلی بر طرف بشه از روی اجبار یه مدت این روش رو ادامه بدم
- باشه اشکالی نداره اگه اینطور صلاح می دونی منم حرفی ندارم ولی یادب باشه من به تو امیدوار شدم یه وقت نامردی نکنی ها...!
- نه بابا خاطرت جمع باشه الان رفته سر کوچه خرید و زود بر می گرده خواتم بهت خبر بدم که از نگرانی در بیای.
- کی بهم زنگ می زنی؟
- نمی دونم هر وقت هاله دور و برم نباشه خب جوونه دیگه نمی خوام احساساتی بشه و کارهای غیر معقول ازش سر بزنه.
پس از به زبان آوردن این جمله سکوتی کرد و گفت:
- مث اینکه اومد صدای در اومد بهتره منو پای تلفن نبینه شهروز جان منو ببخش مجبورم چند وقت محدود باشم.
- عیبی نداره عزیزم من همیشه منتظرتم
- فدای قلب مهربونت بهت زنگ می زنم.
شهروز پس از اینکه گوشی را گذاشت به فکر فرو رفت که در برابر وضعیت حاضر چه باید بکند؟ اندیشید اگر بخواهند همچون سابق با هم ارتباط داشته باشند ممکن است کار به جاهای باریک بکشد اگر هم بخواهد روابطشان را محدود کنند آن وقت با دل تازه عاشقشان چه بکنند؟
شقایق به او گفته بود که منتظرش باشد و شهروز مطمئن بود شقایق با او قطع ارتباط نمی کند پس باید انتظارش را می کشید و خودش را با شرایط وفق می داد.
آن شب پیش از خواب همدم همیشگی اش یعنی دیوان حافظ را از روی میز کنار بسترش برداشت و تفالی زد:
ای حافظ به من بگو شقایق توی دلش چه حرف هایی برای من داره...!؟
حافظ چنین پاسخ داد:
زگریه مردم چشم نشسته در خونست
ببین که در طلب حال مردمان چونست
به یاد لعل تو و چشم مست میگونت
ز جام غم می لعلی که می خورم خونست...
×××××
چند روزی به همین شکل سپری شد گاه یک روز در میان گاه دو سه روز یکبار شقایق به شهروز تلفن های کوتاهی می زد و او را نسبت به عشقش دلگرم می کرد همین امر موجب شد شهروز هرگز به جدایی نیندیشد و برای آسایش شقایق با منزل او تماس نگیرد.
تماس های چند روز یکبار رفته رفته به قدری کم شد که شهروز ده روز از شقایق بی خبر ماند هر روز صبح زودتر از معمول از خواب بر می خاست و منتظر تلفن شقایق می نشست در طی این مدت سعی می کرد بجز در موارد ضروری از خانه خارج نشود مبادا شقایق تماس بگیرد و او در منطل حضوزر نداشته باشد و باز مجبور شود این انتظار تلخ را تحمل کند. گاهی از آشنایی با شقایق پشیمان می شد اما بلافاصله به خود نهیب می زد:
ناشکری نکن پسر این زن طعم یه عشق تمام عیار رو به تو چشوند. تو باید قدر اونو بدونی
ور ده روز به همین منوال سپری شد صبح روز دهم طبق معمول همیشه شهروز با صدای زنگ تلفن به سوی گوشی دوید و آن را برداشت.
صدای شقایق حال خوشی در او ایجاد کرد و این ده روز فراق موجب شد بغض راه گلویش را بگیرد.
شقایق سلام کرد و گفت:
- می دونم ازم دلخوری...
شهروز که می کوشید بر احساسش تسلط یابد گفت:
- قبل از اینکه هر حرفی بزنی می خوام ازت سوالی بپرسم...
- بپرس عزیزم.
- باید قول بدی درست جواب میدی اگه بخوای منو گیج کنی همین حالا گوشی رو می ذارم و دیگه هر وقت اینجا زنگ بزنی تلفن رو جواب نمی دم.
- مث اینکه خیلی جدی هستی ! بپرس ببینم موضوع چیه...!
- شقایق تو می خوای با من باشی یا نه؟ جوابم رو خیلی صریح و روشن بده...
- شهروز جان از اول بهت گفتم آره تا آخرش هم می گم آره...چرا این سوال رو می پرسی؟ مگه نمی دونی چقدر دوستت دارم؟
شهروز مثل اینکه منتظر شنیدن چنین جمله باشد بدون معطلی گفت:
- چرا می دونم تعجبم از همینه که تو با اینهمه محبت نسبت به من چطوری ده روز باهام تماس نگرفتی؟ حالا من هیچی تونستی پا روی دلت بذاری؟
شقایق کوشید شهروز را به آرامش دعوت کند:
- به جون خودت که از همه دنیا عزیزتری خیلی گرفتارم خواهرم از آلمان اومده صاف وارد خونه ما شده همش خونمون شلوغ پلوغه مگه می تونم به فکرت نباشم .همین الان تا با هاله رفت بیرون و فرصت پیدا کردم بهت زنگ زدم.
- کی بر می گرده آلمان؟
- دو هفته دیگه بر می گرده توی این دو هفته هر طور شده باهات تماس می گیرم اما درست نمی دونم کی..
- پس من ازت مطمئن باشم؟
- آره عزیزم مطمئن مطمئن خیالتم راحت باشه و سپس افزود:
- به امید روزی که مث گذشته ها مرتب با هم باشیم
شهروز خندید و گفت:
- منم امیدورام ...و پس از کنی تامیل ادامه داد:
- چیه مث اینکه عجله داری زودتر تلفن رو قطع کنی
- آره برای ناهار مهمون دارم هنوز هیچ کاری نکردم اگه اجازه بدی برم به کرام برسم در اولین فرصت بهت زنگ می زنم
- باشه منتطرتم
شقایق گوشی را گذاشت و دوباره انتظار شهروز شروع شد گویی این انتظار پایان نداشت روزها بر شهروز چون سالی می گذشت او از شدت عشق شقایق در درون دلش به تمامی افرادی که با شقایق زندگی می کردند حسادت می ورزید و هیچ کدامشان را دوست نداشت. فکر می کرد همین ها هستند که میان شقایق و او فاصله انداخته اند.در لحظات تنهایی می کوشید در ذهن تصویر روزهایی را ترسیمن کند که با شقایق زیر یک سقف زندگی خواهند کرد و چه لذتی می برد از این رویای زیبا ولی دست نیافتنی
آه... لعنت بر بازی های سرنوشت که با دل این جوان عاشق نوپاچه ها کرد...
انتظار لحظه لحظه زندگی شهروز را پر کرده بود دیگر شهرو ز به هیچ وجه برای انحام هیچ کاری از خانه خارج نمی شد مبادا شقایق به او تلفن بزند و او نتواند صدای قشنگش را بشنود این وضعیت یک هفته به طول انجامید و در این میان شقایق فقط یک بار ان هم خیلی کوتاه با شهروز تماس گرفت.
یک روز صبح وقتی شهروز در بستر دیده گشود و طبق معمول همیشه تصویر و خیال شقایق در ذهنش جان گرفت مصمم شد به شقایق تلفن بزند تا دیگر انتظار او را نکشد.
با التهابی و صف ناپذیر به امور شخصی روزانه خود پرداخت التهابش از این بود که نمی دانست باید چه چیزی به شقایق بگوید و از همه مهمتر چه وقت به او تلفن بزند که او بتواند به راحتی صحبت کند به هر حال ساعات می گذشتند و رفته رفته ظهر نزدیک می شد.
حول و حوش ظهر شهروز به طرف تلفن رفت تا به تصمیم خود جامه عمل بپوشاند نمی دانست چرا دستش روی شماره ها می لرزید و تنفسش تند شده بود اما با تمام این اوصاف شماره را گرفت....پس از چند بوق پیاپی صدای زیبا و آرامبخش شقایق در گوشی پیچید
- بله...
شهروز چیزی نگفت و گوش سپرد
شقایق گفت:
- بفرمایید.....
- سلام
- علیک سلام.
- حالت چطوره
- خوب ممنون
شهروز مکثی کرد و گفت:
- ازت خبر نداشتم گفتم بهتره خودم باهات تماس بگیریم
- مرسی بهت گفته بودم که خودم زنگ می زنم
- دلم تنگ شده بود
شقایق به همان سردی قبل گفت:
- باید بازم صبر می کردی
شهروز جالت حق به جانبی به صدایش داد و گفت:
- حالا مگه چطور شده ؟ بدکاری کردم زنگ زدم؟
- نه طوری نشده ولی اونطوری بهتر بود
شهروز توقع این لحن و این جملات را از شقایق نداشت پس گفت:
- اگر مزاحمم قطع کنم
و در عین ناباوری پاسخ شنید
- آره...خودم بعدا بهت زنگ می زنم.
شهروز تعجب کرد اما به روی خودش نیاورد و سپس گفت:
- منتطرتم...کی زنگ می زنی؟
- هر وقت که تونستم زیاد منتظر نباش
بعد خداحافظی کرد و گوشی را گذاشت
شهروز شگفت زده بر جایش میخکوب شده بود او توقع این برخورد را از شقایق نداشت به انسانهای برق گرفته می مانست. نمی دانست چه باید بکند و اینبار چه واکنشی نشان دهد در هر شکل دو ساعتی فکر کرد و تصمیم گرفت باز به شقایق تلفن بزند.
بعد از ظهر فرا رسید که شهروز گوشی را برداشت . انتظار داشت در نحوه صحبت کردن شقایق تغییری پدید آمده یا اینکه او تحت تاثیر شرایط محیط اطرافش با او انطور برخورد کرده باشد با این تفکرات شماره منزل شقایق را گرفت...
چندین بار صدای بوق در گوشش پیچید ولی کسی گوشی را بر نداشت شهروز همینطور گوشی را به دست داشت و تعداد بوق ها را می شمرد وقتی تصمیم گرفت تماس را قطع کند شقایق گوشی را برداشت و گفت:
- بله؟
- سلام چرا اینقدر دیر گوشی رو برداشتی؟
- داشتم نماز می خوندم
- قبول باشه برای من دعا کردی؟
- آره چطور دوباره زنگ زدی؟
- دلم خواس تباز صداتو بشنوم می تونی صحبت کنی؟
- اره توی اتاقم نشستم درم بسته س
- شقایق منظورت از این کارا چیه؟
- کدوم کارا؟ من که کاری نکردم
شهروز بدون معطلی گفت:
- همین لحن حرف زدنت با من همین که دو سه هفته خودتو از من کنار می کشی؟
- شقایق چیزی نگفت و به فکر فرور رفت سپس گفت:
- شهروز جان حقیقحت اینه که توی این مدت خیلی فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که برقراری ارتباط با تو برای من اشتباه بزرگی بود. من اشتباه کردم بهتری همین جا قطع کنیم
شهروز باور نمی کرد این سخنان از دهان شقایق بیرون می ریزد خندید و گفت:
- شوخی می کنی؟ هیچ معلومه چی داری می گی؟
شقایق گفت:
- اره عزیزم بهتره درست فکر کنی زنی با شرایط من اصلا به درد تو نمی خوره.
زبان شهروز بند آمده بود سرش به دوار افتاده و خانه دور سرش می گشت با این وجود تلاش می کرد حرفی بزند پس با لکنت زبان گفت:
- ی....ی.... یعنی توی این مدت داشتی با من بازی می کردی؟
- نه قصد بازی با تو نبود این اشتباهی بود که مرتکب شدم حالا که فهمیدم جلوی ضرر رو از هر جا بگیرم منفعته.
شهروز با صدای بغض آلودش گفت:
- شقایق من دوستت دارم اینو می فهمی دوستت دارم تو چظور تونستی با من این کارو بکنی حالا من هیچی جواب خدا رو چی میدی؟
- من فقط بریا خاطر شخص تو می خوام رابطمون قطع بشه تو حیفی ارتباط من با تو اشتباه محضه
شهروز با بغض گفت:
- این حرفو نزن پس قول و قرارامون چی میشه اگه خاطر من برایت مهمه که خاطر من تو رو می خواد
شقایق مکث کوتاهی کرد و گفت:
- تو هنوز خیلی جوونی داری اشتباه بزرگی می کنی من لقمه دهن تو نیستم.
شهروز به تندی گفت:
- مگه همه این حرفا رو خودم بهت نزدم و قبول کردی؟ مگه نگفتی پای همه چیز وایستادی؟ اون وقتی که من این مسائل رو بهت می گفتم کجا بودی که حالا به این نتایج رسیدی؟
شقایق پاسخ داد
- اون موقع عاشقت بودم نمی تونستم فکر دیگه ای بکنم اما حالا که نشستم و درست فکر کردم دیدم ادامه دادن این راه اشتباهه
شهروز با بغض گفت:
- پس من بیچاره تا حالا سر کار بودم
- نه اینطور نیست این به نفع هر دومونه خصوصا تو....
- شهروز خده سردی کرد و گفت:
- عزیز من شاید من بخوام خودمو برای تو فدا کنم این به شخض خودم مربوطه تو که نباید به کار من کاری داشته باشی مگه بده کسی با شرایط من توی زندگی تو باشه؟ تو دنبال چی می گردی که من ندارم؟
- شهروز شهروز..انطوری فکر نکن تو الان متوجه نیستی چند سال دیگه متوجه می شی من چی دارم بهت می گم.
شهروز با صدای گرفته و لرزانش گفت:
- نه ..نه.و..نمی خوام متوجه باشم. شقایق من دوستت دارم نمی خوام تو رو از دست بدم.
شقایق که سعی می کرد به خود مسلط باشد گفت:
- شهروز جان حالا برو یه کم فکر کن بعد دوباره با هم حرف می زنیم
شهروز بی تابانه گفت:
- نه نمی خوام فکر کنم تو برو فکر کن تو باید تصمیمت را عوض کنی به من فکر کن به عشق من...
شقایق که می دید شهروز به هیچ صراطی مستقیم نیست گفت:
- باشه عزیزم خودتو ناراجت نکن باشه فکر می کنم حالا دیگه برو...برو....
شهروز با اینحال که دلش می خواست آنقدر با شقایق حرف بزند تا نظرش را برگرداند بالاخر تسلیم او شد و گوشی را گذاشت.
وقتی تماس آندو قطع شد سرش را در میان دست هایش گرفت و محکم فشرد فکرش کار نمی کرد کوشید از جایش برخیزد اما نتوانست و گویی کمرش شکسته و تا شده بود. ناگهان همچون ابر بهاری گریستن آغاز کرد . شهروز می گریست. بر آرزوهای بر باد رفته اش می گریست. او نمی دانست چطور چنین اتفاقی رخ داده و چگونه شقایق توانسته چنین سخنانی بر لب آورد.
با زحمت فراوان از جایش برخاست و به اتاق خصوصی اش پناه برد. در را پست سر بست خودش را روی تختخواب رها کرد و زار زد. ندانست چه مدت زمانی بر او گذشته است. وقتی سرش را از روی بالش برداشت خورشید رفته رفته در پشت کو ها محو می شد غروب حال نزارش را تشدید می کرد دلش می خواست فریاد بکشد فریادی که از پس فاصله ها بگذرد و به گوش های نازنین شقایق برسد. فریادی که دل مهربان معشوقه اش که حالا سنگ شده بود را به رحم آورده و او را از تصمیمش منصرف گرداند فریادی که حتی از ابر ها عبور کرده و به گوش خداوند آسمان و زمین برسد تا شاید تقدیر عوض شود.
دلش می خواست به گذشته بازگردد بلکه بتواند در آن روز ها شرایطی را فراهم آورد که شقایق هرگز از او جدا نشود.
چه لحظات سرد و غمگینی بر دل جوان عاشق او می گذشت.او از بازیچه بودن سعت بیزار بود اما چه می توانست بکند وقتی می دید در دستان شقایق جز بازیچه چیز دیگری نبوده و او را چون عروسک خیمه شب بازی به هر سو می خواسته چرخانده..
هر لحظه چون قرنی بر شهروز می گذشت ان شب شهروز از اتاقش خارج نشد حتی شام هم نخورد تا صبح گریست و به ترانه های غمگین گوش سپرد.
فکر می کرد آیا این شهروز عاشق بود که اینچنین سخنان تلخ شقایق را می شنید و با اینجال هنوز نده بود و قلبش می تپید؟ تپش های قلبش بدون شقایق به چه دردی می خورد؟ گاه می اندیشید ان صدایی که پاسخش می گفت ایا همان آشنای دل شکسته بود؟ ارزوی می کرد هماندم می مرد تا سخنان بی وفایی از زبان شقایق نمی شنید زمانی که روی لب های گرم و شیرین شقایق هزاران آه و شاید و اما شکل می گرفت شهروز به وضوح و روشنی مرگ امید و آرزوهایش را می دید.
آیا شقایق می دانست در آن لحظات سخت چه بر سر شهروز آورده و اینک بر او چه می گذرد؟؟؟؟؟
عجب شبی بر شهروز می گذشت . در قلبش اتشی بر پا بود و تا حدی او را می سوزاند که دلش می خواست سینه اش را بشکافد و قلبش را بیرون بکشد تا هوایی بخورد و خنک شود..اما افسوس و هزاران افسوس او کاخ آرزو هایش را می دید که با دست زیبا و ظریف سازنده اش در هم شکسته و فرو می ریزد.
ادامه دارد ...
---------- Post added at 09:23 AM ---------- Previous post was at 09:19 AM ----------
لحظه های بی تو (فصل چهاردهم)
در طول این چند هفته ای که برای شهروز بسیار سخت و پر غصه گذشت شقایق هم وضعیت چندان مناسبی نداشت از طرفی فرزندش تا حدودی پی به ارتباط او با شخص غریبی برده بود و از طرف دیگر ورود خواهرش از آلمان و از آن بدتر یکسره آمدنش به خانه شقایق اوضاع را برای او نامناسب کرده و به همین جهت مجبور بود مدتی تماسش را با شهروز کم کند
همین کم شدن تماسش با شهروز سبب شد تا بیشتر به نحوه ارتباطش با او بیندیشد او شهروز را دوست داشت به قدری که حاضر بود هر نوع فداکاری برایش بکند اما به هیچ وجه راضی نبود که شهروز از جوانی و لذت هایی که می توانست در این دوران خوش زندگی ببرد برای خاطر او بگذرد و خودش را فدای شقایق کند به همین خاطر آرام آرام به قطع ارتباط با شهروز اندیشید تمام زوایای ان را در نظر گرفت با خود اندیشید این پسر در عنفوان جوانی قرار دارد و ممکن است دختران که از هر نظر مناسب احوالاتش هستند سر راهش قرار بگیرند پس اگر او نباشد شهروز پس از برخورد با اولین کسی که سر راهش بیاید همه چیز را فراموش خواهد کرد و حتی شاید ماه ها هم از او یاد نکند پس باید از خود گذشتگی می کرد و پا روی قلب و احساسش می گذاشت این فداکاری را جز عشق در حق شهروز نمی دانست.
مدتی با خود کلنحار رفت تا موفق شد بر احساساتش غلبه کند و تصمیمش را بگیرد
حتی بارها به خاطر از دست دادن عشق نوپایش در خفا گریست ولی چه می توانست بکند شهروز نباید پابند او می شد او باید دنبال زندگی خودش می رفت منطقش این حکم را می کرد اما دلش حرف دیگری می زد دلش می گفت شهروز را دوست دارد و تا ابد تا همیشه نقش عشق او از لوح دلش پاک نمی شود دست سرنوشت چنین رقم زده بود که شهروز با تمام صفای باطنش سر راه او قرار بگیرد و تمامی زوایای قلبش را تسخیر نماید
در این میان این فکر به نظرش رسید که دخترش را رها کند و به دنبال شهروز برود اما باز هم وجدانش به او خطاب زد:
ای زن از این جوان بگذر و او را به دنبال خودت نکش او هنوز خیلی جوان است و نمی تواند بد را از خوب تشخیص دهد پس تو که همه چیز را درک می کنی خودت را کنار بکش...
لحظات تصمیم گیری برایش لحظاتی دشوار بود ولی در هر صورت تصمیمش را گرفت....
××××××
آنشب به هر شکل که بود بر شهروز گذشت و ضبح روز بعد او با چشمانی پف کرده از اثرات اشک و بی خوابی شب گذشته از اتاقش خارج شد نخستین کسی که پی به حال وخیمش برد مادرش بود
او متعجب شهروز را نگریست و گفت:
- چی شده بچه جون؟ چرا اینطوری شدی؟
بغض گلوی شهروز را در هم می فشرد نمی توانست سخنی بگوید. بالخره با زحمت فراوان تسلط خودش را بازیافت وگفت:
- مسئله مهمی نیست دیشب خواب بد دیدم از خواب پریدم و تا صبح خوابم نبرد
مادر که از سیمای در هم رفته فرزندش پی به همه چیز برده بود گفت
- چیزی رو از من پنهان نکن من مادرتم از چشات حالات رو می فهمم
- شهروز سری تکان داد و حضور مادر را ترک گفت. بعد از اینکه آبی به سر و صورتش زد به اتاق بازگشت
گوشی تلفن را برداشت و شماره فرامرز را گرفت.
پس از اینکه فرامرز گوشی را برداشت و احوالپرسی کردند شهروز گفت
- فرامرز هر برنامه ای برای امروز داری کنسل کن و بیا اینجا
فرامرز از تن صدای شهروز پی به وضعیت بسیار بد روحی شهروز برد و پرسید:
- چی شده ؟ اتفاقی افتاده؟
شهروز با صدای غم آلود گفت:
- تو بیا همه چیز رو برات می گم فقط زودتر خودت را برسون
- باشه همین آلان می آیم.
شهروز پس از مکالمه کوتاهش با فرامرز پشت میز تحریرش نشست سرش را میان دست هایش گرفت و باز هم گریست گریه ای بی صدا اشک هایش از شیار گونه هایش می لغزیدند و از چانه اش روی میز می چکیدند همین چند ساعت چهره شهروز را تکیده کرده و شانه هایش را خم نموده بود
مدتی گریست و سپس برای انیکه خودش را خالی کرده باشد به کاغذ و قلی پناه برد واژه ها از میان سینه سوخته اش می جوشید و به دنبال هم به روی کاغذ روان می شدند شهروز نمی دانست چه می نویسد شعر نثر یا هر چیز دیگر..فقط می گریست و می نوشت
وقتی قلمش را از روی کاغذ مقابل برداشت نگاهی به آنچه نگاشته بود انداخت و با صدای بغض الودش به آرامی چنین خواند
ای ماه تو از این دل غم بار چه می دانی؟
یا از من و این دیده خونبار چه می دانی
تو رسم جفا پیشه نمودی و گذشتی
از حال من خسته و بیمار چه می دانی
در عین وفاداری من عهد شکستی
از عهد و وفا یار جفاکار چه می دانی
شب تا به سحر نالم و یکدم نشنیدی
از ناله این عاشق افکار چه می دانی
از جور و جفا بگذر و زین پیشه حذ کن
غافل مشو از گردش پرگار چیخ میدانی
دلتنگ چنان غنچه پاییزی ام ای گل
ای غنچه دهان جال من زار چه دانی
بگذشت جوانی و گل عمر هدر رفت
پژمردگی این گل گلزار چه دانی
مشتاق شدم تا که ببینم رخ ماهت
ای پرده نشین حرمت دلدار چه دانی
از تمام سخنان دلش را در آن لجظات غمبار بر روی سینه سپید کاغذ ریخته بود و بر حال دل خود چون ابر بهاری می گریست.
هنوز ساعتی نگذشته بود که صدای زنگ در آو را متوجه ورود فرامرز ساخت پس از گذشت مدت کوتاهی فرامرز در را گشود و وارد اتاق شهروز شد به محض دیدن شهروز در آن شرایط به سویش رفت و در آغوشش کشید شهروز سر به روی شانه دوست و یاور با وفایش گذاشت و به زاری گریست
فرامرز از حالات شهروز متوجه شد بر او چه گذشته ولی هیچ نگفت و فقط در سکوت او را نوازش کرد کمی بعد که شهروز آرمش نسبی اش را به دست آورده بود او را از خود جدا کرد و به روی مبلی نشاند و گفت
- شهروز جون خودم فهمیدم چی شده حالا بهتره خودت همه چیزو برایم تعریف کنی
- شهروز سرش را پایین انداخته بود و هنوز چانه اش از بغض می لرزید جرعه ای آب نوشید و سپس آرام و شمرده همه ماجرا را برای فرامرز تعریف کرد
- در این میان فرامرز دیده از چهره شهروز که لحظه به لحظه تغییر حالت می داد بر نمی داشت و گهگاه تنها سر تکان می داد
- پس از اینکه شهروز سکوت کرد فرامرز گفت:
- غصه نخور حالا کاریه که شده باید فکر چاره کرد البته بهتر شد چون این زن از هیچ نظر مناسب تو نبود
- شهروز سخنی نمی گفت و به رمین دیده دوخته بود آنها مدتی با هم صحبت کردند و چند ساعتی پس از صرف ناهار فرامرز عازم رفتن شد
وقتی از جایش برخاست و رو به دوست شکست خورده اش کرد و گفت:
- سعی کن زیاد خودتو اذیت نکنی مامانت خیلی نگرانته وقتی اومدم قبل از اینکه بیام سرغ تو سفارش کرد مراقبت باشم می گفت چیزی بهش نگفتی بنده خدا گناه داره هر چی باشه مارده دیگه به خورده به خودت مسلط باش مطمئن باش همه چیز درست میشه
- سپس دست را روی شانه شهروز زد و از اتاق خارج شد.
- وفتی فرامرز خانه شهروز را ترک کرد دوباره شهروز خود را در سیاهی عمیقی دچار دید باز دیو خیالات موهوم سراغش آمده و به دلش چنگ می زد چهره شقایق لحظه ای از مقابل دیدگانش محو نمی شد و تنها به این می اندیشید که به هر وسیله ممکن از این جدایی جلوگیری کند و این نخستین مشکلی بود که فاصله سنی میانشان بوجود آورد.
شهروز نمی دانست روز و شبش چگونه می گذرند دیگر حتی لحظه ای از خانه خارج نمی شد مبادا شقایق تماس بگیرد و او ان تماس را از دست بدهد خوراک لحظه هایش گریه و اه شده بود و خود را در هاله ای از تاریکی گم می دید.
شقایق گهگاه با او تماس می گرفت تماسهایش کوتاه بودند شهروز می کوشید در این مکالمات سختنی درباره جدایی به میان نیاورد و به هر ترتیب ممک نظر او را دوباره به سمت خود برگرداند
بعضی اوقات که دل شهروز خیلی برای معشوقه اش تنگ می شد شماره منزل او را می گرفت وتا وقتی که شقایق گوشی را در دست داشت به هر چه می گفت گوش می سپرد و از شنیدن صدایش احساس آرامش می کرد معمولا از اتاق خصوصی اش خارچ نمی شد غذایش را هم در اتاقش می خورد وقتی سر میزی که در آن روز بیاد ماندنی به همراه شقایق پشت آن نشسته و غدا خورده بود می نشست و خاطرات آن روز پرخاطره در خاطرش زنده می شد بغض گلویش را در هم می فشرد و راه گلویش را می بست از سر میز برمی خواست و به اتاقش پناه می برد تاثیر این مدت بر او چنان بود که او را به یک پارچه پوست و استخوان مبدل کرده و چهره زیبا و مردانه اش را تکیده نموده بود اما هنوز برق عشق از زوایای چشمانش بیرون می جهید و این به جذابیت چهره اش می افزود دل شهروز برای دیدار شقایق پر می کشید ولی چه می توانست بکند رزی روی تختخوابش دراز کشیده و از پنجره کنار تختخوابش به آسمانها خیره شده و می اندیشید به بخت خود به اینکه چرا باید این زن سر راهش قرار گیرد و او را اینچنین اسیر خود گرداند
گاه با خود فکر می کرد شاید تما م اینها که در این مدت بر او گذشته خواب شیرینی بیش نبوده و تمام این مدت دستخوش خیالات و توهمات شده باشد اما اینطور نبود عشق شقایق حقیقی بود و حالا بی وفایی اش حقیقتی احتناب ناپذیر
درگیر همین افکار در هم و مشوش بود که به ناگاه هچوم واژه ها همچون بهمنی سهمگین درون مغزش ریزش آغاز کردند از روی میز کنار دستش کاغذ و قلمی برداشت و آنچه به ذهنش می ریخت را به سینه سپید کاغذ انتقال داد:
ای چه عشقی است که جانم را می سوزاند
این چه شور مرموزی است که از میان تک تک یاخته های تنم نام تو را فریاد می زند
شاید من دیوانه باشم که بر چنین عشقی که فرجامی برایش نیست اینچنین می سوزم طعم دلدادگی های مجازی را بارها چشیده ام اما عشق تو و رای عشق های دیگر است
این فریاد های درونم این ضجه های دل محزون و ستمدیده ام این ذو ب شدن و از بین رفتن همه گواه عضمت این عشق و جاودانه بودن انست.
ای کاش همیشه در کنارم بودی تا دلنشین ترین ترانه های عاشقانه را از اعماق قلبم در گوش های نازنینت زمزمه می کردم نامت را که رمز زیستم من است بارها فریاد می زدم چشم هایت که گرانبهاترین گنجینه دنیا در قرنیه بی نظیر آن نهفته است را با بوسه های گرمم نوازش می دادم و دل مهربانت را که عضیم ترین دفینه های عشق در آن پنهان است از کلمات آتشین و محبت امیز خود که تنها از پنهانی ترین نقاط دل مهجورم می تراود سرشار می کرددم اما دریغ و درد که عمر با تو بودن چه زود گذشت چه زود طعم تلخ بی تو بودن را چشیدم و چه زود بی تو ویران شدم و از پای نشستم و در غم هچران تو پیراهن عافیت بر تن دریدم ای که سفره شبانه ام را با عطر یاد تو و رویای سیمای پریوشت نگین می کنم مگذار بی تو بسوزم و از پای بیفتم بیا تا دوباره غنچه خنده بر روی لبهایم گل شود تا دوباره دل نیمه جانم که همیشه فقط به یاد تو و برای تو می تپد جان بگیرد و در هوای باطراوت عشق تو نفسی تازه کنند
بی تو طوفانزده دشت جنونم تو چسان می گذری غافل از اندوه درونم بیا و چینی دل شکسته ام را با بند محبت بند بزن و این دل دیوانه را که تکه و پاره هایش می رود تا به دست فارموشی سپرده شود مرهمی باش تا که تکه های خویش را با بوسه های گرم و عاشقانه ات و با نوازش های مهبربانه ات به هم متصل کنی و چون همیشه صاحب و مالک ان باشی
تو را با تمام ناراحتی هایت مشکلات و با تمام زجر هایی که در راه رسیدن به تو وجود دارد دوست دارم و قسم به همه قلب هایی که داز عشق پاره پاره شده و خون پاک عشاقی که در راه معشوق جان داده اند جز در راه عشق تو و خواستن تو قدم بر نمی دارم و جز نام شیرینت زمزمه نمی کنم و در دل حزیم جز عشق حاودانه ات فریادی بر نمی آورم چرا که در دل من هیچ کس مثل تو نشد و هیچ چیز مثل تو نبودپ
اگر برایم اولن نبودی بدان تا روی که در خاکم حای دهند در قلبم آخرینی حتی در آن زمان هم خاکم از بوی جانفرای تو مهطر است و هنوز هم خاکم عشق تو را فریاد می زند.
پی از پایان متن را خواند و به حر دل خود گریست باید کاری می کرد نباید می گذاشت شانه اش زیر این غم عضیم به راحتی خم شود
او می خواست پر بگیرد پر بگیرد و پرواز کند بر اوج آسمان ها از اوج آسمان های فریاد بکشد :
ای مردم دلباخته ببینید من عاشق شدم عشق من شقایق است شقایق مرا خوشبخت خواهد کرد و تا بیکرانه های دور شانه به شانه من در آسمان عشق پرواز خواهد کرد
اما دریغ و درد که چه زود همه چیز در دل شقایق پایان گرفت و چقدر سهل و آسمان سخن تلخ بدرود را با شهروز گفت احساس می کرد سقوط کرده است و چنان محکم بر زمین خورده که دیگر نمی تواند کمر راست کند
بعد از ظهر یکی از روزهایی اوایل پاییز همینطور که شهروز روی تختخوابش دراز کشیده و در آبی اسمان ها به دنبال گمشده اش می گشت شقایق به او تلفن زد و از او خواست تا یک ساعت دیگر خودش را به منزل فرامرز برساند تا به این صورت با هم دیداری تازه کرده باشند او گفت که همین دیدار کوتاه هم برایش از ارزش بسیاری برخوردار است.
شهروز دستپاچه بود نمی دانست باید چه بکند به سرعت لباس پوشید و عازم منزل فرامرز شد شقایق به همراه نسیرین پیش شهروز او به انجا رسیده و مشغول صحبت کردن با یکانه بودند
فرامرز از آمدن شهروز چیزی نمی دانست و در خانه حضور نداشت و چون شهروز از دوستان بسیار نزدیک فرامرز و خانمواده اش بود به راحتی وارد خانه شد و در سالن خانه در حضور شقایق و یگانه و نسیرین نشست
آنها خیلی زود شهروز را در صحبت هایشان دخالت دادند شهروز از دیدار شقایق ذوق زده شده بود و مدام سراای او رامی نگریست وقتی نگاه او دو در هم گره خورد سخن دل ار از راه نگاه به هم انتقال می دادند در دیدگان شهروز چز عشق و التماس می درخشید حتی قطره اشکی هم از کنار مژگان بلندش بر روی گون ه ها غلطید که از مسیر نگاه نافذ شقایق دور نماند.
آندو ساعتی از راه نگاه هایشان با هم درد ل کردند و بعد شقایق و نسرین آماده رفتن شدند وقتی نسرین و یگانه برای آوردن مانو ها به اتاق دیگر رفتند شهروز به سرعت نامه ای که چند روز پیش برای شقایق نوشته بود به دستش داد و گفت
- اگه تو از من بدت بیاد بازم دوستت دارم خودت نباشی خاطراتت که هست با اونا زندگی می کنم
- شقایق خنده غمناکی کرد و چیزی نگفت نامه را گرفت و در کیفش جای داد و پس از ورود یگانه و نسرین با مانتو ها مانتویش را پوشید و با خداحافظی گرمی از شهروز جدا شد.
- دل لحظاتی که آندو از خانه خارج می شدند فرامرز وارد شد و پس از احوالپرسی از آنها و مشایعتشان تا بیرون خانه بسوی شهروز آمد.
شهروز از حالت و برخورد های شقایق گیج و ماتزده شده بود و به مدتی خلوت کردن با خود احتیاج داشت پس با فرامرز به اتاق خصوصی اش رفت و در خود غرق شد.
نگاه ها و لبخند های شقایق حکایت از عشق او داشت ولی چرا این کار را با و کرد؟ چرا قلبش را شکست و زندگی را برایش به سیاهچالی از غمها تبدیل کرد....
آنشب پس از صرف شام مختصری شهروز از خانه فرامرز خارج شد و بدون هدف و مقصد مشخصی در خیابان ها به قدم زدن پرداخت دلش نمی خواست به خانه برود نیرویی او را به سوی منزل شقایق می کشید و پس از مدتی خود را مقابل خانه معشوقه اش دید چند ساعتی از نیمه شب گذشته بود و همه در خواب ناز بودند شهروز بدون اینکه اراده ای از خود داشته باشد به سوی در خانه روان شد دستگیره در را گرفت و به عشق اینکه دست های شقایق هر روز چندین بار ان را لمس می کنند دستگیره را زیر رگبار بوسه هایش گرفت.
سپس روی پله مقابل منزل شقایق نست و به آرامی گریست بارها سرش را به دیوار خانه محبوبش کوبید و فریاد کشید فریاد هایی در درون فریاد هایی که تنها خودش صدایش را می شنید خون از سرش جاری می شد ولی او هیچ نمی فهمید و باز سرش را محکمتر می کوبید تا نزدیکی های سحر انجا بود و مویه و ناله می کرد و پس از آن راهی غمکده خوش یعنی گوشه دنج اتاقش شد انشب دیوار های کوچه ای که شقایق در آن زندگی می کرد به حال شهروز خون گریستند او مجنون قرن اتم بود.
ادامه دارد ...
__________________
جواب بصورت نقل قول