نظر شما در مورد موسیقی ایرانی؟

[tirdad_60]

در یک سحرگاه سرد ماه ژانویه، مردی وارد ایستگاه متروی واشینگتن دی سی شد

و شروع به نواختن ویلون کرد.

این مرد در عرض ۴۵ دقیقه، شش قطعه ازبهترین قطعات باخ را نواخت. از آنجا که

شلوغترین ساعات صبح بود، هزاران نفر برای رفتن به سر کارهای‌شان به سمت

مترو هجوم آورده بودند.

سه دقیقه گذشته بود که مرد میانسالی متوجه نوازنده شد. از سرعت قدم‌هایش کاست

و چند ثانیه‌ای توقف کرد، بعد با عجله به سمت مقصد خود براه افتاد.

یک دقیقه بعد، ویلون‌زن اولین انعام خود را دریافت کرد. خانمی بی‌آنکه توقف کند

یک اسکناس یک دلاری به درون کاسه‌اش انداخت و با عجله براه خود ادامه داد.

چند دقیقه بعد، مردی در حالیکه گوش به موسیقی سپرده بود، به دیوار

پشت‌ سر تکیه داد، ولی ناگهان نگاهی به ساعت خود انداخت وبا عجله

از صحنه دور شد،

کسی که بیش از همه به ویلون زن توجه نشان داد، کودک سه ساله‌ای بود که مادرش

با عجله و کشان کشان به همراه می ‌برد. کودک یک لحظه ایستاد و به تماشای ویلون‌زن

پرداخت، مادر محکمتر کشید و کودک در حالیکه همچنان نگاهش به ویلون‌زن بود، به

همراه مادر براه افتاد، این صحنه توسط چندین کودک دیگر نیز به همان ترتیب تکرار

شد و والدینشان بلا استثنا برای بردنشان به زور متوسل شدند.

در طول مدت ۴۵ دقیقه‌ای که ویلون‌زن می نواخت، تنها شش نفر، اندکی توقف کردند.

بیست نفر انعام دادند بی‌آنکه مکثی کرده باشند، و سی و دو دلار عاید ویلون‌زن شد.

وقتیکه ویلون‌زن از نواختن دست کشید و سکوت بر همه جا حاکم شد، نه کسی متوجه

شد، نه کسی تشویق کرد، ونه کسی او را شناخت.

هیچکس نمی‌دانست که این ویلون‌زن همان (جاشوا بل ) یکی از بهترین موسیقیدانان

جهان است، و نوازنده‌ی یکی از پیچیده‌ترین قطعات نوشته شده برای ویلون به ارزش

سه ونیم میلیون دلار، می‌باشد.

جاشوا بل، دو روز قبل از نواختن در سالن مترو، در یکی از سالنهای شهر بوستون،

برنامه‌ای اجرا کرده بود که تمام بلیط هایش پیش‌فروش شده بود، وقیمت متوسط هر

بلیط یکصد دلار بود.

این یک داستان حقیقی است، نواختن جاشوا بل در ایستگاه مترو توسط واشینگتن‌پست

ترتیب داده شده بود و بخشی از تحقیقات اجتماعی برای سنجش توان شناسایی، سلیقه

و اولويتهای مردم بود.

نتیجه : آیا ما در شرایط معمولی وساعات نا‌مناسب، قادر به مشاهده ودرک

زیبایی هستیم؟ لحظه‌ای برای قدر‌دانی از آن توقف می‌کنیم؟ آیا نبوغ و شگردها

را در یک شرایط غیر منتظره می‌توانیم شناسایی کنیم؟

یکی از نتایج ممکن این آزمایش میتواند این باشد :

اگر ما لحظه‌ای فارغ نیستیم که توقف کنیم و به یکی از بهترین موسیقیدانان

جهان که در حال نواختن یکی از بهترین قطعات نوشته شده برای ویلون

است، گوش فرا دهیم ، چه چیزهای دیگری را داریم از دست میدهیم؟

[halflife g]

فوق العاده بود عين حقيقت بود
ممنون

[mohammad.moein]

به نظر من موسیقی‌ ایرانی‌ از هر لحاظ، پاپ، سنتی‌، رپ و ... از دنیا جلو تره.

[vandu]

به نظر من موسیقی‌ ایرانی‌ از هر لحاظ، پاپ، سنتی‌، رپ و ... از دنیا جلو تره.

شـمـا از کـجـا بـه هـمـچـیـن نـتـیـجـه ای رسـیـدی؟

[mohammad.moein]

شـمـا از کـجـا بـه هـمـچـیـن نـتـیـجـه ای رسـیـدی؟

پر در آمد‌ترین صنعت موزیک دنیا موزیک امریکاست...من هم موزیک ایران رو با آمریکا مقایسه می‌کنم




۱.اکثریت خواننده‌های پاپ آمریکایی (مثلا ایکون) قدر خواننده‌های زیرزمینی ما صدا ندارند




۲.شعر‌هایی‌ که می‌خونن بی‌ محتواست...شما شعر‌هایی‌ که خواننده‌هایی‌ مثل محسن یگانه و چاوشی می‌خونن با این‌ها مقایسه کن:


I wanna make up right na na!!! f.... how could you be so heartless!!!... just dance




گناهی ندارم ولی‌ قسمت اینه... اگر شکسته پای من...


خیلی‌ معلومه که کدوم با معنی‌ تر و دلنشین تره...


۳. اکثر رپر‌های خارجی‌ همش راجع به گنستر بازی هسون و اینکه گلوله خوردن...چاقو کشی‌ و ... صحبت می‌کنن...ولی‌ ما رپر‌هایی‌ همچون یاس داریم که از مشکل‌های جامعه صحبت می‌کنن




۴.موسیقی‌ سنتی‌ ایران دلنشین‌ترین موسیقی‌ دنیاست...و این رو نمیشه انکار کرد





به نظر من ایران فقط در زمینه ی موسیک راک از دنیا عقب...که اونم به زودی به دنیا میرسه

[vandu]

پر در آمد‌ترین صنعت موزیک دنیا موزیک امریکاست...من هم موزیک ایران رو با آمریکا مقایسه می‌کنم




۱.اکثریت خواننده‌های پاپ آمریکایی (مثلا ایکون) قدر خواننده‌های زیرزمینی ما صدا ندارند




۲.شعر‌هایی‌ که می‌خونن بی‌ محتواست...شما شعر‌هایی‌ که خواننده‌هایی‌ مثل محسن یگانه و چاوشی می‌خونن با این‌ها مقایسه کن:


I wanna make up right na na!!! f.... how could you be so heartless!!!... just dance




گناهی ندارم ولی‌ قسمت اینه... اگر شکسته پای من...


خیلی‌ معلومه که کدوم با معنی‌ تر و دلنشین تره...


۳. اکثر رپر‌های خارجی‌ همش راجع به گنستر بازی هسون و اینکه گلوله خوردن...چاقو کشی‌ و ... صحبت می‌کنن...ولی‌ ما رپر‌هایی‌ همچون یاس داریم که از مشکل‌های جامعه صحبت می‌کنن




۴.موسیقی‌ سنتی‌ ایران دلنشین‌ترین موسیقی‌ دنیاست...و این رو نمیشه انکار کرد





به نظر من ایران فقط در زمینه ی موسیک راک از دنیا عقب...که اونم به زودی به دنیا میرسه

اگه شما موسیقی رو فقط توی این چیزهایی که گفتی می بینی، حرفی ندارم...
اصلا حق با شماست!!!

[Scary Feelings]

غنی و پر محتوا هست....البته بچه ها فقط از خوانند ها صحبت کردن..من منظورم موزیکش هست...مخصوصا موسیقی سنتی.

[vioman]

سلام

هفته ی پیش که اولین پست این تاپیک رو خوندم گفتم بهتره که پستی نفرستم تا بحث به جای خوب برسه
اما دیدم نمیشه


من نمیدونم چرا ما اینقدر تاکید داریم که موسیقیمون رو با غرب مقایسه کنیم
این مقایسه به این شکل درست نیست

موسیقی ما به عنوان یک نماینده از موسیقی مشرق زمین ویژگی های بی بدیل یک موسیقی شرقی رو داره .

مقایسه این موسیقی با موسیقی غرب که شاخه و برگ بسیار گسترده ای پیدا کرده و اصلا صحیح نیست اون هم به چند دلیل مهم...

موسیقی ما یا کلا هنر مشرق زمین یک هنر روحانی و عرفانی هستش که مستقیما با روح و روان انسان در ارتباطه ، در صورتی موسیقی غرب در 80 درصد موارد در بیان جسم فرو رفته و راه خودش رو اینگونه رقم زده.(البته تا کنون)

از طرف دیگه هدف سطحی این 2 موسیقی یا این 2 هنر کاملا متفاوت هستند
هر چند در انتها ، هدف هنر یکتاست اما درگیر شدن هنر ها با افکار و عقاید شخصی و مکتبی باعث این تفاوت ها شده.

ما هیچ وقت نباید انتظار داشته باشیم هر کسی بتونه با موسیقی کلاسیک ایران(یا غرب) ارتباط برقرار کنه !
اگر قرار باشه موسیقی ما اینقدر زود هضم و سهل الوصول باشه که دیگه فرقی با موسیقی های جسم گرا نداره ، در مقابل موسیقی کلاسیک غرب هم از همین قانون پیروی میکنه اما به شکل دیگه.

یک موسیقی کامل و جدی حاصل تفکر و تامله ، برخواسته از یک تاریخ و ادبیات غنی

اینکه وصال این سطح از علم و فرهنگ و هنر در یک نقطه ی غیر قابل دسترس برای هر هر فردی قابل تحلیل باشه یک انتظار بیهودست.

هدف هنر شرق بیشتر یک هدف غیر فلسفی هستش
اگر هنر رو یک شیوه بیان در نظر بگیریم میشه به این نتیجه برسیم که هدف هنر شرق بیان ماورای این دنیاست.
بیان عناصری چون عشق ، دوست داشتن ، مکان هایی چون بهشت و برزخ و در کل بیان حقیقت و معبود ازلی.

در مقابل هنر فلسفی و منطقی غرب محدود به بیان جسم هستش.
از بیان جسم خاکی انسان گرفته تا هر آن چیزی که در تصور و حواس پنجگانه ی انسان میگنجه.
بیان جسم معشوق ، بیان یک کوه ، بیان یک درخت ، بیان یک روز یا حتی به صدا نگاشتن یک فصل از سال (اشاره به چهار فصل آنتونیو ویوالدی)

اینکه میگم هنر، فرقی نمیکنه که موسیقی باشه یا نقاشی ، خطاطی باشه یا پیکره تراشی.
راه هنر واحده ، فقط شیوه ی بیان متفاوته
گاهی در قالب یگانه ی صدا ، گاهی هم در قالب جسم و تصویر

اما چون بحث ما موسیقی و علم صداست بهتره که فقط روی موسیقی بحث کنیم.

من شخصا از برچسب زدن (خوب یا بد) به موسیقی شرق و غرب خوشم نمیاد ، فقط به شرطی که منظورمون موسیقی و یک قطعه ی موسیقیایی باشه
نه هر سرو و صدایی!

امکان انکار هیچ یک از شیوه های بیان شرقی و غربی هنر ، اللخصوص موسیقی وجود نداره
از طرف دیگه امکان مقایسه ی اونها هم بطور کامل به نتیجه ای نمیرسه ، چون هم به علم و تجربه ی زیادی نیاز داره و هم اینکه از لحاظ علمی و عملی این 2 موسیقی دقیقا شکل هم نیستند و هرکدام در مواردی از هم جلو زدند.
اما نقاط مشترکشون انقدر زیاده که میشه بحث به طرف این اشتراک ها برد.

به نظر من عنوان تاپیک میتونه یک پاسخ تک کلمه ای داشته باشه (بنظرم خوبه یا بنظرم بده!)
اگر بخواهیم به نتایج خوبی برسیم باید بدور از تعصب و اشاره به نام ها ؛ کلیت هنر و موسیقی غرب و شرق رو تحلیل کنیم و روی این دو بحث کنیم





بابت پر حرفی ها و زیاده گویی هام عذر خواهی میکنم


موفق باشید
یا علی

[BLACK-BLACK]

به نظر من موسیقی ایران بسیار بسیار زیباست ولی متاسفانه خیلی تکراری و خیلی هم قدیمی شده چون اگه دقت کرده باشید حداقل از 300-400 پیش ما داریم نوازنده های ما دارن همین ساز هارو میزنن یعنی اینکه سازهاشون قدیمیه و به نظر من تو موسیقی سنتی ایران یه تحول اساسی باید انجام بشه یکی از دلایلی که اکثر جوونای امروز از موسیقی سنتی متنفرن همینه

البته خیلی بستگی به روحیات آدم ها داره...
یه عده هستن که اصلا نمی تونن موسیقی طولانی و آروم گوش کنن. بی قراری می کنن که برن آهنگ بعدی!
یه عده هم هستن که دوست دارن با آهنگ زندگی کنن. بهش فکر کنن. با شعرش حال کنن و ...
و البته هر دوی این گروه ها که نمیشه اونها رو کاملا هم از هم تفکیک کرد حق دارند.

موسیقی ایرانی هم مخاطب های خودش رو داره.
البته نباید انتظار داشت توی دوره ای که مشابه دهه 70 اروپا و امریکاست و خیلی از جوون های ما به سمت موسیقی های نو و بزن بکوب میرن تا انرژی و شاید عقده شون رو به بهترین شکل تخلیه کنن، افراد زیادی به سمت موسیقی سنتی برن. موسیقی ای که در اغلب موارد هیچ شور و هیجانی توش نیست.

اکثر جوونهایی که من دیده ام و عاشق موسیقی سنتی هستن (نمیدونم علتش چیه، شاید من اشتباه می کنم) افرادی هستن که در باقی موراد زندگی شون هم متناسب سنشون رفتار نمی کنن. اصولا خیلی ها عقیده دارن موسیقی سنتی واسه پیرمرد و پیرزنهاست. البته همه چی داره دست به دست هم میده تا این اتفاق بیفته. اینکه گوش دادن به موسیقی سنتی بتونه یه جوون در ایران کنونی رو ارضا کنه یه مقدار عجیب به نظر میرسه. البته این نظر منه.

در هر حال من خودم شنونده همه نوع موسیقی هستم.
با همه نوع موسیقی هم حال می کنم. بجز اونهایی که واقعا موسیقی نیستند.

اگه موسیقی سنتی نوآوری نداشته باشه میمیره...
هیچ کس دوست نداره موسیقی رو گوش بده که امروز و فرداش هیچ تفاوت و پیشرفتی توش نداره...

دقیقا من هم با این موافقم.موسیقی باید اونقدر هیجان داشته باشه که جوون رغبت کنه بره گوش بده.
مثلا شعر حیلت رها کن مولوی رو من اگه سنتیش رو گوش میکردم اصلا خوشم نمیومد ولی چون اقای فرشید اعرابی تو البوم پنهان با سبک هوی متال(نه دیگه تا اون حد!) اجرا کرده خیلی خوشم اومد

احسنت گل گفتی فکر کنم از زمان فارابی تا حالا سازها همونه فقط نوازنده ها در طول زمان تغییر کرده!

به نظر من لازم نیست که جوونای ما شنونده حرفه ای موسیقی اصیل باشند اما اینقدر دوری از موسیقی میهنی خودمون هم خوب نیست اون هم موسیقی که توی تمام دنیا بهش احترام میزارند و علاقه مندان زیادی هم داره
شاید گوش دادن بیش از حد به موسیقی پاپ که به نظر من بیش از اندازه هست باعث دوری از موسیقی اصیل ما شده

مشکل موسیقی سنتی نداشتن تنوع و به تبع اون مناسب نبودن برای سلیقه های مختلفه .جوون هم که این وضع رو میبینه صد درصد میره سمت موسیقی ای که تنوع داره.

[H a m e e d]

در مورد موسیقی خارجی بخصوص غربی به نظرم دیگه زیادی منفی نگاه شد.
نباید فراموش کرد که دانش موسیقایی در اون کشورها بسیار بسیار بسیار پیشرفته تر از ایرانه.مشاهیری در تاریخ موسیقی جهان وجود دارند که هرگز نمیتوان اونها رو نادیده گرفت و اکثریت قریب به اتفاقشون غربین.
الآن هم هرکس میخواد موسیقی رو به صورت علمی و تخصصی دنبال کنه به یکی از کشورهای غربی پیشرو در این زمینه مثل آلمان، اتریش، ایتالیا، فرانسه... مهاجرت میکنه و در آکادمی های موسیقی اونجا به ادامه تحصیل می پردازه.
بهترین ارکسترهای جهان هم که همه غربین مثل ارکستر فیلارمونیک برلین، ارکستر موتزارت وین ...
پس می بینیم وزنه موسیقی جهان از نظر تاریخی و بار هنری و فنی به سمت اونا سنگینی می کنه.
البته اینکه هر کسی موسیقی کشور خودشو ستایش کنه (به شرط اونکه خوب باشه) خیلی خوبه؛ موسیقی ایرانی نقاط + زیادی داره که در تخصص من نیست بگم؛ ولی نه اینکه موسیقی اونها رو هم به طور کامل نفی کنیم.
روش مقایسه های جزئی هم مثل مقایسه دو بیت از یک ترانه انگلیسی با دو بیت از یک ترانه فارسی روش نادرستیه؛ چون موضوع بحث خیلی کلیه! البته اون دوستی که این بحثو انجام داد واقعا اطلاعات موسیقایی خوب و بالایی داره و همیشه نظراتش قابل تاملن.