کروس با دید و قدرت بازی خوانی بالا (سه پاس کلیدی)، حضور خوب در دفاع (دو مورد توپ ربایی)، حضور در کارهای ترکیبی (یک و دو زیبایی که با روبن داشت و منجر به پنالتی بایرن شد) دقت بسیار بالا در دادن انواع پاس (دقت بالای 97% در بازی دیشب)، تشخیص عمق و توفیق زیاد در پاس های بلند (21 پاس بلند صحیح از 22 اقدام به پاس بلند!)، شوت های دقیق با هر دوپا (صرفا در همین بازی سه شوت فوق العاده، یک گل و یک ضربه به دیرک دروازه هر دو با پای راست، و یک مورد با پای چپ با واکنش زیبای شزنی در نیمه اول) نمونه یک هافبک تهاجمی بی نقص هست.
مدتی پیش مقاله جالبی رو راجع به هافبک های تهاجمی و تغییرات وظائفشون در طول زمان می خوندم که به طور خلاصه به این مسئله اشاره کرده بود که اسنایدر گذشته ی هافبک های تهاجمی، اوزیل حال هافبک های تهاجمی و کروس آینده ی هافبک های تهاجمی هست و برای ارائه تعریف هافبک تهاجمی مدرن باید از کروس شروع کرد. دوستانی که بازی های بایرن رو در سال قبل (و حتی دو سال قبل) از نزدیک دنبال کرده باشن به خوبی می دونن که کروس تا قبل از مصدومیتی که در بازی برگشت با یووه باهاش مواجه شد، یه عنصر کاملا کلیدی بود و بعد از مصدومیت کروس بود که هاینکس مجبور شد از مولر به جای کروس استفاده کنه و روبن رو به ترکیب تیم وارد کنه (بگذریم از اینکه روبن هم بعد از بازگشتش به ترکیب در بازی های انتهایی فصل مقابل بارسا و دورتموند فوق العاده ظاهر شد) و به خاطر همین مسئله از دست دادن بازی های انتهایی فصل شاید عملکرد کروس در فصل قبل مثل بقیه بازیکن های بایرن به چشم نیومده باشه، در حالی که نقش کروس در بخش اعظم فصل از کلیدی ترین نقش ها در بایرن بود و به اعتقاد من از مهم ترین اتفاقاتی که در دوران هاینکس رخ داد.