Printable View
درود
فردی سرطان یا بیماری بدی دارد. اصلا هر بیماری.. آیا وظیفه پزشک است که بیمار را در جریان بیماری اش قرار دهد؟
آیا می تواند بیماری را از بیمار پنهان کند؟ مثلا بگوید چون فرد تحمل ندارد .. ما نمی گیم فلان بیماری را دارد؟
یا حداقل این است که باید همراه بیمار را در جریان بگذارد؟
به موضوع خیلی خوبی اشاره کردین
البته این مسئله خودش در اخلاق پزشکی محل بحث زیادی هست
یک اصل وجود داره که بیمار حق داره از بیماری اش آگاه باشه
یعنی باید اطلاع کافی از بیماری....عوارض بیماری،نوع درمان،نتایج درمان،عوارض درمان،برنامه پزشک و پیش آگهی بیماری داشته باشه
البته در جایی بحث میشه که بیماران لاعلاج که چند ماهی برای زندگی دارند رو از بیماریشون آگاه نکرد
اما نظر من این هست که بیمار باید آگاه باشه تا بتونه برای مدت باقی مونده برنامه ریزی کنه
در مورد پنهان کردن بیماری پزشک حق اینکار رو نداره....گاهی اصرار خانواده هست که بیمار اطلاع نداشته باشه.....در مورد اطفال شاید قابل قبول باشه چون قیم حق قانونی تصمیم گیری رو داره اما در مورد افراد بالغ آگاهی لازم هست
...................
من متسفانه بیمارانی رو دیدم که سرطان البته قابل درمان داشتن و خانواده اصرار داشت بیمار مطلع نشه....در حالی که بیمار برای شیمی درمانی بستری مورر داشت.......البته فکر کنم بیمار خودش متوجه شده بود چون حالت تعجب و ترس تو چهره اش مشخص بود
حتی بیماران در مورد بیماران بدحال و در شرف مرگ هم بهتر هست خانواده از شرایط بسمار و احتمال عدم بازگشت در صورت احیا آگاه بشن
چون اینطور پذیرش مرگ راحت تر میشه و حتی خانواده میتونه با توجه به شرایط درخواست کنه ور صورت ایست قلبی،احیا انجام نشه تا فرد با آرامش فوت کنه
Sent from my SM-N910C using Tapatalk
به نظر من هم
بیمار باید در جریان مریضی باشه ولی باید به طور صحیح بیان بشه
درود بر شما مرسی از پاسخنقل قول:
من در سن 23 سالگی (چند سال پیش یعنی میشه) رفتم پیش یک متخصص ... ایا اون بیماری رو به خاطر ترس که در من دید ممکن است پنهان کرده باشد؟ چون با یک حالت ترس پیش ش رفته بودم..
بعد خود دکتر متخصص حرفی هم از اینکه ازمایش بده یا باز به مطب مراجعه کن هم نزد
نه اینطوری هم که نمیشه ...... یعنی شما فکر میکنید یک بیماری لاعلاج تشخیص داده و شما رو ول کرده؟
درست هست الان ما بیماری هایی داریم که درمان قطعی ندارن یا به درمان های موجود پاسخ نمیدن....اما روش ها و درمان هایی هست که طول عمر بیمار رو افزایش میده یا باعث بهبود کیفیت زندگی در طی بیماری میشه
دکتر به هیچ عنوان حق نداره.
قانونا نمی دونم ولی اخلاقا نه.
حتی اگر یک روز مونده باشه از زندگیش. حق داره خداحافظی کنه یا از نظر مالی برای بازماندگان و فرزندان و همسر و ... کاری کند.
خیلی بده اگر دکتری اینکار رو انجام بده.
سلامنقل قول:
برای بیماری پوستی رفته بودم پیش متخصص...
اون بیماری طوری نیست که طرف رو بکشه اما مشکل از لحاظ ظاهری بوجود میاره و درمان هم نداره
گفتم شاید متخصص چون این بیماری دیده درمان ندارد.. گفته بهش نگیم.. ایا میشه؟
چون گفت اون بیماری نیست
راستی یک سوال دیگه---- ممکن هست مثلا یک متخصص نتونه یک بیماری رو تشخیص بده؟ منظورم اشتباهی .. فکر کنه بیماری دیگری است؟ چون برخی اوقات علائم بین چند تا بیماری یکسان است... و تشخیص پزشک متخصص مهم میشه اینجا...
یا متخصص در بیماری های مربوط به رشته خودش وارد است؟
یک متخصص قطعا به رشته خودش تسلط داره....البته بعضی وقت ها علائم بیماری شبیه هم هستند و برای افتراث از آزمایش و تصویر برداری تا مشاوره با همکاران و تخصص های دیگه یا بستری بیمار استفاده میشه
در مورد بیماری شما نمیتونم نظری بدم جون واقعا بعضی از ضایعات پوستی خوشخیم هستند و فقط مشکل زیبایی ایجاد میکنن و راه حل و درمان کاملی ندارن
به من گفت اون بیماری که می ترسی باشه نیست...همون نگاه اول گفتنقل قول:
نه ازمایشی داد.. نه اینکه بگه سابقه خانوادگی داری.. یا سوال خاصی هم نپرسید..
بیماری های پوستی از نظر ویژگی های ضایعه شناخته میشن
مثلا بعضی ضایعات رو بیمار بعنوان بدخیمی پوستی تلقی میکنه اما متخصص پوست تشخیص نوعی خال برای ضایعه میده
آزمایش ضایعات پوستی معمولا از طریق بیوبسی هست که روش تهاجمی هست و در صورت عدم تشخیص انجام میشه
مصلحت با خودش هست که بگه یا نگه.
وقتی متخصص زنان به یه خانمی گفته که احتمال بچه دار شدنتون پایین هست و اون خانم به بهانه سیگار کشیدن میره راهروی پشت بوم و خودشو از اونجا پرت میکنه یا زنی که مراحل ابتدایی سرطان سینه وقتی متوجه بیماریش میشه خودسوزی میکنه ( در سردشت ) اونم در حالی که احتمال خیلی زیادی برای بهبودیش وجود داشته و کلی مثال های دیگه ...
اینجا ایرانه. پیرمرده رو در بزرگترین بیمارستان استان ما بهش گفته بودن که باید بستری بشه و نیاز به پیوند کلیه داره پیرمرده هم از ترس اینکه بچه هاش مجبور بشن خونه زندگیشون رو بفروشن، رفته بود توی بیرون شهر توی انباری کارخونه ای که توش کار میکرده قایم شده بود تا همونجا بمیره و هزینه ای به خانوادش تحمیل نشه و خیلی خیلی شانسی پیداش کردن و الانم در بیمارستان بستری هست و با توجه به بیمه ای که داره هم هزینه چندانی پرداخت نخواهدکرد.
گفتن این که فلان چیز حق بیمار هست برای غیر پزشک آسون هست ولی پزشک اطلاعات بیشتری از تجربیات خودش و سایرین در اختیار داره و بر مبنای اونها به صورت علمی تصمیم میگیره که چیزی رو به بیمار اعلام کنه یا نکنه.
به چه صورت علمی؟ آیا اساس علمی وجود داره بر اینکه پزشک، به بیمار راستش رو بگه یا نگه؟ آیا در درسی که پزشک خونده این مسائل قرار داده شده؟ آیا یک پزشک (مثلا متخصص قلب) سواد این رو داره که با توجه به شرایط روانی شخص، تصمیم بگیره این شخص براش بهتره مطلع باشه یا نباشه؟ آیا مطالعات و تحقیقات علمی صورت گرفته که تاثیر حالت های روانی/مالی/فرهنگی/... مختلف بیمار رو در رفتارهای بعد از مطلع شدن بررسی کنه و نشون بده برای چه افرادی، در چه شرایط، در صورت بروز کدوم بیماری ها، اطلاع یا عدم اطلاع بهتر است؟ هیچ کدوم از اینها وجود ندارند و اگه قدرت کنترل این مسائل رو به پزشک بدیم، پزشک صرفا بر اساس نظر شخصی و Gut feeling خودشه که کار رو انجام میده و به هیچ وجه هیچ قسمت این کار علمی نیست، و به هیچ وجه هم این کار قابل کنترل نیست و مسئولیت پذیری هم برای پزشک وجود نداره چون پزشک می تونه هر کاری کنه و بعدش بگه "تجربه شخصی من بهم اینو گفت". اگه قرار بود پزشکی بر این اساس تجربه شخص کنترل نشده پزشکان و اطرافیانشون باشه که باید برگردیم به زمان عطارها و ... .نقل قول:
اگه شرایطی برای من پیش بیاد که پزشک، با فرض اینکه خودش صلاح من رو بهتر از من می دونه و معتقد است من قدرت تصمیم گیری صحیح درباره زندگی خودم رو ندارم و ایشونه که مرجع صحیح برای تصمیم گیری درباره زندگی من است، بیماری من رو بهم نگه یا دروغ بگه یا چیزی از این قبیل، اون پزشک باید منتظر یک نامه از دادگاه باشه. من میرم پیش پزشک تا ازش مشاوره بگیرم، و وظیفه پزشک هم همین است، نه اینکه قدرت کنترل زندگیمو بهش بدم.
--
یکی از آشناهای دور ما حالش بد شد و بردنش بیمارستان، بعد از آزمایش ها مشخص شد سرطان کلیه داره و تشخیص این بود که بهتره کل کلیه رو خارج کنند (گزینه های دیگه هم بوده). پزشک به ایشون نگفت، بلکه به خانواده اش گفت در حالی که ایشون هم کاملا هوش و حواسش سر جاش بود. خانواده تصمیم گرفتند به دلیل اینکه فکر می کردند ایشون فشارش میره بالا و قاطی می کنه و ... اسم سرطان رو نیارن و به ایشون دروغ بگن و گفتند سنگ کلیه است و نیاز به جراحی داره و پزشک هم قبول کرد به ایشون دروغ بگه و حتی همون موقع جراحی هم بهش گفت سنگ کلیه است و حتی وقتی براش توضیح میداد قراره چکار کنند توضیحات جراحی سنگ کلیه رو داد. بعد از عمل ایشون حالش خوب شد و مرخص شد و ... ، و وقتی حالش بهتر شد بهش گفتند سرطان داشتی و سنگ کلیه نبود و ایشون خیلی خیلی ناراحت شد و حتی در نظر داشت از بیمارستان شکایت کنه که بیمارستان باهاش به توافق رسید. من به این شخص صد درصد حق میدم از اون بیمارستان شکایت کنه.
سلام
از نظر اینجانب بیمار باید 100 درصد متوجه ییماری خودش بدونه
شاید اون فرد بیماری خودش رو ندونه و بره ازدواج کنه
بره کار یا معاملعه ای راه بندازه
بره بچه دار بشه
یا هزار تا باید و اگر دیگه
اون وقت چی؟
دوست عزیز تمام پزشک ها مبحث اخلاق پزشکی رو میگذرونن و همچنین هر روز از طبابت یعنی برخورد با مسائلی که با اخلاق پزشکی سر و کار دارد
بیمار در هر شرایطی حتی در پایین ترین سطح اجتماعی و فرهنگی باید به طور کامل از تمام جنبه های مربوط به بیماری آگاه بشه
تنها افراد که قدرت تصمیم گیری ندارن باید خانواده یا قیم براشون تصمیم بگیره
در مورد ذکر شما توسط شما اولا مشت نمونه خروار نیست
در ثانی خانواده بیمار طبق معمول از روی دلسوزی کار نابخردانه انجام داده و صد البته پزشک هم اشتباه کرده که به حرف خانواده گوش داده
اما اگه تجربه اش رو داشته باشین واقعا مقابله کردن با 3-4 نفر از اعضای محترم خانواده بیمار کار بسی دشوار هست
البته جای تعجب ندارد که خانواده بعد از شاکی شدن بیمار پای خود رو کنار کشیده باشه
شما اصلا نمیتونی نامه دادگاه بفرست چون پزشک تخلفی نکرده که ایجاد پرونده باعث صدور احضاریه بشه. ضمنا دوست عزیز اگه کسی برای نامه دادگاه آماده نباشه اصلا نمیره مطب بزنه یا توی بیمارستان کار کنه. متاسفانه این روزا میزان شخصیت آدمای جامعه رو از حجم انتقادات و تهمت ها و توهین هایی که به پزشک میکنه مسنجن مسلمه که در چنین جامعه ای پزشک از شکایت به خاطر رفتاری که هزاران دانشمند تاییدش کردند و در نهایت در دانشگاه بهش آموزش داده شده ترسی نداره.. پزشک حتی اگه ببینه که شما ممکنه شکایت کنین بازم فداکاری میکنه و اصول لازم رو برای درخطر ننداختن جانتون رعایت میکنه.نقل قول:
در مورد صورت علمیش هم عرض کردم دیگه پزشک میتونه متوجهش بشه. مسایل روانشناختی هست که حاصل تجربه هستن دلایلش رو پزشکان و روانشناسان میدونن. ضمنا بحث من این نیست که تا همیشه به خانواده و اطرافیان بیمار هم دروغ گفته بشه اصلا هم چنین چیزی هرگز رخ نمیده.
ضمن اینکه این بحث در مورد افرادی مثل شما زیاد مصداق پیدا نمیکنه چون سواد کافی برای خوندن نتیجه آزمایش و سرچ کردن توی اینترنت و ... دارین پس اگه چنین چیزی براتون اتفاق بیافته خود بخود متوجه میشین نه اینکه از پزشک بشنوین.
یه پزشکی در شهر ما که جانباز و همرزم پدرم بود و اتفاقا همین چند هفته پیش شهید شد، ایشون خیلی قدیما که پزشک عمومی بود ( اونموقع کلا 40-30 تا متخصص بیشتر تو ایران نبوده ) به همراهان بیمارش گفته بود که عفونت طوری هست که مجبورن چشم رو کلا تخلیه کنن، یکی از فامیلای اون بیمار عصبانی شده بوده رفته بود یه جسم تیزی برداشته بوده و با ایشون درگیر شده بوده و گفته که چطوره منم چشم تورو تخلیه کنم ؟؟؟ شما در چنین جامعه ای انتظار دارین پزشک بیاد به بیمارش رک و مستقیم بگه عزیزم سرطان روده داری نگران نباش
شما لازم نیست خودتون رو جای این پزشک بزارین کسی پزشک رو درک نمیکنه ولی میتونین یه لحظه فکر کنین اون افرادی که با فهمیدن بیماریشون بلافاصله خودکشی کردن یکیشون یکی از عزیزان شما بوده. اون بیماری که بالای 81% احتمال بهبودی کامل با هزینه نه چندان زیاد رو داشته ولی رفته خودکشی کرده ....
در ایران نمیشه، در خیلی از کشورهای دنیا (از جمله جایی که من زندگی می کنم) خیلی راحت میشه از پزشکان شکایت کرد و الان چک کردم، مسئله دروغ گفتن به بیمار نتیجه اش از دست دادن مجوز پزشکی بطور دائم است مگر اینکه پزشک نگران خودکشی باشه که در اون صورت باید مسئله رو گزارش کنه (باز هم نه که دروغ بگه و باید گفتن مسئله رو عقب بندازه). چیزی که شما میگید درباره "نیت پزشک" است که طبیعتا حرفتون درسته، ولی مشکل اینجاست که فرض کنیم این نیت پزشک همیشه قراره به نتیجه صحیح هم ختم بشه.نقل قول:
کار اون شخص وحشتناک بوده... ولی اختیار اینکه پزشک به چه کسی واقعیت رو بگه و نگه فکر نمی کنم باز هم فکر نمی کنم درست باشه در اختیار خود پزشک باشه (در صورتی که بیماران بطور کلی سنجش روانی بشوند و یک مرجع معتبرتر مثل یک گروه از روانشناسان درباره موضوع تصمیم بگیرند باز منطقی تر است گرچه در خیلی مواقع عملی نیست)... ما درباره همه مسائل زندگی میگیم شخص مسئولیت خودش رو داره، چرا این یک مورد استثناست؟
اون افرادی که بعد از شنیدن حقیقت خودکشی یا خرابکاری کردن هستند، ولی افرادی هم هستند که با نشنیدن حقیقت رفتارهایی کردن که باعث شده حالشون خیلی خیلی بدتر بشه. من اگه فکر کنم یکی از عزیزانم بعد از شنیدن خبر بیماری که 81 درصد احتمال بهبودی داشته خودکشی کرده کمتر ناراحت میشم تا اینکه بفهمم یکی از عزیزانم به خاطر اینکه فلان مشکل رو داشت و دکتر بهش نگفت، مسائل مد نظر رو طوری که لازمه (برای شدت اون مسئله) رعایت نکرد و حالا شانس بهبودی نداره. نظر شما چیه؟
چندتا از مصادیقش که در کمتر از 48 ساعت گذشته در بیمارستان فاطمی اردبیل رخ دادن :نقل قول:
جراح به همراه بیمار گفته نباید چیزی بخوره فعلا فقط سرم ولی همراه بیمار حرف رکیک زده که و گفته راضی میشی مادر خودت چیزی نخوره؟؟
ارتوپد به همراه بیمار گفته انگشت قابل پیوند نیست بیخودی هزینه نکنین ولی همراه مریض توهین کرده و پزشک رو بی ارزه خطاب قرار داده.
روانپزشک به والدین کودک گفته روند بهبودی کودکتون طوری نیست که بتونه در مدرسه عادی درس بخونه ولی مادرش به پزشک توهین کرده
من فارغ التحصیل نیستم و کار نمیکنم و بیمارستان نیستم اصلا اینا از طریق همکلاسی ها و اساتید به گوشم رسیده قطعا ده ها برابر این ها در این بیمارستان بوده. مسلما پزشکی که اینجا کار کنه جز فداکاری هیچ هدف دیه ای نمیتونه داشته باشه که زیر 200 هزارتومن برای یه جراحی بگیره در صورتی که از تکنسین اتاق عمل تا قلابی بودن آنتی بیوتیک ها اگه هرکدوم باعث مرگ بیمار بشن باید 200 میلیون تومن دیه بده. . .
نه حالا اینطورام که شما میگین نیست. آمار اشتباه بهت دادن دوست عزیز. پزشک همه جوانب رو میسجنه و تصمیم میگیره که در اون لحظه بهش بگه یا نگه. همه چیز رو میپرسه همه این چیزایی که شما در فرضیه هاتون پیش آوردین رو پزشک پیش بینی میکنه اگه واقعا چنین احتمالی وجود داشته باشه از بیمار پنهان نمیکنه، این همه بیمار داریم که رک بهشون گفته میشه بیماریشون برای جلوگیری از همین چیزاست.نقل قول:
بیماری نداریم که مشکل جدی داشته باشی ولی پزشکش به هیچ کسی نگفته باشه. اگه کسی چنین ادعایی کرده صحت ادعاش قابل تردیده خوشبختانه این روزها همه مردم انواع اقسام ادعاها در مورد قصور پزشکان دارن. حتی مد شده قبلا که مردم توی تاکسی میخواستن سر صحبت رو باز کنن و در مورد ترافیک و گرما و سرمای هوا حرف میزدن الان در مورد اشتباهات پزشکان حرف میزنن ! پزشک وقتی بیماری رو به خود مریض نمیگه 100% به همراهانش میگه اگه هم کسی رو نداشته باشه یا ریسک میکنه به خودش میگه یا اگه بیماریش سرطانی چیزی باشه بستریش میکنه در بیمارستان تا پرسنل کم کم بهش بگن. اصلا نداریم کسی ایدز یا هپاتیت یا سرطان داشته باشه و پزشک به خودش نگه. هرجای دنیا هم چنین سکی زندگی کنه در درمان متوجه بیماریش میشه یا اینکه اطرافیانش متوجه میشن.
سه حالت هست:نقل قول:
* اگه مسئله اونقدر جدی است و نیاز به مراقبت و رژیم خاص و ... است، پس پزشک باید بگه (که شما هم موافقید).
* اگه مسئله جدی نیست، دیگه دلیلی نیست که پزشک نباید بگه.
* اگر مسئله جدی است ولی نیازی به مراقبت و ... نداره. شما میگید "اوکی هست پزشک بر اساس قوه قضاوت خودش تصمیم بگیره که بگه یا نگه". من میگم اوکی نیست. بطور مثال شما به نظر می رسه رفتار اون پزشک در مثالی که من درباره آشنامون زدم رو تایید می کنید (همکاری با خانواده برای دروغگویی به بیمار)، من به هیچ وجه تایید نمی کنم. بحث ربطی به اشتباه پزشکان و قصور پزشکان و این مفهوم "نقد پزشکان" که شما میگید در جامعه باب شده و ... نداره. بحث اینجاست که آیا پزشک در مقامی است که تشخیص بده "من مصلحت بیمار رو بهتر از خودش تشخیص میدم" ، شما به نظر می رسه میگید بله، و من میگم خیر پزشک در مقامی نیست که بخواد درباره این مسئله تصمیم گیری کنه.
تفاوت داره بگیم "پزشکان حق دروغگویی به بیمار رو دارند ولی اگه بهشون اعتماد کنیم دروغ نمی گن" ، با اینکه بگیم "پزشکان اصلا به بیمار دروغ نمیگن". شما میگید اصلا نداریم کسی بیماری جدی داشته باشه و پزشک بهش نگه، اگه صحیح است پس چه نیازی داره شما بگید پزشک این حق رو داره!!! حرفتون مثل اینه که حین اینکه موافقت می کنیم شلیک کردن تفنگ در مدرسه صحیح نیست، "مردم حق دارند در مدرسه شلیک کنند چون اصلا نداریم کسی شلیک کنه"، چرا نگیم "مردم اصلا حق شلیک کردن تفنگ رو ندارن".
پ.ن. من خودم یکی از افرادی هستم که مستقیما تحت تاثیر این مسئله "اشتباه پزشکان" قرار گرفتم، ولی هیچ وقت در تاکسی یا جایی درباره قصور پزشکان چیزی نگفتم و همیشه هم بهشون احترام می گذارم چون میدونم شغلشون جزو با مسئولیت ترین مشاغل ممکن است، ولی احترام گذاشتن به این معنی نیست که بگم این افراد نسبت به زندگی سایرین حق و حقوقی دارند.
ببینید این که پزشک دستور میگیره چه رفتاری در برابر بیمار داشته باشه بر اساس روند علمی هست و حتی از این درس در امتحانات تخصص و مراحل مختلف پزشکی سوال میاد. این مساله خیلی پیچیده تر از این هست که حتی روانشناس و روانپزشک معمولی بخواد زیر سوال ببرتس. اینکه من در موردش حرف میکنم حرفم همینه که این دستورالعمل ها براساس پژوهش های علمی به دست اومدن و به راحتی نمیشه زیر سوالشون برد. تا حالا هم بعید میدونم مورد خاصی باشه که منجر به مساله شدیدی شده باشه. پزشکی مساله جون آدماست نمیشه گفت "دروغ گفتن پزشک خوب است یا بد است" موضوع خیلی پیچیده تر از اینه که بخوایم یه چیزی رو خوب یا بد در نظر بگیریم.نقل قول:
اگه بخوایم اینطوری به مساله های درمانی نگاه کنیم به خاطر سلیقه های یه عده، مشکلات جدی در جامعه پدید میاد.
در رابطه پزشک و بیمار کسی مقام بالاتر و کسی مقام پایین تر نیست. اینکه من عرض میکنم پزشک مصلحت بیمار رو بهتر از خودش میدونه اصلا اساس و پایه و پیش نیاز وجود بهداشت و درمان در هر جامعه ای هست. نه تنها پزشک بلکه پرستار و بهیار و ... همشون همینطوری هستن. همون کسایی که میگن مصلحت بیمار رو خودش میدونه، اگه پزشک به این مساله اعتقاد داشته باشه و بهدون زمینه سازی و بدون رعایت اصول علمی به بیمار بگه که شما سرطان داری و بیمار کار دست خودش بده، همین آدما میان ازش شکایت میکنن که چرا این حرفو بهش زدی؟؟
در مورد اون حرفی هم که زدین من مخالفم، نقد همیشه بوده از اون روزی که جاهلان و کسای دیگه که اهل زحمت کشیدن نبودن به این توهم دچار شدن که پزشکان دارن پول مفت میگیرن، انواع توهین ها در قالب "نقد" به جامعه پزشکی وارد شده ولی جامعه پزشکی یا نادیده گرفتن یا پاسخ مناسب بهش دادن اما قبلا تهمت ها و توهین ها خیلی کم بود الان یه یکباره افزایش پیده کرده. مسلما اگه چنین "نقد" هایی به معلمان شده بود الان تمام مدارس تعطیل بودن اگه به کارمندان دولت شده بود الان کل سیستم اداری کشور تعطیل بود یا اگه به برخی شغل های دیگه شده بود شاهد کلی اسید پاشی به "منتقدین" بودیم. یه بار یه مقام دولتی گفت که راننده تاکسی در جایگاهی نیست که تحلیل سیاسی کنه و چند روز بعدش هم استاندار شهرما توی مسجد سخنرانی کرد و همین حرفو تایید کرد فرداش تقریبا هیچ تاکسی در شهرما نبود حتی سرویس های مدارس هم بخریشون کودکان رو بردن به مدرسه. ولی همون موقع ها بود که بعد یه دعوای خانوادگی مصدوم ها رو بردن به دوتا بیمارستان و طرفین دعوا با چاقو و قمه و زنجیر رفتن به بیمارستان های فاطمی و تامین اجتماعی اردبیل حمله کردن تا از پزشکان انتقاد کنن که چرا دارین این افراد رو معالجه میکنین. فیلمشم در تلویزیون پخش شد اتفاقا. هرکس روی سلیقه خودش اسم هرچیزی رو میتونه نقد بزاره.
بله دستور درباره بیماری ها بر اساس روند علمی است (البته دستور نیست چون بیمار آزاده به حرف پزشک گوش نده)، تشخیص پزشک برای راست یا دروغ گفتن به بیمار بر اساس روند علمی نیست و صرفا نظر شخصی است. من مشکلی با زمینه سازی و ... ندارم، بحث من هیچ وقت نیست که پزشک باید بدون مقدمه حرفش رو بزنه، من مخالف این هستم که پزشک بیاد و وقتی بیمار به نظر می رسه از نظر ذهنی در شرایط نرمال به سر می بره و قوه قضاوت معقولی داره، حقیقت رو مخفی کنه یا بره و به همراهانش بگه و ... . شما اگه میگید هیچ پزشکی هرگز این کار رو نمی کنه پس نیازی هم نیست هیچ پزشکی حق این کار رو داشته باشه.نقل قول:
حرفتون به نظر می رسه این باشه که چون یک عده غیرمنطقی نقد می کنند، پس هر نقدی غیرمنطقی است و عملکرد پزشکان جای هیچ نقدی نداره! به نظر من هر کسی باید اجازه نقد از هر چیز رو داشته باشه، نقدی که بیخود و بیسوادانه است جاش در همون تاکسی است و نقدی که به جا باشه هم به جاست و باید بهش گوش داد. اینکه پزشکان بیشتر از سایرین مورد نقد قرار می گیرند هم شاید صحیح باشه، ولی دلیلی بر این نیست که بگیم "چون پزشکان بیشتر از سایرین مورد نقد بیخود و بیسوادانه سایرین قرار می گیرند، لازمه زمان نقدهای منصفانه و آگاهانه بهشون تخفیف داد یا کلا چشم پوشی کرد".نقل قول:
شما بفرمایید آیا دلایلی که من آوردم مثل "تحلیل های سیاسی راننده تاکسی" بود یا خیر.