به نظر شما آیا این که یک پدر یا مادر دستگاه گوشی یا کامپیوتر شخصی و یا وسایل شخصی.. فرزندش را چک کند ، امری پسندیده است یا نوعی دخالت و بی احترامی به حریم شخصی شمرده می شود؟ دلایل خود را عنوان کنید.../
به نظر شما آیا این که یک پدر یا مادر دستگاه گوشی یا کامپیوتر شخصی و یا وسایل شخصی.. فرزندش را چک کند ، امری پسندیده است یا نوعی دخالت و بی احترامی به حریم شخصی شمرده می شود؟ دلایل خود را عنوان کنید.../
من موافقم
البته به سن بچه هم خیلی بستگی داره!
من پیش فرضم سنین نوجوانی هست که برهه حساسی هست و نه مثلا 18 سال به بالا:n02:
برای نوجوان ها باید نظارت باشه چون شخصیتشون در حال شکل گیری هست و به سادگی تحت تاثیر خیلی چیزها و مسائل قرار میگیرند
کنجکاوی ها دراین سنین 14تا17 خیلی بالاست و حتما باید نظارتی وجود داشته باشه
البته بطور اصولی و با برخورد مناسب و نه با بدرفتاری
یعنی پدر یا مادر مثل یک دوست باید دراین مورد رفتار کنند و نه یک بزرگتری که بخواد با دعوا اون نوجوان رو مجبور به کاری بکنه!
درود
من مخالفم . بارها تاثیر این نظارت ها و کنترل های وسایل شخصی رو دیدم که هم از نظر روانی رو فرد تاثیر منفی داشته و هم این که بارها موجب درگیری و عدم اعتماد متقابل شده .
اگه یک فرد حس کنه که در هیچ حالتی حتی در خانواده نمیتونه حریم شخصی خودش رو حفظ کنه هم از فضای موجود در خانواده زده میشه و هم این که حس بی اعتمادی متقابل میتونه در آینده دردسر ساز هم بشه .
یعنی ممکنه یک زمانی همچین جستجو و نظارتی رو وسایل شخص صورت نگرفته باشه ولی شخص بخاطر پیش زمینه فکری و حساسیتی که توی اون ایجاد میشه نسبت به اطرافیانش بدبین میشه و حتی دیگه به خانواده خودش هم اطمینان نمیکنه .
اگه قراره از بروز مشکلات اخلاقی / رفتاری جلوگیری بشه بهتره با آموزش و صحبت و راهنمایی مناسب و به جا باشه و در آخر همه چیز به خود شخص واگذار بشه . توی این حالت خود شخص هم احساس مسئولیت بیشتری پیدا میکنه .
از طرف دیگه این محدودیت ها همیشه باعث طمع و حرص بیشتر شده و به جای این که راهکار باشه دقیقا برعکس عمل کرده و شدت اون موارد رو زیاد کرده .
در کل من از بیخ و بن مخالفم :n02:
بایستی رنج سنی مشخص باشه، رفتاری که با نوجوون 15 ساله میشه بدون شک با کودک 7 ساله فرق داره، امر و نهی به تینیجر شاید نتیجه معکوس بده و اون نیاز به استدلال قویتر داره، ولی برای جلوگیری از صدمات باید برای کودک حدود کامل مشخص داشت (اونهم باز با توضیح ولی خوب در حد درک) .
الان بچه های 7-8 ساله(بیشتر و کمتر) رو میبینیم که خیلی زیاد وقتشون رو در فضای وب میگذرونن ، و برای موارد مثبت هم این میتونه از رشد اونها جلوگیری کنه چه برسه به موارد منفی...
کم مشاهده نمی کنیم که هیچ دیسپلین خاصی روی فرزندان از سوی والدین و خانواده هاشون اعمال نمیشه...
یک کودک ممکنه اطلاعات خودش رو در اینترنت شیر کنه، گرفتار افراد سودجو بشه، به سایتهای مواد مخدر و دارویی غیرمجاز ، به سایتهای نفرت پراکنی، به سایتهای نامناسب برای اون سنی که هست و.... بربخوره.
در آینده همون کودک ممکنه از ما بازخواست میکنه که چرا برای اون کاری رو صورت ندادیم؟ چرا رهاش کردیم؟ چرا براش توضیح ندادیم. و اونرو در دریایی از اطلاعات پردازش نشده غرق کردیم، چرا دست فرزند رو در خیابان محکم گرفتیم و پشت مانیتور براحتی رهاش کردیم؟
این نظارت رو در حد معقول همونطور که خیلی از کارشناسان امر تاکید کردن و توضیح دادن و در خیلی از جوامع وجود داره ، مفید میدونم.
من نظارت رو در حد معقول و به شیوه معقول مفید و ضروری می دونم، ولی در حد غیرمعقول و به شیوه غیر معقول (کاری که خیلی از والدین می کنند) به نظر من بسیار مخرب هست.
مثلا من فکر نمی کنم کار خوبی باشه والدین برن موبایل یا لپ تاپ فرزندشون رو بردارن و شروع کنن به چک کردن SMS ها و سابقه مرورگر کامپیوتر و ایمیل و اینطور چیزها.. چون (1) حتما این کار باعث واکنش فرزند میشه و همین واکنش و برخورد والدین و فرزند اثرات بسیار مخربی داره و حتما باعث بدتر شدن فاصله بین والدین و فرزندان، از بین رفتن اعتماد و حرفه ای تر شدن فرزندان در مخفی کاری میشه و (2) قایم کردن چیزها از دست والدین بسیار ساده است! هیچ بچه ای نمیاد مصرف مواد مخدرش رو توی موبایلش بگذاره که والدینش ببینن! :n02: و همیشه هم میشه فرض کرد در اکثر مواقع بچه ها توی مخفی کاری موفق تر هستن تا والدین توی کشف کردن به خصوص وقتی قضیه به تکنولوژی مربوط هست.
ولی به شیوه مناسب (مثلا والدین از طریق سرویس های مناسب دسترسی داشته باشن به سابقه مرورگر کامپیوتر فرزندان یا محتویات موبایل بدون اینکه برن سر اون وسایل) و بصورت نامحسوس بدون اینکه اصلا اون فرزند متوجه بشه این کنترل داره صورت می گیره. این شیوه خیلی خوب و مناسبه که امکان پذیر هست ولی شیوه ساده ای که همه بتونن به راحتی استفاده کنن نداره و اینجا میشه مقصر رو اون کمپانی های تکنولوژی دونست که این مسئله مهم رو حل و فصل نکردن.
پدر و مادر میتونن جور دیگه فرزندشون رو کنترل کنن نه با چک کردن و بازرسی وسایل مثل اینکه تعیین کنن چه نوع امکاناتی در اختیار فرزندشون در چه سنی قرار بگیره و فرزندشون رو با توجه به نوع امکاناتی که در سن خاص در اختیارش قرار دادن آزاد بذارن.
مثلا امکاناتی که در اختیار فرزند 7 ساله قرار میگیره با امکاناتی که در اختیار فرزند 15 ساله قرار میگیره فرق داره همینطور امکاناتی که فرزند 18 ساله داره با امکاناتی که فرزند 20 ساله داره فرق میکنه. پدر مادر کنترل رو باید رو نوع امکاناتی که در اختیار فرزندشون قرار میدن اجرا کنن نه اینکه بعد از در اختیار قرار دادن هر نوع امکاناتی وسایل شخصی فرزندشون رو چک کنن.
حریم شخصی هر انسانی تو هر سنی قابل احترامه که هیچ کسی مجوز ورود به این حریم رو نداره.
بعضی دوستان میگن که باید تا سنین 16-15 سالگی نظارت باشه.
میخوام بدونم دلیلشون چیه ؟ چه خطری تو اینترنت واسه یه بچه 15-16 ساله هست ؟
به قول یکی از دوستام اینترنت محیطش خیلی امن تر از خیابونه حداقل.
این مشاورایی که میان تو TV میگن اینترنت خطرناکه و بچه هاتون رو نظارت کنین اینا میترسن
میدونن اینترنت میتونه خیلی چیزا رو روشن کنه میتونه ذهن رو باز کنه و منافع و دروغای خیلیها به خطر میوفته
اینترنت خدای زمان ماست
.میتونه هرچیزی بهتون بده میتونه به شما کمک کنه نتایج آزمایش خونتون رو آنالیز کنین بدون نیاز به دکتر
شمارو توی خرید وسایل مورد نیازتون راهنمایی کنه .دیگه نیاز نیست برین برای پیدا کردن یه مطلب جزیی یه کتاب بزرگ بخرین و دنبال چیزی که میخواین بگردین.و ....
استفاده از اینترنت و مزایای اون که برکسی پوشیده نیست! مشکل اینجاست که یک فرد 15-16 ساله میتونه تحت تاثیر یکسری مسائل نامناسب سن و سالش قرار بگیره مثلا دیدن سایتهای خاص یا...بهرحال مسائلی که اقتضای سنش نیست و در نهایت نتیجه جالبی نخواهد داشتنقل قول:
در واقع قضیه اینه که همه ی نوجوانها در اون سن و سال قدرت تشخیص خوب و بد رو ندارن و روی شکل گیری شخصیتشون اثر منفی داره
اگر منظورتون مسائل جنسی و سایتهای از این قبیل باشه که چیز طبیعی هستش وتوی کشورهای مدرن و امروزی از همون سنین پایین همونطور که میدونین حتی در مدارس این مسائل رو آموزش میدن و شاید یه خورده فرهنگش تو کشور ما جا نیوفتادهنقل قول:
اگر هم مسائل دیگری منظورتون هست ممنون میشم واضح تر بگین
از نظر من تا پایان سن نوجوانی باید کنترل بر روی کودک و نوجوان حتما وجود داشته باشه ولی دقیقا براساس فرمایش یکی از دوستان در هر سن و مرحله از رشد نوع و میزان کنترل متفاوت باید باشه و نوع برخورد هم باید متفاوت باشه
مثلا برای سن کودک باید وسایل پیش گیرنده باید وجود داشته باشه چون در این سن حس کنجکاوی شدید هست و کنترل و بعد تنبیه سودی نخواهد داشت. مثلا کلا مخالف داشتن موبایل شخصی برای کودک دبستانی هستم یا اینترنت باید با نرمافزاری محدود کننده در اختیار کودک باشه
ولی برای سن نوجوانی بهیچ وجه این روش کارساز نیست بلکه دادن حس استقلال و اعتماد ولی در کنارش کنترل معقول باید وجود داشته باشه چون اتفاقا این سن بسیار مهم و تا حدودی حتی خطرناک میتونه باشه برای گرفتار شدن در روابط اشتباه، محیط های اشتباه، ایدولوژیهای خطرناک و ... ولی بهیچ وجه نباید حس استقلال نوجوان فراموش بشه و به چالش کشیده بشه .
در کل باید برای هر سن اموزشهای لازم رو ببینن والدین و با تحقیق و مطالعه برخورد و راهکار درست رو با کودک و نوجوان داشته باشن.
خب نظر شما محترمنقل قول:
من منظورم از همین دست مسائل بود که بنظر من برای این سنین پایین درست نیست و البته ما در ایران با محدودیت های خاص خودش زندگی میکنیم و همچنین بحث آموزش با آزاد بودن به سایتهای نامربوط خیلی متفاوته!
حالا اگر کسی همنظر با من دراین مورد نیست حرف دیگه ای ندارم:n01:
دوست عزیز کاملا درسته مسائل جنسی از همون سنین به کودکان و نوجوانان اموزش داده میشه ولی اینطور نیست که مثلا دسترسی داشتن به سایتها و فیلم های پو*رن بدون مشکل دونسته بشه بلکه مسائل بهداشتی و شناختی اموزش داده میشه ولی مواردی که گفته شد کاملا کنترل میشه و در اختیار کودکان قراردادن کاملا غیرقانونی هست.نقل قول:
موارد دیگه ای هم که میشه مثال زد مثلا ترویج افکار خشونت امیز از طرف بعضی ایدولوزیها هست که نوجوان بنا بر خصوصیات روانی سنشون ممکنه به سمتش کشیده بشن
و مواردی از این دست.......
درود بر همگی؛
من باکنترل منطقی و متناسب با سن وشرایط فرزندان موافقم . در کنار آن ،یار آوری این نکته را خالی از فایده نمی بینم که تاثیر رفتار وعملکرد پدر و مادر بر فرزندان برکسی پوشیده نیست. این رفتار واقعی وبه دور از ظاهر سازی ماست که الگوی فرزندان ما قرار می گیرد ،نه ظاهر نصیحت گوی ما.
برقرار باشید:n16:
با سلام.
من هم مخالفم هم موافق. چرا که تجربه نشان داده که سختی گیری و نظارت زیاد از حد والدین بر فعالیت های اینترنتی فرزندان باعث بدتر شدن شرایط شده و فرزند بدتر به راه های کج منحرف شده. نظارت بر اینگونه فعالیت ها باید به گونه ای باشد که فرزند را خسته و فراری از خانواده نکند موارد زیادی داشته ایم که فرزند به خاطر همین سخت گیری ها از خانه فراری شده و در کنار دوستان خود بودن را به اغوش گرم خانواده ترجیح داده. گرچه اگر خانواده فرزند را به گونه ای تربیت کرده باشد که نیازی به سخت گیری و نظارت بر کار های او نباشد من نیازی برای ناظر بودن پدر و مادر بر فعالیت های فرزند نمیبینم ... متاسفانه با پیشرفت تکنولوژی فساد در جامعه هم بیشتر شده و مهار فرزندان و جلوگیری از فاسد شدن انها سختر... :»
تا یه سن خاصی بله و لی بعد اون و شکوفایی شخصیت فرد شاید اینکار کمی سخت باشه ولی میشه تا رسیدن به سنین بالاتر ادامه داد
مثلا تا سنین 60 سالگی فرزند، با وجود سختی این کار وشکوفایی شخصیت فرد باز هم میشه این کنترل رو ادامه داد ؟ اگر عمر والدین این فرزند به پایان برسه در سنین 70 به بالا چه کسی باید این مسئولیت رو بر عهده بگیره ؟نقل قول:
موافق هستم اما با کنترل نامحسوس! و بسته به شرایط سنی مسلما یک نوجوان شرایطش با یک کودک متفاوت هستند اما خانواده باید یک کنترل کاملا نامحسوس
نسبت به فرزندان داشته باشند ..و اموزش استفاده درست از این ابزارها رو به شخص داده بشه
در حقیقت ایتدا به ساکن اول باید نسبت به وسیله یا ابزاری که در اختیار شخص قرار داده میشه فرهنگ سازی درست بشه و بعد در اختیار شخص قرار داده بشه در صورت
اموزش استفاده درست هم نحوه استفاده فرهنگ سازی درست میشه و هم به حریم خصوصی تجاوز نمیشه
با کنترل نکردن مخافم و با کنترل محسوس کاملا مخالف هستم چون حس عدم اعتماد از جانب والدین برای کودک یا نوجوان القا میشه و شخص رو به سمت پنهان کاری سوق میده
پدر باید نظارت کامل بر زندگی فرزندان و همسر خود داشته باشند تا در صورت کج شدن مسیر زندگی از مسیر حق بتواند آنان را با گوشزد کردن اشتباه یا تنبیه مناسب به مسیر حق بازگرداند.
سلام .
هیچ انسانی رو نباید به حالِ خودش رها کرد . همه ی انسانها در هر سنی که باشند احتیاج به مراقبت دارند .
بعضیها در کودکی معتاد یا منحرف شدند , بعضیها در پنجاه شصت سالگی . کسی که تصور کنه اصلاً احتیاج به مراقبت نداره خردمند نیست .
هیچکس از هیچ خطری در امان نیست تا آخر عمرش .
مراقبت و محافظت احتیاج به علم و دانش داره
داناترینِ داناها بهترین حافظ ونگهبان و مراقب ( مراقبت کننده ) هست
نامرتبط با عنوان تاپیک هست امانقل قول:
میبخشید یعنی صرف پدر بودن دلیل بر صلاحیت داشتن و رهنمون به مسیر حق هست؟
اومدیم خود پدر در اشتباه بود و مسیرناحقی داشت اونوقت چطور میشه؟:n13:
سلام . اونوقت میشه حکایتِ نمکِ گندیده .نقل قول:
دوست عزیز تعریف شما از مراقبت چی هست؟نقل قول:
اینجا بحث محدودیت و کنترل و نظارت مستقیم بر اعمال و کردار فرد هست که فرد رو محدود و محروم کرد از بعضی مسائل ، مثلا بر روی کامپیوتر کودک نرمافزار محدود کننده قرار داد برای میزان ساعت استفاده یا جلوگیری از دسترسی به سایتها خاص و ...
ولی تعریف مراقبت کاملا متفاوت هست با چیزی که مورد بحث هست
حالا بحث محدودکردن و محرومیت کردن تمام افراد با هر سنی هم جالب هست و جای بحث داره ولی خارج از موضوع تاپیک هست.
پدر مدیر خانواده است و به دلیل علم و عقل بیشتر و بهتر از بقیه اعضا این نقش را عهده دار شده است و حرف آخر را در خانواده می زند و شایسته است پدر بر رفتار سایر اعضای خانواده نظارت داشته باشد. نمی توان یک کارمند را عهده دار نظارت بر رفتار و عملکرد مدیر یک شرکت کرد و در خانواده نیز چنین است.
این طرز فکر مربوط به دوره ی ما نمیشه!نقل قول:
کی گفته الزاما مرد باید عقل و علم بیشتری داشته باشه؟
امروز در جامعه ما چه بسیار زنهایی که از لحاظ عقل ، شعور و علم در مراتب بسیار بالاتری از مردها هستند
خانواده محل تعامل اعضا هست خانواده ای که با پتک و به زور چماق بخواد اداره بشه هرگز به جایی نمیرسه!
اون مدیری که گفتید میتونه خانم مدیر باشه و کارمند هم اقای کارمند!
یا نکنه مدیر زن کلا نداریم؟؟؟؟
به نظر من اگر نظارت و کنترل والدین به نوع دسترسی ها تو سنین مختلف باشه نه حریم شخصی فرزند زیر سوال میره و نه در نظارت بر رفتار فرزند کوتاهی شده .
هر کودکی نیاز داره در هر سنی متناسب با استعداد ها و نیازهای خودش از امکاناتی بهره مند بشه و محدود شدن امکانات باعث میشه بعضی استعداد های کودک شکوفا نشه و پرورش پیدا نکنه. نظارت و کنترل محسوس والدین هم فقط باعث افزایش کنجکاوی و زیر سوال رفتن شخصیت فرزندشون میشه.
وقتی والدین مطمئن هستن وسائل و ابزاری که در اختیار فرزندشون قرار گرفته مخصوص سن و سال فرزندشون هست نگرانی به وجود نمیاد که مجبور به چک کردن یا کنترل فرزندشون بشن. ولی امکاناتی که به محدوده سنی فرزند ارتباطی نداره هم فرزندشون رو مشتاق میکنه که ازین امکانات هر استفاده ای کنه هم نگرانی استفاده های متفاوت از امکانات رو برای والدین به وجود میاره..
با افزایش سن کودک و رسیدن به سن قانونی دیگه لزومی بر نظارت و کنترل مخصوصا از نوع محسوس از طرف والدین وجود نداره و فقط مشورت درباره امور و راهنمایی میتونه جایگزین این نظارت بشه. چون شخصیت تقریبا شکل گرفته و هر کسی با شخصیت شکل گرفته خودش باید تجربیاتی رو شخصا کسب کنه . زندگی فقط استفاده از تجربیات دیگران یا استفاده از نصیحت و راهنمایی دیگران نیست بعضی مواقع نیاز هست فرد بعضی مسائل رو (بعد از شکل گیری شخصیت و زمان ورود به اجتماع بزرگ تر از خانواده ) شخصا تجربه کنه..
پستهای Off Topic پاک شدند. موضوع تاپیک رو رعایت کنید.