Gibran Khalil Gibran : A Spiritual Treasury

The poets and writers are trying to understand the reality of woman, but up to this day they have not understood the hidden secret of her heart, because they look upon her from behind the s*exual veil and see nothing but externals; they look upon her through a magnifying glass of hatefulness and find nothing except weakness and submission.l

A woman may veil her face with a smile.l

Every man loves two women; the one is the creation of his imagination, and the other is not yet born.l

شاعر و نويسنده هر دو تلاش مي‌کنند تا حقيقت زن را دريابند،اما تا به امروز رازهاي پنهان قلب او را در نيافته‌اند،زيرا آن‌ها از وراي حجاب جنسيت به زن نگريسته‌اند و جز ظاهر او را نديده‌اند;آن‌ها با ذره‌بين نفرت در جست‌و‌جوي زن بوده‌اند و در نتيجه جز ضعف و فرمانبرداري چيزي نيافته‌اند.

زن ممکن است چهره خود را با لبخندي بپوشاند.

هر مردي دو زن را دوست داردی يکي زاييده خيال اوست، و ديگري هنوز به دنيا نيامده.

The man Buy glory and reputation,but the woman pays the price.l

AY, My friend the spirit descended upon me and blessed me.A great love has made my heart a pure altar.It is woman, my friend - woman that i thought yesterday a toy in the hands of man - who has delivered me from the darkness of hell and opened before me the gates of Paradise where I have entered.l

Marriage in these days is a mockery whose management is in the hands of young man and parents.In most countries the young men win while the parents lose.The woman is looked upon as a commodity, purchased and delivered from one house to another.In time her beauty fades and she becomes like an old piece of furniture left in a dark corner.l

مرد افتخار و شهرت را مي‌خرد، اما زن بهايش را مي‌پردازد.

دوست من، روح بر من فرود آمد و تبرکم کرد.عشقي بزرگ دل مرا به معبدي بدل ساخته است.دوست من! اين زن است که مرا از ظلمت دوزخ آزاد ساخته و دروازه‌هاي بهشت را به رويم گشوده تا به آن محل داخل شوم، زني که تا ديروز او را بازيچه مرد مي‌دانستم.

اين روزها ازدواج مضحکه‌اي است که به دست مردان جوان و والدين به پا مي‌شود.در بسياري از کشورها مردان جوان مي‌برند در حالي که والدين مي‌بازند.به زن به چشم يک کالا نگريسته مي‌شود،کالايي که خانه‌اي آن را مي‌خرد و خانه‌اي ديگرد آن را مي‌فروشد،سر انجام زيبايي زن رنگ مي‌بازد و او همچون اثاثيه‌اي که ديگر به کار نمي‌‌آيد، در گوشه‌ تاريک خانه رها مي‌شود.

Your children are not your children
They are the sons and daughters of life's longing for itself
They come through you but not from you
And though they are with you yet they belong not to you.l

We often sing lullabies to our children that we ourselves may sleep.l

For women travel not save when led by their children...Our children do not heed us; like the high tide of today, they take no counsel with the high tide of yesterday.l

The song that lies silent in the heart of a mother sings upon the lips of her child.l

فرزندان‌تان فرزندان شما نيستند.
آنها پسران و دختران اشتياق زندگي به خويشند.
آنها توسط شما به دنيا مي‌آيند، اما نه از شما،
و گرچه با شمايند اما از انِ شما نيستند.

ما اغلب براي فرزندان‌مان لالايي مي‌خوانيم، تا خود را بخوابانيم.

زنان سفر نمي‌کنند، مگر آنکه تدارک آن را فرزندانشان ديده باشند...فرزندان ما اعتنايي به ما ندارند; درست مانند مدّ امروز که از مدّ ديروز نظر نمي خواهد.

آوازي که خاموش در دل مادر خفته است، بر لبان فرزند او مترنم مي گردد.

The calamity of the sons lies in the endowments of the parents.And he who does not deny them will remain the slave of Death until he dies.l

Some of our children are our justifications and some are but our regrets.l

The foundling is an infant whose mother conceived him between love and faith, and gave birth to him between the fear and frenzy of death.She swaddled him with a living remnant of her heart and placed him at the orphanage gate and departed with her head bent under the heavy burden of her cross.And to complete her tragedy, you and I taunted her : 'What a disgrace, what a disgrace!'l

بيچارگي فرزندان در ارث و ميراثي قرار دارد که از والدين به جا مي‌ماند.کسي که از اين ميراث صرف‌نظر نمي‌کند، براي هميشه برده مرگ مي ماند تا زماني که بميرد.

بعضي از فرزندانمان عذر موجه مايند و بعضي ديگر حسرت و افسوس ما.

بچه سرراهي، طفلي‌ست که مادر او در ميانه عشق و ايمان باردار شده. و در هنگامه ترس و جنونِ مرگ، زاده است.مادر، او را در تکه پاره‌هاي دلش پيچيده و در کنارِ درِ يتيم‌خانه گذاشته، سپس با سري که زير بار سنگين صليبش خم شده، او را ترک کرده، آنگاه من و تو براي اين‌که مصيبت او را تکميل کنيم با گوشه و کنايه گفته‌ايم : " آه، از اين رسوايي، داد از اين بي‌آبرويي."