گزارش روز: ستاره هایی که هیچ گاه به توپ طلا نرسیدند؛ ژاوی تو تنها نیستی!
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سایت گل- زمان، دوشنبه شب. مکان، زوریخ؛ لیونل مسی برای سومین بار توپ طلا را به چنگ آورد تا در کنار "یوهان کرایوف"، "مارکو فان باستن" و "میشل پلاتینی" چهارمین فردی باشد که در بدست آوردن این عنوان –هت تریک- کرده. این همه ماحرا نبود نهم نوامبر شبی بود که رکورد پلاتینی هو توسط جوان آرژانتینی شکسته شد. او هم توانست سه بار پشت سر هم آقای فوتبال جهان لقب گیرد.
هیچ کس در اینکه عنوان مرد سای فوتبال جهان حق مسلم مسی بود شکی ندارد. او در سالی که گذشت در 5 تورنومنت بزرگ 35 پاس گل داد و خود نیز 59 بار دروازه حریفان را فرو ریخت. لئو نقش انکارناپذیری نیز در قهرمانی بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا داشت، جایی که او و هم تیمی هایش رئال را در نیمه نهایی و منچستر را در فینال از پیش رو برداشتند تا جام را ورزشگاه ومبلی بالای سر ببرند.
صحبت ما در مورد خود مسی نیست. بحث درباره هم تیمی او ژاوی است. ستاره ای که بعد از نائل شدن به رتبه پنجمین بازیکن دنیا در سال 2008، در سه سال بعد بطور متوالی در لیست بهترین ها سوم شد. او که 14 روز دیگر 32 ساله می شود شاید دیگر شانسی برای رسیدن به توپ طلا نداشته باشد، و این خود مایه شگفتیست که بازیکنی در این سطح از چنین عنوانی محروم شود.
بازیکنی که برخی او را بهترین هافبک مرکزی تاریخ فوتبال می دانند. کسی که به خوبی از میراثی که در فوتبال اسپانیا به او رسیده محافظت کرده. فوتبالی که به جای قدرت بدنی متکی به تکنیک و توانایی ذهنی بازیکن است. بنابراین می توان خوش بین بود او هنوز هم می تواند تا 2 یا 3 سال آینده در همین سطح بدرخشد و حتی روزی مانند مسی توپ طلا را بالای سر برد. گرچه که احتمال محقق شدن این حدس بسیار کم است.
این سرباز کاتالونیا تنها بازیکن افسانه ای دنیای توپ گرد نیست که دستش از عنوان بهترین بازیکن دنیا کوتاه مانده. از سال 1956 که " استنلی متیوز" بر بام دنیا استاد تا امروز بزرگان بسیاری بودند که در عین لیاقت نتوانستند به توپ طلا برسند. نگاهی به سیاهه این بازیکنان می اندازیم، لیستی که نام هایی بزرگ در آن ثبت شده اند.
لازم به ذکر است نام هایی که در این مطلب آورده می شود متعلق به ستارگانیست که در طول این سال ها و در یک دوره زمانی و یا یک جام معتبر به حدی خوش درخشیده اند که آن ها را لایق رسیدن به توپ طلا نموده است. بالطبع اینجا هیچ اعتراضی به کسانی که در هر سال توپ طلا بدست آورده اند وارد نشده. همچنین تا قبل از سال 1995 که ژرژ وه آ عنوان مذکور را بدست آورد تنها بازیکنان اروپایی می توانستند برای جایزه توپ طلا کاندید شوند، بنابر این امثال "مارادونا"، "پله" و بقیه بازیکنان غیر اروپایی که قبل از این سال دوران اوج خود را سپری می کردند در لیست ما جایی ندارند. از دگر سو می دانیم که عنوان توپ طلا و بهترین بازیکن جهان-جایزه فیفا- از سال 2010 با هم ادغام شده اند از این رو نامی از کسانی که جایزه فیفا را به چنگ اورده اند نیز در اینجا برده نمی شود.
دروازه بان ها
در میان دروازه بانان، افساته روس ها لئو یاشین تنها کسی بود که به توپ طلا رسید. این رویداد که در سال 1963 اتفاق افتاد اولین و آخرین باری بود که آرای کارشناسان یک دروازبان را شایسته این عنوان دانستند. داستانی که از یک اصل مسلم پرده بر می دارد. این که فاصله دروازه ها تا توپ طلا بسیار زیاد است.
در دهه هفتاد دو دروازبان بودند که به معنای واقعی به حق خود نریسدند، یکی "سپ مایر" که بطور قطع بهترین دروازبان جهان در نیمه اول این دهه بود. کسی که سه بار پیاپی با بایرن مونیخ اروپا را فتح کرده و در همان زمان قهرمانی آلمان در یورو 1972 را دو سال بعد در جام جهانی تکرار کرد. متاسفاته در آن سال آلمان ها دو ستاره پرنور دیگر را نیز در میان ملی پوشان خود داشتند، "گرد مولر" و "فرانس بکن باوئر". درخشش مایر هیچ گاه مانند ای دو چشم ها را خیره نکرد.
دیگری نیز "دینو زوف"، کسی که توانست 21 ماه دروازه خود را بسته نگه دارد، او در سال 1973 بعد از یوهان کرایوف عنوان دوم یا توپ نقره ای را ازآن خود کرد. یوهان کرایوفی که در آن سال توانست با آژاکس سومین قهرمانی اروپا را برای غول های هلند بدست آورد. آن ها در آن سال یوونتوس و دینوزوف را در فینال جام باشگاه های اروپا با یک گل از پیش رو برداشتند. دیداری که اگر طی آن ایتالیا یی ها بار ها و بار ها فرصت های مسلم گلزنی را از دست نمی دادند، شاید جای زوف و کرایوف عوض می شد. دینو زوف یک بار دیگر تا آستانه رسیدن به عنوان مرد سال اروپا پیش رفت، در سال 1982 او در سن 40 سالگی جام جهانی را بالای سر برد و در همان سال ششمین بار اسکودتو را نیز بدست آورد. اما این بار هم هم تیمی او "پائولو روسی" با به ثمر رساندن شش گل در جام جهانی اسپانیا آرا را به نفع خود برگرداند. آیا پائولویی که نیمی از سال 82 را به خاطر محرومیت دور از میادین سپری کرد بیش از دینو زوف شایسته این عنوان بود؟
-در سال های اخیر نیز از این اتفاقات کم رخ نداده. بعنوان مثال به جای "پیتر اشمایکل" که با قهرمانی در یورو 92 به همراه دانمارک دنیا را شگفت زده کرد مارکو فان باستنی توپ طلا را برد که در نیمه نهایی همان جام در برابر اشمایکل پنالتی خود را از دست داده بود. در همان سال میلان نیز از گردونه رقایت های جام باشگا های اروپا کنار رفت ، شاید 29 گل فان باستن در رقابت های لیگ آن سال که به قهرمانی روسونری در فصل 91-92 منجر شد راه را برای رسیدن او به این عنوان هموارتر کرد. در سال 99 نیز اشمایکل که با معجزات خود در طول رقابت های جام باشگاه های اروپا -بخصوص فینال- نقش اصلی را در سه گانه منچستر ایفا کرد از مدعیان اصلی توپ طلا بود.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
نمایش های درخشان پیتر اشمایکل در سال های 1992 و 1999 شایسته توپ طلا بود
اسطوره باواریا الیور کان در سال های 2001 و 2002 نمایش های فوق بشری از خود ارائه می داد. او در فینال لیگ قهرمانان اروپا بعد از 120 دقیقه بازی، سه پنالتی والنسیایی ها را گرفت تا در آن سال یک تنه بایرن را قهرمان اروپا و بوندس لیگا کند، مایه تعجب است که آن سال الیور کان فقط توپ برنز را به دست آورد، و کیست که قبول نداشته باشد او برای رسیدن به جایزه اصلی بسیار محق تر از اوونی بود که در آن سال به لطف سه جام کم ارزش حذفی انگلیس، لیگ کاپ و یوفا توانست برنده توپ طلا لقب گیرد.
-جان لوییجی بوفون و ایکرکاسیایس نیز نام دروازبانانیست که با تیم کشور خود قهرمان جام جهانی شدند، در حالیکه فقط دو بار توپ از خط دروازهشان عبور کرد. این دو نقاط مشترک دیگری هم داشتند. هم بوفون و هم کاسیاس در فینال جام جهانی و در وقت های اضافه تیم خود را نجات دادند. جی جی ضربه زیدان را دفع کرد و ایکر مقدس در جدالی تک به تک روبن را ناکام گذاشت. سیاهه درخشش های کاسیاس در سطح ملی در اینجا به پایان نمی رسد در بازی حساس مرحله یک هشتم نهایی یورو 2008 او در جریان بازی به طرزی عجیب موقعیت 100 درصد کامورانزی را از روی خط دروازه بیرون کشید و در ضربات پنالتی هم در پنالتی لاجوردی پوشان را مهار کرد تا در جدال رو در رو با بوفون پیروز شود و همان سال با بقیه گاوبازها بر بام اروپا بایستد. این دو دروازبان وجه اشتراک دیگری هم داشتند هر دو در عین شایستگی از رسیدن به عنوان بهترین بازیکن اروپا باز ماندند. یکی در سال 2006 پشت سر هم تیمیش کاناوارو ایستاد و دیگری حتی در میان سه نامزد نهایی هم جایی نداشت.
