Printable View
صحبت کردن با اعضای خانواده مخصوصا پدر و مادرتون سهمی بسیاری در تغییر روند خواهد داشت ... صحبت با کسایی که حاضرند جونشون را برای بچه هاشون بدند ... صحبت کردن خیلی از چیز ها رو برای خودتون روشن می کنه ... درسته شاید اولش سخت باشه ولی مطمین باشید کسی به جز خداوند و بعد پدر و مادر بهترین رفقی های دوران زندگی تون خواهند بود .... فرصت رو از دست ندید...
امتحانش مجانیه ... چون اون ها تجربه دارن که شاید به دردتون بخوره ...
این درسته که "هیچ وقت خودتو با هیچکس مقایسه نکن هر کدوم از ما بدلایل ژنتیکی و شرایط محیطی که توش رشد پیدا کردیم با هم متفاوتیم"
مثلاً من نمی تونم جملاتی رو که دخترخالم در شرایط مشابه با من می گه رو توی ذهنم بسازم و بگم چون دقیقاً از نظر ژنتیکی و شرایط محیطی که در اون رشد کردیم با هم متفاوتیم ولی می شه اونها رو یاد گرفت و کسب کرد و این میسر نیست جز با زندگی اجتماعی.
یکی از دوستان به صحبت کردن با پدر و مادر و... اشاره کرد. بار اولی که احساس افسردگی کردم(رفتار یکی از استاتیدم در اون موثر بود) و حدوداً یک هفته ای طول کشید، من رو وادار کرد تا از دوستانم بخوام تا به من کمک کنن و با من حرف بزنن. بندگان خدا خیلی هم تلاش کردند و خیلی هم متعجب شده بودن که چرا آدم پرکار و شنگولی مثل من افسرده شده و از این جور درخواست ها می کنه. هر وقت باهام حرف می زدن، حالم خوب می شد ولی چند دقیقه بعد از اینکه تلفن رو قطع می کردم دوباره همونجوری می شدم. تا اینکه خودم یا علی گفتم و باز شروع به کار کردم. می دونید چرا؟ چون به یک هدف می اندیشیدم که باید بهش می رسیدم. جالبه بدونید که این هدف، بعد از دو ماه از اون افسردگی به یک هدف متعالی تر تبدیل شد که از حد نمره فراتر رفت و شد رضایت خواننده و نه نمره.
اتفاقاً بعضی وقت ها دوستان بهتر از پدر و مادر عمل می کنن چون شما رو می فهمن ولی پدر و مادر شما رو نمی فهمن. مثل همین قضیه که براتون گفتم.
افسردگی دوم به خاطر کار زیاد و مدام و عدم تشویق از سوی اساتید بود. واقعاً باید تشویق وجود داشته باشه وگرنه آدم می بُره. اگه دائم مثل یه تراکتور کار کنی و احساس کنی که تشویق نمی شی و انگار ازت می خوان که بیشتر کار کنی، افسرده می شی. من این رو در مورد خودم دیدم و چشیدم. واقعاً بده.
نمی دونم آخرین جشنوارده تولیدات رادیو و تلویزیونی رو دیدید یا نه؟ از ثریا قاسمی و آقایی که اسمش از ذهنم پرید به عنوان بازیگران ملی تقدیر شد. این بازیگر آقا پشت تریبون رفت و گفت: خیلی خسته بودم. با این تقدیر جانی دوباره به من دادید.
می بینید که تشویق چقدر مهمه و می تونه چه کارهایی بکنه.
امیدوارم مفید بوده باشه و از بحث خارج نشده باشم.[COLOR="Silver"]
---------- Post added at 03:24 AM ---------- Previous post was at 03:21 AM ----------
اینو قبول دارمنقل قول:
و بدان که روش های افزایش اعتماد بنفس در هر کسی متفاوته موفق باشی
تست کردم .
اره درستهنقل قول:
درسته تو يه خيابون وقتي يه ماشين با شدت بوق ميزنه افراد زيادي هستن كه اهميت نميدن و افرادي هم كه اعصابشون ضعيفه پرخاشگري ميكنن
یادم رفت بگم
بعضی مواقع توی دلم بدجوری فحش میدم به امثال این ادمها.
البته که گفتگو میکنمنقل قول:
صحبت کردن با اعضای خانواده مخصوصا پدر و مادرتون
ولی بعضی از حرفارو نمیشه به پدر و مادر زد و اون راحتی رو در مقایسه با دوستای نزدیکت نداره
درستهنقل قول:
افسردگی دوم به خاطر کار زیاد و مدام و عدم تشویق از سوی اساتید بود. واقعاً باید تشویق وجود داشته باشه وگرنه آدم می بُره. اگه دائم مثل یه تراکتور کار کنی و احساس کنی که تشویق نمی شی و انگار ازت می خوان که بیشتر کار کنی، افسرده می شی. من این رو در مورد خودم دیدم و چشیدم. واقعاً بده.
مثلا وقتی میدونی میتونی با 12 نمره قبولی رو بگیری دیگه نیازی به درس خوندن زیاد برای نمره بیشتر نمیبینی .
منظورم مجبور کردن نیست
ممنون از توجهتون ، اطلاعات خیلی خوبی بدست آوردم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
و فکر میکنم یکمم از بحث کنترل احساسات دور شدیم :دی
این اشتباه رو نکنید ...
پدر و مادر تون بهترین کسی هستند که غم شما رو می خوردند .... هر حرفی بسته به نوعش با پدر و مادر می تونه خیلی کار ساز باشه ... این رو روش فکر کنید ...نقل قول:
البته که گفتگو میکنم
ولی بعضی از حرفارو نمیشه به پدر و مادر زد و اون راحتی رو در مقایسه با دوستای نزدیکت نداره
دوستی ها گذرایه ولی پدر مادر ها نه ... اون همیشه غم فرزندانشون رو می خورند ... یکم بیشتر دقت کنید منظورم رو متوجه میشید ...
دوستی ها همانند یه اتصاله وقتی قطع بشه دیگه خبری نداری چه اتفاقی ممکنه بعدش بیفته .... بهترین رفیق های زندگی تنها پدر و مادر تون هستند ...
چون از وجود اون ها هستید ... پس نگفتن معنا نداره .... شما باید تصمیم رو بگیرید ولی خوب روش فکر کنید ...
سلام
توی یکی از پست هات نوشته بودی که از شما دوستان تشکر می کنم که راهنمایی می کنید ولی احساس می کنم که بحث داره از محیط اصلی خارج می شه. ولی یه سوال اینجا مطرح می شه و اون اینه که آیا تعادل نداشتن در احساسات یک بحث مستقله یا می تونه به جنبه های دیگه ای از بحث های مربوط به روانشناسی مربوط باشه؟ این مطلب رو من نمی دونم و باید از کارشناسان این زمینه پرسید. من فقط احساس کردم که باید این سوال رو بپرسم.
منظورم این بود که اگر راجع به افسردگی یا هراس از جمع صحبت می کنیم، می تونیم از اختلالات مربوط به عدم تعادل در احساس هم صحبت کنیم یا خیر؟ مثلاً می گوییم، فلان بیماری باعث بروز یا تشدید فلان بیماری است.
یه جورایی گیج کنندسنقل قول:
ولی یه سوال اینجا مطرح می شه و اون اینه که آیا تعادل نداشتن در احساسات یک بحث مستقله یا می تونه به جنبه های دیگه ای از بحث های مربوط به روانشناسی مربوط باشه؟
منظورم این بود که اگر راجع به افسردگی یا هراس از جمع صحبت می کنیم، می تونیم از اختلالات مربوط به عدم تعادل در احساس هم صحبت کنیم یا خیر؟
ممکنه این بحث ها به هم مربوط باشن
ولی به نظرتون عدم کنترل احساسات میتونه قرار نگرفتن در شرایطی که در پست1 اشاره کردم باشه ؟
اگه افسردگی درمان شه چه تضمینی وجود داره که فرد بتونه بعد از درمان احساساتشو کنترل کنه ؟
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]نقل قول:
این مطلب رو من نمی دونم و باید از کارشناسان این زمینه پرسید