Printable View
اگر جان دادن در راه یک پدیده دو سر بُرد رو در نظر بگیریم، اون سر دوم بُرد چه هست؟نقل قول:
یعنی اگر فرض بگیریم همه چیز انسان در همین دنیا و تقابل هستی و نیستی خلاصه میشه آیا باز هم بازی دو سر برد تعریف میشه یا صرفا با اعتقاد به عالمی ماورایی و جبران رنج ها در سرایی دیگر میتونیم این بازی دو سر برد رو تعریف کنیم؟
سر برد این ماجرا فقط اعتقاد به دنیای دیگر و... نیست. صرف ریخته شدن خون انسان به پای اعتقادات و مبانی ارزشی واقعی، اثرات مثبت خودش رو داره و در آینده برکات خودش رو بر جای میگذراه. مثل انقلاب اسلامی ایران و دفاع هشت ساله تجاوز عراق که با تأسی از شهدای کربلا و الهام گرفتن از اهداف اونها انجام گرفت.نقل قول:
بخاطر کی؟ بخاطر چی؟ آیا این مردم ارزششو دارند؟!
من و شما هم جزئی از همین مردم هستیم دوست عزیز . . . .نقل قول:
یکمی مبالغه میفرمایید . . .نقل قول:
دفاع 8 ساله با تاسی از کربلا انجام نگرفت دوست عزیز ( شاید تاسی از اون واقعه به افرادی که از لحاظ اعتقادی به جهاد ایمان و باور داشتند کمک کرد). . .
یعنی اگه حادثه کربلا رخ نداده بود دفاعی انجام نمی شد ؟
دشمن ریخت توی خونه ، مردم چاره ای نداشتند جز اینکه از نام و خاک و پرچم کشورشون دفاع کنند . . . ( البته در این که دفاع اونها ارزشمند و شهادتشون قابل تحسین هست ، شکی نیست)
منم نگتم من آدم عالی ای ام و ابدا چنین افکار ندارمنقل قول:
از خودم هم متنفرم چه برسه به بقیه مردم...
آیا من ارزش اینو داشتم که ندا آقا سلطان بخاطر من جونشو از دست بده؟! خیر...
سربازها جانشون رو فدا میکنند...فرقی نمیکنه سرباز آمریکایی یا سرباز ایرانی یا سرباز داعشی یا سرباز یک جنبش...هدف و رهبران ارزش این جان دادن رو تعیین میکنند.
یادم اومد زمانی که راسل عزیز تاپیک و ایجاد کرده بود ، عکس زیر رو با همین مضمون توی عکسهای فلسفی گذاشتم ( که البته ماجرا داشت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] )
جدا از اینکه تعریف جامع آزادی خیلی با انواع مختلفش قابل جمع زدن و کلی گویی نیست ( آزادیهای خوب و بد و متضاد )، به سوال نظرسنجی هم نمیتونستم با اطمینان جواب بدم بله یا خیر ؛ چون در موقعیت خاص ممکنه تصمیم خاصی گرفته بشه. هرچند شاید تلاش تا پای مرگ برای آزادی که 1% شانس زنده موندن هم داره جوابش بله باشه ، اما صرفا جان دادن برای هدفی مثل آزادی دیگران در شعار هم خیلی پذیرفتنی نیست .نقل قول:
شاید در شرایطی جان دادن قابل توجیح باشه. مثلا قراره یا فقط من آزاد بشم و زنده بمونم یا 100 نفر دیگه ، و در کل تحمل جان ندادن بدتر از جان دادن باشه . هرچیز که هست باید دید نتیجش چیه ؛ مثلا برای دفاع از تعداد زیادی از مردم به شرطی که پای عوامل سودجو درمیان نباشه غیر منطقی نیست ( چندسال عمر کمتر چندان فرقی نداره - چه هدف شخص تجربه و لذت از زندگی باشه و چه جمع کردن توشه برای لذت در دنیاهای دیگر یا هر هدف دیگری ).
ولی آزادی که شعارگونه تبلیغ میشه به احتمال خیلی زیاد مورد داره و شاید هدف اصلی چیز دیگری باشه که تشخیص این خیلی مهمه . همون عوامل سودجو که بعضی جاها با تزریق این افکار باعث میشن تروریستی که آزادی رو مهمترین هدف می بینه خودش رو با بمب منفجر کنه یا دیگران رو سر ببره یا مجازات کنه حتی اگه بمیره. و سر آخر معلوم بشه اصلا آزادی که نبود هیچ بدتر خفقان و شستشوی مغزی هم بود. یعنی اگه کلا هیچکس قبول نداشته باشه مشکلی پیش نمیاد ولی اگه فقط بعضیها قبول داشته باشن زمینه ساز سواستفاده و مشکلات دیگری هست.
1
من برای حفظ و بقای جامعه اصالت قائلم؛ یعنی بین فرد و جامعه اصالت رو به جامعه میدم.
به نظر من ارزش داره انسان برای حفظ جامعه جانش رو فدا کنه.
اما اینجا یک معما مطرح میـشه: اینکه بین آزادی فرد و جامعه باید کدوم رو انتخاب کرد؟
اگه این دو با هم هماهنگ نباشن چه اتفاقی میـُفته؟
# اگه جامعه به یک سمت بره و فرد به سمت دیگه، ممکنه فرد زیر چرخ های جامعه لِه بشه.
# زمانی که موجودیت و دوام و آزادی جامعه در خطر باشه، اگه کسی شجاعت به خرج نده، آنچه در عمل اتفاق میُـفته قربانی شدن جامعه هست.
2
اینکه این عقیده چی باشه مسلماً مهم هست. گاهی ما کاری میکنیم و تصور ما اینه که اون کار درسته.
خوب اینکه ما فکر کنیم داریم کار درستی انجام میدیم، آیا لزوماً کار ما درسته؟
مهمه که بازیچه نباشیم، مهمه که در مسیر غلط حرکت نکنیم.
وگرنه خودکشی هم یه نوع مرگه و طبعاً بعضی افراد که دست به این کار میزنن برای خودشون دلیلی دارن.
3
به نظر من قبل از هر کاری باید معنی کلمات واضح تعریف بشه.
مثلاً همه از صلح حرف میزنن ولی هر کدوم یه تعریفی از صلح دارن.
برخی صلح رو در مقابل جنگ میدونن؛ حالا براشون مهم نیست این وضعیت چطوری بدست بیاد و ریشه ش چی باشه!
آیا صلحی که ریشه ش ترس دولت ها از هم، ترس مردم از حکومت و ترس حکومت از مردم و ... باشه خوشایند هست؟
وقتی سخنرانی میکنن و به واژه ی صلح میرسن، مردم سر از پا نمیشناسن و همه کف میزنن.
مطمئناً خیلی هاشون دقیقاً نمیدونن منظور سخنران چه نوع صلحیه؟
کسی که100 هزار نفر رو بکشه ولی باعث خاتمه جنگ بشه و عملاً جان میلیون ها نفر رو هم نجات بده، برای صلح جنگیده؟بله برای صلح جنگیده؛ اما صلحی که ماهیتش نادیده گرفتن جان انسان های بیگناه هست.
همین داستان رو برای مفاهیمی مثل آزادی هم داریم.
1 آزادی بیان
بارها در پوشش آزادی بیان برخی یکدیگر را مزدور، عامل بیگانه و... می‌خوانند و در عوض انتظار تشکر نیز دارند که اگر این آزادی نبود ما چگونه می‌توانستیم...
سؤال اینجاست که این نوع از آزادی بیان را برای چه کسی می‌خواهیم؟ برای کسی که حرمت و شخصیت او را پایمال میکنیم؟
بی‌شک آزادی باید در خدمت رشد انسانی باشد که حرمت و کرامتی دارد؛ نه انسانی که خود قربانی نمایشی از آزادی بیان است.
آزادی که در آن حرمت انسان محترم شمرده نشود، نقابی‌ست جذاب برای پنهان کردن چهره‌ی فریب‌کاران.
درونمایه‌ی این جمله جالبه: قانون برای مملکت است؛ نه مملکت برای قانون.
این نوع از آزادی به همان اندازه بی‌معناست که بخواهیم با دست قانون کشور را به آتش بکشیم!
2
آزادی رو شاید بشه به یک قالب تشبیه کرد! هر چیزی میتونه در این قالب و ظرف قرار بگیره. مثلاً مسائل جنسی.
باید دید که ماهیت نیاز جنسی و آزادی خواهی جنسی چه هستن؟ آیا این دو با هم هماهنگن؟
آیا ماهیت این نیاز طوری هست که آزاد گذاشتن جامعه رو در معرض آسیب قرار نـده؟
اگه اکثریت جامعه خواستار آزادی جنسی باشن و مشکلی با اون نداشته باشن تکلیف چیه؟
3
جان دادن در راه عقیده آرمانی بزرگ است اما خیلی مهمه که این عقیده چی باشه.