کمک کردن و مواظبت یه چیزه.فداکاری یه چیز دیگه است...اینی که شما میگید در مورد حیوانات درسته ولی در مورد انسان ها میبینیم که مادرها خیلی وقت ها واقعا فداکاری میکند.فداکاری با مواظبت خیلی فرق داره
در مورد موضوع این تاپیک
به نظر من اکثر کسانی که پاسخی دادند اقا پسرها بودند.
به نظر من حق دارند که انقدر راحت بتونند تئوری در موردش حرف بزنند
گاهی ما یک حسی عاشقانه نسبت به خیلی از وسایلمون و حیواناتمون داریم.که فکر میکنیم این مشابه همون حس مادرانه هست...ولی واقعیت اینه که اینجوری نیست
شما خودتون یک چیزی که بی نهایت براتون مهم هست رو در نظر بگیرید.
حالا فرض کنید که اون خراب/مریض بشود.بدون اینکه شما مقصر باشید...اون عمق غمی که توی وجود ادم میاد ربطی به عذاب وجدان نداره.شما بخاطر خودتون بخاطر اینکه مثلا سالها براش وقت صرف کردید یا زحمت کشیدید یا بخاطر اینکه تنها میشید خیلی خیلی ناراحت میشید
ولی بخاطرش حاضر نیستید خودتون رو بکشید حاضر به فداکاری نیستید
حالا فرض کنید یه بچه ای وسط خیابان ایستاده و نزدیکه با یک ماشین تصادف کند...مادرش این صحنه را میبیند ...در کسری ازثانیه جون خودش رو به خطر می اندازد به وسطخیابان میپرد.بچه را از ماشین دور میکند و ممکن هست کشته شود
این عملی که مادر انجام میدهد کاملا برخلاف ساختار طبیعی بدن انسان هست.چون فیزیک انسان طوری هست که برای حفظ بقا خودش همیشه تلاش میکند
