Printable View
تمام حرفهای دوستان تایید میشه ..
سعی کن توی زمینه هایی که معمولا میخوای صحبت کنی اطلاعات داشته باشی که بتونی با اعتماد به نفس حرف بزنی ..
وقتی میخوای بشینی باد کن خودتو و بشین و راحت باشه ..
در جمع های مختلط دختر و پسر سعی کن زیاد حرف بزن ...
من خودم تجربش رو داشتم و واقعا نتیجه گرفتم که مثلا توی کلاسی که دختر و پسر قاطی هست ، شاید اولش یه کم سخت باشه اما اعتماد به نفست رو بالا میبره ..
در جواب دوستمون ir-dgm
خوب شما مشكلت اينه كه اعتماد به نفس گذرا داري مثلا يه روز كه يه اتفاق خوب برات ميفته مثلا يكي از تيپت يا رفتار خاصيت تعريف ميكنه يا با دوستات يه مدت زياد ميري بيرون اون روز تو خودت رو از همه كس برتر ميدوني اينه كه اعتماد به نفست به شدت بالا ميره تا جايي كه ممكنه كار دست خودت بدي (شوخي) اما به محض اينكه كسي سرزنشت ميكنه يا بدور از جمع دوستان زياد تو خونه هستي اعتماد به نفست به شدت مياد پايين .
راه حلش زياد كردن همين موارد بالاست البته مواظب باش زياده روي نكني چون يكي رو ميشناختم مثل تو بود اينقدر زياده روي كرد كه ميرفت بيرون تا آخر شب ميومد خونه ,كم كم دوستاي تازه پيدا كرد و تحت تاثير اونا سيگاري شد بعد هم كاراي خلاف و ازين حرفا
اگه نتونه مشکلشو حل کنه به تدریج بزرگتر و بزرگتر میشه و درنهایت به افسردگی منجر میشه.رفتن پیش یک روانشناس هیچ ضرری نداره :20:نقل قول:
سلام دوستان..من یک خجالتیم..البته به جز خونمون اونجا پر روترینم..یعنی شادترین وشنگول ترین فرد خانواده که لبخند رو لبای همه میاره..اما وقتی میرم بیرون یه جوری میشم.از خودم واین رفتارم بدم مباد..نمیتونم حرفامو بزنم..وتو گلوم گیر میکنه..از بچگی دوس داشتم مجری یکی از برنامه های مدرسمون بشم اما جمعیتو ببین! خلاصه توی فامیل که دیگه هیچی نگو..از من به عنوان لبخند یاد میکنند اخه هرچی میگن من هیچی نمیگمو فقط لبخند میزنم..وجوابارو خیلی کوتاه میدم وشونه بالا میندازم..میشم یه ادم دیگه کلا..خیلی به هم ریختم..هیچ کی منو درک نمیکنه..دوست دارم پر رو باشم بتونم..از پس خودم بر بیام..واز هیچ کس خجالت نکشم..از بچگی تو مدرسه به من میگفتن تو ساکتی ومظلوم..دوست دارم تو کلاس شوخی کنم اما نمیشه..خوانوادم میگن تو خجالتی نیستی اما خودم قبول ندارم..خواهش میکنم کمکم کنید..من16سالمه..نمیخوام دیگه اینطوری باشم..هیچ کتابیم روم تاثیر نداشته..وواقعا الان در موندم..چون دیگه دارم دیوونه میشم از دست خودم واین اخلاق..دوست دارم عوض بشم..واین ماسکو بندازم دور..خواهش فقط کمک! یه راهکار بدید تا منو از این رو به اون رو بکنه..میخوام روم حساب کنن ...دوستون دارم..وبه کمکتون احتیاج!خداحافظ:n03:
جواااااااااااااااب بدین لطفا
همش 16 سال و اینهمه عجله؟!:n01:نقل قول:
در سن شما طبیعی هست . البته نگید که اگر طبیعی هست چرا همکلاسهام چنین و چنان اند چون اونها هم درگیر موضوعات دیگری از این دست که مقتضای بلوغه هستند اما شکل حالات هر کدوم بسته به شرایط محیطی و ژنتیکی، بروز و ظهور متفاوت و متحصر بفردی داره
بجای دست بدامن نسخه های ناسالم و نادرستی که عوام می پیچند شوید که در بهترین حالت همیشه یک جا رو درست و چند جا رو خراب میکنه شوید سعی کنید بر روی فعالیت های سالم و موضوعات مفید دیگری تمرکز کنید . باید در این سن سعی کنید بسرعت استعدادهای مخفی خودتون رو در زمینه های علمی و عملی کشف کنید . اگر میخواهید عضو خنثی در جمع نباشید باید حرفی نو برای گفتن به دیگران داشته باشید که این هم با مطالعه ی دقیق و زیاد حاصل میشه
فعالیتهای اجتماعی رو هم میتونید همزمان افزایش بدید . مثلاً بجای وقت تلف کردن در تابستان یا اوقات فراغت و در کنار درس برای تفریح و کسب تجربه هم که شده سعی کنید در مغازه ی یکی از نزدیکان و یا حتی افراد ناشناس شروع به فعالیت کنید . سروکار داشتن زیاد با مردم بشما یاد خواهد داد که چطوری شخصیت خودتون رو محکم و رفتارتون رو مثل لیزر، دقیق و هدفدار کنید چون این همون چیزی هست که در چنین فعالیتهایی مردم از شما انتظار دارند . مثلاً مردم در مراجعه به صاحب یک مغازه انتظار ندارند در پاسخ به سوالشون شانه بالا بیاندازه و لبخند تحویل بده . پس این باعث میشه شما بفهمید در هر موقعیت چکار باید بکنید
و اطمینان 100 درصد هم داشته باشید که این مسأله خودبخود مثل بسیاری از مسائل دیگه که در سن پایین تر دچارش بودید حل شده و در زندگی شما به خاطره تبدیل خواهد شد اما راهکارهای ذکر شده برای عبور سریعتر از این پیچ کوچک زندگیتون بود
پس موضوع رو اینقدر بزرگ و بغرنج نکنید
برخلاف بعضی نظرات دوستان که میگن چنین مواردی طبیعی هست و برطرف میشه باید بگم میتونه خیلی خطرناک تر از این حرفا باشه.نقل قول:
خود من تقریبا از 14 سالگی این احساس کم رویی و خجالتی بودن ایجاد شد تو وجودم و به مرور تبدیل به کم حرفی شدید، مشکل تکلمی(لکنت) و در نهایت افسردگی شدید شد. طوری که دانشگاه هم ول کردم. همه اینا بانیش مراجعه نکردن به روانپزشک بود.
ضرب المثلی در فارسی هست که میگه هر گردی گردو نیست
با توصیفاتی که ایشون کردند واضحه کم رویی اون دوستمون از نوع مرضی نیست . در این مورد خاص و جزئی مراجعه به روانپزشک معمولاً نتیجه ای جز تجویز دارو و مضرات وابسته شدن به اون نمیتونه داشته باشه
گرچه یک روانکاو و یا روانشناس حاذق هم میتونه مورد رو خوب تحلیل کنه ولی سرانجام تنها راه حلی که در سن ایشون توصیه خواهد کرد همونهایی هست که قبلاً نوشتم
خیلی ممنون دوستم....میدونی سنم کمه..اما خب اعصابم خیلی خورده
میخوام امسال مث یه ادم جدید وارد مدرسه بشم...به نظرت الان چیکار میتونم بکنم؟ میخوام دید بقیه نسبت بهم عوض شه
کتاب ارزشمندی هست که در این زمینه دست شما رو میگیره بلکه مسیر زندگی شما رو تغییر میده :
قلمروی اشتباهات شما (Your erroroneous zones) . به نامهای دیگری هم ترجمه شده
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بعلت عمق تأثیرگذاری که روی مخاطب داشته گفته میشه یکی از پر فروش ترین کتابهای تاریخ آمریکاست و در ایران هم 12 بار تجدید چاپ شده
بد نیست ابتدا کمی درباره ی نویسنده اش جستجو کنید ...