احمدرضا احمدی

یادگاری
 هشت 


شتاب مکن
 که ابر بر خانه ات ببارد 
 و عشق 
 در تکه ای نان گم شود 
 هرگز نتوان 
 آدمی را به خانه آورد 
آدمی در سقوط کلمات 
 سقوط می کند 
 و هنگام که از زمین برخیزد 
 کلمات نارس را 
به عابران تعارف می کند 
 آدمی را توانایی 
 عشق نیست 
در عشق می شکند و می میرد 
 

یادگاری 
نه 


حاشا و ابدا 
 که مرا دلگیری 
 از آسمان نیست 
 این سرشت ابر است که ببارد 
 اگر نبارد 
 مرا راستی ادامه ی عمر چگونه است 
ابر نمی بارد 
عمر ادامه دارد 
و مرا غزلی به یاد مانده است 
 که برای تو بخوانم 
 ایستاده بودم که بهار شد 
 و غزل را بیاد آوردم
خواندم 
 تو مرده بودی
 حاشا و ابدا 
که نه تو را بیاد دارم 
 غزل را بیاد دارم 
 ابیاتش شباهت به قصیده دارد

یادگاری
ده 

 از دور حرکت می کنیم 
 تا به نزدیک تو برسیم 
تو اگر مانده باشی
 تو اگر در خانه باشی
من فقط به خانه تو آمدم 
 تا بگویم 
 آواز را شنیدم 
تمام راه 
 از تو می خواستم
 مرا باور کنی
 که ساده هستم
تو رفته بودی
 کنون گفتم
که تو هستی
 تو اگر نبودی
نمی دانستم 
که می توانم 
 باران را در غیبت تو
دوست بدارم 
 

یادگاری 
یازده 

من همیشه با سه واژه زندگی کرده ام 
 راه ها رفته ام 
 بازی ها کرده ام 
 درخت 
 پرنده 
‌آسمان 
من همیشه در آرزوی واژه های دیگر بودم 
 به مادرم می گفتم 
از بازار واژه بخرید 
مگر سبدتان جا ندارد 
 می گفت 
 با همین سه واژه زندگی کن 
 با هم صحبت کنید 
 با هم فال بگیرید 
 کمداشتن واژه فقر نیست
من می دانستم که فقر مدادرنگی نداشتن 
 بیشتر از فقر کم واژگی ست
وقتی با درخت بودم 
پرنده می گفت 
 درخت را باید با رنگ سبز نوشت 
 تا من آرزوی پرواز کنم 
 من درخت را فقط با مداد زرد می توانستم بنویسم 
 تنها مدادی که داشتم
و پرنده در زردی
واژه ی درخت را پاییزی می دید 
و قهر می کرد 
صبح امروز به مادرم گفتم 
 برای احمدرضا مداد رنگی بخرید 
مادرم خندید : 
 درد شما را واژه دوا میکند

یادگاری 
دوازده 

 روزی آمده بودی
که من تمام نشانی ها را نوشتم 
با خط بد نوشتم 
 و تو تمام خانه ها را گم کردی
بمن نگفتی
 همسایه ها گفتند 
 دیر آمدی
پنجره بوی رطوبت داشت 
 به من نگفتی
که بیرون از خانه باران است

یادگاری 
سیزده 

 با لبخند 
 نشانی خانه ی تو را می خواستم
 همسایه ها می گفتند سالها پیش
 به دریا رفت 
 کسی دیگر از او 
 خبر نداد 
 به خانه ی تو 
 نزدیک می شوم 
 تو را صدا می کنم 
 در خانه را می زنم 
 باران می بارد 
هنوز 
 باران می بارد

یادگاری
چهارده 


 اتاق فرسوده است 
اینده کدر شد 
 صورت من کو ؟
 من با این صورت 
عاشق شدم 
 امتحان دادم 
قبول شدم 
 ساز شنیدم 
 دشنام دادم 
 دشنام شنیدم 
 گرسنه شدم 
 باران خوردم 
 سیر شدم 
 رنگ شناختم 
 رنگ باختم 
 سفید شدم 
خوابیدم
بیدارشدم 
 مادرم را صدا کردم 
 تو را صدا کردم 
 جواب دادم 
 خواب رفتم 
 عینک زدم 
سفر رفتم 
 غم داشتم 
 ماندم 
 آمدم 
 در اینه نگاه کردم 
 سفر رفتم 
گلدان را آب دادم
 ماهی را نان دادم 
 می دانستم صورت من 
 صورت توست 
 سه دقیقه مانده به ساعت چهار 
 اینه کدر شد 
هراس ندارم 
 آهسته در باز شد 
 زنی در آستانه ی در نشست 
اینه کدورت داشت 
 به صورتم نگاه کرد
می خواست خودش را 
 در اینه ببیند 
 مرا باور کرد 
مرا صدا کرد 
 می خواستم از دور کسی مرا ببیند 
تا برای دیگران بگوید 
 تا کدر شدن اینه 
 من لبخند داشتم 
زن سکت زن صبور 
 با سکوت ابریشمی
از طلوع صبح از فنجان قهوه 
 برمیخاست 
 آماده بودم 
 در صبح 
برای ریختن باران 
در لیوان گریه کنم
 از شما هراس ندارم 
 که به من تو بگویید 
فقط صورتم را به دیگران بگویید 
 که لبخند داشت 
لبم سفیدی بود 
 باغ ندارم 
 خانه ندارم 
 رویا ندارم 
 خواب دارم 
 عشق دارم 
 نان دارم 
 اطلسی دارم 
 حافظه دارم 
خستگی دارم
 سردی دارم
گرمی دارم 
مادر دارم 
 قلب دارم 
 دوست دارم 
 یک چمدان دارم
 یک سفر دارم 
 یک پاییز دارم 
 یک شوخی دارم 
 لباسهای من کهنه نیست 
 ولی در چمدان بسته نمی شود 
 یک تکه قالی دارم
آسمان نیست 
 ابری است 
 آبی است
فرهنگ لغت دارم 
دوازده جلد است 
مولف مرده است 
 یک پرتقال دارم 
برای تو 
عینک دارم 
 شیشه ندارد 
 نه سفید نه سیاه 
برای چهارفصل است
یک لیوان از باران دارم 
 ناتمام است 
 شکسته است 
یک جفت جوراب آبی دارم 
دریا را دوست دارم
 کار نمی کند 
سه دقیقه مانده به چهار را
نشان می دهد 
اگر اینه را بشکند
 اگر گل نیلوفر دهد 
اگر میوه دهد
 اگر حرمت مادرم را 
 با چادر سیاه بداند 
 اگر شمعدانی در اینه 
 کوچک تر شود 
 من کوچک می شدم

یادگاری
 پانزده 

 در این ایوان 
 که کنون ایستاده ام
 سال تحویل می شود 
 در آن غروب ماه اسفند 
از همه ی یاران شاعرم 
در این ایوان یاد کرده ام 
 مادرم 
 در این ایوان 
 در روزی بارانی
 سفره را پهن کرده بود 
 برای فهرست عمر من 
 ناتمام گریه کرده بود 
همه ی عمر در پی فرصتی بود 
که برای من در این ایوان 
 از یک صبح تا یک شب 
 گریه کند 
شفای من 
سالهای پیش در یک غروب پاییزی
در خیابانی که سرانجام دانستم 
 انتها ندارد 
 گم شد 
 مادرم 
 در ایوان 
 وقوع خوشبختی را برای ما دو تن
من و مادرم 
 حدس زده بود 
صدای برگ ها را شنیده بودیم 
آمیخته به ابر بودم 
 زبانم لکنت داشت 
 قدر و منزلت اندوه را می دانستم
پس
 هنگامی که گریه هم بر من عارض شد 
قدر گریه را هم دانستم 
 همسایه ها 
 به من گفتند : اندوه به تو لطف داشته است 
 که در ماه اسفند به سراغ تو آمده است

یادگاری 
 شانزده 

 پنهان نمی کنم
خانم ها 
 آقایان 
من نیز می دانم که میوه 
 در سوگواری طعم ندارد 
حرف اگر بزنیم 
حرف آوازهایی ست 
که زیر باران هم 
می توان خواند

یادگاری
هفده 


دست تو 
 چه قدر تاخیر دارد 
وقتی که چای گرم می شود 
 و تو 
 چای سرد را تعارف می کنی
دو سه ماه دیگر این اطلسی 
 که تو کاشته ای
 گل می دهد 
من به ساعت نگاه می کنم 
تو می میری 
شمع روشن را به اتاق آوردند 
 اطلسی گل داده است 
قطار در سپیده دم 
کنار اطلسی منتظر تو 
 در باد ایستاده است 
 گل اطلسی بر سینه تو بود 
 وقتی تو را 
 برای دفن می بردند 
هنگام که تو مرده بودی
 آدم به گل خفته بود 
هنگام که تو مرده بودی
یاران به عشق و عطر 
مانده بودند 
همه ی ما را دعوت کردند 
تا در آن عکس یادگاری باشیم 
 عکاس سراغ تو را گرفت 
من بودم 
 تو نبودی
تو مرده بودی
عکاس از همه ی ما بدون تو 
عکس یادگاری گرفت 
عکس را چاپ کردند 
آوردند 
 در همه ی عکس فقط یک شاخه اطلسی
و دو دست
 از جوانی تو 
 در شهرستان 
 دیده می شد 
 ما همه در عکس سیاه بودیم