شعر سنگریزه

روزي به جاي لعل و گهر ، سنگريزه اي
بردم به زرگري ، که بر انگشتري نهد

بنشاندش به حلقه ي زرين عقيق وار
آن سان که داغ بر دل هر مشتري نهد

زرگر ، زمن ستانده و بر او خيره بنگريست
وانگه بخنده گفت که اين سنگريزه چيست ؟

گفتم ببخشم زرگر ظاهر پرست را :
آري هر آنچه نيست فراوان گرانبهاست

وين سنگريزه اي که فرا چنگ من بود
خوارش مبين که لعل گرانسنگ من بود

روزي به کوهپايه ، من و سرو ناز من
بوديم رهسپار به خم کوچه باغ ها

اين سو روان به شادي و آن سو دوان به شوق
لبريز کرده از مي عشرت ، اياغ ها

ناگاه چون پري زدگان ، آن پري فتاد
وز درد پا ، ز پويه و بازيگري فتاد

آسيمه سر ، دويدم و در بر گرفتمش
کز دست رفت طاقتم از درد پاي او

بر پاي نازنين ، چو نکو بنگريستم
آگه شدم ، ز حادثه ي جان گزاي او

در يافتم که پنجه ي آن ماه ، رنجه است
وز سنگريزه اي ، بُت من در شکنجه است

من خم شدم به چاره گري ، در برابرش
وان هم نهاد بر کف من پاي نرم خويش

شستم به اشک ، پاي وي و چاره ساختم
آن داغ را ببوسه ي لب هاي گرم خويش

وين گوهري که در نظرت سنگ ساده است
بر پاي آن پري ، چور هي بوسه داده است .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]