Printable View
چه میکنم ؟
زندگی کردن کار هر کسیست !
زندگی با حسرت چه سود است ؟
باید کاری کنم ...
حسرت در دلم بمیرد
شکست آخر راه نیست ...
شکست پلی برای بهبود آدمیست
در میان راه های تیره سفید راه هایی نیز هست ...
گرچه سختی هایی در این سفید راه ها هست ...
اما با توکل به پاکی سختی ها از راهت پاک میشوند
پاکی ها در انتهای سفید ره انتظار میکشند تا مرا ....
به شهر آرزوهایم برسانند ...
و چه زیباست زندگی در شهر آرزوها با دلی پر از امید ...
و خدا هست هنوز ...نقل قول:
تنها تسکین دهنده ما ....
جسم و روح ما ...
روحی که طعم آزادی و آزادگی نچشیده ...
آزادی که تنها با رهایی معنا پیدا می کند ...
میدانید رهایی به چه معناست ؟!؟!
هر چیزی برای هر کسی...
با حس کردن معنا پیدا میکند ...
گرچه ما اسارت را چشیده ایم ...
اما میتوانیم رهایی را نیز حس کنیم
و ما نیز با رهایی معنا پیدا میکنیم ...
راه انتظار را میکشم ...
سکوت انتظارت در گوشم فریاد میکشد ...
و مرا شب به شب از خواب شیرین بیدار می کند...
این منم چو انتظاری سخت می کشم ...
و به امید کاروانت دل به این جاده می بندم ...
شب بدون تو همزبان من است ...
ستاره ها تمام مرا می شناسند ...
اما از همان شب فقط من ماندمو انتظار و بیداری شب ...
که نالان از نبود تو نبردم خواب ...
ولی همچنان ...
راه انتظار را میکشم ...
در کوچه باغ دل
خبری از قناری های عشق نیست
قناری هایی که روزی ...
در سردر کوچه باغم حلقه می بستند ؛
دگر از ریزش برگ درختان خبری نیست ...
دگر از این حلقه ی روشن و زرد خبری نیست ...
دگر ابری ندارم که درد و دلش را برای باغ دلم بگوید و بگرید ...
گویی که در یک طوفان مرگبار ...
همه چیز از بین رفته است ؛
آری این طوفان تیره و تار ...
همه چیز را از من گرفت ...
و من ...
همچنان در پی بهاری دوباره ام ؛
که گویی این بهار دیدارم را به قیامت سپرده ...
سی روز از آن روزها میگذرد ...
آری ، دقیقا سی روز ...
سی روز است که خود را گم کرده ام !
نمیدانم که هستم ...
معنای زندگی را گم کرده ام !!
تو را نیز ؛
سی روز است که گم کرده ام ...
یعنی چه ؟!
چرا تو اینقدر شبیه معنای زندگی منی ؟!
شاید هم معنای زندگی منی ؟!
نمی دانم چه میگویم ...
تنها فکرم را روی کاغذ میریزم ...!!
میبینی ؟!
نوشته های من با وجود تو معنا پیدا میکند ......
در فکر تو بودم ...
که ناخداگاه قلم مرا صدا زد و انگشتان مرا طلب کرد...
دلم لرزید و قلبم به تپش افتاد ...
که از تو با قلم چه نویسم !!
با هزار امید به وصال آرزوهایم ....
در راه رسیدن به تو بودم ...
با خود اندیشیدم که چون نزدت رسم ؛
به تو چه جمله ای بگویم که تمام احساسم را ، ...
در آن تک جمله برایت بیان کنم !!
در فکر جمله ای بودم که با جمله ی کوتاه دوستت دارم ترکیب کنم ...
چرا که دوستت دارم مکرر است وزیاد به چشم نمی آید ...
در این فکر بودم ... که ...
گرمای قلم دست مرا به حرکت در آورد و نوشت :
نمی گویم برات میمیرم میگویم برات میمونم ... دوستت میدارم .
ای خدا ...
تو به من بگو !
بگو که ....
شباهت عطوفت و نا سپاسی در چیست ؟
تا کی این دو باید در کنار هم ...
کتاب زندگی را ورق بزنند ....
آیا این جزئی از رسم روزگار است ؟
ای کاش ....
ای کاش رسم روزگار صدای مرا می شنفت ...
و مشابه ها را در کنار یکدیگر قرار میداد .
و چقدر دردناک است شباهت دو چیزی که یک سر آسمان تا زمین با هم فاصله دارند !
خط خطی ....
چه عبارت آشنایی !
منو یاد روزهایی می اندازه ...
که حست خط خطی های قلبم را تشکیل میداد ...
که نامت تار های حنجره ام را نوازش میکرد ...
که یادت شده بود تار و پود مغزم ...
این را گفتم که ....
اگر تو نباشی دگر نه قلبی از من میماند که کسی را احساس کنم !
نه سخنی برایم میماند که کسی را صدا کنم !
و نه تاروپودی از ذهنم می ماند که یاد کسی جای تورا بگیرد !
می خواهم مثل ابر باشم .....
که بی اختیار گریه کنم و از کسی خجالت نکشم ...
می خواهم مثل بارون باشم .....
که سقوطم هم با ارزش باشد ....
می خواهم مثل دریا باشم ....
که تو به آرامی مرا تماشا کنی و به زیباییم فکر کنی ....
می خواهم صدفی باشم ....
که دست گرم تو را حس کند ....
می خواهم از تو باشم ....
که وجود من و تو عبارت زیبای ما شود .....
خواب بــــودم وکابوسی دیــــدم ! ....
چقدر سخت بود ....
... که غروب چشمانت ....
مرا به تماشای شبی سرد و بی ستاره وادار میکرد ! ...
... آسمان ابری بود ....
ابرها بی تاب بودند و عقده هایشان را بر سر سقف دلتنگی هایم میریختند ! ...
....و چقدر سخت بود ...
....که غروب چشمانت ....
دیگر طلوعی نداشت !! ...