زبان اول واحد برای کل جهان؟

[B.Russell]

زبان اول به اولین زبانی گفته می‌شود که کودک تکلم به آن را یاد می‌گیرد.
زبان اول (در فارسی به اشتباه زبان مادری هم گفته میشود!) زبان شخصی است که انسان از زمان تولد آن را آموخته و به بهترین وجه صحبت می‌کند و اغلب معنایی برای همسانی جامعه‌شناسی زبان است.

در مقابل، زبان دوم زبانی است که هر فردی متفاوت با زبان اولش صحبت می‌کند.

از نظر عصب‌شناسی زبان اول در مقایسه با زبان‌هایی که فرد بعداً در بزرگسالی می‌آموزد (زبان دوم) جایگاهی متفاوت را در قشر مغز اشغال می‌کند.
اما در صورتی که کودک در همان اوایل کودکی بیش از یک زبان را فرا بگیرد ناحیه مغزی مربوط به همه این زبان‌ها با ناحیه زبان اول مشابه‌است و نمی‌توان ازنظر علمی هیچ‌یک از آنها را زبان دوم وی دانست.


از طرفی بنابه هر دلیلی زبان علمی و ارتباطی در دنیای امروز زبان انگلیسی انتخاب شده است.

و برای بسیاری از افرادی که زبان اولشان زبان انگلیسی نیست، مشکلاتی در برقراری ارتباط و نوشتن و احساسات و ... ممکن است پیش بیاید.

از طرفی با توجه به گسترش ارتباطات و جهانی شدن، بحث اینکه همچنان زبان های اول بومی در کنار زبان انگلیسی برای کشورهای غیر انگلیسی زبان باقی بمانند موافقان و مخالفان خاص خودش را دارد.

موضع شما نسبت به یکسان شدن زبان اول واحد برای کل جهان چیست؟

یعنی به مرور زبان اول های بومی حذف شوند و زبان واحد غیر بومی نظیر انگلیسی برای تمامی انسان ها جایگزین شود؟
زبان اول سرجایش باشد و زبان دوم هم گسترش یابد؟
یا ....؟

[Stream]

از یک جهت خیلی از تاریخ و فرهنگ و ادبیات و هنر و ... یک منطقه وابسته به زبان بومی اون منطقه است، و از طرف دیگه آینده اون منطقه در گرو زبان دیگه به خصوص وقتی تقریبا 100 درصد دست آوردهای علمی و فلسفی و ... جهان به اون زبان منتشر و ارائه (و تفکر) میشه. یکی از دلایلی که باعث شده خیلی از کشورها از دنیای علم فاصله بگیرند همین مسئله زبان است به خصوص اونهایی که به نحوی دلایل ایدئولوژیک برای منع گسترش یک زبان دارند (شوروی و انگلیسی یک مثال خوب است).

در نهایت باید تصمیم گرفت آیا مهمتر است زبان مادری و زبان اول بر اساس درک بهتر دست آوردهای علمی جهان و ارتباط با همدیگه و ... انتخاب بشه یا بر اساس چسبیدن به ادبیات و هنر و فرهنگ و تاریخ منطقه. پاسخ به نظر من قطعا مورد اول است. اینکه یک شخص بطور دقیق و کامل بتونه بر اساس زبان مادریش مثلا اشعار حافظ و سعدی و فردوسی رو درک کنه مهم است، ولی نه به اندازه اینکه به خوبی و بطور دقیق از دنیای اطراف خودش در همون لحظه و علم و مدرنیت و ... آگاهی داشته باشه. اولویت ها متفاوت است و در حقیقت رقابتی است بین چسبیدن و بغل کردن گذشته یا حرکت به سوی آینده.

[hamed29]

با سلام؛ گزینه دوم رو در نظر سنجی انتخاب کردم: زبان اول های بومی همه کشورها باید همیشه زنده بمانند و صرفا زبان دومی واحد گسترش یابد.

  محتوای مخفی: نظرسنجی 

گزینه اول: زبان اول مشترک جهانی + حفظ زبان بومی به منزله ی زبان دوم
گزینه دوم: زبان بومی هر کشور زبان اول + یک زبان مشترک جهانی به عنوان زبان دوم باشد.

در مورد ایران:
روزگاری عربی زبان مشترک بود (؟!) تا جایی که بعضی دانشمندان و علمای فارس هم کتب خود را به زبان عربی مینوشتند.
اما امروز که انگلیسی زبانی رایج است، چنانچه زبان فارسی به عنوان زبان دوم مطرح شود، اقتضای شرایط و زمان، در عمل آن را به حاشیه خواهد برد. نهایتاً پس از مدتی همان بلایی که یک بار بر اثر اختلاط با عربی بر سر زبان فارسی آمد، این بار از طرف زبانی دیگر تکرار خواهد شد.
بعد از چند قرن چنانچه زبان دیگری رایج شود، زحمت هماهنگ شدن را اگر نادیده بگیریم، زبان زیان دیده خود را چگونه باید زنده کنیم؟


قرار دادن زبانی غیر بومی به عنوان زبان اول یک کشور، تبعاتی به دنبال دارد. در مورد زبانهای دیگر مثلاٌ عربی، به دلیل حوزه ی نفوذ و جمعیت بالایی که با آن تکلم میکنند، شاید اتفاق خاصی نیفتد؛ ولی در مورد فارسی چنانچه این زبان به عنوان زبان دوم مطرح شود، دست کم با دلایل زیر عملاً به حاشیه خواهد رفت:
»» جمعیت کم
»» قلمرو محدود
»» استعداد ذاتی ما در غریب نوازی!

منظور از قلمرو محدود این است که در صورت آسیب دیدن زبان در یک کشور، بازیگر مؤثر دیگری برای احیای آن وجود نخواهد داشت. تاجیکستان حداقل به دلیل خط متفاوت و افغانستان به دلیل برخی مسائل، توانایی احیای زبان فارسی را نخواهند داشت.

[B.Russell]

در مورد ایران:
روزگاری عربی زبان مشترک بود (؟!) تا جایی که بعضی دانشمندان و علمای فارس هم کتب خود را به زبان عربی مینوشتند.
اما امروز که انگلیسی زبانی رایج است، چنانچه زبان فارسی به عنوان زبان دوم مطرح شود، اقتضای شرایط و زمان، در عمل آن را به حاشیه خواهد برد. نهایتاً پس از مدتی همان بلایی که یک بار بر اثر اختلاط با عربی بر سر زبان فارسی آمد، این بار از طرف زبانی دیگر تکرار خواهد شد.

قرار دادن زبانی غیر بومی به عنوان زبان اول یک کشور، تبعاتی به دنبال دارد. در مورد زبانهای دیگر مثلاٌ عربی، به دلیل حوزه ی نفوذ و جمعیت بالایی که با آن تکلم میکنند، شاید اتفاق خاصی نیفتد؛ ولی در مورد فارسی چنانچه این زبان به عنوان زبان دوم مطرح شود، دست کم با دلایل زیر عملاً به حاشیه خواهد رفت:
»» جمعیت کم
»» قلمرو محدود
»» استعداد ذاتی ما در غریب نوازی!

منظور از قلمرو محدود این است که در صورت آسیب دیدن زبان در یک کشور، بازیگر مؤثر دیگری برای احیای آن وجود نخواهد داشت. تاجیکستان حداقل به دلیل خط متفاوت و افغانستان به دلیل برخی مسائل، توانایی احیای زبان فارسی را نخواهند داشت.

البته منظور من اینگونه جایگزینی نیست که فرضا عربی رو جایگزین فارسی کنیم.

خواسته یا ناخواسته امروز زبان انگلیسی زبان علم شده و شما وقتی مقالات خارجی رو مطالعه میکنید، با دنیایی از اصطلاحات در حوزه تخصصی خودتون مواجه میشین که هیچ معادلی براش در زبان اول شما وجود نداره.
و مجبور به خلق واژه های مرکب میشیم که علاوه بر خنده دار بودن کاربردی ندارند.

مرگ زبان به نوعی میتونه مرگ گذشته رو هم به همراه داشته باشه.
ولی چالش اصلی ما این هست که به گذشته باید بیشتر افتخار کرد یا آینده؟

و اگر بنا باشد یکی فدای دیگری شود، آینده واحد بشریت باید فنا شود یا گذشته بومی هر سرزمین؟

[Masoud-2014]

یک زبان مشترک جهانی باید باشه به شرطی که زبان بومی فراموش نشه هر دو رو باید داشت ولی بلد بودن زبان جهانی مثل انگلیسی خیلی تو پیشرفت انسان و جامعه تاثیر میزاره و نمیشه منفک از اون بود پس به شرطی که الکی گفته نشه زبان جهانی بلد باشیم بلکه واقعا بلد باشیم و در ضمن یادگرفتن تجربی و در بطن خیلی راحت تره و باعث میشه آدم از علم روز دنیا عقب نمونه - هیچی نباشه ما همه انسانیم و از یک نوع هستیم و باید زبون هم و بفهمیم

[N I G H T P E A C E]

من فکر میکنم اینطور نیست که حتما مجبور باشیم بین گذشته (زبان بومی) و آینده (زبان انگلیسی) یکی رو فدا کنیم، بلکه میشه مثل همین الان با داشتن زبان بومی زبان علم رو هم اموخت و ازش استفاده کرد. چیزی که الان هم وجود داره، یعنی هستن کشورهای که زبانشون انگلیسی نیست ولی جزو اولین های جهان از نظر علم و تکنولوژی هست، مثه آلمان، فرانسه، ایتالیا، روسیه، کره جنوبی، ژاپن، چین و ...

تاریخ نشون داده این زبان نیست که باعث پیشرفت علمی کشورها میشه، بلکه عوامل دیگری دخیل هستن، مثال زیاد هست، مثلا مسلمونا قرن 3-6 میان علم رو به زبان خودشون ترجمه میکنن و میشن جلودار تمدن بشری و زبانشون میشه زبان علم، بعدش اروپا میاد این علم رو به زبون خودش برمیگردونه و گوی سبقت رو از مسلمونا میگیره و زبانش میشه زبان علم و ... این سیر تاریخه، معلوم نیست زبون کدوم فرهنگ و کشور قرار زبون بعدی علم باشه ... علم در یک زبان خاص منجمد نشده، به یک زبان خاص پیوند نخورده و نچسبیده، که اگر اون زبون رو زبون همه نکنیم ملت های دیگه تا ابد الدهر عقب بمونن و آیندشون خراب بشه، و بنابراین مجبور باشن برای پیشرفت بین زبون خودشون و زبون علم یکی رو انتخاب کنن... آیا مسلمونا برای اینکه علمدار علم و تمدن بشن رفتن زبان عربی رو کنار گذاشتن و زبان یونانی، و هندی و ... رو زبون رسمیشون کردن؟ آیا اروپایی ها زبونشون رو عربی کردن و داشته های ادبی و دینی و فلسفی و ...فدا کردن تا به اینجا رسیدن؟

از طرف دیگه مگه اگر زبان رو انگلیسی کردیم وضعمون بهتر از این خواهد شد؟ بنظرم اصلا! مگه الان که انگلیسی زبان علمه همه انگلیسی زبونا اهل علم هستن و با جدیدترین پیشرفت های علم آشنا هستن؟ قطعا خیر. همیشه اهل علم هستن که دنبال علم میرن، عوام دنبال زندگی خودشون هستن. مگه به همین زبون فارسی خودمون کتاب و مقاله علمی کم داریم؟ با این وجود چند درصد از مردم ما اهل علم و مطالعه هستن و این کتاب ها و مقاله رو میخونن؟ خب حالا زبونمون هم انگلیسی شد، یعنی دیگه معجزه میشه و مردم ما اهل مطالعه و تحقیق میشن؟ همین الانم تمام دانشمندان ما و کسانی که اهل علم و تحقیق هستن اکثرا با زبان انگلیسی آشنا هستن، چون لازمش دارن، اما بقیه مردم نیازی در اون حد بش ندارن، پس دیگه چه لزومی داره زبونمون رو بکلی انگلیسی کنیم؟

علاوه بر این، تنوع زبان ها خودش یکی از عوامل لذت بخش زندگی هست. فرض کنید بگیم چون یک نژاد مثلا هوش بالایی داره پس بهتره همه مردم دنیا رو تبدیل به اون نژاد کنیم! فکرش رو بکنید برای خاطر هوش، زیبایی، قدرت، شوخ طبعی، شادی و ... رو که در نژادهای دیگه پخش شده رو از بین ببریم و مردمی بسازیم که فقط باهوشن ...

فکرش رو بکنید زیبایی هایی رو که در ترانه ها و آهنگهای سنتی ملل مختلف مثل امریکای جنوبی، آسیا شرقی، ایران، اعراب و ... وجود داره رو همه رو بخاطر علم بریزم دور! اشعار، غزل ها عاشقانه، داستان ها و رمانها، فلسفه، عرفان، اساطیر و افسانه ها و تمدن های باستانی و ... ملل مختلف رو همه رو بریزیم دور .... دیگه چی میمونه که ازش لذت ببریم و به دید ما وسعت و غنا ببخشه...؟

[B.Russell]

من فکر میکنم اینطور نیست که حتما مجبور باشیم بین گذشته (زبان بومی) و آینده (زبان انگلیسی) یکی رو فدا کنیم، بلکه میشه مثل همین الان با داشتن زبان بومی زبان علم رو هم اموخت و ازش استفاده کرد. چیزی که الان هم وجود داره، یعنی هستن کشورهای که زبانشون انگلیسی نیست ولی جزو اولین های جهان از نظر علم و تکنولوژی هست، مثه آلمان، فرانسه، ایتالیا، روسیه، چین و ...

دیگه تاریخ نشون داده این زبان نیست که باعث پیشرفت علمی کشورها میشه، بلکه عوامل دیگری دخیل هستن، مثال زیاد هست، مثلا مسلمونا قرن 3-6 میان علم رو به زبان خودشون ترجمه میکنن و میشن جلودار تمدن بشری و زبانشون میشه زبان علم، بعدش اروپا میاد این علم رو به زبون خودش برمیگردونه و گوی سبقت رو از مسلمونا میگیره و زبانش میشه زبان علم و ... این سیر تاریخه، معلوم نیست زبون کدوم فرهنگ و کشور قرار زبون بعدی علم باشه ...
علم در یک زبان خاص منجمد نشده، به یک زبان خاص پیوند نخورده و نچسبیده، که اگر اون زبون رو زبون همه نکنیم ملت های دیگه تا ابد الدهر عقب بمونن و آیندشون خراب بشه، و بنابراین مجبور باشن برای پیشرفت بین زبون خودشون و زبون علم یکی رو انتخاب کنن... آیا مسلمونا برای اینکه علمدار علم و تمدن بشن رفتن زبان عربی رو نار گذاشتن و زبان یونانی، و هندی و ... رو زبون رسمیشون کردن؟ آیا اروپایی ها زبونشون رو عربی کردن تا به اینجا برسن؟

از طرف دیگه مگه اگر زبان رو انگلیسی کردیم وضعمون بهتر از این خواهد شد؟ بنظرم اصلا! مگه الان که انگلیسی زبان علمه همه انگلیسی زبونا اهل علم هستن و با جدیدترین پیشرفت های علم آشنا هستن؟ قطعا خیر. همیشه اهل علم هستن که دنبال علم میرن، عوام دنبال زندگی خودشون هستن. مگه به همین زبون فارسی خودمون کتاب و مقاله علمی کم داریم؟ با این وجود چند درصد از مردم ما اهل علم و مطالعه هستن و این کتاب ها و مقاله رو میخونن؟ خب حالا زبونمون هم انگلیسی شد، یعنی دیگه معجزه میشه و مردم ما اهل مطالعه و تحقیق میشن؟ همین الانم تمام دانشمندان ما و کسانی که اهل علم و تحقیق هستن اکثرا با زبان انگلیسی آشنا هستن، پس دیگه چه لزومی داره زبونمون رو بکلی انگلیسی کنیم؟

در گذشته یونان و اعراب و... که مثال زدید نه ارتباطات در این سطح گسترده بود و نه اختلاف علم این کشورها خیلی زیاد بوده است و مقایسه اینها صحیح نیست.
مشکلی که در دنیای امروز داره پیش میاد این هست که یکسری زبان ها مثل فارسی، عربی، چینی و... از نظر گنجینه واژگان منجمد شدن ولی یکسری زبان ها و در راس اون زبان انگلیسی در حال گسترده تر شدن هستند.

علم هم در کنار گسترش واژگان نتیجه اش رو به طور مستقیم در زبان و فرهنگ میذاره.

مثلا وقتی یک فرد عوام میگه پلیس اتومبیل مرا جریمه کرد، عملا داره دو واژه علمی پلیس و اتومبیل رو وارد زبانش میکنه.
اینگونه واژگان با گذشت زمان سر به فلک میذارن و زبان شما صرفا یک رسم الخطی خواهد داشت که واژگان انگلیسی رو بازنویسی میکنه.

مخصوصا در علوم مهندسی و زیستی اگر نگاهی به مقاله های فارسی بندازین صرفا واژه های تخصصی رونویسی فارسی شدن !!
مثل اسید به جای acid !!! و... بینهایت مثال مشابه.

علاوه بر این، تنوع زبان ها خودش یکی از عوامل لذت بخش زندگی هست. فرض کنید بگیم چون یک نژاد مثلا هوش بالایی داره پس بهتره همه مردم دنیا رو تبدیل به اون نژاد کنیم! فکرش رو بکنید برای خاطر هوش، زیبایی، قدرت، شوخ طبعی، شادی و ... رو که در نژادهای دیگه هست رو از بین ببریم و مردمی بسازیم که فقط باهوشن ... فکرش رو بکنید زیبایی هایی رو که در ترانه ها و آهنگهای سنتی ملل مختلف مثل امریکای جنوبی، آسیا شرقی، ایران، اعراب و ... وجود داره رو همه رو بخاطر علم بریزم دور! اشعار، غزل ها عاشقانه، فلسفه، عرفان، اساطیر و افسانه ها و تمدن های باستانی ... ملل مختلف رو همه رو بریزیم دور به خاطر علم و .... دیگه چی برامون میمونه؟

اینکه تنوع زبان چطوری اسباب لذت میشه رو باید بیشتر بررسی کرد.
شما اگر انگلیسی زبان باشی از خواندن شکسپیر لذت میبری و کل دنیا هم انگلیسی زبان باشن از خوندنش لذت میبرن.
لذت ها با توجه به داشته ها به دست میان و وقتی داشته ها تغییر میکنن، لذت ها هم به موازاتش تغییر میکنن.

اینکه نژاد بشر هم به مرور اصلاح بشه اتفاقا خیلی کار خوبی هست.
وگرنه باید بگیم بذاریم معلول ها و بیماران زیاد بشن چون باعث تنوع در زندگی میشن و اگر ادم مریض و ناقص نداشته باشیم دنیا صفایی نداره هیچکس کور نباشه!!!
ولی علم با پیشرفت خودش داره سعی میکنه تا حد امکان جلوی به دنیا آمدن معلولیت و بیماری هارو بگیره و این یکجور اصلاحه.
پس اگر بشه ژن ها رو هم اصلاح کرد که همه باهوش باشن خیلی بهتر هست.

چون فعلا ارمغان احمق ها برای دنیا بیشتر جنگ و دردسر بودن، تاریخ هم نشون میده احمق ها به دلیل ویژگی های خاص احمقی اکثریت رو میتونن از ان خودشون کنن.

کدوم شعر خوانی فلسفه خوانی؟!!
همین الان از ایرانی ها بپرسین چندتاشون یک بار کتاب گلستان سعدی رو خوندن، جواب سئوالاتتون رو میگیرین.
حتی این لذت هایی هم که من باهاتون موافقم لذت هست، باز هم شامل لذت های عوام نمیشه و لذت های اهل دانش هست که بازم میشه با زبانی دیگر برای کسی که اهلش هست درک کرد.

[danielo]

در یکی از قسمت های درون کرمچاله مورگان فریمن در موردش بحث شده بود.
کلا به همین نتیجه رسید که زبون ها بومی تاریخ مصرف دارند و در نهایت از بین میرند.

[A.M.D.D.E.V.I.L]

تا زمانی که تاریخ و ادبیات زنده باشد ، زبان ها هم زنده خواهد ماند . حتی زبان هایی که اخیرا دوباره احیا شده اند .

[Atghia]

برای چندین دقیقه بعد از خوندن پست دوستان نظرم این بود که گزینه دوم رو انتخاب خواهم کرد
ولی بعد به این فکر کردم همانطوری که زبان رسمی کشور ما فارسی هست اما فرضا یک شخص ترک یا کرد یا گیلک گویش خاص خودش رو داره و اون رو حفظ کرده با تمام زیبایی هاش تاریخی بودنش اصالتش و هردلیل دیگه ای که هنوزم پابرجاست!
پس چرا نشه که ما زبان مشترکی با کل جهان داشته باشیم برای ارتباط بهتر و استفاده بیشتر و کامل از خواص ارتباط با جهان! و البته زبان رسمی خودمون رو هم همچنان حفظ کنیم و داشته باشیم با همه ی تاریخچه ی گرانبهای ادبی و تاریخیش!

پس نظر من هم گزینه اول هست