انتظارات من از تیم ملی ایران زیاد نیست، برام جالبه که کی روش چگونه در کاهش بیش ار حد معمول انتظارات ایرانی ها موفق عمل کرده.
(مثل عمو حسن در عالم سیاست)
مطمئنا کسانی که دوره های مختلف جام جهانی و جام ملت هارو نگاه میکردن، به خاطر میارن که پس از شکست ایران در مسابقات مختلف، صدا و سیما تعداد قابل توجهی منتقد تیم ملی میاورد، از برنامه نود تا ورزش و مردم و ... نقد جدی سرمربی تیم رو انجام میدادن.
و پس از تغییر فضای عمومی جامعه سر مربی ها رو به راحتی کنار میذاشتن.
اما برای کی روش حتی یک دهم این اتفاقات و نقدها رخ نداده و نمیده و نهایتا یکی دو مصاحبه مختصر پخش شده.
حضور کی روش در ایران در راستای حذف تدریجی فوتبال و هیجانات و تبعات ناشی از اون هست، همانطوری که سکوهای بازی های داخلی امروز خالی شده، کسی تیم ملی ایران رو تیم حساب نمیکنه و با حضور در بین 8 تیم آسیا دست و جیغ و هورا میکشه و میگه ظرفیت ما همینه و باور داره از عراق داعش زده هم کمتریم و فقط قربانی داور شدیم، از اونطرف مربی های داخلی به جان هم میوفتن و کسی به تماشای فوتبال علاقه ای نشون نمیده.
فوتبال از نظر فرهنگی یک خطر جدی برای تفکرات بسته کشور ماست و چون نمیخوان مستقیم حذفش کنن، توسط همین مردم با بی تفاوت کردنشون حذفش میکنن.
مسائلی مثل حضور زنان در ورزشگاه، جمعیت های چند ده هزار نفره در ورزشگاه و بعدش عواقب این جمعیت ها با فضای فرهنگی کسانی که بر شما سروری دارند جور در نمیاد پس این رو به مرور از ریشه خواهند خشکاند.
من برای همین بارها تاکید کردم برای شناخت ورزش ایران باید اهل سیاست و جامعه شناسی باشید تا بفهمید اونایی که در راس حوزه های مختلف هستن چطوری دارن مردم این کشور رو
موجوداتی رام و خود کم پندار میکنن و افرادی رو سر کار میارن که دلتون رو خوش کنه و در عین حال هرگونه اعتراضی رو خفه کنه و تجمعات رو هم به حداقل ممکنه برسونه.
جنگ های زرگری تکراری وزارت ورزش و فدراسیون و بعدش حمایت مجدد و این داستان همچنان ادامه دارد ....
البته انتظاری هم ندارم کسی حرفای من رو باور کنه برای همین، همینجا به انتقاد کردن از کی روش خاتمه میدم و برای این فوتبال آرزوی موفقیت میکنم.
و ترجیح میدم در مورد ورزش این کشور نطری ندم چون مثل حوزه های مختلف دیگه تونستن مردم رو رام کنند.
و همه چیز آرومه و ما هم خیلی خوشحالیم.
به امید موفقیت های بعدی ....