لاشخور زیبا با چشمان کهربایی

[M o h a m m @ d]

خبرآنلاین، همانند سایر کرکس‌ها، شاه کرکس نیز جانوری مردارخوار به شمار می‌رود.این پرندگان بزرگ زمانی‌که حین پرواز در آسمان سرگرم جستجوی لاشه یا جسد حیوانات مرده هستند، روی جریان‌های هوا سوار می‌شوند تا بتوانند انرژی خود را ذخیره کنند.

به دلیل عادت غذایی غیر اشتهاآور خود، شاه کرکس‌ها به تنهایی یک طاقچه بوم‌شناختی (Ecological Niche) را پر می‌کنند، و به جلوگیری از گسترش بیماری‌های ناشی از باقیمانده اجساد کمک می‌کنند.

به گزارش نشنال جئوگرافیک، شاه کرکس‌ها چهره رنگارنگی دارند که آنها را از سایر خویشاوندان کرکس خود متمایز می‌کند. رنگ غالب بدن آنها سفید است، که سیاهی دم و نوک بال‌ها نمای زیبایی به آنها می‌بخشد. شاه کرکس‌ها چشمان نافذ و اغلب کهربایی‌رنگی دارند، که در میان سر و گردن چندرنگ آنها (زرد، نارنجی و قرمز) خودنمایی می‌کند.

به رغم رنگ روشن، سر و گردن شاه کرکس‌ها بی‌مو و کچل است. این ویژگی به ظاهر ناخوشایند، به این پرندگان مشکل‌پسند کمک می‌کند تا تمیز باقی بمانند؛ و همچنین باکتری‌های فراوان ساکن لاشه جانوران هنگام تغذیه شاه کرکس‌‌ها نتوانند با سکونت در میان پرهای پرنده باعث بیماری آنها شوند.

شاه کرکس از جمله بزرگ‌ترین لاشخورهای دنیا به حساب می‌آید. منقارهای کج و قدرتمند این جانوران برای پاره کردن مردار به خوبی سازش پیدا کرده است. آنها به راحتی می‌توانند به غذاهایی دسترسی پیدا کنند که سایر کرکس‌ها امکان آن را ندارند، و پرندگان کوچک‌تر نیز هنگام از راه رسیدن شاه کرکس‌ها ترجیح می‌دهند از سر راه آنها کنار روند.

شاه کرکس‌ها آشیانه خود را روی زمین می‌سازند. ماده‌ها هر بار تنها یک تخم می‌گذارند و هر دو والدین وظیفه خوابیدن روی تخم را بر عهده می‌گیرند. این رفتار در غذا دادن به جوجه‌ها نیز مشاهده می‌شود، و والدین با همکاری یکدیگر غذای جوجه را تامین می‌کنند.

گستره زندگی شاه کرکس محدود به قاره آمریکا است، و از مکزیک تا آرژانتین را در بر می‌گیرد. برخی عقیده دارند که نام این پرنده از یک افسانه قدیمی مکزیکی ریشه می‌گیرد؛ افسانه‌ای که در آن این کرکس به عنوان «شاه» یا «فرمانروا» وظیفه انتقال پیام را بین انسان‌ها و خدایان بر عهده دارد.