فکرکنم بعضی ها موفیقیت مجموعه ماهواره ها (مجموعه ای که قاچاقی اومد) یادشون رفته!
با اینکه کار چند سال پیش بود ولی به شدت محبوب شد
اینم یه مصاحبه قدیمی(تو این تاپیک نبوده) با نویسندگان شوخی کردم...!
حرف های خشایار الوند، امیرمهدی ژوله، حمید برزگر و الهه زارع نژاد، نویسندگان «شوخی کردم»
(جاهای مهمش بولد کردم!)
نویسندگان دو سریال اخیر مهران مدیری، خشایار الوند و امیرمهدی ژوله بوده اند. خشایار الوند از «نقطه چین» همکاری اش را با مدیری آغاز کرد و از «شب های برره» به یکی از همراهان همیشگی او بدل شد. امیرمهدی ژوله هم قبل از پیوستن به گروه نویسندگان «شب های برره» یک قسمت نقطه چین را نوشته بود. مدیری برای نوشتن متن های «شوخی کردم» دو نویسنده ثابت دیگر به این مجموعه اضافه کرده است.
اولی حمید برزگر است که سابقه زیادی هم در نوشتن طنزهای آیتمی دارد و متن های مریم و رامین، جنگ ۷۷ یکی از نمونه کارهای اوست. برزگر در «ببخشید... شما؟»، «پلاک چهارده»، «پاورچین»، «شب های برره» و «باغ مظفر» هم کنار مهران مدیری بوده است. دومین نویسنده، الهه زارع نژاد است. نام او را به عنوان دستیار نویسندگان در تیتراژ سریال «ویلای من» دیده بودیم و اینک او یکی از نویسندگان ثابت مجموعه است. تعدادی نویسنده هم با این گروه ثابت در ارتباطند و برایشان متن ارسال می کنند. آنچه می خوانید گزیده مصاحبه مفصلی با این چهار نفر است. بخش هایی از سخنان شان را که به سریال «شوخی کردم» ارتباط بیشتری داشت، اینجا می آوریم. البته از زارع نژاد شیوه پیوستنش به این گروه را هم پرسیدیم. نویسنده یی که موفقیتش می تواند ظهور یک طنزنویس زن را هم نوید دهد.
خشایار الوند: در کار داستانی، شما چند دستمایه داری. یک خط کلی داستان است که قرار است به جایی برسد و شما برایش تیپ هایی آفریده اید که بعضی هایشان را مخاطب دوست دارد. ما در کارهای قبل تیپ هایی داشتیم که هرگاه فکر می کردیم کار سنگین شده، آنها را وارد قصه می کردیم و اصلا برایشان چند سکانس می نوشتیم. مجموع اینها به شما به عنوان نویسنده کمک می کند ولی در آیتم، آن هم به این شکل هدفمند که باید راجع به یک موضوع مشخص جوک بسازی، کار سختی در پیش داری. در زمانی کوتاه نمی توانی شخصیت خلق کنی. باید تیپی بسازی که در سه دقیقه بگیرد و با کمترین فرصت و دیالوگ باید مخاطب را سرگرم کنی و بخندانی. خود جوک ساختن کار دشواری است. به ویژه که اینجا بنا صرفا بر کمدی نیست. جدا از اینها، جذابیت کار داستانی را تا ۷۰ درصد از روی متن می فهمی ولی در قالب آیتمی، اجرا اهمیت ویژه یی پیدا می کند. مثلا ما متنی نوشتیم که به نظر خودمان خیلی خوب بود اما در اجرا اصلا چیز دیگری شد. از این نظر این کار دشواری های خودش را دارد. جدا از اینها خودم فکر می کنم اگر نقطه قوتی در کارم بوده و دیده شده، بیشتر به دلیل طراحی روند داستان بوده است. اگرچه در آن کارها هم سکانس ها را تقسیم می کردیم و هرکس چند سکانس از یک قسمت را می نوشت ولی اینجا قصه فرق می کند. اینها را به عنوان نویسنده گفتم ولی از منظر مخاطب عام معتقدم این شکل کار جذابیت دارد اینجا اگر کسی به هر دلیل نتواند چند قسمت مجموعه را بخرد، کل آن را از دست نمی دهد.
حمید برزگر: می گویند از کارهای آیتمی استقبال نشده است. بله، از کارهایی استقبال نشده که مهران مدیری آنها را نساخته! این مدل کارها خیلی به سازنده شان مربوطند. خیلی مهم است چه کسی آن را می سازد. من بارها گفته ام مهران مدیری پدر کمدی نو ایران است. می توانیم از مکتب مهران مدیری در کمدی سخن بگوییم. این مکتب و این شیوه کار باید بررسی شود. من قبلا هم با مدیری کار آیتمی کرده ام. او در این قالب بسیار تواناست. گاهی ایده را از تو می گیرد و تبدیلش می کند به قطعه یی که برای خودت هم جذاب است. به همین دلیل من نسبت به این کار بسیار امیدوارم.
امیرمهدی ژوله: در این کار چندبار پیش آمده که متن ها را برای مهران مدیری فرستاده ایم و او با این استدلال که این متن «ساعت خوشی» یا «فضانوردانی» است، آن را کنار گذاشته است. معنای این رویکرد این است که مدیری قصد دارد کار جدیدی انجام دهد و غیرقابل پیش بینی باشد. مهران مدیری هم در این قالب موفق خواهد بود. چون در آیتم لحظه خیلی اهمیت دارد و مدیری استاد درآوردن لحظه های طنز است. اینکه اندازه شوخی را بدانی، فراز و فرودهای آن را پیدا کنی و بدانی کمدی در ری اکشن به وجود می آید و بعد بتوانی همه اینها را اجرایی کنی، کار هرکسی نیست. مدیری نه تنها اینها را به درستی اجرا می کند بلکه معمولا در اجرا چیزی هم به متن اضافه می کند. در این کار باید نزدیک به هشتاد دقیقه برای هر قسمت تهیه کنیم.ما میانگین را بر هر آیتم چهار دقیقه گذشته ایم و به این ترتیب بین بیست تا سی آیتم می نویسیم. آقای مدیری از ما می خواهد برخی را تغیر دهیم و تعدادی از متن ها هم کنار گذاشته می شود.
الهه زارع نژاد: من در سوره سینما فیلمنامه نویسی خواندم. با سیمافیلم هم همکاری داشتم. به لطف شبنم وثوقی که در «قهوه تلخ» دستیارکارگردان و برنامه ریز بود، به گروه کارگردانی آن پروژه پیوستم. ولی دائم در اتاق نویسندگان بودم. کم کم شروع به نوشتن کردم. گاهی یواشکی سیناپس را به خانه می بردم و روز بعد با ایده می آمدم. محیط را نمی شناختم و نمی دانستم عکس العمل ها چگونه خواهد بود. ولی خشایار الوند و امیرمهدی ژوله خیلی به من لطف داشتند. وظیفه من دستیاری در گروه کارگردانی بود و در کاری مثل «قهوه تلخ»، این گروه خیلی هم مشغله داشت. در نهایت اواخر «قهوه تلخ» به من پیشنهاد کردند خودم هم بنویسم. بعد در «ویلای من» به عنوان دستیار نویسنده آمدم و با بچه ها کار کردم. خب آن مجموعه کار محدودی بود و قرار بود همان دو نفر بنویسند و من در قصه پردازی کمک شان کنم. ولی حضور من آنجا احساس شد. بچه ها ایده های من را دوست داشتند. آقای مدیری برای «شوخی کردم» به عنوان نویسنده مستقل با من کار کردند. پیش از قهوه تلخ اصلا طنز ننوشته بودم. از روی دست آقای الوند و ژوله می نوشتم و سعی می کردم الگوبرداری کنم. آن کار خیلی به من کمک کرد. پیام من هم این است که جوان ها نویسنده شوند چون از وقتی با این گروه کار کرده ام، خیلی از دوستانم نویسنده شده اند!
++
من شدیدا با حرفای حمید برزگر موافقم بخاطر همین کلا بولد شد
و اینکه ویکیپدیا به عنوان سایر نویسندگان اسامی زیر اعلام کرده :
مهران مدیری
رضا شفیعی جم
امیر وفایی
محمد صفاجویی
مسعود مرعشی
.gif ":دی")
جواب بصورت نقل قول
