اشعـار عاشقـانـه

[siya22]

هر چه این احساس را در انزوا پنهان کند
می تواند از خودش تا کی مرا پنهان کند؟
عشق، قابیل است؛ قابیلی که سرگردان هنوز
کشته خود را نمی داند کجا پنهان کند!
در خودش، من را فرو خورده ست، می خواهد چه قدر
ماه را بیهوده پشت ابرها پنهان کند؟!
هرچه فریاد است از چشمان او خواهم شنید!
هر چه را او سعی دارد بی صدا پنهان کند...
آه!، مردی که دلش از سینه اش بیرون زده ست
حرف هایش را، نگاهش را، چرا پنهان کند؟!!
خسته هرگز نیستم، بگذار بعد از سال ها
باز من پیدا شوم، باز او مرا پنهان کند..."

---------- Post added at 07:01 PM ---------- Previous post was at 07:00 PM ----------

اشتباه از ما بود
اشتباه از ما بود که خواب سر چشمه را
در خیال پیاله میدیدیــــم.
دستهامان خالی ..
دلهامان پر ..
گفتگوهامان مثلآ یعنی ما .
کاش می دانستیمهیـــچپروانه ای
پریروزپیلگی خویش را به یاد نمی آورد.
حالا مهم نیست که تشنه بهرویایآب می میریم.
از خانهکه می آیی ؛
یک دستمال سفید ،
پاکتی سیگار ،
گزین شعرفروغ
و تحملی طولانی بیاور ....
احتمال گریستن ما بسیار است !

[امير موسر]

من و تو نا اميد از خوب و از بد
هاج و واج مونده مردد ميون موندن و رفتن
تن من تن تو سرد مثل زندگيمون
همه فصلا زمستون با كي باست اين غم و گفتن
واسه باتو بودن يه آشيونه ساخته بودم
همه هستيمون رو اين ساختن باخته بودم
يه روز يه شكارچي تيراشون كمون كرد
پراي قشنگتو رو ابرا نشون كرد
گم شدي تو آسمون هراسون هراسون
ديگه شد دنيا واسم يه زندون يه زندون
حالا آشيون چوبي قصه هاي بارونيش عبوسه
داره زير چتر بارون تن خيس لحظه هام مي پوسه
تن تو مثل يه قصه واسه من خوندي نيست
تو غبار قصه هام واسه من موندني نيست

[siya22]

اما
با اين همه
تقصير من نبود
که با اين همه...
با اين همه اميد قبولي
در امتحان سادهْ تو رد شدم
اصلاً نه تو ، نه من!
تقصير هيچ کس نيست
از خوبي تو بود
که من
بد شدم!

[snow-boy]

يک جوريست اين روزها. اينهمه حرف بود و گوش نبود و وقتي گوشي بود، حوصله حرف نبود.

فکرکن...

چه زود گذشت اينهمه روز و ثانيه و....

اينهمه ثانيه هاي بيخيال که تنها کارشان همين گذشتنشان بود که همين «گذشت» را هم از ثانيه ها ياد نگرفتيم.
برزخ مسخره ايست ... اينکه تصميم بگيري که مديون اين ثانيه هاي زودگذر باشي يا نفرينشان کني.

لعنت به اين ثانيه هاي عزيز !

[Nassim999]

دلمتنگ است اين شبها يقين دارم كه مي داني
صداي غربت من را ز احساسمتو مي خواني
شدم از درد و تنهايي گلي پژمرده و غمگين
ببار ايابر پاييزي كه دردم را تو مي داني
ميان دوزخ عشقت پريشان و گرفتارم
چرا اي مركب عشقم چنين آهسته مي راني
تپش هاي دل خستم چه بيتاب و هراسانند
به من آخر بگو اي دل چرا امشب پريشاني
دلمدرياي خون است و پر از امواج بي ساحل
درون سينه ام آري تو آن موجهراساني
هماره قلب بيمارم به ياد تو شود روشن
چه فرقي مي كنداما تو كه اين را نمي داني

[*ALONE*]

می شود با تو کنار یک درخت با کتاب سادگی اندوه ساخت
یا کنار رود های سبز و تر جان گرفت و زندگی را روح ساخت

[neko_24]

زير انگشتاي تشريح تو پژمرده منم
اون كه دل سپرده بود و حالا دلمرده منم

گفتم از تلخي تقدير و غروب و فاصله
تو مي گفتي كه يه همراز قسم خورده منم

توي آتيشت يه روزي ذره ذره آب شدم
حالا اون دشت كويري كه ترك خورده منم

جاي خون توي رگام جاريه شعر گم شدن
اون كه غم هاي دلت رو با خودش برده منم

كوه افسرده منم بي تو دلمرده منم
بيا تكيه گاه من تا دوباره نشكنم

[a@s]

چه غریب ماندی ای دل!نه غمی نه غم گساری


نه به انتظاریاری،نه زیارانتظاری


غم اگربه کوه گویم بگریزدوبریزد


که دگر بدین گرانی نتوان کشیدباری


دل من!چه حیف بودی که چنین زکارماندی


چه هنربه کاربندم که نماندوقت کاری


همه عمرچشم بودم که مگرگلی بخندد


دگرای امیدخون شو که فروخلید خاری


نه چنان شکست پشتم که دوباره سربرآرم


منم آن درخت پیری که نداشت برگ وباری


سربی پناه پیری به کنارگیروبگذر


که به غیرمرگ دیگرنگشایدت کناری


به غروب این بیابان بنشین غریب وتنها


بنگروفای یاران که رهاکنندیاری

هوشنگ ابتهاج

[neko_24]

گفتم بمون كنار من منو از عشقت سير بكن
از نگاهت زندون بساز منو تو اون اسير بكن

گفتي كه من نمي تونم چون كه ديگه بايد برم
خيلي دوست دارم ولي بايد كه از تو بگذرم

گفتم تو اين غربت تلخ بدون تو هلاك ميشم
تو دفتر نقاشيا مثل يه نقطه پاك ميشم

گفتي اگه گريه كني اشكاي من هم در مياد
اگه كه لبخند بزني غروب ميره سحر مياد

گفتم كه دستامو بگير به هق هقم امون بده
به اين تن كوير من شقايقم! بارون بده

گفتي كه خاطرات تو هرگز نميره از سرم
دست منو رها بكن آخه بايد بي تو برم

[Alireza.M67]

چه غریب ماندی ای دل!نه غمی نه غم گساری


نه به انتظاریاری،نه زیارانتظاری


غم اگربه کوه گویم بگریزدوبریزد


که دگر بدین گرانی نتوان کشیدباری


دل من!چه حیف بودی که چنین زکارماندی


چه هنربه کاربندم که نماندوقت کاری


همه عمرچشم بودم که مگرگلی بخندد


دگرای امیدخون شو که فروخلید خاری


نه چنان شکست پشتم که دوباره سربرآرم


منم آن درخت پیری که نداشت برگ وباری


سربی پناه پیری به کنارگیروبگذر


که به غیرمرگ دیگرنگشایدت کناری


به غروب این بیابان بنشین غریب وتنها


بنگروفای یاران که رهاکنندیاری

هوشنگ ابتهاج

هوشنگ ابتهاج

چه غریب ماندی ای دل! نه غمی، نه غم‌گساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره‌ای ست باری

دل من! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

سحرم کشیده خنجر که، چرا شبت نکشته‌ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده‌واری

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

سر بی‌پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

قشنگترین بیتشو جا انداختی ، برات کاملش کردم ...