بنظر من که این کارها هدفدار و با برنامه هست. در واقع یه جور اقدام برای بازتر کردن محدودیتهاست.
کاری که سالهاست در سینما هم انجام میشه. فیلمهایی که نکته مثبت قابل عرضی ندارن و فقط چیزهایی نشون میدن که به واسطه اونها سعی در کنار بردن محدودیتها دارن.
همین پارسال فیلم بی ارزش پوپک و مش ماشاالله رو به نویسندگی همین آقای صحت شاهد بودیم،
فکر میکنم برای اولین بار بود که تو سینمای ایران این قدر راحت از دوست دختر و دوست پسر صحبت میشد، و یا اینکه اینقدر رو و روشن از عقاید غربی طرفداری میشد و عقاید سنتی احمقانه نشون داده میشد.
البته این که میگم مال الان نیست. شاید تقریبا از فیلمهای دخترپسری دهه 70 شمسی شروع میشه که صرفاً در جهت اعتراض به فضای بسته قبل از این دهه ساخته میشدن.
بعدها هم به وفور در سینما شاهد پی گیری این هدف بوده ایم. حالا یا در قالب انتقادها به حکومت دینی یا در قالب رفتارهای در تضاد با ارزشهای دینی هست که نشون میدن...
در تلوزیون اما کارها به بی مایگی سینما نیست چون هم بدلیل عام بودن مخاطب از نظر قوانین دستشون بسته تره هم اگر کار ضعیف بسازن صدای همه در میاد، باز بدلیل عام بودن مخاطب.
فکر میکنم ساختمان پزشکان در راستای امر مذکور خیلی به نسبت خوب عمل کرده. با توجه به این که در تلوزیون نمیشه به حکومت دینی انتقاد کرد (بر خلاف سینما)
این سریال هدف خودش رو در قالب همون رفتارها و حرکتهایی که نشون میده پیش برده. واقعا آدم باورش نمیشه که توی سریال تو تلوزیون ایران گ. ی ببینه...
حالا این قضیه (دنبال کردن هدف مذکور از سوی اینها) ممکنه برای بعضی بد بنظر بیاد برای بعضی خوب (بسته به اعتقاداتشون) اما به هر حال چیزیه که حقیقت داره بنظر من.
هدف همونیست که گفتم!