مشاعره

[mohammad99]

لب خود بر لب من مي‌نهادي

حيات تازه در من مي‌دميدي

خوشا آن دم كه با من شاد و خرم

ميان انجمن خوش مي‌چميدي

ز بيم دشمنان با من نهاني

لب زيرين به دندان مي‌گزيدي

چو عنقا، تا به چنگ آري مرا باز

وراي هر دو عالم مي‌پريدي

مرا چون صيد خود كردي، به آخر

شدي با آشيان و آرميدي

تو با من آن زمان پيوستي، اي جان

كه بر قدم لباس خود بريدي

از آن دم بازگشتي عاشق من

كه در من روي خوب خود بديدي

من ار چه از تو مي‌آيم پديدار

تو نيز اندر جهان از من پديدي

مراد تو منم، آري، وليكن

چو وابيني تو خود خود را مريدي

گزيدي هر كسي را بهر كاري

عراقي را براي خود گزيدي

[magmagf]

یک پل از رنگین کمان
بین تو تا دست من
رنگ آبی می شود
کوچه ی بن بست من...
روی پل آواز تو
یک کبوتر می شود
نامه ای بر پای او...
چشم من تر می شود!

[mohammad99]

سلام ابجي
چطوری
اواتور جدید مبارك


دگر نصيحت مردم حکايتست به گوشم
مگر تو روي بپوشي و فتنه بازنشاني
که من قرار ندارم که ديده از تو بپوشم
من رميده دل آن به که در سماع نيايم

[sise]

مادربزرگ
گم كرده ام در هياهوي شهر
آن نظر بند سبز را
كه در كودكي بسته بودي به بازوي من
در اوين حمله ناگهاني تاتار عشق
خمره دلم
بر ايوان سنگ و سنگ شكست
دستم به دست دوست ماند
پايم به پاي راه رفت
من چشم خورده ام
من چشم خورده ام
من تكه تكه از دست رفته ام
در روز روز زندگانيم

[magmagf]

من شدم شعر، تو شدی کلمه، شدی“عشق“ عاشقانه ام کردی
من به عشق تو چشم وا کردم تو سر از چشم من درآوردی

تو شدی اشک، من نریختمت و شدم یک زمین حاصلخیز
من زمینم تو آب، اقیانوس-نصف سیاره را تو پر کردی

بعد، من سبز سبز سبز شدم ناگهان قطره قطره خشکت زد
من شدم برگ تا خزان نشوی- باز به ساقه هام برگردی

من شدم سینه زمین ، تشنه! تو شدی قلب آب آوردی
زندگی تا همیشه جاری شد و تو یک عمر زندگی کردی

سلام محمد جان
خوبی؟ چه خبر از درسا؟
ممنون

[sise]

یک بال فریاد و یک بال آتش
مرغی از این گونه
سر تا سر شب
بر گرد آن شهر پرواز می کرد
گفتند
این مرغ جادوست
ابلیس مرغ را بال و پرواز داده ست
گفتند و آنگاه خفتند
وان مرغ سرتاسر شب
یک بال فریاد و یک بال آتش
از غارت خیل تاتارشان برحذر داشت
فردا که آن شهر خاموش
در حلقه ی شهر بندان دشمن
از خواب دوشنبه برخاست
دیدند
زان مرغ فریاد و آتش
خاکستری سرد برجاست

[magmagf]

تو ، ‌سپیدار کهنسالی را
به سر انگشت نشان دادی و خندان گفتی
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که ازخواب خدا سبزتر است
و در آن ، عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ
سر به در می آرد
در صمیمیت سیال فضا
خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه ی نور
و ازو می پرسی
راستی ، خانه ی سهراب کجاست ؟

[sise]

تمام روز ‚ تمام روز
رها شده ‚ رها شده چون لاشه ای بر آب
به سوی سهمنک ترین صخره پیش می رفتم
به سوی ژرف ترین غارهای دریایی
و گوشتخوارترین ماهیان
و مهره های نازک پشتم
از حس مرگ تیر کشیدند
نمی توانستم ‚ دیگر نمی توانستم
صدای پایم از انکار راه بر می خاست
و یأسم از صبوری روحم وسیعتر شده بود
و آن بهار و آن وهم سبز رنگ
که بر دریچه گذر داشت با دلم می گفت
نگاه کن
تو هیچگاه پیش نرفتی
تو فرو رفتی

[magmagf]

يک هيچ ِادکلن زده با موي فرفري
شايد وکيل پايه يک دادگستري

دارد دفاع مي کند از دختري که نيست
اسمش «پري» ... نه! از همه جنبه ها پري!!

از يک نگاه ساده و معصوم مثل گرگ
يک مشت موي سرزده از زير روسري

از دختري که گفته به اين هيچ! عاشقست
از دختري که رفته ، با مرد ديگري

[sise]

يه چيزي دستم بود كجا از دستم رفت ؟
من مي خواهم برگردم به كودكي
قول مي دهم كه از خونه پامو بيرون نذارم
سايه مو دنبال نكنم
تلخ تلخم
مثل يك خارك سبز
سردمه و مي دونم هيچ زماني ديگه خرما نمي شم
چه غريبم روي اين خوشه سرخ
من مي خوام برگردم به كودكي