عجب بازی بود! من که ده بارم خلاصشو ببینم سیر نمی شم.
مخصوصا اون دقایقی که بارسا سه دو جلو بود و تاتنهام سعی می کرد فشار بیاره. قشنگ داشتم از اضطراب می مردم! 
آفرین به تاتنهام و پوچتینو! با وجود نداشتن چند بازیکن اصلی و کلیدی، فوتبال زیبا و شجاعانه ای رو به نمایش گذاشت. کلا از تاتنهام خوشم میاد. فصل پیش با بی تجربگی اسیر یووه شدن وگرنه می تونستن حتی تا نیمه نهایی ام بیان.
ولی یه چیزی که مشخصه دوباره داریم راحت گل می خوریم. فصل پیش انصافا زیبا بازی نمی کردیم و تمرکزمون رو دفاع بود. برای همین از معدود فصل هایی بود که سخت گل می خوردیم.
در کل من ترجیح می دم مثل فصل پیش دفاعمون قوی نباشه اما در حمله طوفانی باشیم. اگه آرتور همیشه مثل این بازی باشه، به نظرم والورده باید این ترکیبو ثابت کنه و دیگه هم تشکیک نکنه. اینجوری شاید هر بازی یکی دو گل بخوریم، ولی مطمئنا دو برابرش می زنیم:
تراشتگن
روبرتو، پیکه، اومتیتی، آلبا
آرتور، بوسکی، کوتینیو
مسی، سوارز، دمبله
البته دمبله نشون داده سمت راست کارایی سمت چپ رو نداره. برای همین میشه به این ترکیب آرمانی 4231 هم فکر کرد:
تراشتگن
روبرتو، پیکه، اومتیتی، آلبا
بوسکی ( ویدال ) ، راکیتیچ ( ملو )
دمبله، مسی، کوتینیو
سوارز
حیف که اول فصل تو لالیگا داریم مفت امتیاز از دست می دیم، وگرنه می تونستیم کلا از یه جایی به بعد، ترکیب های فیکس بالا رو فقط برای یو سی ال بذاریم.
خلاصه که این فصل از اون فصلاست که به هر قیمتی، سی ال رو باید به هر چیزی ترجیح داد. ولی با شرایط فعلی مادریدیا، لالیگا هم برامون نمیتونه سخت باشه.
و یه نکته! دقت کردید سوارز رها کردن توپو خیلی خوب بلده؟ این بار دو تاشم گرفت و گل شد. تو بازیای دیگه گاها ده بار توپو ول می کنه یه بارم نمیرسه به یکی دیگه!
کلا تو تمرینات رو این خیلی کار می کنه. تو توپو رها کن، توکل به خدا