چگونه با کودکمان رفتار کنیم؟

[Lady parisa]

بچه‌ها شکایت می‌کنند که خانه جایی برای بازی ندارد و شما شکایت می‌کنید که بازی بچه‌ها زیبایی خانه را از بین برده. دیگر مثل قدیم نیست که بچه‌ها هر روز در کوچه بازی کنند. آنها بیشتر وقت‌شان را در خانه می‌گذرانند و شما باید برای تقابل بین خود و کودک‌تان فکری کنید. این ۵ راهکار به شما کمک می‌کند بدون این‌که زیبایی خانه از بین برود و در دکوراسیون کلی آن تغییر اساسی ایجاد شود، بتوانید آن را به جایی تبدیل کنید که بچه‌ها بتوانند از بودن در آن لذت ببرند. مطمئن باشید با این کار‌ها خانه شما هم زیبا‌تر خواهد شد.

تـابی در خـــانه

تقریبا تمام بچه‌ها عاشق تاب بازی هستند. برای این‌که هر روز مجبور نباشید آنها را برای بازی به پارک ببريد، می‌توانید یک تاب در خانه دست و پا کنید.

زمان آماده‌سازی: ۳۰ دقیقه
تمام چیزهایی که نیاز دارید:

تاب‌های آماده را در تمام اسباب‌بازی فروشی‌ها و بعضی از فروشگاه‌های ورزشی می‌توانید پیدا کنید. بیشتر آنها به یک میله بارفیکس متصل می‌شوند و به وسیله آن در چهارچوب در قرار می‌گیرند. از فروشنده روش نصب تاب را بپرسید و اگر به میله بارفیکس نیاز است آن را هم از فروشگاه‌های لوازم ورزشی خریداری کنید. معمولا تمام پیچ‌ها و وسایل لازم در خود تاب و میله بارفیکس وجود دارند اما باز هم چک کنید تا چیزی کم و کسر نباشد. سعی کنید تاب ایمنی را انتخاب کنید. بعضی از تاب‌ها به هر طرف حرکت می‌کنند و امکان دارد کوچولوی شما به در برخورد کند. اما بعضی از آنها فقط عقب و جلو می‌روند و شما مشکلی با حرکت آنها نخواهید داشت. بعضی از تاب‌ها تا خردسالی مناسبند. به این ترتیب که جلوی آنها یک قطعه محافظ وجود دارد که وقتی كودك بزرگ شد می‌توانید آن را بردارید و فقط از صندلی آن استفاده کنید. این تاب‌ها تا ۷ سالگی می‌توانند قابل استفاده باشند.

خانه ۲۰ هزار تومانی

دختر بچه‌ها عاشق این هستند که مکانی مجزا برای مامان بازی داشته باشند. معمولا از فضاهایی مثل زیر میز برای بازی استفاده می‌کنند اما شما می‌توانید به راحتی تخت او را شبیه یک خانه کوچک درست کنید.

زمان آماده‌سازی: ۲۰ دقیقه
تمام چیزهایی که لازم دارید:

حدود ۸ متر پارچه بخرید که بهتر است حریر باشد. عرض 5/1 متر برای این کار کافی است. دختر کوچولو‌ها از تور و حریر خوش‌شان می‌آید. مخصوصا اگر آن را هم‌رنگ با اتاق‌شان انتخاب کنید. زیر آن هم تاریک نمی‌شود و بچه وقتی پارچه را دور تختش می‌کشد از تاریکی نمی‌ترسد. شما به چند میخ کوچک و یک چکش هم نیاز دارید. با استفاده از ۴ میخ مطابق شکل حریر را به بالای تخت کودک‌تان نصب کنید. سعی کنید حریر کمی چین بخورد تا زیبا‌تر باشد و دختر شما بتواند لبه‌های آن را تا جلو تختش بکشد. کوچولوی شما با این کار یک مکان خصوصی برای خودش خواهد داشت که برای بازی‌هایش بسیار مناسب است. این مکان خصوصی کار شما را هم راحت‌تر خواهد کرد. کوچولوی شما بیشتر بازی‌هایش را در خانه خودش انجام
خواهد داد.

تخته نظم و ترتیب

این هم یک بازی برای بچه‌هاست، هم یک حقه، برای این‌که از شر جمع کردن هر روزه وسایل کودک‌تان خلاص شوید. بچه‌ها هر روز یک پازل بزرگ درست می‌کنند و شما از دیدن نظم لذت می‌برید.

زمان آماده‌سازی: ۴ ساعت (با احتساب زمان خشک شدن)
تمام چیزهایی که لازم دارید:

شما به یک بورد نیاز دارید. می‌توانید از تخته، فوم، بوردهای آماده یا حتی یک تکه موکت استفاده کنید. فوم انتخاب بهتری است و می‌توانید آن را از مغازه‌های لوازم التحریر یا لوازم اداری پیدا کنید. قبل از هر کار یک لیست از وسایلی که هر روز کودک شما با آن سر و کار دارد تهیه کنید. برای مثال کلاه، روپوش مدرسه، راکت بدمینتون، کیف، چتر، هدفون یا هر چیز دیگر. کافی است یک بار به زمین اتاق کودک‌تان نگاه کنید و تمام به هم ریختگی‌ها را یادداشت کنید. فوم، بورد یا تخته را روی زمین بگذارید و تمام چیزهایی را که در لیست نوشته‌اید روی آن پهن کنید. وقتی به بهترین شکل ممکن رسیدید، طرح وسایل را روی تخته یا فوم بکشید. می‌توانید حتی جای وسایل را رنگ کنید. بعد فوم یا تخته را به دیوار بزنید و برای آویزان کردن هر وسیله روی دیوار یک میخ یا آویز در نظر بگیرید. با این کار جای هر وسیله‌ای روی تخته یا فوم مشخص خواهد بود. کودک شما هر بار لازم است وسایلش را درست مثل یک پازل روی تخته بچیند. شما می‌توانید دور بایستید و ببینید چطور کودک‌تان خودش بدون این‌که بهانه بگیرد، با لذت هر روز اتاقش را مرتب خواهد کرد.


رانندگی دور در‌ها

پسرکوچولو‌ها عاشق ماشین‌بازی هستند. وقتی می‌خواهند در خانه با ماشین‌های کوچولو بازی کنند، معمولا لبه فرش را جاده می‌کنند. با این ایده جالب هم اتاق زیباتری خواهید داشت هم جایی برای بازی بچه‌ها درست می‌کنید.

زمان آماده‌سازی: 2 ساعت (با احتساب زمان خشک شدن)
تمام چیزهایی که لازم دارید:

رنگ مشکی یا خاکستری، قلم‌مو، چسب کاغذی یک سانتی‌متری، چسب دو طرفه و چند آهن‌ربا. اول از همه با قلم‌مو با دقت زوار در منزل‌تان را رنگ کنید. دقت کنید رنگ روی زمین نریزد و از خط زوار بیرون نزنید. مدتی صبر کنید تا رنگ خشک شود و اگر یک‌دست نیست یک بار دیگر روی آن رنگ بزنید. بعد از خشک شدن چسب‌های کاغذی را به اندازه 3 ‌سانتی‌متر ببرید و مثل خط‌کشی‌های روی جاده با فاصله روی زوار در بچسبانید. برای این‌که بتوانید ماشین‌ها را عمودی نگه‌دارید به چند آهن‌ربا نیاز دارید. آهن‌ربا‌ها را توسط چسب دوطرفه به زیر ماشین یا اگر خیلی قوی نیست به چرخ‌های آن بچسبانید تا کودک شما بتواند جای آنها را روی در تغییر دهد. اگر نمی‌خواهید از آهن‌ربا استفاده کنید می‌توانید ماشین‌ها را با چسب روی در محکم کنید. اما دیگر ماشین‌ها قابل استفاده برای بازی فرزند شما نخواهند بود. می‌توانید از رنگ سبز و حیوان‌های پلاستیکی هم برای بچه‌هایی که ماشین دوست ندارند، استفاده کنید.

دیوار تلفن‌های خاموش

بچه‌ها عاشق تلفن هستند. وقتی با آن حرف می‌زنید به شما آویزان می‌شوند و می‌خواهند گوشی را بگیرند.

زمان آماده‌سازی: ۳۰ دقیقه
تمام چیزهایی که لازم دارید:

چند تلفن کهنه. می‌توانید تلفن‌های از کار افتاده و قدیمی را از فامیل یا همسایه قرض بگیرید. اگر پیدا نکردید می‌توانید با قیمت کم چندتا از آنها را بخرید. تلفن باید قابلیت اتصال به دیوار را داشته باشد. با میخ کوچک کفاشی تلفن‌ها را کنار هم به دیوار متصل کنید. از قبل دیوارها را علامت بزنید و دقت کنید قد کودک شما به همه تلفن‌ها برسد. سیم تلفن‌ها را درآورید. حالا کودک شما می‌تواند وقتی شما دارید با تلفن صحبت می‌کنید با تلفن‌های خودش مشغول بازی شود. یادتان نرود بعضی وقت‌ها خودتان هم باید کنار کودک بنشینید و با او بازی کنید. شما پشت تلفن حرف بزنید تا او با آن تلفن به شما جواب بدهد. مطمئن باشید تا وقتی کودک است، متوجه نخواهد شد صدای شما از تلفن به گوش نمی‌رسد. کودک شما می‌تواند با ۴ نفر از دوستانش با این تلفن‌ها هم‌زمان بازی کند.

[ali703]

من تا 2 تا 3 ماه دیگه بچه ام به دنیا میاد ، نمیدونم چطور باید تربیتش کنم، فقط آرزو میکنم و دعا میکنم از این امتحان سربلند بیرون بیام

[Lady parisa]

بین این دو انتهای طیف هوش ذاتی انسان، شکاف بزرگی وجود دارد. با این حال دانشمندان تا به حال در یافتن علت زیست‌شناختی اینكه چرا برخی از افراد زیرک‌تر از دیگران هستند، موفق نبوده‌اند. حتی در مورد تعریف «هوش» به عنوان یک پدیده قابل‌اندازه‌گیری و قابل‌توضیح، همین اواخر توافق شده است. ریچار هایر، استاد بازنشسته دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا در ایروین می‌گوید: «تا یک نسل قبل، هنوز در مورد تعریف هوش بحث می‌شد و این بحث تازه اکنون فروکش کرده است. هوش، واقعی است، موجودیت دارد و قابل اندازه‌گیری است.»


مشهورترین شاخص هوشمندی، آزمون ضریب هوشی (IQ) است که توانایی درک فضایی، حافظه، سرعت پردازش اطلاعات و مواردی دیگر را اندازه‌‌گیری می‌کند. در پرطرفدارترین آزمایش ضریب هوش، نمره میانه، عدد 100 در نظر گرفته می‌شود و انحراف معیار 15 است به این معنا که نمره بهره هوشی 95 درصد افراد بین 70 و 130 است.

بر اساس این منحنی زنگوله‌ای استاندارد، 5/2 درصد جمعیت در بالاترین بخش این طیف در رده نوابغ فکری و در پایین‌ترین قسمت این طیف در رده عقب‌ماندگان ذهنی قرار می‌گیرند. پژوهشگران هنگام مباحثه درباره هوش، همچنین به یک عامل عمومی هوش یا g اشاره‌ می‌کنند که فاکتور مشترکی در مجموعه‌ای از آزمون‌های هوش است.

هایر می‌گوید: «بچه‌های واقعا باهوشی را که در مدرسه می‌شناختید به یاد بیاورید؛ آنها به طور عمومی هوشمند بودند، نه فقط در یک درس. این استعداد عمومی در فاکتور g بازتاب پیدا می‌کند.» نمره‌های IQ و نمره‌های g قدرت ذهنی کلی را تخمین می‌زنند، اما ‌نمی‌توانند مشخص کنند که یک فرد در یک وظیفه معین مهارت بالایی دارد یا نه.

ابله‌های باهوش

شگفت‌انگیزترین بروز هوش را در «ابله‌های باهوش» یا «ساوانت»‌ها می‌بینیم، مانند شخصیتی که «داستین هافمن» در فیلم «رین من
(Rain Man)» بازی می‌کند؛ فردی که هوش فوق‌العاده‌ای در مورد اعداد از خود نشان می‌دهد، اما از بستن بند کفش خود هم عاجز است. هایر می‌گوید: «برخی افراد توانایی‌های ذهنی خاص فوق‌العاده‌ای از خود بروز می‌دهند. آنها در یک جنبه از همه افراد پیشی بگیرند، اما در عین حال ممکن است به معنای واقعی کلمه عقب‌مانده ذهنی باشند.»

پژوهشگران تا به حال نتوانسته‌اند دریابند چه عامل زیست‌شناختی‌ای باعث ایجاد مهارت‌های عجیب در این ابله‌های هوشمند شده است. از سوی دیگر، بسیاری از انواع ناهنجاری‌‌های شناخته‌شده مغزی چه نقایص ژنتیکی و چه نقایص هنگام تولد یا آسیب‌های مغزی وجود دارند که ممکن است توانایی فرد را برای تفکر دچار اختلال کنند.

بررسی آثار چنین آسیب‌های مغزی‌ای بر توانایی ذهنی افراد، می‌تواند مشخص کند هر ناحیه مغز کدام کارکرد ذهنی معین را کنترل می‌کند. این بررسی‌ها به همراه بررسی‌های مغزهای سالم، دیدگاه عمومی دانشمندان را به این سمت کشانده است که هوش به یک ناحیه معین مغز مربوط نیست، بلکه نتیجه ارتباط میان نواحی اصلی مغز است.

نتایج بررسی‌های بسیاری «نظریه تعامل بخش‌های جانبی و جلویی مغز» را به عنوان مدلی برای توضیح هوش ثابت می‌كنند. بر اساس این نظریه، شبکه‌ای از مناطق مغزی قرارگرفته در قطعات (لب‌های) جلویی و جانبی مغز، اطلاعات را به شیوه‌ای منحصر به فرد پردازش می‌کنند. این شبکه خاص هر فرد، استعدادها و نقایص شخصی ما را مشخص می‌کند. حجم بالاتر ماده خاکستری در مغز - متشکل از جسم سلولی نورون‌ها (سلول‌های عصبی) که پردازش اطلاعات در آنها صورت می‌گیرد- با میزان بالاتر نمره‌ها در آزمون هوش مربوط است.

همچنین داشتن ماده سفید بیشتر در مغز- متشکل از اتصالات میان سلول‌های مغزی که از زائده‌های دراز و پوشیده از چربی میلین یا آکسون‌ها تشکیل شده است- در حد فاصل مناطق خاکستری، به معنای وجود ارتباط سریع‌تر در شبکه‌های بخش‌های جانبی و جلویی مغز است که به نوبه‌خود باعث افزایش ضریب هوشی می‌شود.

گرچه به نظر می‌رسد این یافته‌ها به معنای آن باشد که مغز بزرگ‌تر، معادل هوش بالاتر است، اما این‌طور نیست. مغز مردها به‌طور طبیعی از زن‌ها بزرگ‌تر است، اما با وجود این، میانگین نمره‌های آزمایش هوش در میان زن و مردان تقریبا یكسان است.


معمای مغز

دانشمندان علوم اعصاب با وجود این پیشرفت‌ها، هنوز نمی‌توانند به پزشکان بگویند به چه قسمتی از مغز نگاه کنند تا دریابند فرد باهوش است یا نه. هایر می‌گوید: «افراد بسیاری وجود دارند که در رده عقب‌مانده‌های ذهنی قرار می‌گیرند اما مغزهای آنها در تصویربرداری یا کالبدشکافی، طبیعی به نظر می‌رسد.» تا به حال کد ژنتیکی خاصی کشف نشده است که با احتمال نابغه‌شدن فرد ربط داشته باشد. با این حال، هوش جزئی وراثتی دارد و والدین هوشمند به‌طور شاخص بچه‌های هوشمندی خواهند داشت و برعکس.

البته نمره‌های IQ و g میان والدین و فرزندان در صددرصد موارد با هم تطبیق نمی‌کنند، بنابراین احتمال دارد محیط، تجربه‌های ابتدای کودکی، رژیم غذایی و... نیز بر هوش اثر داشته باشند. باوجود ادعاهای سازندگان ویدئوهای آموزشی «بچه اینشتین» یا این نظر که گوش دادن به موسیقی کلاسیک افراد را باهوش‌تر می‌کند، هنوز شواهدی قطعی درباره چگونگی اثر این عوامل بر هوش در دست نیست.

هایر می‌گوید: «همه تمایل دارند مداخلات محیطی‌ای وجود داشته باشد که با غلبه بر زیست‌شناسی، هوش ما را افزایش دهد. این مساله در پزشکی مصداق دارد و مثلا شما می‌توانید بر زمینه‌های ژنتیکی معین برخی بیماری‌‌ها با ورزش کردن یا تغییر رژیم غذایی غلبه کنید، اما ما هنوز عواملی را نیافته‌ایم که توانایی شناختی را افزایش دهند.»

البته ممکن است با در دسترس قرار گرفتن تکنولوژی‌های قدرتمند جدید تصویربرداری از مغز، با اندکی خوش‌شانسی به زودی اسرار «ساوانت‌ها» و نیز اسرار بلاهت را دریابیم.

[Lady parisa]

نمی دانم چطوری به اداره پست رسیدم. واقعا خدا ما را رساند! با چشم هایی خیره و عصبی و فرزندم که پشت سرم جیغ زنان می آمد وارد شدم. آرام به انتهای صف رفتم. همه یکی بعد از دیگری نوبت خود را به من دادند. از آرام کردن کودک ناامید شده بودم. خب اشتباه از خود من بود. تازه کاری و نابلدی من در آن روز باعث بدخلقی اش شده بود.

من متوجه مالیدن چشم هایش که نشان می داد او خسته است، نشدم. جای تعجبی نداشت که او تبدیل به آن موجود نحس وحشتناک کوچولو شده بود. متاسفانه، من به ندرت متوجه نشانه های رفتاری فرزندم می شوم و الگوهای مشترک رفتاری کودکان را فراموش می کنم.



همه کودکان در هنگام خستگی و گرسنگی مثل هم عمل می کنند. این بزرگ ترها هستند که باید متوجه باشند و نیازهای کودک را به موقع برآورده سازند. من باید از بی حوصلگی و کج خلقی او می فهمیدم که خسته است و باید او را می خواباندم و سپس در موقع مناسب به دنبال کارها می رفتم.

غافل شدن از نشانه هایی که کودک بروز می دهد یکی از اشتباهاتی است که اغلب والدین همیشه مرتکب می شوند. اما رسیدگی و توجه به کودک براساس این نشانه ها، زندگی را برای همه اعضا از این رو به آن رو می کند. به همین خاطر، بیشترین اشتباه های متداول والدین را طبق نظر متخصصان در این جا آورده ایم.

1 – نگرش ما فوق العاده منفی است

«خواهرت را کتک نزن! اتاقت را نامرتب نکن!» تعداد نکن نکن هایی که به کودک نوپا یا پیش دبستانی خود می گویید غیرقابل شمارش است.

راه حل: آن رفتاری را که مایلید از فرزند خود ببینید به او متذکر شوید. هیچ کس دلش نمی خواهد فرزندی تربیت کند که محدودیت ها را نمی فهمد. اما «نه» گفتن دائمی والدین به کودک موجب می شود که او نسبت به آن کر شود و این کلمه قدرت خود را از دست می دهد. به علاوه، ما اغلب به کودکان می گوییم که نباید فلان کار و بهمان کار را انجام دهند بدون آنکه به آنها بگوییم چه کار و رفتاری را بهتر است انجام بدهند.

بنابراین، نه گفتن هایتان را برای مواقع واقعا خطرناک نگه دارید (مثلا هنگامی که کودک می خواهد چنگال را در پریز برق کند) و بر آموزش و گفتن رفتاری که می خواهید از کودکتان ببینید تمرکز کنید. برای نمونه، به جای آن که بگویید: «توی وان حمام نباید بایستی!» بگویید: «ما توی وان می نشینیم چون سطح آن لیز است و ممکن است سر بخوریم!» در ادامه، وقتی کودک نشست و مشغول آب بازی شد از او تعغریف کنید تا رفتار خوب در او تقویت شود.



2 – سطح توقع ما از کودکانمان خیلی بالاست

در مجلسی نشسته اید و ناگهان کودک شما فریاد می زند به محض این که او را دعوت به سکوت می کنید دوباره داد می کشد. شکنجه کامل! چرا به حرف شما گوش نمی دهد؟

راه حل: نقش یک معلم را بازی کنید. بسیاری از کودکان هنوز کنترل امیال درونی و ادب و نزاکت حضور در مکان های عمومی را فرا نگرفته اند. اما والدین فکر می کنند که کودکان بیشتر از آن چه عمل می کنند می فهمند.

هنگامی که کودکتان اصل و قاعده ای را می شکند به خودتان یادآوری کنید که او از روی عمد این کار را نمی کند، فقط نمی داند در چنین شرایطی چگونه باید عمل کند. بنابراین، پرخاش کردن و کتک زدن موثر (و مطمئنا منصفانه) نیست. سعی کنید تمام هم و غم خود را به توضیح و نشان دادن آن رفتاری که می خواهید از او ببینید، بگذارید و در بیان خیلی راحت و ساده برای او توضیح دهید که مثلا: «من ساکت هستم چون الان در این جمع هستیم و اگر چیزی از بابا خواهم به آرامی در گوش او خواهم گفت.»

همچنین، او را متوجه رفتارهای خوب و درست دیگران کنید (ببین چارلی چقدر قشنگ نشسته و نقاشی می کند تا غذا حاضر شود) کودکان مقلد به دنیا می آیند. به این ترتیب، الگوسازی یا جلب توجه آنها به رفتاری که می خواهیم از آنها ببینیم زمان زیادی می برد.

این کار مستلزم صرف زمان و تکرار مکرر برای کودک است، تا یاد بگیرد چگونه رفتار کند و خود را کنترل کند و به این معنی است که شما باید دائما به او یادآوری کنید و هنگامی که پیام شما را نمی گیرد او را از آن مکان دور کنید. در طول زمان، اون یاد خواهد گرفت که چگونه رفتار کند.

3 – ما خود الگوی رفتارهایی می شویم که نمی خواهیم از او سر بزند

وقتی چیزی را می اندازید ناگهان داد می نزید. در خیابان کسی جلویتان می پیچد و شما هم نسبت بی ادبانه ای به او می دهید. اما سپس، هنگامی که در موقعیتی مشابه، کودکتان نیز همچون شما عمل می کند دیوانه می شوید.

راه حل: عذرخواهی کرده و رفتار خود را اصلاح کنید. اثر هر رفتاری همانند یک بومرنگ به سوی فرد برمی گردد. اگر داد بزنید به احتمال قریب به یقین فرزند شما نیز داد خواهد زد. بله، رفتار یک انسان کامل را در طول روز داشتن کار واقعا سختی است.

پس، هرگاه اشتباه کردید عذرخواهی کنید. احساسات و عواطف، قوی هستند و گاهی عنان کنترل آنها حتی از دست ما بزرگ ترها نیز خارج می شود. اما با این حال، «ببخشید گفتن» نمایانگر آن است که ما جوابگوی طرز رفتار خود هستیم.

همچنین، فضایی ایجاد می شود که درباره علت واکنش خود توضیح بدهید و واکنش های بهتری برای مواقع سختی و یاس ارائه دهید. این دقیقا همان کاری بود که دینا با فرزند 5 ساله خود کرد: «جک موقع لباس پوشیدن خیلی غرولند می کرد تا کار را به آن جا کشاند که دینا ناگهان صربه ای به او زد و گفت: «ساکت شو و لباس را بپوش!» اما کمی بعد، با تشخیص این که خودش به هیچ وجه دلش نمی خواهد چنین رفتاری از فرزندش در شرایط مشابه ببیند جلوی او دوزانو نشست و معذرت خواهی کرد. سپس برای او توضیح داد که باید سر موقع در مدرسه حاضر باشد. رفتار او کار خودش را کرد. از آن پس، جک سر موقع برای رفتن به مدرسه حاضر بود.



4 – وقتی از سر و صدای بچه ها آزرده می شویم فورا مداخله می کنیم

تا سر و صدای بچه ها را که در خانه دنبال یکدیگر می کنند می شنویم سر آنها فریاد می کشیم.

راه حل: به طور حساب شده نادیده بگیرید. اغلب، هر عمل بچگانه ای که از بچه ها سر می زند والدین خود را ملزم به دخالت در آن می دانند. خوب است بدانید همیشه بچه بد بودن آدم را از زندگی سیر می کند. فراموش نکنید که گاهی کودکان کارهایی انجام می دهند که به نظر شما آزار دهنده اند اما در واقع آنها در حال کشف مهارت ها و استعدادهای خود هستند. (بنابراین، اجازه دهید کودک نوپای شما آب میوه را در کورن فلکس بریزد. چون او در حال یادگیری درباره مایعات است)

گاهی اوقات نیز آنها خواهان جلب توجه هستند. هنگامی که موقع واکنش فرا می رسد قاعده اصلی را حفظ کنید. یعنی تا موقعی که خطری آنها را تهدید نمی کند به طور نامحسوس مراقب آنها باشید. اگر کودک شس ساله تان با بینی در ضبط را باز و بسته می کند فریاد نکنید. صبر کنید؛ انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده است. به کار خود ادامه دهید و شاهد نتیجه باشید.

به احتمال زیاد، اگر واکنشی نشان ندهید او دست از کار بد خود خواهد کشید، در نتیجه، از داد و فریاد پیشگیری کرده اید و در آخر، به آرامش بیشتری خواهید رسید.

5 – همه ما حرف زیاد می زنیم اما عمل نمی کنیم

«تلویزیون را خاموش کن... جدی گفتم.. شوخی ندارم!» وقتی اخطارهای شما گنگ و مبهم است کودکتان همچنان به رفتار بد خود ادامه می دهد و به هیچ نتیجه ای نمی رسید.

راه حل: حد و حدودی برای کودکتان تعیین کنید و آنها را به مرحله اجرا بگذارید. غرزدن، مهلت دادن و مذاکره برای کودک در حکم آن است که همکاری در اجرای احکام شما کاملا اختیاری است. برای این که به بچه ها یاد بدهید از قوانین شما پیروی کنند انتظارات خود را روشن و شفاف بیان کنید و اگر از قوانین سرپیچی کردند واردعمل شوید.

اگر می خواهید کودکتان از روی مبل بلند شود و تکالیف مدرسه اش را انجام دهد با جمله دستوری احترام آمیزی از او بخواهید: «لطفا تلویزیون را خاموش کن و تکالیف مدرسه ات را انجام دهد.» اگر از حرف شما پیروی کرد از او تشکر کنید وگرنه، او را با پیامد کارش آشنا کنید: «من الان تلویزیون را خاموش می کنم و تا موقعی که تکالیفت تمام نشده حق دیدن تلویزیون را نداری.»



6 – ما از زمانی که برای تنهایی کودک اتاقی در نظر می گیریم خوب استفاده نمی کنیم

وقتی که کودک سه ساله خود را به خاطر این که برادر کوچک ترش را کتک کزده است به اتاقش می فرستید او با خشم و غضب سر خود را به زمین می کوبد.

راه حل: او را به اتاقش راهنمایی کنید و از او بخواهید ساکت و آرام آن جا بنشیند. این کار را از آن جهت انجام می دهید که او به آرامش برسد و به هیچ وجه تنبیه محسوب نمی شود. بعضی بچه ها روی موافق به این عمل نشان می دهند. اما بعضی دیگر، فکر می کنند آنها را پس زده اید و از نظر شما مردود شده اند و درنتیجه، بسیار مشوش می شوند. با این کار شاید اوضاع آرام شود اما نتیجه چندانی دربر ندارد.

راه دیگر آن است که وقتی او را به اتاقش راهنمایی می کنید شما هم ساکت کنار او بنشینید. اگر خیلی اوقاتش تلخ است او را بغل کنید تا آرام بگیرد. وقتی آرام شد برای او توضیح دهید که چرا رفتارش از نظر شما رفتار خوبی نبوده است. چنانچه خودتان بسیار عصبانی هستید و نمی توانید این کار را انجام دهید به خودتان زمان بدهید.

هر وقت آرام شدید برایش توضیح دهید که بهتر است چه رفتاری داشته باشد. شاید چنین جمله ای برای شروع بهتر باشد: «به نظرت وقتی میلو قطارت را گرفت به جای این که او را کتک بزنی بهتر بود چه کار کنی؟»

7 – آن چه درمورد یک کودک جواب می دهد درمورد دیگری جواب نمی دهد

بهترین راه برای مقابله با پسرتان آن است که رو به روی او زانو بزنید تا چشم هایتان در سطک سطح قرار بگیرد و برای او توضیح دهید که رفتارش نیاز به اصلاح دارد و روش درست را به او نشان بدهید. اما در چنین وضعیتی مطمئنا فرزندان حالت تدافعی به خود می گیرد و به حرفتان گوش نمی دهد.

راه حل: باید مهارت های تربیتی خود را از افزایش دهید. سرزنش کودک وقتی که کار بدی از او سر می زند کار آسانی است. ولی همه کودکان به یک روش تربیتی پاسخ مثبت نمی دهند و برای این که رفتار مطلوب را از آنها ببینید باید برای هرکدام شیوه تربیت خاصی را به کار ببندید.

بعضی بچه ها حتی به یک تذکر شفاهی پاسخ مثبت می دهند. درحالی که برخی دیگر، باید نتیجه کارشان را ببینند تا متوجه رفتار بد خود شوند. مثلا کامپیوترش را خاموش کنید. جدی و محکم رفتارکردن با یک بچه و دست به عصا راه رفتن با دیگری متناقض نیست؛ درواقع، هماهنگ با نیازهای متفاوت و سبک های یادگیری است. «تنبیه باید متناسب با میزان جرم – و کودک – باشد.»


مجله موفقیت

[wichidika]

يک روانپزشك:
نظارت والدين، عوارض استفاده از رايانه در كودكان را كاهش مي‌دهد
والدين، زمان بازي‌هاي رايانه‌اي كودكان را محدود كنند


يک پزشک متخصص اعصاب و روان با بيان اين که استفاده از رايانه و اينترنت داراي مزايا و معايبي است، گفت: آگاهي داشتن از نحوه صحيح استفاده از ابزار مديريت و برنامه ريزي درست و نظارت بر کودکان مي‌تواند تا حدودي از عوارض استفاده از رايانه بکاهد.
دکتر مرتضي نيا در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان ايسنا، افزود: بازي، مهمترين عامل رشد کودکان به ويژه رشد مغزي آنها و قابليت‌هاي فرد در مورد مهارت‌هاي حل مسئله است.
وي تصريح كرد: اگر انتخاب نوع بازي‌هاي کارتي، پويا نمايي و ويديويي به طور صحيح با توجه به سن کودک انتخاب شود به طوري که با مديريت و نظارت والدين همراه باشد و ساعت خواب تنظيم شود، مي‌تواند تا حدودي موثر واقع شود.
وي تاکيد كرد: خانواده‌ها بايد از اثرهاي مثبت و منفي اينترنت و رايانه آگاهي داشته باشند تا بتوانند فرزندان خود را به شيوه صحيح راهنمايي کنند.
مرتضي نيا با بيان اينکه بازي‌هاي اکشن به علت ميزان بالاي خشونت، استرس فراوان به کودکان وارد مي‌کند، اظهار كرد: بازي‌هايي که تنش و خشونت بالايي دارد اضطراب را افزايش مي‌دهد و به طور معمول بعد از پايان بازي تا مدتي ذهن کودک را درگير مي‌کند و تمرکز را بر هم مي‌زند.

اين روانپزشك حذف بازي‌هاي اکشن را براي کودکان علاقه‌مند مناسب ندانست و افزود: تماشاي بازي‌هاي اکشن که با ميزان خشونت بالايي همراه است به افراد زير 18سال توصيه نمي‌شود مگر اين که با مديريت، نظارت و کنترل همراه باشد.

وي خاطرنشان كرد: زمان استانداردي براي بازي‌هاي رايانه‌اي وجود ندارد اما حدود نيم تا يک ساعت در روز بسته به شرايط کودک کافي است که به طور حتم بايد توسط والدين تاييد شده باشد.

دکتر مرتضي نيا به مديريت و زمان تعيين شده براي بازي‌هاي رايانه‌اي تاکيد و اظهار كرد: متاسفانه بسياري از والدين به چارچوب تعيين شده و اجراي قوانين پاي بند نيستند و با اصرار فرزندان به ادامه بازي موافقت مي‌کنند.

وي ادامه داد: والدين بايد محدوديت، سختگيري‌هاي لازم را در اين زمينه داشته باشند و بيش از زمان تعيين شده به فرزند خود، اجازه ادامه بازي را ندهند.

به گفته اين روانپزشك، خستگي، قرمزي، تاري و سوزش چشم از عوارض کار زياد با رايانه است بنابراين تناسب وضعيت کودکان و رعايت تنظيم فاصله بين مانيتور و چشم آنها لازم و ضروري است.

وي آسيب سيستم اسکلتي را از عوارض شايع کار با رايانه ذکر و اظهار كرد: افرادي که به مدت طولاني از رايانه استفاده مي‌کنند ممکن است سيستم اسکلتي آنها به خطر بيفتد بنابراين آگاهي از وضعيت صحيح بدن در حين کار با رايانه ضروري است.

دکتر مرتضي نيا توضيح داد: خشکي چشم هم از ديگر عوارض کار زياد با رايانه است که پلک زدن مداوم در بيشتر موارد از اين مشکل پيشگيري مي‌کند.
به گفته وي، چاقي در کودکاني که ساعت‌هاي طولاني مقابل رايانه مي‌نشينند و ورزش، بازي‌هاي جنبشي و فعاليت خود را محدود مي‌کنند نسبت به ديگر کودکان بيشتر است.
وي تصريح کرد: کودکاني که مدت و زمان طولاني‌تري را به کار با رايانه و اينترنت سپري مي‌کنند از ارتباط هاي اجتماعي و خانوادگي به دور هستند و اختلالات رفتاري و افسردگي در آنها به وفور مشاهده مي‌شود.

اين روانپزشك به جنبه‌هاي مثبت رايانه و اينترنت هم اشاره و اظهار كرد: بازي‌هاي رايانه‌اي اگر متناسب با سن و شرايط انتخاب شود ميزان دقت و تمرکز در کودکان را افزايش مي‌دهد.
وي عنوان كرد: اينترنت که بحثي فراگير است از حالت فانتزي به يک نياز تبديل شده است و در حال حاضر اگر آن را از دسترس حذف کنيم در واقع قابليت‌هايي را از فرزندان خود گرفته‌ايم.

وي خاطرنشان كرد: والدين بايد راه‌هاي صحيح استفاده از اينترنت را به کودکان آموزش دهند و تا حدودي آنها را با مسايل آشنا کنند تا از موارد مفيد اينترنت بهره مند شوند. اگر استفاده از اينترنت در کودکان با اجازه و نظارت والدين و در ساعات خاص باشد، حس کنجکاوي و جستجوگري در آنها تقويت مي شود و احتمال سوء استفاده وجود ندارد.

وي افزود: خريد گوشي موبايل براي کودکان از نظر والدين معضل بزرگي شده است و بسياري از والدين به علت استفاده نامناسب از گوشي تلفن همراه از خريد آن احساس نگراني مي کنند. در خريد وسايلي نظير تلفن همراه، فرهنگ، تريبت و شرايط خانوادگي موثر است و اينکه بعضي والدين نخريدن گوشي تلفن همراه براي فرزندانشان را موجب عقده‌اي شدن آنها ميدانند، بسيار اشتباه است.

وي عنوان كرد: والدين براي خريد تلفن همراه بايد حداقل سن را رعايت کنند و اين حداقل سن عدد نيست و به بلوغ ذهني، توانايي و مهارت اجتماعي فرد بستگي دارد. سنين 15 تا 16 سال براي داشتن موبايل مجاز است اما براي بعضي افراد تا سنين 20 سال هم توصيه نمي‌شود.
اين روانپزشك با بيان اينکه تحقيقات و مطالعات زيادي در مورد استفاده از گوشي تلفن همراه انجام گرفته است، خاطرنشان کرد: با توجه به آن که در بيشتر تحقيقات انجام شده، احتمال عوارض آسيب وجود دارد، بهتر است استفاده مداوم و طولاني مدت از ان را محدود و فقط در موارد ضروري از آن استفاده کنيم.
انتهاي پيام

[wichidika]

کودکان فواید افکار مثبت را درک می کنند

پژوهشگران آمریکایی در بررسیهای خود دریافتند که کودکان از 5 سالگی افکار مثبت را درک می کنند و حتی بیش از بزرگسالان از فواید این افکار سود می برند. به گزارش خبرگزاری مهر، کودکان همیشه از قدرت بالایی برای شگفت زده کردن بزرگسالان برخوردارند. بزرگسالان اغلب فراموش می کنند که در کودکی چگونه رفتار می کردند و تا چه حد دقیق بودند.
در تئوری می دانیم که افکار مثبت فواید و مزایای بسیاری دارند، اما در عمل معمولاً از این افکار استفاده نمی کنیم.
این درحالی است که محققان دانشگاه کالیفرنیا کشف کردند کودکان از سن پنج سالگی افکار مثبت را یاد می گیرند و حس بهتری به دست می آورند.
این دانشمندان به منظور دستیابی به این نتایج 90 کودک بین سنین 5 تا 10 سالگی را مورد بررسی قرار دادند. در این آزمایشات کودکان به 6 داستان گوش دادند که در آنها دو شخصیت پس از تجربه کردن یک موضوع مثبت (دریافت یک حیوان خانگی به عنوان هدیه)، یک موضوع منفی (واژگون شدن بطری شیر) و یا مبهم (ورود یک معلم جدید) احساسات نشان می دادند.
پس از هر یک از این تجربیات، یکی از شخصیتها خوش بینانه فکر می کرد و رویداد را با یک نور مثبت می دید درحالی که دیگری یک فکر بدبینانه داشت و واقعه را در نور منفی نشان می داد.
سپس محققان از کودکان خواستند که در مورد احساسات هر یک از این شخصیتها قضاوت کرده و برای این احساسات توضیحی ارائه کنند.
پیش از این آزمایش، محققان با دقت سطح خوش بینی و امید هر یک از کودکان و والدین آنها را ارزیابی کرده بودند.
براساس گزارش یونایتد پرس اینترنشنال، این بررسیها نشان داد کودکان از 5 سالگی می فهمند که افراد پس از داشتن افکار مثبت و نه پس از افکار منفی احساس بهتری پیدا می کنند و اهمیت داشتن افکار مثبت در موقعیتهای مبهم را به خوبی درک می کنند که این درک با افزایش سن عمیق تر می شود.
این درحالی است که کودکان به سختی درک می کنند که افکار مثبت چگونه می توانند روح کسی را که در یک موقعیت منفی مثل درد ناشی از به زمین افتادن درگیر است اوج دهند.
به طوریکه در این موقعیتها سطح خوش بینی و امید کودک نقش قابل توجهی در توانایی درک قدرت افکار مثبت ایفا می کند، اما نقش سطح خوش بینی والدین در این موارد بالاتر است.
این محققان در این خصوص توضیح دادند: "علاوه بر سن، مسئله ای که می تواند قدرت درک فواید افکار مثبت توسط کودکان را افزایش دهد، سطح امید و خوش بینی والدین است نه خود کودک."
درحقیقت، این نتایج بر نقش والدین در کمک به کودکان برای یادگیری استفاده از افکار مثبت برای داشتن حس بهتر در موقیعتهای سخت تاکید می کند.

[Lady parisa]

بچه ها معمولا دوست دارند همسالانشان، در جشن تولدشان حضور داشته باشند و هیچ چیز به اندازه هیاهو و بازی های بچگانه در روز تولد، به آنها انرژی نمی دهد. بنابراین اگر قصد دارید برای فرزندتان جشن تولد برگزار کنید تا خوشحال شود، از بچه های هم سن و سالش دعوت کنید. برای هیجان انگیزکردن جشن تولد کودک خود هم می توانید این دستورالعمل را به کار گیرید.



9 نکته درباره آماده سازی خانه

1 – رنگ بچه ها را به شوق می آورد. تمام در و دیوار را با کاغذکشی های رنگی بپوشانید.

2 – بادکنک های رنگی کوچک و بزرگی که عبارت «تولدت مبارک» روی آنها نوشته شده است، از طقف خانه با نخ های کوتاه و بلند، آویزان کنید.

3 – روی دیواری که قرار است بچه ها کنار آن عکس های یادگاری بگیرند، کاغذرنگی های آبشاری بزنید. عکس ها در این حالت زیباتر به نظر می رسند.

4 – از چراغ های کوچک رنگی برای تزئین منزل تان استفاده نکنید. ممکن است لخت شدن قسمتی از سیم این چراغ ها و تماس بچه ها با آنها، باعث برق گرفتگی و برهم خوردن میهمانی شود.



5 – فکر استفاده از توپ های بزرگ و سنگین یا کوچک رنگی کریستالی را از سر بیرون کنید. این توپ ها به سادگی می شکنند و باعث آسیب دیدن دست و پای بچه ها می شوند.

6 – شیشه روی میزها یا گلدان ها را پیش از جشن تولد جمع کنید. بچه ها هنگام بازی کمتر به دور و اطرافشان توجه می کنند.

7 – می توانید با برداشتن قابل های روی دیوار و قراردادن عکس تولدهای سال های قبل فرزندتان به جای آنها، فضایی خاطره انگیز را برای بچه ها بسازید.

8 – بد نیست عکسی از نوزادی فرزندتان را پشت سر او روی دیوار نصب کنید.

9 – برای به وجدآوردن بچه ها می توانید اتاق فرزندتان را پر از توپ های رنگی پلاستیکی و بادکنک های رنگی کنید و در پایان تولد، تمام بچه ها را برای غوطه ورشدن در توپ و بادکنک به آن اتفاق دعوت کنید.



13 نکته درباره خوراکی های جشن تولد

1 – برای پیشگیری از آسیب دیدن بچه ها، حتما میوه ها را پوست بکنید و تکه تکه شده داخل پیش دستی ها بگذارید. مثلا می توانید در هر پیش دستی، یک تکه موز، یک تکه سیب، یک تکه پرتقال و یک تکه خیار با یک عدد چنگال یک بار مصرف گیاهی قرار دهید و آن را با یک دستمال کاغذی جلوی بچه ها بگذارید.

2 – به جای چیپس، به بچه ها سیب زمینی سرخ کرده یا تنوری بدهید. به جای پفک هم از ذرت بوداده استفاده کنید.

3 – چای یا نسکافه داغ، نوشیدنی های مناسبی برای بچه ها نیستند. به جای آنها می توانید از شیرکاکائو یا انواع آبمیوه های طبیعی که طرفداران زیادی هم در بین بچه ها دارند، کمک بگیرید.

4 – هرچه خامه کیکی که برای تولد تهیه می کنید، کمتر باشد، برای سلامت بچه ها مفیدتر است. بهتر است کیک های شکلاتی یا میوه ای و ژله های را به جای کیک های پر از خامه برای جشن تولد فرزندتان سفارش بدهید.

5 – خوردن انواع شکلات ها، پاستیل ها و دراژه ها هم می تواند برای بچه ها لذت بخش باشد.

6 – اگر قرار است به بچه ها عصرانه بدهید، بهتر است یک غذای ساندویچی مانند سالاد الویه برایشان تهیه کنید و خودتان از قبل، ساندویچ ها را با افزودن کاهو و گوجه فرنگی آماده کنید و دست بچه ها بدهید.

7 – ماکارونی و سالاد ماکارونی از محبوب ترین غذاهای بچه ها هستند که می توانید در جشن تولد آنها را هم سرو کنید و مطمئن باشید که بچه ها از آن استقبال می کنند.

8 – بهتر است که دوغ، آب یا ماءالشعیر را جایگزین نوشابه های گازدار به عنوان نوشیدنی عصرانه بچه ها بکنید.

9 – حتما پیش از خوردن عصرانه، سفره مناسبی روی زمین پهن کنید. با این کار، بچه ها راحت تر می توانند غذایشانر ا بخورند چون آنها مانند بزرگترها نمی توانند ایستاده یا روی مبل و کاناپه به آسانی غذا بخورند.

10 – از تمام بچه ها بخواهید که پیش از صرف عصرانه یا کیک و شیرکاکائو، دست های خود را بشویند. این کار ار می توانید به یک بازی تبدیل کنید.

11 – انواع سالادهای میوه ای که با ژله، عسل یا شیر ترکیب شده باشد، می تواند بهترین انتخاب برای دسر بچه ها باشد.

12 – انواع بستنی های شکلاتی و میوه ای از دوست داشتنی ترین خوراکی ها از نظر بچه ها هستند.

13 – استفاده از شقاب ها و لیوان های کاغذی رنگی با طرح های کارتونی می تواند برای بچه ها بسیار هیجان انگیز باشد. به این بهانه غذا را هم با لذت بیشتری می خورند.



4 نکته درباره کادودادن و کادوگرفتن

1 – برای بالارفتن اعتماد به نفس فرزندتان، از او بخواهید خودش کادوها را باز کند. او از این کار لذت می برد.

2 – به فرزندتان بیاموزید پس از بازکردن هر کادو، از دوستی که آن هدیه را آورده است، تشکر کند و او را ببوسد.

3 – از او بخواهید که پیش از بازکردن کادوها، حتما از تمام کسانی که در جشن او شرکت کرده اند، تشکر کند. یادآور شوید که این کار نوعی احترام گذاشتن است.

4 – بهتر است به تعداد تمام بچه ها، یک هدیه کوچک مانند عروسک های کوچک پولیشی، گیره سر، مداد و پاک کن، تراش یا یک بسته مدادرنگی بخرید و در پایان جشن آنها را بین بچه ها پخش کنید.


10 نکته متفرقه درباره جشن تولد

1 – دعوت کردن بچه ها با کارت دعوت مخصوص جشن تولد می تواند اعتماد به نفس آنها را بالا ببرد و باعث شود احساس غرور و شخصیت بیشتری بکنند.

2 – اگر ممکن است به تعداد تمام بچه ها، کلاه تولد تهیه کنید.

3 – اجازه بدهید فرزندتان مدل کیک و لباس تولدش را خودش انتخاب کند.

4 – اگر فرزندتان با یکی از دوستانش قهر است، از او بخواهید دوستش را به جشن تولد دعوت و با او آشتی کند.

5 – موسیقی های شاد و کودکانه برای بچه ها بسیار لذت بخش تر از موسیقی هایی است که به نظر ما بزرگ ترها زیبا می آیند.

6 – برای بالابردن هیجان جشن تولد می توانید در پایان جشن به بچه ها اجازه بدهید تمام بادکنک ها را بترکانند.

7 – حتما فشفشه یا شمع های تولد را زیرنظر و با مراقبت خودتان روشن کنید.

8 – از تمام بچه ها دعوت کنید تک به تک و در نهایت دسته جمعی با فرزندتان عکس بیندازند. با این کار بچه ها احساس می کنند برای حضور آنها ارزش و احترام قائل شده اید.

9 – بهتر است از کاغذهای شادی به جای برف شادی کمک بگیرید چون کاغذهای شادی هیچ گونه مواد شیمیایی آرژی زا برای بچه ها ندارند و هیجان استفاده از آنها هم بیشتر است.

10 – برای زیباترشدن فضای خانه، از گل های طبیعی استفاده نکنید زیرا ممکن است برخی از بچه ها به گرده گل ها حساسیت داشته باشند و مشکلات تنفسی پیدا کنند.



حساسیت بزرگ ترها درباره جشن کوچک ترها

گردهمایی های کودکانه که مهم ترین آنها در سالروز تولدها انجام می شود، در رشد اعتماد به نفس و تقویت تعاملات گروهی کودکان موثر است. برگزاری جشن یا میهمانی در روز تولد، در خودباوری بچه ها نقش دارد و احساس می کنند حضور و وجود آنها برای خانواده مهم است. نیازی نیست که جشن تولد حتما مفصل و شلوغ باشد. یک مراسم خانوادگی ساده و چندنفره هم می تواند این حس را در کودک زنده کند.

نکته مهمی که در برپایی جشن تولد کودکان باید درنظر گرفت، این است که این مراسم، برای تولد یک کودک یا نوجوان برگزار می شود. قرار نیست خانواده ها آن را بهانه ای برای جبران میهمانی هایشان به کل خانواده و تسویه آن قرار دهند. این روز مختص کودکتان است و اگر قرار است جشنی برای او بگیرید، به او حق انتخاب دهید. از کودک بخواهید فهرستی از دوستانش را که دوست دارد در میهمانی او حضور داشته باشند، در اختیار شما بگذارد. بهتر است بزرگترها در چنین جشن هایی حضور نداشته باشند یا حضور آنها به ساعت های پایانی میهمایی محدود شود.

خانواده ها معمولا درمورد رفتن فرزندانشان به چنین میهمانی هایی حساسیت دارند. در دوران پیش دبستانی و دبستان، تعامل خانواده ها با یکدیگر بیشتر است و شناختی هر چند اندک از یکدیگر دارند. به همین دلیل در این سنین والدین به ر احتی به فرزندانشان اجازه حضور در میهمانی های دوستانه و جشن تولدها را می دهند. حضور در جمع های دوستانه و فراتر از خانواده باعث تقویت مهارت های اجتمایع کودکان می شود.

تجربه نشان داده کودکانی که در خانواده های سختگیر بزرگ می شوند، معمولا اعتماد به نفس کمتری دارند. درست است که خانواده باید روی رفت و آمد فرزندانشان کنترل داشته باشند، اما این کار باید آگاهانه و صحیح باشد. نباید به راحتی «نه» بگویید و باعث ناراحتی کودک خود شوید. اگر از خانواده ای که فرزندتان را دعوت کرده است، شناخت کافی ندارید، می توانید چند دقیقه ای در میهمانی حاضر شوید تا مطمئن شوید. نقش حمایتی والدین در این میان بسیار مهم است؛ نباید یک فرمول کلی «نه» درمورد حضور بچه ها در خانه دوستانشان داشت.


"نشریه سلامت"

[Lady parisa]

احترام گذاشتن به کودک به معنای پذیرفتن گفتار صحیح، مشورت گرفتن از او درحد توان ذهنی، نظرخواهی واحترام به فکر و نظر کودک و صحبت کردن با کودک با لحن مودبانه از نکات مثبت بایدهای تربیتی است.

مسئولیت دادن به کودک مناسب با توان ذهنی و بدنی وی از برنامه های خانواده است. کارهای شخصی که کودک توان انجام آن را دارد نباید توسط والدین انجام شود و باید اجازه دهند که خود کودک به انجام آنها مبادرت ورزد حتی اگر ناقص انجام دهد. بعد از اینکه امور توسط خود کودک انجام شد باید به تایید و تشویق والدین برسد.
والدین باید نکات مثبت فرزند اعم از رفتار، گفتار و تحصیل را تکرار کنند و از تاکید بر جنبه های منفی کودک به شدت پرهیز کنند، چرا که تکرار نکات مثبت باعث رشد اعتماد به نفس وی و ایجاد رابطه عمیق عاطفی و همچنین اعتمادسازی بین والدین و فرزند خواهد شد.
فرزندان ما همه با هم متفاوت هستند و والدین باید به این مهم توجه کنند که توانمندی، استعدادها، یادگیری ها و رفتار کودکان با هم متفاوت است.
فرض کنید در باغچه منزل شما هم درخت سیب وجود دارد و هم درخت گلابی، هر دو درخت نیاز به نور، آب، زمین خوب و کود دارند اما در نهایت میوه ای که به دست می آید با هم متفاوت است. بنابراین فرزندان ما نیاز به توجه. مراقبت و عدم تبعیض دارند اما در نهایت هر فرزندی با توجه به نیاز رفتار خاص خود را دارد.
کریمی افشار روانشناس محبت کردن به کودکان را از مهم ترین بایدهای تربیتی دانسته و اضافه می کند: محبت باید بدون افراط و تفریط، به موقع، به جا و به اندازه باشد. محبت به معنای برآوردن نیازهای مادی فرزند نیست بلکه به معنای درک احتیاجات روانی فرزند و توجه به بهداشت روان کودک است.
وی از ایجاد امنیت روانی به عنوان یکی دیگر از بایدهای تربیتی نام برد و تصریح کرد: کودک باید احساس کند والدین عمیقا وی را دوست دارند. همیشه از او حمایت می کنند و هرگز او را ترک نمی کنند. والدین باید از گفتن جملاتی مانند «من دیگر تو را دوست ندارم.» اگر اذیت کنی می گذارم می روم» و «من به خاطر تو با پدر یا مادرت زندگی می کنم» پرهیز کنند زیرا رفتار کودک را به مخاطره می اندازد.
والدین باید از پنجره نگاه کودک به موضوعات و مسایل نگاه کنند. چرا که کودک نمی تواند مثل والدین فکر کند و موضوعات را درک کند زیرا او تجربه والدین، قدرت فکر و قدرت تمیز آنها را ندارد. درنتیجه خانواده بهتر است برای درک صحیح رفتار کودک خودشان را ازنظر سنی و تجربه پایین آورده و درجایگاه کودک تصور کنند نه اینکه بخواهند کودک را وارد دنیای خودشان کنند.
از دیگر بایدهای تربیتی که لازم است والدین به آن توجه داشته باشند، قاطعیت در گفتار آنها و یکی شدن پدر ومادر در تربیت فرزند است. کریمی افشار در مورد این نکته اظهار داشت: قاطعیت درگفتار به این معناست که والدین درارتباط با تربیت فرزندشان حرف یکدیگر را نقض نکنند. با هم درگفتار و رفتار اتحاد داشته باشند و به احترام یکدیگر احترام بگذارند و جلوی فرزندان به ایراد گرفتن از هم نپردازند بلکه صحبت های انتقادی و تذکرات را برای مذاکرات دو نفره نگذارند.
این مدرس دانشگاه نبایدهای تربیتی کودکان را این چنین توضیح داد: والدین نباید فرزند را درهیچ شرایطی با فرزند دیگر خود یا فرزندان دوستان و آشنایان مقایسه کنند. مقایسه کردن سم روان است که باعث ریزش اعتماد به نفس کودک می شود و بین والدی که کودک را مقایسه می کند و کودک مقایسه شونده شکاف عاطفی پیش می آید و حسادت کودک تحریک شده و کودک درمقابل فردی که با او مقایسه شده احساس حقارت و کوچکی می کند.
کریمی افشار درپایان خاطرنشان کرد: والدین نباید کودک را تحقیر و سرزنش کنند حتی برای اشتباهات و خطاهای او. بلکه باید ملایم و با لحن درست به او تذکر دهند. اشتباهات کودک نباید به رخ او کشیده شود و از تکرار اشتباهات برای کودک باید پرهیز شود. نباید از کودک انتظار بیش از حد داشت. چرا که هر کودکی توانمندی خاصی را دارد. همانطور که اثر انگشت دو فرزند با هم متفاوت است. سلول های مغز و پیچیدگی های مغز او هم با فرزند دیگر ما متفاوت خواهد بود. بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که کودکان ما مثل هم باشند و یا بیشتر از توانشان خود را نشان بدهند.



"سلامت نیوز"

[wichidika]

تحقیقات پزشکی نشان داد
بدرفتاری با کودکان، آنها را به بیماریهای عقلی مبتلا می‌کند
خبرگزاری فارس: تحقیقات پزشکی نشان می دهد: بدرفتاری شدید با کودکان باعث تغییر ژن های معینی در آنها شده و خطر ابتلای آنها به بیماریهای عقلی را زیاد می کند.


به گزارش خبرنگار اجتماعی فارس به نقل از خبرگزاری آلمان، یک تیم از روانشناسان دانشگاه شهر ژنو پایتخت سوئیس تحقیقاتی را روی 101 فرد دچار سندروم اختلال شخصیت مرزی انجام دادند.

بر پایه این گزارش، بی ثباتی در روابط شخصی و اختلال هویت و رفتار و خلق و خو از جمله ویژگی های این سندروم است.

این تحقیقات نشان داد: افرادی که در معرض بدرفتاری عاطفی، جسمی و جنسی قرار دارند، بالاترین میانگین تغییر را در ژن های مسئول مقابله با فشار (استرس) دارند.

بر پایه این گزارش، برخورد خشن و بدرفتاری به طور مستقیم باعث تغییر نمی شود بلکه این امر موجب می شود که برخی مولکول ها به ژن ها بچسبند و سپس تغییراتی روی دهد.

دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که برخورد خشن و وحشیانه باعث تغییرات زیادی در ژن ها می‌شود.

محققان نیوزیلندی نیز در تحقیقات خود اعلام کرده‌اند: افرادی که در دوره کودکی با فشارهای روحی مواجه می‎شوند؛ در بزرگسالی در معرض بیماری‌ های آرتروز، درد ستون فقرات و سردردهای شدید و مداوم قرار دارند.

به گفته این محققان، بدرفتاری از جمله منجر به بروز افسردگی و استرس در کودک می شود و در بزرگسالی سلامت جسمانی فرد را به خطر می‌اندازد.

یافته های پژوهشگران همچنین نشان می‌دهد که بدرفتاری با کودکان از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود و بدرفتاری والدین ریشه در کودکی و رابطه پدر و مادرشان با آنها دارد.
انتهای پیام/

[wichidika]

دبیر انجمن علمی روانپزشکی کودک و نوجوان ایران در گفت‌وگو با فارس:
نبود پدر در سن نوجوانی بر رشد فرزندان طلاق تأثیر منفی دارد
خبرگزاری فارس: دبیر انجمن علمی روانپزشکی کودک و نوجوان ایران گفت: نیاز به پدر در دوره نوجوانی در فرزندان طلاق افزایش می‌یابد و احساس طرد شدن توسط پدر در این سن روی رشد طبیعی نوجوان تأثیر منفی می‌گذارد.


فریبا عربگل در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس، با اشاره به تأثیرات طلاق روی کودکان اظهار داشت: طلاق طیف گسترده‌ای از حالات هیجانی، فکری و رفتاری را در کودکان ایجاد می­کند که به عوامل مختلفی از جمله سرشت، ذات و شخصیت کودک، نحوه برخورد والدین با پدیده طلاق و دخالت ندادن فرزندان در روابط خود و برقراری هرچه سریعتر شرایط زندگی عادی کودک پس از طلاق بستگی دارد.

وی با بیان اینکه نیمی از کودکان طلاق ارتباطشان با یکی از والدین قطع شده و از حمایت، علاقه و توجه او محروم می‌شوند، در مورد نگرش کودکان نسبت به طلاق والدین گفت: عده‌ای از کودکان طیفی از احساسات منفی را نسبت به یکی از والدین یا هر دوی آنها دارند که حتی ممکن است سال ها طول بکشد، آنها ممکن است احساس کنند که حداقل توسط یکی از والدین طرد شده و دیگر مورد توجه و علاقه نیستند و نسبت به والدین خود خشم و عصبانیت داشته باشند.

این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: معمولاً درک، استدلال و احساس کودکان به سن آنها بستگی دارد و در برخورد با کودکان نباید به آنها تکیه کرد، باید مراقب باشیم که آنها را در موقعیتی قرار ندهیم که بخواهند ما را حمایت کنند؛ در شرایطی که کودک عصبانی است و تمایل دارد از یکی از والدین جانبداری کند، باید به او گفته شود که دعوای والدین به او ارتباطی ندارد و نباید خود را درگیر ماجرا کند.

وی، دادن اطمینان خاطر به کودک در مورد تدوام رابطه با پدر و مادر را ضروری دانست و تصریح کرد: تماس مکرر و منظم از طرف والدین بهترین راه حل است؛ همچنین در فرزندان نیاز به پدر در دوره نوجوانی افزایش می‌یابد و احساس طرد شدن توسط پدر در این سن روی رشد طبیعی نوجوان تأثیر می‌گذارد.

دبیر انجمن علمی روانپزشکی کودک و نوجوان ایران، شرایطی که کودکان پس از طلاق تجربه می‌کنند را شامل ترس از جدایی و از دست دادن والدین، احساس شوک، بهت، نگرانی راجع به توانایی و مدیریت والد باقیمانده، تأسف و حسرت عمیق، وابستگی والد باقیمانده به کودک و محدود کردن وی از ارتباطات لازم متناسب با رشد وی، وابستگی و اضطراب شدید در کودک ذکر نمود و خاطرنشان کرد: البته عده کمی از کودکان نیز ممکن است احساس آسودگی و فراغت داشته باشند.

وی ادامه داد: عده ای از کودکان پس از طلاق احساس مسئولیت کرده و فکر می­کنند که باید نیاز روانی یا فیزیکی پدر یا مادر را برآورده کنند که این موضوع ممکن است آنها را از پاسخ­دهی به نیازهای طبیعی رشدی‌شان باز دارد؛ همچنین شاهد خشونت و جنگ بین والدین بودن روی رشد روانی و روابط آینده آنها با جنس مخالف تأثیر می‌گذارد.
انتهای پیام/