شعر گمنام

[دل تنگم]

نیامدی و دگر نخواهم خواست آمدنت را...
چشمانم را براه خویش...
درمانده با بغضی سنگین برجای گذاشتی...
دستان ملتهب از عشقم را ندیدی...
و چه ساده گذشتی از عهد و پیمانت...

ای کاش بودی...!!!


آن لحظه ای که پر شدم از نبودنت...
مست از رویای بودنت...
ای کاش آنجا بودی هنگامی که دستانم لرزید...
از بیم تنهایی...
از دلهره های گاه به گاه...
قلبم می لرزید...
و تو نبودی...

[omid.k]

ببخشید اگه پر از ایراده ولی از کارای قدیمیمه و من هم عادت ندارم تو شعرام دست ببرم
.................................................. .......................
اینهمه از هم دور
اینهمه با هم قهر
اینهمه من بی تو
اینهمه مرده به قبر

یک نفس دلدادگی
یک نفس آشفتگی
یک نفس از شاعری
یک نفس در ماندگی

شرم از دیدار خود
شرم از جریان رود
شرم من در کارون
شرمم از راهی که بود

شاهی از جنس سرود
شاهی که آشنا نبود
شاهی به پهنای زمین
شاهی که بی صدا مرد

بی بی دلخوش به کم
بی بی زاده به غم
بی بی بی پروا
بی بی تابانم

یک ترانه از تو زیبا
یک ترانه با تو دریا
یک ترانه بی قافیه
یک ترانه در خفا

شوق روز رفتنم
شوق از این برگشتنم
شوق روز مدرسه
شوق زیبا خواندنم

رمز زیبای زمین
رمز گوری در کمین
رمز فرهادی به کوه
رمز نایابی همین

[دل تنگم]

ببخشید اگه پر از ایراده ولی از کارای قدیمیمه و من هم عادت ندارم تو شعرام دست ببرم
.................................................. .......................
اینهمه از هم دور
اینهمه با هم قهر
اینهمه من بی تو
اینهمه مرده به قبر

یک نفس دلدادگی
یک نفس آشفتگی
یک نفس از شاعری
یک نفس در ماندگی

شرم از دیدار خود
شرم از جریان رود
شرم من در کارون
شرمم از راهی که بود

شاهی از جنس سرود
شاهی که آشنا نبود
شاهی به پهنای زمین
شاهی که بی صدا مرد

بی بی دلخوش به کم
بی بی زاده به غم
بی بی بی پروا
بی بی تابانم

یک ترانه از تو زیبا
یک ترانه با تو دریا
یک ترانه بی قافیه
یک ترانه در خفا

شوق روز رفتنم
شوق از این برگشتنم
شوق روز مدرسه
شوق زیبا خواندنم

رمز زیبای زمین
رمز گوری در کمین
رمز فرهادی به کوه
رمز نایابی همین

سلام دوست گرامی

...بسیار زیبا بود... سبک نگارشتون من رو یاد مشیری فقید می اندازد...حیف است ننویسید

...تو که دستت به نوشتن آشناست..غم ما رو بنویس...

سپاسگزارم

[دل تنگم]

تنها که می شوی
اگر خوب دقت نکنی،
کسی می آید،
پا می گذارد روی ِ عمق ِ خلوتت،
و می رود...
آنگاه
تو می مانی،
و نگاه ِ هاج و واجت
به رد ِ پای ِ رسیده به بی نهایتش.

[omid.k]

سلام دوست گرامی

...بسیار زیبا بود... سبک نگارشتون من رو یاد مشیری فقید می اندازد...حیف است ننویسید

...تو که دستت به نوشتن آشناست..غم ما رو بنویس...

سپاسگزارم

ممنون شرمنده می کنین
شما هم نگارش زیبایی دارین
خدا نکنه غمی داشته باشید

[دل تنگم]

نگاه سیمرغ گونه ات
دیار اغوشی که مرا در خود گم میکرد....
هرم نفس ها و تپش قلبی
که به گوش می رسید .....
استانه ی صدایت تا نا کجا !!!!
و در نهایت
تداعی حضور تو
تو و اکنون نبودنت....

می بینمت در غبارهای رفته
و سکوت باز گشته ی خویش....
در بین راه سپیدارها
مرا به خاطر می اوری ؟؟؟
من یا برگهای له شده ی پاییز....!

[دل تنگم]

بالها زخمیست و دستها
عاطفه ای نا تمام را منتظر
سالهاست
که از احساس فانوس ها کوچیده ای
و شهر رویایی چشمانت
با انبوه مردان سیاه
زنان سفید
و کودکان خاکستری
بر دوش شب شعر ها سنگینی می کند.
وقتی که نیستی
خارج از جغرافیای مبهم نقشه ها
و مدار بی رمق عقربه ها
باد
گیسوان مشتعلش را
بر سکوت خاکستری کهکشان ها
پهن می کرد
و باران اشکهای سیاه
اسمان همیشگی لبخند ها را
هاشور می زد.

[دل تنگم]

جایی دور
جایی دورتر از اینجا
صدایت را میشنوم که حرف می زنی
و هیچ نمی گویی
و من
نا گفته هایت را همچون رفتنت باور می کنم
جایی دور
جایی دورتر از اینجا
در جاده های مبهم زندگی قدم بر می دارم.
تنها تر از پرنده یا درخت
از سردرگمی ها تا نا امیدی ها
قدم بر میدارم.
و در این دیار بی کسی
به دنبال کسی می گردم.
اما....
به مقصد نمی رسم
و دوباره دوباره
می روم.
تنهای تنها
در امتداد رویاهایم قدم بر می دارم.

[دل تنگم]

کجاست اکنون
کجاست ان صدای معصوم ؟
جهان تاب او را نداشت
به سرزمین پریان سپردش

دیگر نمی بینیم یکدیگر را....
و برای من
تنها مرگ است مکان دیدار.
چگونه رفتی؟
انگار افتاب جاده ای منتهی به گور بود
و تو پایین افتادی

سرنوشت جدایمان کرد.......

[دل تنگم]

امروز از کنار من گذشت
چیزهایی را برد
و چیزی را وا گذاشت

انگار صدایت استانه ایست
گشاده بر مجال های پیش از این
یادت هست
شمشادهای نیمروز
و سلامی که با تاخیر به جانب خواب می رفت؟
ببین!
همیشه ساعت روی تاق شب است

زیر رواق سجاده کاشی
هنوز همان جا نشسته ای
پشت به خانه ای که ساعت دیدار را بر تو می گشود.
بگو از ته مانده های کدام سال
باقی روز را
می توانم گرد اورم؟
دور از دست های تو من پیر می شوم
و هیچ خیابانی
نشانی تقدیر نا بهنگام ان خانه را نمی داند

چه بود و چگونه شد که دوستت داشتم؟
تو را با انگشتان عقیق
که جمع می کنی تراشه های تردید را

از پس تراکم ماه و سال
هنوز می بینمت
زیر رواق سجاده کاشی
و صدایت
استانه ایست گشاده بر ساعت و روز
هجران ماه را تاب می اورم
هجران خانه ای که روز گمش کرد
هجران ساعات گم شده را تاب می اورم
هجران خودم را تاب می اورم

نامت را بر دستمال باد می نویسم
بر ریشه ی اب
و بر شاخه های تنومند سنگ
که شتابان جهان را می اکند.

شاعر:مینا میر صادقی