>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[مرتضی nvcd]

وجود درياچه هايي سرشار از مايعات بر روي تيتان تاييد شد




در روزهاي پاياني زمستان 1383 زمانی که کاوشگر اروپایی هویگنس قدم بر سرزمین عجایب گذاشت، انسان شاهد یکی از مهمترین کاوشهای بزرگ خود بود. مأموریت یک و نیم ساعته هویگنس اگرچه به بسیاری از پرسشها پاسخ گفت اما دهها پرسش جدید ایجاد کرد. وجود دریاچه‌هایی از متان مایع بر سطح این قمر بزرگ یکی از این سؤالها بود. به تازگي فضاپيماي كاسيني درياچه اي از هيدروكربن هاي مايع را در نزديكي قطب جنوب تيتان يافته است. قبل از اينكه ماموريت كاسيني آغاز شود دانشمندان وجود اقيانوس هايي از متان، اتان و ديگر هيدروكربن هاي سبك را بر روي تيتان پيش بيني مي كردند. اما بعد از 40 بار گردش كاسيني در ارتفاع كم به دور تيتان، اطلاعات به دست آمده امكان وجود چنين اقيانوس هايي را رد كرد. ولي وجود هزاران شبه درياچه بر روي اين قمر شگفت انگيز را هيچ گاه نمي توان انكار كرد. كاسيني با استفاده از طيف سنج نقشه بردار مرئي و مادون قرمز خود(VIMS) توانست درياچه اي از اتان مايع را كشف كند. اين كاوشگر همچنين توانست درياچه ديگري را كه 235 كيلومتر درازا و 7800 كيلومتر مربع مساحت دارد، كشف كند. اين درياچه Ontario Lacus نام دارد. تنها كمي بزرگتر از درياچه Ontario (واقع در آمريكاي شمالي) است و همين امر علت نامگذاري آن را مي رساند. كشف چنين درياچه هايي سبب مي شود كه تيتان بعد از زمين، دومين جرمي در منظومه شمسي باشد كه بر روي سطح خود مايع دارد. تیتان همیشه یکی از نقاط شگفت‌انگیز منظومه شمسی بوده است. قمري که به تنهایی از پلوتو بزرگ‌تر است و داری جوی غلیظ با تشابهات بسیاری با جو سیاره ماست.(هم اكنون نيتروژن و متان موجود در جو تيتان سدي را براي مطالعه بيشتر سطح اين قمر ايجاد كرده است). از آن مهمتر، بررسی‌هاي رادیویی و طیف‌سنجی از سالهای دور نشان داده اند كه محیط داخلی این سیاره بسیار مشابه دوران زمین در شرایطی است که بذر حیات را در دل خود می‌پروراند. این قمر همیشه در پرده‌ای از ابرهای غلیظ پوشیده است و عملاً به رصد‌خانه های بزرگ زمینی و فضایی ما اجازه نمی‌دهد تا نگاهی دقیق به سطح آن بیاندازند.

چهار سال پیش که فضا‌پیمای هویگنس از مدارگرد همراه خود (کاسینی) جدا شد و راه فرود بر تيتان را در پیش گرفت، همه نگاه‌ها متوجه این بخش از منظومه شمسی شده بود. نخستین عکس‌ها نشان از سطحی شبیه به دریایی بزرگ داشت که جریانهایی مانند رودخانه به آن وارد می‌شود. اما مطالعات بعدی در این نظر ترديد ایجاد کرد و نشان داد احتمالاً در این منطقه زمانی جریان مایعی وجود داشته است اما به مرور زمان این مایع تبخیر شده و فضای حاصل در حال حاضر کاملا خشک است. از سوی دیگر در حالی که بسیاری انتظار داشتند تا هویگنس در حال فرود بتواند تصاویری از ریزش باران هم تهیه کند اما هیچ خبری از باران نبود . بررسی‌ها نشان می‌داد که ممکن است شرایط جوی تیتان اجازه بارش را ندهد. گذشت زمان و اطلاعاتی که فضاپیمای کاسینی در طی گردش‌های مداری بعدی خود از این قمر به زمین می‌فرستاد باعث شد تا شواهد متعددي مبني بر وجود درياچه هايي از متان و اتان مايع بر روي تيتان يافت شود. BoB Brown (سرپرست ابزار VIMS فضاپيماي كاسيني) از دانشگاه آريزونا درباره كشف اخير كاسيني مي گويد: اين اولين مشاهده اي بود كه ما را به وجود درياچه هايي سرشار از مايع بر روي تيتان مطمئن كرد. ما وجود چنين درياچه هايي را از قبل پيش بيني مي كرديم ولي هيچ نشانه اي مبني بر وجود قطعي آنها در دست نبود. مدارگرد كاسيني متعلق به ناسا و تيتان‌نشين هويگنس متعلق به ايسا، يكي از بزرگترين مأموريتهاي فضايي بشر تا به امروز بوده‌اند. اين مجموعه پس از پرتاب در 15 اكتبر 1997 و پرواز از كنار زهره، زمين و مشتري سرانجام در 30‌ ژانويه 2004 ميلادي وارد مدار زحل شد. به اين ترتيب مأموريت چهار ساله كاسيني به منظور مطالعه منظومه كيواني كه شامل سياره كيوان و بالغ بر 50 قمر گوناگون آن مي‌باشد، آغاز شد. در 25 دسامبر همان سال هويگنس از سفينه مادر جدا شد و با چتر وارد اتمسفر غليظ تيتان گرديد. اندازه‌گيري دما، فشار، تركيب شيميايي، سرعت و جهت باد، تغييرات شرايط در لايه‌هاي مختلف جو و همچنين صداي تيتان از جمله داده‌هاي عجيبي بود كه براي اولين بار در تاريخ بشريت از جو و سطح يك قمر واقع در دوردست‌ها دريافت مي‌شد.

منبع: parssky

[مرتضی nvcd]

آزمایشات جدید فینیکس ، وجود آب بر روی این سیاره را تایید کرد ، همچنین ماموریت فینیکس به مدت 5 هفته تمدید شد .

مریخ نشین فینیکس سرانجام در 4 شنبه گذشته (30 جولای) موفق شد ، نمونه ی خوب و تازه ای از خاک مریخ را به سلامت به آنالیزر حرارتی(TEGA,) خود برساند . این ابزار طراحی شده تا نمونه های خاک مریخ را در اجاق های کوچک خود بسوزاند و با فرایندی شبیه به استشمام ، عناصر کلیدی موجود در آن را شناسایی کند .

William Boynton از دانشگاه آریزونا و از سرپرستان این پروژه می گوید "دانشمندان پیش از این شواهدی از وجود آب یخ بر روی مریخ را مشاهده کرده بودند از طریق رصد های مدارگرد Mars Odyssey و همچنین مشاهدات فینیکس ، اما این اولین بار است که ما آب مریخ را لمس کردیم و طعم آن را چشیدیم!! ".

این نمونه ی جدید خاک از گودالی به عمق حدودا 2 اینچ تهیه شده است . هنگامی که بازوی رباتیک فینیکس برای اولین بار به این عمق رسید ، با یک لایه ی سخت از خاک یخ زده برخورد کرد . فینیکس برای اینکه بتواند نمونه را قبل از اینکه در معرض هوا قرار بگیرند به TEGA برساند با مشکلات زیادی روبرو شد و راه های مختلفی را امتحان کرد اما در نهایت موفق شد این نمونه از خاک مریخ را به سلامت به آنالیزر حرارتی خود تحویل دهد . آزمایش این نمونه وجود آب در مریخ را به طور قطعی تایید کرده است .

همچنین در کنفراس خبری فینیکس ، ناسا اعلام کرد که ماموریت این مریخ نشین را تا 30 سپتامبر تمدید کرده است . مدت زمان پیش بینی شده برای ماموریت فینیکس 3 ماه بود که در همین ماه میلادی(آگوست) پایان می یابد اما ناسا 5 هفته به 90 روز ماموریت مریخ نشین اضافه کرده است . به نظر می رسد ناسا با توجه به وضعیت خوب فینیکس و دریافت مناسب انرژی خورشیدی ، در نظر دارد از موقعیت منحصر به فرد این مریخ نشین در شمالگان مریخ ، نهایت استفاده را ببرد .

در طول این 5 هفته ی اضافه تیم تحقیقاتی فینیکس به بررسی این پرسش خواهند پرداخت که در صورت وجود مواد شیمیایی کربن دارد و دیگر مواد عالی ، آیا یخ مریخ به اندازه ای آب خواهد شد که فعالیت های بیولوژیکی در آن شکل بگیرد یا نه .

فینیکس طی روزهای گذشته یم پانارومای کامل و رنگی از محیط اطرافش را به زمین ارسال کرد که تصاویر آن را مشاهده می کنید .

محیط اطراف مریخ نشین

میز کار فینیکس بر روی مریخ

[Parnyan]

رصد سیاهچاله ها...


هم اکنون ستاره شناسان با بهره گیری از یک ----- قطبنده مادون قرمز ،روشی را برای رفع این اختلال و آلودگی نوری در منظره ی دیسک های اطراف سیاه چاله ها یافته اند. عملکرد این تکنیک ویژه ی زمانی است که ناحیه اطراف سیاه چاله فورا یک مقدار جزئی از نور پراکنده شده را از خود ساطع کند. از آنجاییکه نور پراکنده شده قطبی است ، ستاره شناسان می توانند با استفاده از یک ----- که عملکرد آن مشابه یک عینک آفتابی پولاریزه در تلسکوپ های بزرگ است ، این مقدار کوچک نور پراکنده شده را آشکار سازی کرده و با دقت بی سابقه ای اندازه گیری کنند . دانشمندان این دیسک های درخشان را بطور نظری در اطراف سیاه چاله پیش بینی کرده اند اما تا کنون نتوانسته اند آنها را مشاهده کنند.

تلسکوپ مادون قرمز United Kingdom (UKIRT) در موناکی هاوایی دارای ----- مادون قرمزی است که قطبسنج(IRPOL) نام دارد . چندین سال است که ستاره شناسان با استفاده از UKIRT و IRPOL و دیگر تلسکوپ ها در جستجوی مدارکی هستند که اثبات کند که یک چنین سیاهچاله ی ابرسنگین درخشان ، مواد را در یک ساختار مخصوص دیسک مانند متحد می کنند، و این دیسک با استفاده از انرژی بستگی گرانشی سیاهچاله مستقیما شروع به تابش می کند. نظریه پردازان مدتها تصور می کردند که چنین دیسک هایی می بایست وجود داشته باشند و در این مورد نیز نظریات قوی وجود دارد ، اما تا کنون این نظریات و مشاهدات با یکدیگر متناقض بوده اند.




دکتر Makoto Kishimoto از موسسه ی ماکس پلانک و محقق اصلی این پروژ می گوید : پس از سال ها جدال ، سرانجام ما مدارک قانع کننده ای را بدست آورده ایم که وجود این دیسک را در اطراف سیاه چاله اثبات می کند.

این نظریه هم اکنون با موفقیت در ناحیه ی خارجی دیسک در حال بررسی و آزمایش است و این به فهم بهتر نواحی خارجی دیسک که به سیاهچاله نزدیکتر هستند کمک خواهد کرد.

ناحیه ی خارجی دیسک از خود آن مهم تر است . روش هایی را که ما از آنها در اثبات این نظریه بکار می گیریم می توانند به برخی از پرسشهایی که در مورد مرز خارجی دیسک مطرح هستند پاسخ گوید.

دکتر Robert Antonucci از دانشگاه کالیفرنیا در سانتاباربارا و از محققین این پروژه در این باره می گوید : فهم ما از فرایندهای فیزیکی در دیسک هنوز قدری کم هست اما همین دانش کم حداقل ما را از تصاویر مطمئن می کند .

ستاره شناسان امیدوارند این روش جدید اطلاعات بیشتری را در مورد دیسک های اطراف سیاهچاله ها در آینده ی نزدیک فراهم کنند .

منبع:Nightsky.ir

[Parnyan]

ابرنواختری بنام Simeis 147
بقایای یک ابرنواختر بنام Simeis 147 بقدری در فضا گسترش یافته که تنها توسط تلسکوپ های بزرگ قابل مشاهده است. ولی چرا با تلسکوپی بزرگ؟ علت آنست که این سحابی وسعت بسیار زیادی دارد و قطر آن چیزی در حدود 3.5 درجه و یا در حدود 7 برابر قطر ماه می باشد. در واقع یکی از سحابی های بسیار کم نور در آسمان شب است. به همین دلیل ما نمی توانیم این سحابی را بطور کامل مشاهده کنیم، مگر بوسیله ی عکاسی و استفاده از فیلترهای مناسب.
در عکسی که Davide De Martin در این هفته تهیه کرد، ما می توانیم این سحابی را از نمایی نزدیک مشاهده کنیم. رشته های پیچیده ی بقایای این ابرنواختر کم نور در حدود 160 سال نوری در فضا گسترده شده اند و تقریبا در فاصله ی 3900 سال نوری از ما واقع شده است. سن ظاهری این ابرنو اختر نیز در حدود 100000 سال است. در دل آن یک ستاره نوترونی چرخنده نیز وجود. این پالسار تنها چیزی است که از هسته ستاره اصلی برجای مانده.
در بررسی های جدید سن Semeis 147' حدود 30000 سال تخمین زده شد. همچنین پالسار تازه کشف شده ی آن در کاتالوگبا نام PSR J0538+2817 ثبت شد. شئی را تصور کنید که در هر ثانیه 7 بار به دور مدارش بچرخد ! چه اتفاقی ممکن است برای آن بیافتد ؟



در این حالت لایه های بیرونی ستاره ی منفجر شونده با سرعتی در حدود 10000 الی 20000 کیلومتر بر ثانیه به فضا پرتاب می شوند و امواج ضربه ایی با انرژی بسیار بالا از حود ساطع می کند. ابر نواخترها بر اساس طیفی که از خود ساطع می کنند، رده بندی می شوند. اگر در طیف، دارای خطوط برجسته هیدروژن باشند، در رده ی سوپرنوا های نوع II و اگر فاقد این خطوط باشند در رده ی سوپرنوا های نوع Ia قرار خواهند گرفت.
این رده بندی به سادگی مشخص می کند که لایه های بیرونی ستاره ( که اکنون به ابرنواختر مبدل گشته ) در گذشته دارای هیدروژن بوده است یا خیر؟ ابرنواختر نوع II در قلمرو ستارگان پرجرم قرار دارد در حالی که ابرنواختر نوع Ia بطورمشابه، بیشتر بوسیله ی سیستم های ستاره ای دوتایی کوتوله های سفید تولید می شوند. هنگانی که کوتوله سفید به حد چاندراسخار رسید رمبش یافته و منفجر می شود.
اما برای ابرنواختر نوع Simeis 147 چه رخ داده است؟ به گفته ی Rudolph Minkowski : با توجه به فرکانس دریافتی، دو نوع ابرنواختر وجود دارد . ابرنواختر نو I تقریبا هر 400 یا 500 سال و ابرنواختر نوع II هر 50 سال کهکشان ظاهر می شوند (البته با تقریب ) . اما ابرنواختر نوع II بسیار بیشتر از ابرنواختر نوع I رخ می دهد. در بررسی های اخیری که Dickel و McKinley بر روی فرکانس MHz 610.5 در نقشه ی مرئی ابرنواختر Simeis 147 انجام دادند، به این نتیجه رسیدند که مجموع چگالی های جریان نشان می دهند که تشعشعات ساطع شده احتمالا غیر حرارتی بوده و بطور باور نکردنی کهن هستند.

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[مرتضی nvcd]

اولین سیاره مسکوني کشف شده، احتمالأ یک ابر زمین خواهد بود. ابر زمین ها در مقایسه با زمینک های کوچک و ریز در مناطق پرستاره نزدیک یا همجوار به وفور پیدا می شوند.

مجله اختر فیزیک یک "گدانکین –Gedanken" یا تجربه فکری دیگر را که در واقع تفکری بر اسرار علمی از سلسله سناریو های " چطور - اگر" است، معرفی كرد. تجربه های گدانکین که بخاطر تعمق بر مشکلات جدی توسط دانشمندان و فیلسوفان استفاده می گردد، برای طرح این سناریو ها و رساندن آن به یک فرجام منطقی، متکی به قوه تخیل اسنان است.

این تجربیات معمولأ از تجهیزات آزمایشگاهی یا حتی اطلاعات تجربی استفاده نمی کنند، بلکه می توان فقط بصورت خیالات باطل مورد توجه قرار داد. اما قضیه مشهور گدانکین انشتین که گفته بود، "چه اتفاق می افتد اگر مانعی را در برابر یک موج نور قرار دهیم" به کشف علمی مهمي منجر گردید.

آقای ری ویلارد به مدت 35 سال نویسنده مشهور نجومی بود و فعلأ مدیر بخش خبر تلسکوپ فضایی هابل می باشد. وی در یکی از مقاله های خود گفته، اگر اولین سیاره خاکی خارج از منظومه شمسی را که احتمالأ موجدات زنده یا حیات بیگانه در آن باشد، کشف کنیم، چگونه مورد مطالعه قرار خواهیم داد؟ ( بخش دوم این مقاله در هفته آینده منتشر می شود)

اولین تماس: مأموریت بین ستاره ای به سوی یک سیاره مسکوني

کشف سیارات در اطراف ستاره های دور دست، در " عصر تورم" دانش جدیدی که به سرعت گسترش می یابد، جریان دارد. با آغاز در سال 1995، اولین دهه کشف سیارات دور دست فقط به فهرست نمودن محدود می شد. در دهه دوم ما توانستیم به سرعت خواص فیزیکی این دنیا های دور را مشخص کنیم و در دهه سوم قادر خواهیم بود تا سیارات مسکوني یا آباد مانند زمین را فهرست کنیم.

اولین سیاره مسکوني کشف شده، احتمالأ یک ابر زمین (چندین برابر حجم زمین) خواهد بود. ابر زمین ها در مقایسه با زمینک های کوچک و ریز احتمالأ در مناطق پرستاره نزدیک یا همجوار به وفور پیدا می شوند. البته تا كنون چندین ابر زمین کشف شده. یک ابر زمین می تواند اقیانوس های بسیار عمیق ( اگر کاملأ پوشیده از آب نباشد) و همواری های بسیار فعال خشک داشته باشد.

اما به احتمال قوی ترکیب اتموسفری این سیارات شبیه اتمسفر زمین نخواهد بود. یک اتمسفر سیاره ایی در حالت عدم تعادل؛ جائی است که گاز ها در آنجا با هم تعامل نموده و نیروی مصرفی در آن برای حفظ حالت فعلی اتمسفر، می تواند نشانه زندگی باشد، زیرا فرایند زندگی نقش مهمی را در حفظ ترکیب اتمسفری بازی می کند.

بعضی اوقات مراحل تدریجی زمین شناختی و یا عوامل غیر حیاتی دیگر ترکیبات لازمی اتمسفر را نیز فراهم می سازد. قبل از اینکه کارشناسان به این نتیجه برسند که یک سیاره بیگانه حاوی اتمسفر با حالت عدم تعادل، به علت فرایند تدریجی زندگی به این حال رسیده، چندین سال گفتگو و بررسی را در بر می گیرد.

نورسنجی ها توسط تلسکوپ های فضایی تنوع رنگ و نور ابر زمین ها را اندازه گیری می کند و اگر سطح یک سیاره به علت حضور اقیانوس و قاره ها مختلف باشد، برای ما مشخص می شود. زمانیکه دانشمندان یک تلسکوپ بزرگتر فضایی تداخل سنج نوری را بسازند، می توانند ساختار جغرافیایی سیارات و اتمسفر آن ها را در تصاویر درشت و آن هم فقط با وسعت چند ده پیکسل ترسیم کنند.

این طرح به ترکیب یا یکجا ساختن نور پنج شاخه چهار تلسکوپ هشت متری که در شکل دقیق با یک اساس یا پایه به اندازه 4430 کیلومتر با هم پرواز می کنند، نیازمند است.اما هرگز تلسکوپ بسیار بزرگی که بتواند نشانه های حیات در سیارات دور را جمع آوری کند، وجود نخواهد داشت.

ولی رصد ها بخاطر جستجوی موجودات هوشمند فرا زمینی (Search for Extraterrestrial Intelligence) و بخصوص با هدف نظارت سیارات جهت دریافت نشانه ها و امواج الکترو مقناطیسی مصنوعی؛ یعنی امواج رادیوئی و تلویزیونی که به معنی فاش شدن اسرار جهان است، ادامه خواهد داشت. احتمال اینکه اولین سیاره مسکوني کشف شده دارای تمدن مشابه یا سطح تکامل علمی و تكنیکی مشابه با ما باشد، بسیار کم است. با توجه به عمر 12 میلیارد ساله کهکشان، اینگونه رشد همزمانی میان تمدن های دور افتاده و پراکنده از هم امر غیر محتمل است.

کشف یا جستجوی یک زمین دیگر مهمترین دلیل وادار کننده برای شناخت و در نهایت کشف سیارات بیرونی نزدیک می باشد. جدا از چالش های گیج کننده تكنیکی پرواز های بین ستاره ای، این گونه کاوش ها در نهایت می تواند به یکی از بنیادی ترین پرسش های زیست شناسی فضایی یا اختربیولوژی ( زندگی در یک سیاره دیگر با شرایط ابتدائی کاملأ متفاوت چگونه آغاز و تکامل کرد؟) پاسخ دهد.یک سیاره چند میلیارد ساله با فضای زیستی پیچیده می تواند مجموع اطلاعات شگفت آوری را در مورد مناسب بودن حیات در جهان بیگانه برای ما فراهم سازد.

بدون پرواز به سیارات دور و اجرای آزمایشات بر موجودات زنده بزرگ مانند گیاهان، حیوانات و حتی هر نوع شکل زندگی ناشناخته قابل دید و فقط با دریافت پیام های رادیوئی یا تلویزیونی از یک تمدن تکنولوژیکی، هرگز چیزی در مورد زیست شناسی بیگانه ها نخواهیم دانست.

پیش بینی این که در سده بعدی می توانیم در عرصه فنی و فیزیک به چنان پیشرفتی برسیم تا کاوشگر های مان را به سوی ستاره ها بفرستیم، معقولانه و قابل قبول است. امروزه، مقالات و گمانه زنی های زیادی در مورد طرح ها برای سفرهای میان ستاره ای، از طریق تحت کنترل درآوردن انرژی خلاء های فضا، تغییر یا اصلاح نیروی لختی و گرانشی و یا با فشار دادن یا وا پیچاندن ساختار فضا - زمان منتشر شده است.

اگر از روی محافظه کاری بپذیریم که پیشرانه متداول راکت ها یگانه گزینه قابل پیش بینی برای مأموریت های بین ستاره ای است، در آنصورت این گواه سعی و تلاش باعث محدودیت چندین نسل می گردد. دانشمندانی که اطلاعات را دریافت می کنند، نوه نوه نوه نوه نوه بزرگ طراحان مأموریت ها می باشند. این طولانی ترین پروژه علمی – مهندسی است که بشر حامل آن بوده و ساختن احرام مصر در مقایسه با آن ساختن یک انبار کوچک در روز جمعه یا تعطیلی می باشد.

بخاطر اطمینان از اینکه این پروژه طی چند سده ادامه خواهد داشت، باید یک مرکز مستقل پیگیری ایجاد شود. این مرکز باید از همه بخش ها منزوی گردد و خود کفا باشد تا بتواند در برابر حوادث طبیعی، جنگ، تغییرات سیاسی و تحولات اجتماعی زمین پایدار بماند.اما مکان مناسب برای این مرکز، نقطه لاگرانژی 2؛ یعنی توقفگاه مناسب و متوازن از نظر گرانش برای سفینه های فضایی میان زمین و خورشید می باشد.

دستگاه مراقبت کننده از این مرکز یک ابرکامپیوتر هوشمند خواهد بود که توانائی ترمیم و برنامه نویسی مجدد خود را خواهد داشت. این دستگاه با مکیدن انرژی از نور همیشگی خورشید می تواند برای ادامه مأموریت باقی بماند و مانند یک موجود مطیع اطلاعات را به زمین بفرستد.

حتی اگر انسان ها مأموریت بین ستاره ای را قبل از تکمیل شدن آن رها کنند، وظیفه اساسی این هوشمند مصنوعی بایگانی ( ذخیره) نمودن تمامی اطلاعات مأموریت ها است تا در آینده در اختیار بشریت قرار گیرد.

این ایده بطور ظاهری شبیه فيلم علمی- تخیلی غول پیکر (Colossus)دهه 1970 می باشد که در آن بر اساس پروژه فوربین، یک ابرکامپیوتر مستقل دفاع ملی در دل یک کوه و بدور از هرگونه مداخله انسان مدفون می شود. اما بدبختانه در این افسانه، این ابرکامپیوتر نقش خدا را به خود می گیرد.

جدا از سناریو های پس از آخرزمان، بیایید این را بپذیریم که یک اجتماع بشری آینده، به قدر کافی پایدار خواهد بود تا بتواند یک مأموریت چند نسلی را به یک سیاره بیرونی نزدیک اجرا کند. به گونه دیگر، هیچ ارگان یا اداره حاکمی وجود ندارد تا مسئول بازبینی و رأی گیری بر سر حاكميت چند ساله پروژه باشد.

حجم تمام بار قابل حمل شامل هر چیز لازم برای یک سفر میان ستاره ای است که از پیش رانه متداول فعل- انفعال (کنش- واکنش) استفاده می کند. هر قدر کاوشگر مان سنگین باشد، به همان اندازه باید سوخت حمل گردد تا سرعت آن را به کسری از سرعت نور برسانیم و حتی بد تر از آن باید سوخت بیشتری حمل گردد تا کاوشگر بتواند سرعت خود را کاسته و وارد مدار منظومه شمسی مورد هدف خود گردد.

اگر در سده 18 میلادی پیشگام می بودید و می خواستید یک درخت بلوط را از سواحل غربی امریکا به آن سوی کشور ببرید، تمام درخت را در درشکه ( گاری) سرپوشیده خود حمل نمی کردید، بلکه حتمأ یک شاخه یا نهال بسیار کوچک را می بردید. مانند اینکه حجم و وزن را کم کنید و بدین معنی که برای یک سفر میان ستاره ای به بار بسیار کمی نیاز دارید. مدیر اسبق ناسا آقای دان گولدین حتی به فکر فرستادن بار بسیار کم به اندازه یک قوطی رب در مأموریت بین ستاره ای است.

یک کاوشگر بسیار کوچک بصورت یک ابر کامپیوتر هوشمند سبک می تواند یک مأموریت را هدایت کند. در صورت نبود کنترل یا هدایت کننده از زمین، لازم است تا شبکه عصبی آن به یک سیستم هدایت کننده اساسی برای کاوش وصل باشد. ایده اساسی این است که این " سفینه مادر" کوچک باید طوری برنامه ریزی شود تا از منابع منظومه شمسی مورد هدف بخاطر ساخت و فرستادن کاوشگر های کوچک جهت شناسایی سیارات این منظومه استفاده کند.

نظریه یک ماشین هوشمند خود کپی کننده (Self-replicating) به آقای جان ون نیومان - ریاضیدان و فیزیک دانی که در اوایل سده 20 در مجارستان متولد شده، متعلق است. این مرد نظریه ای را که بنام " گردآورنده های جهانی Universal Assemblers" یاد می شود، با دقت زیاد مطالعه نموده بود و اکنون اکثرأ به عنوان "میکانیزم وان نیومان" به آن اشاره می شود.

هر قدر این موضوع عجیب و غریب بنظر آید، اما در مقایسه با تمامی سفینه های حمل کننده مورد نیاز از زمین بسیار ارزان و موثر است و می تواند سرعت این حجم را حد اکثر به یک دهم سرعت نور برساند و در زمان لازم از سرعت آن بکاهد و آهسته کند

منبع: parssky

[روشا]

[FONT='Arial','sans-serif']ساخت سياهچاله مصنوعي [/FONT]
[FONT='Arial','sans-serif'][/FONT]
[FONT='Arial','sans-serif']

[FONT='Tahoma','sans-serif']در اصل، نظريه پرداران زماني مطالعات خودشان را بر روي سياه چاله ها متمركز كردند كه مي خواستند نظريه نسبيت عام انيشتين (كه بيان مي كرد كه چگونه جرم ناشي از اشيا از خميدگي فضا-زمان ناشي مي شود) را قبول كنند. پس از آن در سال 1974 فيزيكدان دانشكاه كمبريج، استفن هاوكينگ بر پايه كار ياكوب بكنشتين[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Jacob[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Bekenstein[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] نشان داد كه مكانيك كوانتومي را بايد با نسبيت عام پيوند دهيم.


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']هاوكينگ پيشنهاد داد كه لبه ي منطقه اي كه ديگر نور هم نمي تواند از آن بگذرد-افق رويداد- خودش مي بايستي ذراتي مانند نوترينو يا فوتون را منتشر كند. در مكانيك كوانتومي، اصل عدم قطعيت هايزنبرگ به ذرات اجازه مي دهد كه از مناطق خلا در هر زماني خارج شوند، اگر چه معمولا خيلي سريع بعد از آن از بين مي روند. ولي اگر دو ذره يكي در منطقه افق رويداد و ديگري بيرون از آن باشد آن گاه ذره اي كه در داخل محدوده ي افق رويداد باشد توسط سياه چاله جذب خواهد شد و ديگري كه بيرون از محدوده است مي تواند به راحتي حركت كند. براي ناظر در اين حالت سياه چاله همانند يك جسم حرارتي و اين ذرات "تابش هاوكينگ" سياه چاله خواهند بود.


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']اين در نظريه و تئوري خوب عمل مي كند ولي در واقعيت و عملي، تابش هاي هاوكينگ خيلي ضعيف تر از آن هستند كه بتوان بر روي تابش هاي دراي نويز پس زمينه اي كيهاني[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']CMB[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] كه از زمان بيگ بنگ تا به حال به جا مانده اند آن ها را مشخص كرد.سياه چاله ها بسيار سرد هستند. حتي كوچك ترين سياه چاله ها، كه با توجه به هاوكينگ مي بايست گرم ترين دما را داشته باشند باز هم 8 برابر از [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']CMB[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] سردتر است.


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']به خاطر مواجه شدن با اين مشكلات فيزيكدانان اين تصميم را گرفتند تا يك سياه چاله ي گرم تر را در آزمايشگاه ها بسازند. مشخصا جمع آوري يك مقدار بسيار بزرگ گرانش در يك جا بسيار خطرناك است و غيرممكن است كه بتوان به آن نزديك شد.سياه چاله هاي مصنوعي را مي توانيم بر پايه سيستمي شبيه به حالتي كه خميدگي فضا-زمان توسط پارامتري ديگر كه از انتقال موج متاثر مي شود، بسازيم. [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']"ما نمي توانيم قوانين گرانشي را در محيط خودمان عوض كنيم."اين را [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Ulf[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Leonhardt[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] در دانشگاه سنت آنريوز [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']University of St Andrews[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] در انگلستان به [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']physicsworld.com[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] گفت. "ولي ما مي توانيم پارامتر هاي متشابه در يك سيستم منقبض شده را عوض كنيم." گروه لئونارد در سنت آندريوز اولين گروهي هستند كه مي خواهند يك سياه چاله اي مصنوعي بسازند تا تابش هاوكينگ را بتوان به وسيله ي آن مشخص كرد.

[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']فيزيك ماهي شكل ![/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']
[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']

[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']ايده ي استفاده از سيستم هاي مشابه اولين بار توسط ويليام آنرو[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']William Unruh[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] در دانشگاه بريتيش كلمبيا در سال1981 مطرح شد. او تصور كرد كه يك ماهي بر خلاف جهت جريان آب قصد گريز از آبشاري را دارد كه ما در اين حالت آبشار را به عنوان سياه چاله فرض كرده ايم.و در يك منطقه نزديك به آبشار جريان آب آن قدر شدت مي يابد كه ديگر ماهي قدرت گريز را نخواهد داشت مانند يك افق رويداد. آنرو همچنين تصور كرد كه چه اتفاقي خواهد افتاد اگر موج هايي از طرف دريا به طرف دهانه ي رود روانه شوند.چون جريان در بالادست رود قوي تر مي شود، امواج فقط مي توانند تا يك جاي معيني بالا بيايند(برخلاف جهت جريان آب) و بعد برگشت مي خورند(در جهت جريان آب). در اين حالت رود به يك سفيدچاله تبديل مي شود و هيچ چيز نمي تواند به آن واردشود.

در آزمايش سنت آندريوز، كه از ضريب شكست يك فيبر نوري به عنوان ميدان گرانشي استفاده شد هم سياه و هم سفيد چاله را در بر مي گيرد. در اين جا ما به اين نكته بايد توجه كنيم كه سرعت نور در حالت عادي فقط به طول موج بستگي ندارد بلكه به ضريب شكست محيط هم بستگي دارد.


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']گروه كار خودشان را اين گونه آغاز كردند كه با فرستادن يك پالس نوري در فيبر نوري با استفاده از نتيجه اثر كر ضريب شكست محيط را اصلاح كردند. كم تر از يك ثانيه بعد آن ها يك نور آزمايشي را مي فرستند كه داراي طول موجي بلند است تا پالس نور را بگيرد. ولي با توجه به ضريب شكست اصلاح شده ي محيط اطراف پالس نوري، نور آزمايشي ما هميشه به اندازه ي كافي دچار كاهش سرعت مي شود تا مانع پيشي گرفتن از پالس نوري بشود-بنابراين پالس مانند يك سفيدچاله مي ماند. حال اگر گروه نور آزمايشي را از طرف مخالف بفرستد آن گاه نور آزمايشي به پالس نوري مي رسد ولي نمي تواند از آن عبور كند-بنابراين پالس نوري مانند يك سياه چاله مي شود.


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']در حالي كه ما معتقديم كه تابش هاوكينگ توسط سياه چاله هاي گرانشي ايجاد مي شوند حداقل خواصي كه ما براي ايجاد آن در آزمايشگاهمان بدان نيازمنديم چيست؟
ريناد پارنتاني، دانشگاه پاريس-سود[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Renaud Parentani[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'], [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']University Paris-Sud[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']پشت افق رويداد[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']لئونارد و هم گروهانش ثابت كردند كه افق رويداد سياه و سفيد چاله هايمان را مي توانيم با مشخص كردن سرعت نور آزمايشيمان كه هيچ گاه بيش تر از سرعت پالس نوري نمي شود، تعيين كنيم. مهمم تر از آن، آن ها اين را هم محاسبه كردند كه بايد ممكن باشد كه ذرات تابش هاوكينگ ايجاد شده در دو طرف افق رويداد را با ----- كردن نور هاي باقي مانده در دو طرف فيبر، مشخص كنيم.
مشخص كردن تابش هاوكينگ به فيزيكدانان كمك خواهد كرد تا پلي ميان شكاف موجود بين نسبيت عام و مكانيك كوانتمي ايجاد كنند، دو نظريه اي كه هنوز كامل نشده است. همچنين اين آزمايش مي تواند به فيزيكدانان كمك كند تا راز هاي موجود در طول موج فوتون هاي تابشي از افق رويداد را بررسي كنند كه تصور مي شود كه از صفر شروع شود قبل از اين كه تقريبا بينهايت فشرده شود توسط گرانش.
با اين وجود، ريناد پارنتاني معتقد است كه ممكن است در مدل هاي آينده ي سيستم هاي گروهي ممكن است ما تابش يك افق رويداد را ببينيم. تابش ممكن نيست كه تمام ويژگي هايي را كه ما از يك تابش هاوكينگي كه توسط يك سياه چاله ي اخترفيزيكي انتظار داريم داشته باشد را دارا باشد. براي مثال فيبر نوري به خاطر تجزيه ي نور و پراكندگي داراي محدوديت هايي است يعني طول موج فوتون هاي توليد شده در افق رويداد خيلي فشرده نخواهند بود. پارنتي پرسيد "در حالي كه ما معتقديم كه تابش هاوكينگ توسط سياه چاله هاي گرانشي ايجاد مي شوند حداقل خواصي كه ما براي ايجاد آن در آزمايشگاهمان بدان نيازمنديم چيست؟". "جواب حتي در تئوري هم مشخص نيست. ولي اين آزمايشات به ما جسارت اين را مي دهد تا بر روي مسئله عميق تر توجه كنيم."

جان كارترايت [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Jon[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Cartwright[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] خبرنگار [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']physicsworld.com[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif']* منبع مقاله: [/FONT] [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] [FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif']** ترجمه و ارسال: [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']"[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']محمد[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']نيك[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']" [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']- از اعضاي تيم علمي - تخصصي مترجمين هوپا[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']

منبع مقاله:سایت علمی هوپا

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[/FONT][/FONT]

[روشا]

[FONT='Arial','sans-serif']چگونگي تركيب سياهچاله هاي پر جرم با يكديگر [/FONT]
[FONT='Arial','sans-serif'][/FONT]
[FONT='Arial','sans-serif']

[FONT='Tahoma','sans-serif']تصوير كهكشان راه شيري بدين گونه است:[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']يك بشقاب از ستاره، گاز، يك كره ي ستاره اي و مقدار زيادي ماده تاريك.
اين به دور يك سياهچاله اي پر جرم- تقريبا سه ميليون برابر خورشيد- مي چرخد.


[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']جرم كهشكان راه شيري حدود 100 تريليون برابر جرم خورشيد است كه براي ما خيلي پرجرم به نظر مي رسد ولي در مقابل ديگر كهكشان ها چيزي عادي است.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']حال فرض كنيد كه كهكشاني با همچين دوقلويي برخورد كند. هر دو كهكشان با يكديگر تركيب مي شوند و يك كهكشان جديد و بسيار بزرگ تري را مي سازند. كيهان شناسان روي اين فكر مي كنند كه كهكشان ها چگونه رشد مي كنند- در طول تركيب شدن اين عمل تركيبي.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']درحال حاضر با استفاده از ابررايانه ها براي شبيه سازي برخورد كهكشان ها، دانشمندان دانشگاه استنفورد وديگر دانشگاه ها نوعي جديد از اين اتحاد را ديده اند- يك بشقاب مركزي از گاز كه مي تواند صدها يا چند هزار سال نوري عرض داشته باشد و ميليون ها يا چند هزار برابر جرم خورشيد باشد. [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']آن ها گزارش اولين شكل شبيه سازي شده جفت ابرسياهچاله ([/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']) را در [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Science Express[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] كه نسخه الكترونيكي مجله ساينس است منتشر كردند.
"نظريه نسبيت عام آينشتين كه رفتار گرانش را توصيف مي كند 90 سال پيش منتشر شد و دفعات متعددي مورد صحت قرار گرفته است." اين را استليوس كازانتزيدي در انستيتوي كاولي گفت. "هرچند كه يك نتيجه ي بزرگ اين نظريه از اين تاييد و صحت خارج بوده است كه آن وجود امواج گرانشي است. با توجه به اين كه [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] بزرگ ترين منبع امواج گرانشي در جهان را ايجاد مي كند، اين را در اولويت قرار مي دهد تا شرايط اجباري براي اين تركيب را به وجود بياوريم."[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']كازانتزيدي و لوسيو ماير از انستيتيوي فن آوري فدرال سوئيس([/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']ETH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']) در زوريخ و دانشگاه زوريخ، نويسنده ي اصلي، اين طرح را تصور كردند و شبيه سازي هاي عددي را طراحي و هدايت كردند. مونيكا كولپي از دانشگاه ميلانو - بيكوسا و پيرو مادائو از دانشگاه كاليفرنيا - سانتا كروز براي ترجمه و تفسير نتايج كمك كردند. توماس كوئين از دانشگاه واشنگتن و جيمز وادسلي از دانشگاه مك مستر كدهاي لازم براي اين شبيه سازي را نوشت.
يك سيستم [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] از دو [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] تشكيل شده است كه به دور مركز جرمشان در حال چرخش اند. تركيب سياهچاله ها ممكن است و يا ممكن نيست كه به مكانيزمي بستگي داشته باشد كه مي توان انرژي جنبشي زاويه اي را از مدارشان استخراج كنيم و فاصله ي آن ها را كاهش دهيم، كازانتزيدي اين را گفت.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']"يك جفت [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] ممكن است با ستاره هاي اطراف خودشان يا با گازها كنش داشته باشد.ولي گاز و ستاره ها هر دو يك نيروي اصطكاكي را بر سياهچاله ها اعمال مي كنند. نيروي اصطحكاك انرژي را از حركت مداري [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] ها استخراج مي كند.در نتيجه فاصله ي بين آن ها منقبض مي شود." معلوم نيست كه اين از اصطكاك ستاره ها هست و يا گاز كه اين جريان را تحت تاثير قرار مي دهد.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif'][/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']براي مدلي كه كهكشان ها با يكديگر پيوند مي خورند، دانشمندان ابتدا از يك برنامه ي رايانه اي استفاده كردند كه كهكشان هايي را با توجه به رصدها و پيش بيني هايِ تئوري ساختند. براي مثال، تمام كهكشان ها توسط هاله اي وسيع و پرجرم از ماده تاريك پوشيده شده اند.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']كهكشان هاي دايره اي داراي يك بشقاب از ستاره ها است. در تمام مدل هاي كهكشان هاي ايجاد شده اين دو مورد بايد به همراه آن ها باشد.
اول كه كهكشان را ساختيم مي بايستي مدار آن ها را به گونه اي تنظيم كنيم كه كهكشان ها را گرفتار كنند و به يك تصادف ختم شوند.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']دانشمندان فهميدند وقتي كه كهكشان هاي تركيب شونده داراي مقداري گاز باشد، در بسياري از حالت ها [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] آن ها به يك مجموعه ي دوتايي تبديل خواهد شد. زماني كه جفت شدند، سياهچاله ها ممكن است اختلاف فاصله ي بين خودشان را كاهش دهند تا اين كه اين فاصله به اندازه ي عرض منظومه ي شمسي شود. [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']در اين جا ما حدس مي زنيم آن ها مي بايستي شروع به انتشار امواج گرانشي كنند.از زماني كه انتشار امواج شروع مي شود، اين ،انرژي را از سياه چاله ي دوتايي استخراج مي كند و سرانجام كم تر از چند تريليون سال بعد از تشكيل اين منظومه ي دوتايي هر دو سياهچاله با هم تركيب مي شوند."[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']از مدت ها پيش محققان ساختار [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] ها را با استفاده از شبيه سازي برخورد كهكشان ها در ابررايانه ها بررسي كرده اند و كازانتزيدي و همكارانش اين روش را در مقياس ها فضايي بسيار بزرگ تر دنبال كردند.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']با چندين استثناي كم، آخرين مطالعات در تكامل [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] ها هيچ رلي از گازها مشاهده نشده است. شواهد نظريه اي و رصدي پيشنهاد مي كنند كه در مركز تركيب باقي مانده مقدار قابل توجهي از گاز باقي مي ماند. شبيه سازي هاي ما بينش هاي جديدي را در مورد جفت ها و تركيب [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']ها را براي ما به ارمغان آورد و بر وجود رول هايي از تركيبات گازي براي تعيين سرنوشت [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']SMBH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']ها تاكيد دارد.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']كهكشان هاي معمولي مانند كهكشان راه شيري داراي گازهاي تاثير گذار نيستند و تركيب شدن براي تشكيل اين ساختارها بسيار مهم است. شبيه سازي هاي ما ابتدا ساختارهايي از بشقاب هايي هسته اي در كهكشان هاي تركيبي را گزارش دادند. اين طبيعي است كه فرض كنيم كه اين انبار گاز، سوخت لازم براي تغذيه ي سياهچاله هاي مركزي و قدرت هاي هسته هاي كهكشاني را تامين مي كند.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']نتايج براي ([/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']LISA (Laser Interferometer Space Antenna[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] خبرهاي خوبي است، يك رصد خانه ي بنا شده در فضا و بنا شده براي مشخص كردن امواج گرانشي با استفاده از ليزر هاي تداخل سنجي در فواصل نجومي. آشكارساز هاي [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']LISA[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] براي آزمايش كردن ابرسياهچاله هاي تركيب شده مانند آن هايي كه كازانتزيدي و همكارانش شبيه سازي كرده بودند بسيار ايده آل هستند. با يك سرمايه گذاري مشترك ناسا و سازمان فضايي اروپا ، پيش بيني مي شود كه [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']LISA[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] تا 2015 شروع به رصد كند.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']مشخص كردن امواج گرانشي از ابرسياه چاله ها نه تنها موجب درك درست ما از يكي از مباني مهم فيزيك (نسبيت عام) مي شود بلكه به نوعي يك تاييد براي براي سناريوي كنوني ما در مورد ساختار و تكامل كهكشان هاي خواهد بود." كازانتزيدي گفت. "اين يكي از زيبا ترين تركيب هاي بين فيزيك و اخترفيزيك مي باشد."[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']شبيه سازي ها بر روي ابررايانه هاي مركز ابررايانه اي پيتزبورگ در دانشگاه زوريخ و [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']ETH[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] زوريخ انجام مي شود. اعداد مورد نياز براي محاسبه،اعدادي نجومي مي باشند.اين به همان دليل است كه ما به ابررايانه هايي متوسل شده ايم كه قابليت انجام مقدراي بسيار زيادي محاسبه را در يك ثانيه باشد. شبيه سازي ابررايانه ها به ما اين اجازه را مي دهد تا به طور كامل مدت زمان كيهاني را فشرده كنيم تا اين مدت زمان هاي بسيار طولاني را به چند هفته ي مجازي تبديل كنيم. اين به ما يك ديدگاه كاملي را از جهانمان مي دهد كه چه چيز به تنهايي با رصد كردن در دسترس است.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']ابر رايانه ها چيزي شبيه به آزمايشگاه فيزيك را به وجود آورده اند كه قابل دسترس اخترفيزيكدانان است. "شبيه سازي هاي عددي ما با گرفتن وقت چند ماهه ي ابررايانه هاي موجود در جهان، بزرگترين محاسبات عددي در اين زمينه را به وجود آورده است."كازانتزيدي گفت.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']تركيب هاي شبيه سازي شده براي كهكشان هاي هم جرم است و احتمال اين كه همين اتفاق براي كهكشان هاي غير هم جرم اتفاق بيفتد كم تر است ولي غير ممكن نيست. در واقع اين سرنوشت كهكشان خودمان يعني كهكشان راه شيري است.
كهكشان خودمان براي تصادف با كهكشان بزرگ تر همسايه اش ،آنرومدا، تقريبا 3تريليون سال نياز دارد. نتايج اين خرابي، نتايج خرابي بشقاب ها و ساختار كهكشان بيضوي خواهد بود.[/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[FONT='Tahoma','sans-serif']حمايت روي اين كار از طرف دپارتمان انرژي ايالات متحده و ناسا و بنياد الكساندر ون هامبولت صورت مي گيرد.

در مورد نويسنده مقاله:
[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Dawn[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']Levy, News Service: (650) 725-1944[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'], [/FONT] [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] [FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif']* منبع مقاله: [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] [FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif']* ترجمه و ارسال: [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']"محمد نيك" [/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif']- از اعضاي تيم علمي - تخصصي مترجمين هوپا[/FONT][FONT='Tahoma','sans-serif'] [/FONT][FONT='Times New Roman','serif'][/FONT]

[FONT='Tahoma','sans-serif'][/FONT]

[/FONT]

[Parnyan]

بارش شهابی برساوشی در سال 1387


مردادماه برای بسیاری از رصدگران بارشهای شهابی یادآور بارش بسیار زیبای برساوشی است. بار شهابی برساووشی امسال روز سه شنبه 22 مردادماه به اوج خواهد رسید. بر طبق محاسبات انجام شده این بارش در بین ساعت های 11 و 30 دقیقه به وقت جهانی برابر با ساعت 16 به وقت ایران و 14 به وقت جهانی برابر با 18 و 30 دقیقه به وقت ایران به اوج خواهد رسید. در این زمان هنوز برای ایران روز است و می بایست تا بامداد روز بعد، چهارشنبه 23 مرداد به انتظار بنشینید. تعداد شهاب در بارش برساووشی در زمانی که کانون بارش در بالاترین ارتفاع از افق قرار دارد 100 عدد ثبت شده است. به عبارت دیگر ZHR برابر 100است.
بارش شهابی برساووشی از بازمانده های گرد و غبار دنباله داری به نام 109 سوئیف تاتل Swift-Tuttle است. دنباله دار Swift-Tuttle در 16 جولای 1862 توسط دو منجم به نام های Lewis Swift و Horace Parnell Tuttle کشف شد. این دنباله دار دارای دوره تناوب بالایی است و آخرین ملاقات آن در سال 1992 بوده و تا جولای 2126 به ملاقات خورشید نخواهد آمد و مدار دنباله دار نیز تا 51 واحد نجومی از خورشید کشیده می شود.

تصویری از بارش شهابی برساووشی در سال 1837 میلادی

اما برای ایران وضعیت رصدی این بارش را می توان به دو بخش تقسیم کرد. قبل از اوج بارش و پس از اوج بارش. اگر در بامداد روز سه شنبه 22 مردادماه به ملاقات این بارش بروید تا صبح روز 22 مردادماه ساعت 5 و 30 دقیقه فرصت دارید که این بارش را مشاهده کنید. تا این زمان بین 11 الی 16 ساعت مانده به اوج بارش است.
اگر در شامگاه روز سه شنبه 22 مردادماه برنامه رصدی خود را تنظیم کنید اقبال بیشتری برای رصد این بارش خواهید داشت. صورت فلکی برساووش در ساعت 23 در ارتفاع 15 درجه ای از افق شمال شرقی خواهد بود و البته ماه نیز در ساعت 2 و 24 دقیقه غروب خواهد کرد. اما به دلیل اینکه ماه در نزدیکی افق جنوب غربی قرار دارد موقعیت این بارش در شامگاه 22 مرداد و بامداد 23 مرداد وضعیت مناسبی خواهد داشت.


اما در این بین مهتاب تابان کمی مزاحم کار خواهد شد. فاز ماه در بامداد روز سه شنبه 22 مردادماه برابر با 77 درصد و زمان غروب آن ساعت 1 و 40 دقیقه می باشد. در بامداد روز 23 مردادماه فاز ماه 84.4 درصد و زمان غروب ماه 2 و 24 دقیقه خواهد بود. درباره بارشهای شهابی باید بگویم که هیچگاه به طور دقیق نمی توان زمان اوج را محاسبه کرد. به عنوان مثال در سال 1377 شمسی بارش شهابی اسدی یک روز زودتر به اوج رسید و باعث حیرت بسیاری از رصدگران آسمان شب شد.

* بیشتر بدانیم :
اگر بیش از 5 شهاب از یک نقطه در آسمان پدیدار شوند ( یعنی امتداد برعکس حرکت آنها به یک نقطه برسد ) این مکان در آسمان را کانون بارش شهابی گویند. بارش شهابی بر اساس نام صورت فلکی که در آن قرار دارد یا ستاره ای که در نزدیکی ان است نام گذاری می شود. مانند بارش شهابی اسدی ( شیری ) که کانونی آن در صورت فلکی شیر قرار درد. بار شهابی اتا دلوی که کانون بارش در کنار ستاره اتا در صورت فلکی دلو قرار دارد.



بدست آوردن کانونی بارش شهابی


عکاسی از بارش شهابی

عکاسی از بارش شهابی بیشتر به داشتن مواردی مانند ابزار مانسب و داشتن صبر، پشتکار و زیرکی خاصی دارد. در یک بارش شهابی تمامی شهاب ها در نزدیکی کانونی بوجود نخواهند آمد. ممکن است که در منطقه ای بسیار دورتر پدیدار شوند. به طور مثال 50 الی 100 درجه دورتر از کانون بارش دیده شوند.
برای این منظور استفاده از لنز های واید که دارای میدان دید باز هستند را توصیه می کنیم. لنز هایی مانند 8 میلیمتری، 14 میلیمتری، 20 میلیمتری، 28 میلیمتری و 38 میلیمتری و لنز نرمال 50 میلیمتری برای ثبت بارش های شهابی بسیار مناسب هستند. داشتن آسمان تاریک در عکاسی بسیار اهمیت دارد. آسمانی که دارای حد قدری 5.5 الی 6.5 باشد و کاملاً صاف و بدون گرد و غبار و رطوبت شانش شما را در ثبت تعداد بیشتری شهاب و رصد آن بیشتر خواهد کرد. اگر از دوربین های آنالوگ و مکانیکی استفاده می کنید، حساسیت فیلم را بالاتر از 400 انتخاب کنید. دوربین های دیجیتال با تنظیم حساسیت آن بر روی ISO800 گزینه مناسبی برای ثبت شهاب ها است.


دوربین عکاسی و پایه برای عکاسی از بارش شهابی


عدد F دوربین یا تنظیم دریچه ورود نور نیز بستگی به تاریکی محیط اطراف دارد. اگر آسمان و محیط اطراف دارای تاریکی مناسبی است، می توایند عدد F را بر روی 1.8 و یا 2 تنظیم کنید که بیشترین مقدار نور به فیلم شما برسد. البته با بیشتر شدن مدت نوردهی نیز این عدد تغییر خواهد کرد. به طور مثال در مکانی قرار داردید که دارای آسمانی کاملاً صاف و ایدآل برای رصد است. لنز شما از نوع واید 28 میلیمتری با میدان دید 49 درجه در 74 درجه و نوع فیلم عکاسی شما ASA800 است. برای نوردهی از آسمان در این حالت دوربین را به سمتی از آسمان که احتمال پدیدار شدن شهاب باشد، تنظیم کنید. عدد f را بر روی 2 انتخاب نموده و سرعت شاتر را در حات دستی ( B یا T ) قرار دهید. انتخاب زمان نوردهی بستگی به خودتان دارد.




دوربین عکاسی با لنز واید

[Parnyan]

ویرایش شد !

[Parnyan]

نظام "کینان" و پلی از ماده در سرتاسر فضا

به این تصویر از NGC5216 و کهکشان همدم آن NGC5218 به دقت نگاه کنید تا پلی از مواد کهکشانی که این دو کهکشان را به یکدیگر پیوند می دهند ، ببینید.این دو در صورت فلکی دب اکبر (بعد:12.30.30 و میل:62.59+) قرار گرفته اند و با عنوان نظام کینان به درستی مطالعه شده اند اما شاید شما به ندرت تصاویری از آنها را دیده باشید.



تصویر 1: NGC5216 نظام کینان.


این دو کهکشان برای اولین بار در سال 1790 توسط ویلیام هرشل کشف شده و سپس در سال 1926 توسط ادوین هابل با عنوان سحابی های میان کهکشانی مطالعه شدند. تا اینکه در سال 1935 شخصی با نام کینان بیان کرد که به نظر می رسد راز درون این کهکشان دوتایی به آثار درخشندگی آنها مربوط می شود – ارتباطی که تا 22000 سال نوری ادامه می یابد.وی در مقاله خود در مورد ساختار عجیب این کهکشان ها نوشت اما این پیش از زمانی بود که پلی از مواد توسط رصدگران رصدخانه های پالومار و لیک دوباره کشف شد که در مورد واکنش های متقابل کهکشانها و طبیعت بازوها و رشته های آنها بود.


در سال 1966 نوع مارپیچی عجیب NGC5216 و کهکشان کروی NGC5218 در کاتالوگ هالتون آرپ با عنوان Arp 104 در رده "کهکشانهای عجیب "به شمار می رفتند و این دو کهکشان با فاصله 17.3 میلیون سال نوری مورد توجه قرار گرفتند.مطالعات انجام شده ، پیرامون هسته های کهکشانی فعال به همراه کهکشانهای تاثیرگذار و کهکشانهایی با افت و خیزهای شدید بودند.تنها اندکی پس از آن علم پی برد که این دو کهکشان با یکدیگر برخورد کرده اند-تصرف ستارگان ، گاز و غبار از یکدیگر است که آنها را مانند هاله های نورانی جلوه می دهد.هنگامی که این دو بر یکدیگر تاثیر می گذارند ، پل بین آنها با مدارهای آشفته و جدیدی از ستارگان ، پر می شود.
در مطالعات فروسرخی انجام شده توسط Bushhouse حتی جزییات هیجان انگیز دیگری آشکار شده اند مانند اینکه ما می آموزیم ، برخوردهای کهکشانی می توانند انتشارات فروسرخی بسیار شدیدی تولید کنند."تنها سیستم های تاثیرگذار بسیار قوی می توانند ازدیاد انتشارات فروسرخ را نشان دهند و هرچه برخوردها شدیدترباشند ، این انتشارات نیز برجسته تر خواهند بود.مقایسه پیرامون شاخص های اپتیکی از ساختار ستارگان نشان می دهد که دما و قرمزگرایی با میزان فعالیت ساختاری ستارگان در کهکشانهای تاثیرگذار در ارتباط می باشند.در نمونه های به دست آمده نیز این امر صادق می باشد."
هر آنچه بین این جفت کهکشانی در حال وقوع است ، موجب فعالیت های انفجاری می شود و شاید بنابر گفته Casaola این به دلیل تقسیم گازها باشد:"از داده های به دست آمده اینطور می توان نتیجه گرفت که این کهکشانها ، ظرفیت گازی بیشتری نسبت به کهکشانهای معمولی دارند. ظرفیت گازی و غباری کهکشانهای بیضوی یک مرتبه بیشتر از کهکشانهای معمولی است. همچنین کهکشانهای مارپیچی دارای ظرفیت غباری و HI (نواحی با ابرهای بین ستاره ای متشکل از گاز ئیدروژن خنثی) معمولی هستند اما جرم گاز مولکولی آنها بیشتر می باشد.ما احتمالاتی را در نظر گرفته ایم که ممکن است ازدیاد گاز مولکولی از وجود نواحی افت و خیزی که موجب تولید گاز می شود ، سرچشمه گرفته باشد.چنان به نظر می سد که کهکشانهای تاثیرگذار دارای جرم مولکولی بیشتر از کهکشانهای معمولی هستند اما کارکرد ساختاری آنها یکسان است."
با وجود این ، جالب ترین مسئله پل ایجاد شده از مواد بین دو کهکشان NGC5216 و NGC5218 است.یک ساختار ریسمانی شکل متراکم ، این دو سیستم را به یکدیگر متصل می کند.این مطالعه اخیرBeverly Smith و همکارانش پیرامون ریسمانی از مواد کهکشانی بوده است که با استفاده ازتلسکوپ فروسرخ اسپیتزر ، کاوشگر تحول کهکشانی فرابنفش و تصویربردار دیجیتال آسمان اسلوان صورت گرفته.مطالعات و یافته های آنها به آشکارسازی مهره های روی ریسمان که زنجیره ای از ساختار ستاره ای پیچیده می باشند ، کمک می کند.

اطلاعات بیشتر :

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید