خدا [ عارفانه ]

[mkhd]

خدايم . . . . . . . . . نفسم را بگير اما صدايم را نه
جانم را بگير اما كلامم را نه
بودنم را بگير اما شدنم را نه
كه من بيصدا ، هزاران بار فناتر از نيستنم است . . . اگر نتوانم بگويم ، از گرماي شعله هاي عصيانگر رنجهايم خاكستر مي شوم
و اگر كلامم نباشد قلمم را با خامه ء كدامين جوهره عالم سيراب كنم ، و الفاظم را در كدامين بند مستحكم كلمه اسير كنم تا ديگران
از ديدن معاني وحشي و رام نشدني حقيقتهاي درونم يادي از يار و ديارشان كنند و هواي پريدن همچون هوسي آتشين تمامي وجودشان را پر كند

و وقتي جوهره من شدن است چگونه در بودنم بياسايم ، موج را ايستادن ، نبودن است .

[Shenel Ghermez]

خدایا ... دستانم را در چشمه نور سجود شستم و از صداقت ستاره قنوت آموختم و از ستایش خورشید طلوع ماه را... و صدایم را اوج دادند تمام تکامل ها و من از کودکی ام بزرگتر شدم و سپاس ای بی همتای مهربان و سکوت برای اجابت دعاهایم و تنه

[paniz68]

زندگي » زيباست، كو چشمي كه « زيبائي » به بيند ؟
كو « دل آگاهي » كه در « هستي » دلارائي به بيند ؟

صبحا « تاج طلا » را بر ستيغ كوه، يابد
شب « گل الماس » را بر سقف مينائي به بيند

ريخت ساقي باه هاي گونه گون در جام هستي
غافل آنكو « سكر » را در باده پيمائي به بيند

شكوه ها از بخت دارد « بي خدا » در « بيكسي ها »
شادمان آنكو « خدا » را وقت « تنهائي » به بيند

« زشت بينان » را بگو در « ديده » خود عيب جويند
« زندگي » زيباست كو چشمي كه « زيبائي » به بيند ؟

[hayla]

من از خدا خواستم...

من از خدا خواستم که پليدي هاي مرا بزدايد

خدا گفت : نه

آنها براي اين در تو نيستند که من آنها را بزدايم .بلکه آنها براي اين در تو هستند که تو در برابرشان پايداري کني

من از خدا خواستم که بدنم را کامل سازد

خدا گفت : نه

روح تو کامل است. بدن تو موقتي است

من از خدا خواستم به من شکيبائي دهد

خدا گفت : نه

شکيبائي بر اثر سختي ها به دست مي آيد. شکيبائي دادني نيست بلکه به دست آوردني است

من از خدا خواستم تا به من خوشبختي دهد

خدا گفت : نه

من به تو برکت مي دهم

خوشبختي به خودت بستگي دارد

من از خدا خواستم تا از درد ها آزادم سازد

خدا گفت : نه

درد و رنج تو را از اين جهان دور کرده و به من نزديک تر مي سازد

من از خدا خواستم تا روحم را رشد دهد

خدا گفت : نه

تو خودت بايد رشد کني ولي من تو را مي پيرايم تا ميوه دهي

من از خدا خواستم به من چيزهائي دهد تا از زندگي خوشم بيايد

خدا گفت : نه

من به تو زندگي مي بخشم تا تو از همۀ آن چيزها لذت ببري

من از خدا خواستم تا به من کمک کند تا ديگران را همان طور که او دوست دارد ، دوست داشته باشم

خدا گفت : ... سرانجام مطلب را گرفتي

[violi]

دیگر به خدا نمی گویم مشکل بزرگی دارم، به مشکلم می گویم خدای بزرگی دارم

[Traceur]

خداوندا پس کجاست آن ناجی که ما را قول امید داده بودی

امید در انتظارش یاٌس را می نوشد

و خداوندا از تو می پرسم

کی می شود دیگر از تو نپرسم!

[Mahtab-14]

ماییم وهـزار چشم جـویا / اندر پی ِحق روان و پویا

چشمان ِدل ارنکو گشاییم / هـر ذرّه شود زبان ِگویا

[Mahtab-14]

شکــر نعمـت


گرتو راهست کمی با َمن مسکین نظری
بـده بـی منّت مخـلوق بـه من مـاحضری


تا به هر دم که رَوَد یک نفس و باز آیـد
شکر نعمت کنـم و هیـچ نبـاشد حـذری


فاش گـویم که مـرا نیست بجـز تـو یـاری
نشناسم بجـز از رحمـتِ تــو هیـچ دَری


رهِ توصاف و بسی نرم و بسی هموارست
هـر که این ره نـرَوَد نیست بـرایش ثمـری


هر که با توست به غیر از تو ندارد سـودا
وآنکه بـی توست زده ریشـۀ خـود با تبـری


ای خـوشـا آنکه بیـایـد ز زمیـن تـا ملـکوت
هـم به لطفِ تـو نشیند بـه بـَر حُـور و پـری


حاجی انــدر رَهِ کعبـه بنهَـد پــای ولــی
کعبـه آنجـاست کـه گیــرد ز یتیمــان خبــری

[Mahdi/s]

نامه دکتر علی شریعتی به خدا........
-------------------------------------------
خدایا کفر نمی گویم
پریشانم !
خدایا کفر نمی گویم
پریشانم !
چه می خواهی تو ازجانم
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی
خداواندا
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت رابرای تکه نانی
به زیر پای نامردان بیاندازی
و شب آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می گویی
نمی گویی؟
خداوندا
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه ی دیوار بگشایی
لبت بر کاسه ی مسی قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرف تر
عمارتهای مرمرین بینی
و اعصابت برای سکه ای این سو آن سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر می گویی
نمی گویی؟
خداوندا
اگر روزی بشر گردی
ز حال بندگانت با خبر گردی
پشیمان می شوی از قصه خلقت ، از این بودن از این بدعت
خداوندا تو مسئولی
خداوندا تو می دانی که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی می کشد آنکس که انسان است و از احساس

سرشار است.
========================
پ.ن:نمیدونم.................واقعا... نمیدونم...

[Snow_Girl]

مگر من

رانده ی کدام نظر از نماز ِ تو بوده ام



که در قنوت ِ نور



به رکعت رویا نمی رسم؟



آخر ِ این پرده آیا



باید



به گهواره ی نخست ِ خود برگردم؟



چقدر تنگ است دقیقه ی این غروب



که سایه از آفتاب گرفته و ُ



نمی گذارد



گفت و گوی انگور و شهد ِ رسیده را بشنوم



تو نمی دانی بر من چه رفته



من چه ها کشیده ام به کوی ِ بی می فروش



خاک در دهان و ُ



خار در دو دیده،



از ظلمت ِ گور ها گذشته به موسمی



که مرگ



کمان از کف ِ کلماتم ربوده است.



گوشه ی چشمی کافی ست



تو هم بپرس



بر می زادگان ِ این خانه چه رفته است



آن تاکستان تا عسل ... پاییز،



آن گل سرخ ِ هزار قوزه ی غزل،



آن دختر ِ از دریا آمده به راه دور



خاموشی آیا



سرآغاز فراموشی است؟



عجیب است،



شرط ِ عبور از تخیل این شب ِ عجیب



تنها تحمل تاریکی ست