◄◄ تـــــازه هــــای دنیای زیست شناسی و علوم پزشکی ►►

[M O B I N]

ورزش و آرتریت

آرتریت یک واژه کلی به مفهوم التهاب مفاصل است که در بیش از 100 بیماری مفصلی روی می‌دهد و شامل وضعیتی است که موجب درد، سفتی و خشکی مفصل شده و تورم در مفصل و بافت همبند اطراف آن ایجاد می‌شود. این بیماری، بیماری شایعی است و یک نفر از هر هفت نفر در هر سنی را گرفتار می‌کند و می‌تواند بافتهای حمایت کننده‌ی مفاصل که شامل عضلات، تاندونها، لیگامانها و سایر بخشهای بدن هستند را تضعیف کرده و وضعیت را بدتر کند. درمانهای طبی برای این مشکل وجود دارند و باید استفاده شوند اما برنامه ورزشی مناسب نیز می‌تواند درد و خستگی را کنترل کند و از ساختار مفصل و فعالیت آن محافظت می‌کند. اگر بدانید که التهاب مفصل شما از چه نوع است و چه علائمی‌ دارید در این صورت با کمک پزشک و فیزیوتراپیست می‌توانید برنامه ورزشی متعادلی طراحی کنید تا بتوانید اثرات مخرب التهاب مفاصل را کاهش دهید و سلامت عمومی ‌خود را افزایش دهید.
خشکی مفاصل، درد و تورمی‌ که در اثر التهاب در مفاصل ایجاد می‌شود می‌تواند به شدت محدوده‌ی حرکات مفصلی را کاهش دهد. اجتناب از فعالیت فیزیکی به علت درد و ناراحتی منجر به کاهش شدید حجم عضلانی و افزایش وزن می‌شود. ورزش به عنوان بخشی از درمان، تحرک مفاصل، نیروی عضلانی و توانایی فیزیکی بدن را افزایش می‌دهد و کمک می‌کند که فرد وزن مناسب خود را حفظ کند.

منافع ورزش در التهاب مفاصل:

برنامه‌ی ورزشی‌ای که شامل نرمشهای قدرتی، استقامتی و افزایش محدوده حرکات باشد می‌تواند:

* علائم بیماری را تخفیف دهد.
*مفاصل را از تخریب بیشتر محافظت کند.
*حرکت طبیعی مفاصل را حفظ کند.
*انعطاف پذیری و نیروی عضلانی را افزایش دهد.
*وزن را کنترل کرده و فشار وارد شده به مفاصل را کاهش دهد.
*بافت غضروف و استخوان را قوی و سالم نگه دارد.
*وضعیت استقامتی بدن و سیستم قلبی عروقی را بهبود می‌بخشد.
نرمش برای افزایش محدوده‌ی حرکتی:
افرادی که مبتلا به التهاب مفاصل هستند، به خصوص در مراحل اولیه بیماری، برای جلوگیری از ایجاد درد، مفاصل درگیر مخصوصا زانو، دستها و انگشتان را در حالت خمیده نگه می‌دارند تا راحتتر باشند. این کار اگرچه در اوایل موجب تخفیف درد می‌شود اما نگه داشتن مفاصل در چنین حالتی به مدت طولانی موجب از دست رفتن همیشگی حرکات مفصل می‌شود و مانع فعالیتهای روزانه می‌شود. نرمشهای کششی و انعطاف پذیری به حفظ فعالیت طبیعی مفاصل کمک می‌کنند. کشش ملایم و خم کردن مفاصل به صورت کنترل شده و تا حدی که به راحتی حرکت می‌کنند موجب می‌شود توانایی حرکتی مفاصل به مرور بیشتر شود و نزدیک به حد طبیعی شود. پزشک یا فیزیوتراپیست می‌توانند نرمشهای مناسب را برای انگشتان، شانه‌ها، پشت، گردن، لگن، زانوها و مچ پیشنهاد کنند.

نرمشهای تقویت کننده:
عضلات قوی، موجب می‌شوند که مفصلهای ضعیف پایدار شوند و از تخریب بیشتر آنها جلوگیری شود. برنامه تقویتی مناسب باید جزیی از برنامه‌ی درمانی باشد تا بافت عضلانی حمایت کننده را بدون اینکه تاثیر مخربی بر مفاصل داشته باشد حفظ کند یا افزایش دهد.

با درد چه کنیم؟
افرادی که به التهاب مفاصل مبتلا هستند به علت ایجاد درد از ورزش کردن اجتناب می‌کنند. ورزشهای ایزومتریک برای این طراحی شده‌اند که بدون اینکه مفاصل درگیر، حرکت داشته باشند گروه خاصی از عضلات را تقویت کنند. ورزشهای ایزومتریک موجب حرکت مفصل نمی‌شوند اما با خم و راست کردن متناوب گروه خاصی از عضلات را تقویت می‌کنند.
ورزشهای ایزو‌تونیک مشابه نرمشهایی هستند که برای افزایش محدوده‌ی حرکتی مفاصل استفاده می‌شوند. این ورزشها شدیدتر هستند و برای تقویت عضلات نیز استفاده می‌شوند. برای این منظور به مرور به تعداد یا سرعت تمرینات افزوده می‌شود و یا از باندهای کشی یا دمبلهای کوچک استفاده می‌شود.
هیدروتراپی یا ورزش در آب نیز ورزش مناسبی است زیرا آب مقداری از وزن را کم می‌کند و فعالیت برای مفاصل دردناک ساده‌تر می‌شود.

ورزشهای استقامتی:
ورزشهای ایروبیک گروه بزرگی از عضلات را فعال می‌کنند و برای قلب، ریه‌ها و سیستم قلبی ـ عروقی شرایطی ایجاد می‌کنند که:
*اکسیژن بیشتری مصرف می‌شود
* خون اکسیژن‌دار بیشتری در کل بدن به جریان می‌افتد
*بافت عضلانی قوی‌تری ساخته می‌شود.
داشتن رژیم غذایی مناسب و فعالیت ایروبیک برای کنترل وزن و داشتن وزن ایده‌آل ضروری است. کاهش وزن فشاری که به مفاصل وارد می‌شود را کم می‌کند و سلامت عمومی‌ را افزایش می‌دهد.برای شروع 15دقیقه ورزش ایروبیک به میزان سه بار در هفته داشته باشید و سپس آن را به 30دقیقه برسانید. گرم کردن بدن پیش از ورزش و سرد کردن بدن پس از ورزش نیز باید انجام شود. باید در مکان مطمئن و راحتی ورزش کنید و طی ورزش به راحتی بتوانید صحبت کنید. ورزش باید با توانایی فیزیکی شما متناسب باشد. پزشک یا فیزیوتراپیست شما می‌تواند شدت ورزش را با وضعیت بدنی شما تطبیق دهد.
شدت ورزش باید طوری باشد که ضربان قلب بین 60 تا 80 درصدبیشترین تعداد ضربان قلب شما باشد.فعالیتهایی مانند پیاده روی، شنا، حرکات ملایم ایروبیک، اسکی و دوچرخه‌سواری مناسب هستند. اگر در ورزش پیشرفت کردید می‌توانید چمن‌زنی، جمع‌آوری برگها یا گلف را امتحان کنید.
پیاده روی یکی از بهترین برنامه‌های ایروبیک است چون به مهارت خاصی نیاز ندارد. همچنین غیر از یک جفت کفش مناسب به تجهیزات ویژه‌ای نیاز ندارید. دوچرخه‌سواری نیز ممکن است برای افراد مبتلا به التهاب مفاصل بسیار سودمند باشد زیرا زانوها، پاها و مفاصل مچ پا فعال می‌شوند.
برای شروع برنامه‌ی ورزشی در هر شرایط بدنی که هستید ابتدا با پزشک یا فیزیو تراپیست مشورت کنید. ورزش مناسب و تغییر نحوه‌ی زندگی ممکن است پیشرفت زیادی در درمان شما حاصل شود.

ورزش نادرست ممکن است موجب آسیب بیشتر شما شود. اگر دچار این علائم شدید فورا ورزش را متوقف کنید و با پزشک مشورت کنید:

*خستگی غیر معمول یا مداوم
*درد تیز یا افزایش یابنده در مفاصل
*ضعف پیشرونده
*کاهش محدوده‌ی حرکتی مفصلها
*تورم افزایش یابنده‌ی مفاصل
*درد مداوم ( بیش از یک تا دو ساعت درد شدید و مداوم بعد از ورزش)
در برنامه ورزشی مهم است که آهسته شروع کنید و از فعالیت خود لذت ببرید. ورزش را جزیی از برنامه هفتگی خود قرار دهید تا برایتان به صورت عادت در آید.

[M O B I N]

ورزش و آلزايمر

در افرادی كه مبتلا به آلزایمر هستند فعالیت بدنی تا آنجا كه ممكن است باید ادامه پیدا كند. این كار به پیشگیری از ضعف عضلانی و سایر مشكلاتی كه در اثر بی‌تحركی ایجاد می‌شود كمك می‌كند. ورزشی كه به صورت برنامه‌ی روزانه درآمده باشد به بهبود وضعیت روحی روانی نیز كمك می‌كند. ورزشهای مكرر مانند پیاده روی، دوچرخه ثابت و حتی فعالیتهای معمول روزانه مانند تا زدن لباسها نیز موجب كاهش اضطراب می‌شود. افراد مبتلا به آلزایمر به خاطر فراموش كردن برخی چیزها دچار اضطراب می‌شوند و انجام ورزش مرتب روزانه باعث می‌شود فرد بداند كه قرار است چه كاری انجام دهد و موجب كم شدن اضطراب می‌شود. ورزش باعث توقف پیشرفت بیماری نمی‌شود اما از نظر روانی، به پایان رساندن یك كار موجب احساس رضایت در فرد می‌شود.

پیش از انجام ورزش بهتر است با پزشك خود مشورت كنید. پزشک در مورد این مسایل به شما كمك می‌كند:
*نوع ورزشی كه مناسب شما باشد و انواعی از ورزش كه باید از آنها اجتناب كنید.
*شدت ورزش
*مدت زمان انجام ورزش بر اساس محدودیتهای فیزیكی افراد مبتلا.
*ارجاع به سایر متخصصان مانند فیزیوتراپیست برای طراحی برنامه ورزشی شخصی و مناسب.
نوع ورزشی كه برای بیماران مناسب است به علائم بیماری، سطح آمادگی بدنی، و سلامت عمومی بستگی دارد و در نهایت باید احتیاطات در نظر گرفته شوند. برای آغاز ورزش باید آهسته شروع كرد.

نكاتی برای ورزش:

همیشه باید با نرمشهای مناسب قبل از ورزش بدن را گرم و بعد از ورزش بدن را سرد كرد.
زمانی را كه برای ورزش در نظر گرفته اید تقسیم كنید. مثلا اگر قرار است 30 دقیقه ورزش كنید زمان ورزش را به بخشهای 10 دقیقه‌ای تقسیم كنید.
ورزش در آب را امتحان كنید. ایروبیك آبی، ورزش مناسبی است. این نوع ورزش برای مفاصل راحتتر است و به تعادل كمتری نیاز دارد.
در محیط امنی ورزش كنید. از ورزش بر روی سطوح لغزنده، كم نور،‌ قالیچه‌ها و سایر خطرات بالقوه خودداری كنید.
اگر در حفظ تعادل مشكل دارید، هنگام ورزش از دستگیره یا نرده كمك بگیرید و به آن تكیه كنید. اگر در ایستادن و یا برخاستن از زمین مشكل دارید ورزش كردن در رختخواب و یا سطوح نرم مطمئن‌تر از ورزش بر روی زمین و سطوح محكم است.
هر زمانی كه احساس خستگی، ناراحتی یا بیماری كردید فعالت را متوقف كنید.
مهمتر از همه فعالیتی را انتخاب كنید كه سرگرم كننده باشد و از آن لذت ببرید.

فعالیتهایی كه توصیه می‌شود شامل این موارد هستند:
باغبانی، پیاده‌روی، شنا، ایروبیك آبی، یوگا، تای‌چیورزش و آلزايمر

[M O B I N]

سیگاری ها بیشتر تصادف می‌كنند

بر اساس تحقیقات انجام شده توسط دانشمند‌ان كانادایی مشخص شد كه مردان سیگاری بیشتر از زنان سیگاری تصادف كرده و یا در بروز تصادفات رانندگی نقش دارند.
به گزارش ایسنا، «ژاك برگرون» ـ یكی از محققان دانشگاه «مونترال» كانادا ـ معتقد است: مردانی كه سیگاری هستند و اغلب حشیش مصرف می‌كنند، بیشتر از زنان سیگاری در روز تصادفات رانندگی نقش داشته و اغلب در این تصادفات جان خود را از دست می‌دهند.
وی یادآور شد: بر اساس یافته‌های ما، خطر بروز تصادفات رانندگی حین سیگار كشیدن به ویژه مصرف حشیش حین رانندگی، در مردان مصرف كننده بیشتر از زنان بوده و 65 درصد مردان سیگاری در تحقیق صورت گرفته كه حین رانندگی سیگار می‌كشیدند در بروز سوانح و تصادفات رانندگی نقش داشتند.
در این تحقیق كه در دانشكده روانشناسی دانشگاه «مونترال» در كانادا صورت گرفت ، 83 مرد 17 تا 49 ساله حضور داشتند كه همگی سیگاری بوده و در طول رانندگی علاوه بر سیگار ، حشیش نیز مصرف می‌كردند.مردان سیگاری بر اثر كشیدن حشیش دچار خواب‌آلودگی و خماری بوده و به همین دلیل تصادفات ناگوار رانندگی را رقم می‌زنند.
«ایزابل رایچر» ـ یكی از محققان این طرح پژوهشی ـ خاطر نشان كرد: خطر بروز تصادفات حین كشیدن سیگار و مصرف حشیش بسیار زیاد است ؛ به همین دلیل، افزایش اعتیاد برای اكثر رانندگان در كانادا صورت می‌گیرد تا اگر فرد تحت تاثیر ماده مخدر رانندگی می‌كند ، او را متوقف كند.
قوانین سنگینی برای رانندگانی كه حین رانندگی سیگار می‌كشند ، وضع شده است.

[M O B I N]

باي ‌پس يا آنژيوپلاستي چيست ؟

بر اساس آخرين مطالعات انجام شده، آن دسته از بيماران قلبي كه براي رفع انسداد شريان ‌هاي خوني ‌شان روش آنژيوپلاستي را برگزيده‌اند، امكان اين كه مجبور باشند در آينده مجددا از اين روش يا روش‌هاي درماني ديگر استفاده كنند، زياد است.
در نشستي كه اخيرا جامعه‌ جراحان قلب و عروق اروپا درباره درمان بيماران مبتلا به انسداد عروق قلبي در مونيخ برگزار كردند، اين سوال مطرح بود كه بين روش ‌هاي درماني باي ‌پس و آنژيوپلاستي‌، انتخاب كدام بهتر و عاقلانه‌ تر است تا كمترين مشكل و عوارض جانبي را براي بيمار در پي داشته باشد و احتمال برگشت ‌پذيري بيماري را هم به حداقل برساند؟
نتيجه بحث ‌ها و تحقيقات اين متخصصان نشان داد كه احتمال بازگشت بيماري و احتياج مجدد به روش ‌هاي درماني ديگر(پس از يك سال) در بيماراني كه آنژيوپلاستي كرده‌اند، دو برابر است.
به گفته دكتر هينز دركسل، استاد دانشگاه اينسبراك استراليا، اگر بيماران قلبي مي‌خواهند حداقل 10 سال از شر مشكلات قلبي خلاص شوند بايد جراحي ‌اي را بپذيرند كه لازمه ‌اش شكافتن قفسه سينه است. به عبارت ديگر عمل باز قلب بهترين پيشنهادي است كه مي ‌توان به بيماران دچار انسداد عروق قلبي كرد.

وقتي رگ‌ هاي قلب ‌گرفتگي دارد

وقتي رگ ‌هاي قلب دچار گرفتگي مي ‌شوند، متخصصان قلب و عروق، دو راه پيش ‌رو دارند: اولين راه كه قدمت بيشتري هم دارد، انجام عمل باي ‌پس قلب است. گزينه ديگر هم كه در سال‌ هاي اخير وارد بازار پزشكي شده، آنژيوپلاستي است كه طرفداران زيادي دارد،شايد به اين خاطر كه در اين روش احتياج به عمل باز قلب از بين مي ‌رود.
در آنژيوپلاستي كه برخي افراد آن را با نام بالون مي ‌شناسند، پزشكان بالوني را وارد رگ‌ هاي مسدود قلب مي‌ كنند و با اين كار سبب خارج شدن زايداتي مي ‌شوند كه باعث گرفتگي رگ ها شده، در نتيجه خون دوباره در رگ ‌ها به جريان درمي‌آيد.
پزشكان اروپايي، بيش از سه هزار بيمار قلبي را كه عمل باز قلب يا آنژيوپلاستي انجام داده بودند مورد مطالعه و بررسي قرار دادند. يك سوم اين بيماران به علت شرايط خاص ژنتيكي نياز به جراحي داشتند، اما روي بقيه بيماران به صورت تصادفي عمل باز قلب يا آنژيوپلاستي انجام شد و نتيجه اين بود: «بيماراني كه آنژيوپلاستي‌ شده بودند، به طور متوسط به 5 استنت در رگ ‌هاي شان نياز داشتند.» استنت‌ها، فنرهاي كوچكي هستند كه مانند يك ستون در رگ ‌ها كار گذاشته مي ‌شوند تا مانع رشد ديواره رگ و به هم چسبيدگي و انسداد آن شوند. بعد از گذشت يك سال، محققان به اين نتيجه رسيدند كه ميزان مرگ و مير در بين هر 2 گروه از بيماران تقريبا يكسان و برابر است، اما حدود 14 درصد از بيماراني كه آنژيوپلاستي شده بودند پس از يك سال دوباره مجبور بودند اين روش يا روش‌هاي درماني ديگري را به خاطر بازگشت بيماري ‌شان تجربه كنند، در حالي كه اين رقم در بين بيماران عمل شده تنها حدود 6 درصد بود.
از طرفي، امكان حمله قلبي در افرادي كه عمل باز انجام داده بودند، 2 درصد بود كه اين رقم در بين آنژيوپلاستي ‌ها صفر بود.

مقاله پر سر و صدا

در يكي از پر سر و صداترين مقالاتي كه در مجله معتبر پزشكي نيو انگلند در ژانويه 2009 به چاپ رسيد، متخصصان اعلام كردند كه هنوز هم عمل باي‌ پس بهترين و مناسب ‌ترين گزينه براي باز كردن عروق مسدود قلب است. به همين خاطر پزشكان متخصص قلب و عروق، قبل از هر كاري بايد در مورد اثربخشي بيشتر باي ‌پس و امكان برگشت‌ پذيري بيشتر در روش آنژيوپلاستي با بيمار صحبت كنند و سعي ‌كنند او را متقاعد كنند كه بهترين روش را با توجه به شرايطش برگزيند.
طول مدت عمل باز قلب تقريبا 5 ساعت است كه بيمار در تمام اين ساعات در بي‌ هوشي كامل به سر مي ‌برد و حدودا يك ماه بعد از عمل، او سلامت خود را به دست مي ‌آورد و فعاليت ‌هاي روزمره‌اش را از سر مي ‌گيرد، اما بيماراني كه آنژيوپلاستي مي ‌شوند، حدودا از 3 يا 4 روز بعد از عمل مي ‌توانند مانند سابق(اگر در مواردي منع پزشكي نداشته باشند) به كارهاي خود بپردازند.
با اين حال توجه به اين نكته مهم است كه هر چند، مدت عمل و بهبودي و پشت ‌سر گذاشتن علايم پس از آن، در باي‌ پس بيشتر از آنژيوپلاستي است، اما نتيجه و اثربخشي باي‌ پس بيشتر مي ‌باشد.
وقتي كه در سال 2003 استنت‌ هاي پوشيده شده با دارو به جهانيان معرفي شد، بيشترين ميزان فروش تجهيزات پزشكي را به خودش اختصاص داد، زيرا اعتقاد پزشكان بر اين بود كه اين فنرهاي كوچك وقتي در رگ‌ ها كار گذاشته مي ‌شوند، دارويي از خود ترشح مي‌ كنند كه باعث جلوگيري از رشد ديواره رگ و در نتيجه پيشگيري از انسداد آن مي ‌شوند و مي ‌توانند آنژيوپلاستي را به عملي اثربخش ‌تر با امكان برگشت ‌پذيري كمتري نسبت به باي ‌پس تبديل نمايند، اما تحقيقات و مطالعاتي كه در سال 2006 انجام شد، نشان داد كه خطر لخته شدن خون و عوارض جبران ‌ناپذير آن در بيماراني كه از استنت ‌هاي دارويي استفاده كرده بودند، بعد از چند ماه يا حتي يك سال، بسيار افزايش يافت و همين امر باعث شد تا پزشكان در استفاده از اين نوع استنت ‌ها، احتياط بيشتري كنند و فقط در موارد خاص و در بيماراني كه چاره‌اي جز استفاده از استنت دارويي ندارند، از آن استفاده نمايند.
پزشكان بر اين امر تاكيد دارند كه اطلاعات و تحقيقات بيشتري براي پي بردن به معايب و مزاياي عمل باي‌ پس و آنژيوپلاستي نياز است و براي اينكه مشخص شود روش ‌هاي درماني مختلف چه تاثيري روي بيماران داشته اند، حداقل به 5 سال زمان پس از درمان نياز است و شايد پس از 5 سال بتوان گفت كه آيا درماني كه روي بيمار انجام شده نتيجه موثر و دلخواه را برايش در پي داشته يا نه؟
نظر دكتر حسن عارفي استاد دانشگاه علوم پزشكي تهران و متخصص قلب و عروق در اين باره چنين است:
روش جراحي CABG يا پيوند باي ‌پس عروق كرونر قلب، يك عمل جراحي باز است كه در آن، از يكي از شريان‌ هاي پا كه به عضلات خون مي ‌رساند، برداشته شده و يك سر‌ آن را به آئورت و سر ديگر آن را به پشت قسمت مسدود شده ي قلب، پيوند مي ‌زنند.
اين روش معمولا در افرادي استفاده مي ‌شود كه بيش از دو يا سه رگ تنگ داشته و رگ‌ هايش خراب و مشكل ‌دار است، يا هر سه رگ اصلي كرونر آن ها تنگي ‌هاي وسيع دارد.
اما در افرادي كه يك يا دو رگ از رگ‌ هاي خون‌ رسان قلب ‌شان به خصوص در قسمت ‌هاي ابتدايي رگ مسدود شده و هنوز كلفت است، آنژيوپلاستي كرده و بالون ‌مي ‌زنند تا لوله‌ هايي وارد سرخرگ‌ هاي مسدود شود و آنگاه بالون ‌هاي متصل به آن را باد مي ‌كنند تا راه، باز شده و سپس استنت مي‌ گذارند.
دو نوع استنت داريم: دارويي و غيردارويي.
استنت دارويي به ندرت لخته مي ‌شود، ولي در استنت غيردارويي بيمار بايد روزي يك عدد قرص بخورد، در صورتي كه بعد از استنت ‌گذاري حتي پس از گذشت يك سال، قرص ‌هاي ضد انعقاد خون بيمار قطع شود، حدود 20 تا 40 درصد خطر سكته قلبي وجود دارد و بنابراين در اين روش بيمار محكوم است كه يك عمر از داروهاي ضد انعقادي استفاده كند.
معمولا در آنژيوپلاستي يكي از عوارض‌ نسبتا شايع اين است كه اگر پزشك تبحر كافي نداشته باشد، طي فشاري كه توسط بالون به رگ وارد مي ‌شود، رگ پاره مي‌ شود كه البته در بيمارستان ‌هايي كه آنژيوپلاستي انجام مي ‌شود دكتر بي‌ هوشي و جراح قلب آماده‌اند تا در صورت نياز به بيمار كمك كنند.
از عوارض روش قلب باز هم اين است كه ممكن است رگ ‌ها خوب به هم پيوند نخورند، يا به هم بچسبند. از طرف ديگر در جراحي‌هاي باز، باز شدن قفسه ي سينه، بار رواني زيادي را براي بيمار به همراه دارد و وضعيت عمومي بيمار پس از عمل و بهبود و ترميم زخم‌ ها از ديگر مشكلات بيماران بعد از جراحي‌هاي باز قفسه سينه است.
در آنژيوگرافي مشخص مي‌ شود كه كدام بيمار براي عمل جراحي قلب باز و كدام بيمار براي استنت مناسب ‌تر است و اين بستگي به قسمتي از رگ‌ هاي كرونر دارد كه مسدود شده است.

منبع: آسوشيتدپرس
ترجمه: ندا احمدلو

[M O B I N]

آيا پاي شما هم بي قرار است؟سندرم پاي بي‌قرار (RESTLESS LEG SYNDROME)

تا چشم‌تان گرم مي‌شود و مي خواهيد بخوابيد، يك اجبار و اضطرار فوري و مقاومت‌ناپذير براي از جا بلند شدن، پا كوبيدن و راه رفتن احساس مي‌كنيد. وقتي خواب شب تان به دوره‌هاي كوتاه و متعدد قطعه‌قطعه مي‌شود، در طول روز چشماني سرخ و اعصابي تحريك‌پذير و ذهني خسته و غيرمتمركز داريد و به خوبي مي‌دانيد كه در شب پيش رو هم محكوم به عذاب شب گذشته هستيد، توصيف مناسب براي چنين حال و روزي «بي‌قراري» است، نه آرامش. اين بي‌قراري، تقصير پاي شماست كه مبتلا به «نشانگان پاي بي‌قرار» شده است و نام اين سندرم خود گوياي ماهيت آن است. پا هم كه بي‌قرار شد، آرامش از شما دور مي شود.

نشانگان يا سندرم پاي بي قرار (RLS) ، يك بيماري مربوط به حس و حركت مي‌باشد. مبتلايان وقتي دراز مي‌كشند، احساس نامطبوعي در پايشان دارند و اضطرار شديدي براي حركت دادن پايشان حس مي‌كنند. گاهي حركت دادن پا، حالشان را بهتر مي‌كند، اما تكرار اين مساله در طول شب، خواب و استراحت كافي را غيرممكن مي‌سازد و مشكلاتي در روز بعدي ايجاد مي‌كند.

چه چيزي باعث RLS مي‌شود؟
معمولا علت روشني براي اين نشانگان يافت نمي‌شود. اين بيماري اغلب به طور خانوادگي ديده مي‌شود. گاهي بيماران كمبود آهن دارند كه با تجويز آهن علايم برطرف مي‌شوند و گاهي بي‌قراري پا در زنان باردار ديده مي‌شود كه پس از زايمان، علايم بهبود مي‌يابند. مشكلات ديگري كه گاهي با RLS مرتبط‌اند عبارت‌اند از: نارسايي كليوي ، آرتريت روماتوييد ، ديابت، آسيب عصبي (نوروپاتي)، كم خوني و پاركينسون.
اما اكثر افرادي كه در پي درمان برمي‌آيند، هيچ يك از اين مشكلات را ندارند.

RLS چه علايمي دارد؟
RLS باعث مي‌شود كه پايتان را حركت دهيد. اين حالت‌ها اغلب به شكل احساس قلقلك، سوزن سوزن شدن، تير كشيدن، كشيدن پا يا حالت خزيدن توصيف مي‌شوند.
حركت دادن پا، حداقل براي مدتي كوتاه، باعث بهبودي اين احساس مي‌شود. اين مشكل معمولا هنگام شب و هنگامي كه سعي در شل كردن پا براي خواب داريد، پيش مي‌آيد.
پس از به خواب رفتن بيمار، پاها ممكن است شروع به پريدن يا حركت كردن كنند. اين حركات، حركات پريوديك اندام ناميده مي‌شوند و مي‌توانند شما را از خواب بيدار كرده و باعث بروز خستگي در طول روز شوند. هرچند اين حركات يك وضعيت مجزا و مستقل در نظر گرفته مي‌شوند، اما اغلب براي افراد مبتلا به RLS اتفاق مي‌افتند.

RLS چگونه تشخيص داده مي‌شود؟
يكي از مشكل‌ترين قسمت‌هاي مربوط به RLS، تشخيص آن است. پزشكان اغلب در مورد خواب يا علايم RLS سوال نمي‌پرسند. پس اگر خوب نمي‌خوابيد يا احساس مي‌كنيد پاي بي‌قراري داريد، به پزشكتان اطلاع دهيد. ممكن است براي رد برخي از علل ايجادكننده علايم‌تان، آزمايش خون يا تست‌هاي مربوط به اعصاب توسط پزشك درخواست شود. ممكن است تستي به نام پلي‌سومنوگرافي درخواست شود كه تناوب حركات پاها را در طول خواب ثبت نمايد.

RLS چگونه درمان مي‌شود؟
اگر علايم خفيف باشند، ايجاد تغييراتي در عادات و شيوه زندگي مي‌تواند كمك‌كننده باشد؛ از جمله عدم استفاده از سيگار، الكل و كافئين، خنك و ساكت نگه داشتن اتاق خواب، ورزش منظم، ماساژ دست و پا يا استفاده از كمپرس سرد يا گرم و ... .
اگر علايم شديدتر باشند، مي‌توان براي كنترل حركات پا و كمك به خواب، از دارو كمك گرفت.
همچنين داروهايي هستند كه مي‌توانند علايم را بدتر كنند و بايد از آنها اجتناب كرد، از جمله داروهاي ضدافسردگي‌ها، آنتي‌هيستامين‌ها ، داروهاي مصرفي در سرماخوردگي و سينوزيت‌، داروهاي آنتي‌سايكوتيك و انواع خاصي از داروهاي ضدتهوع (مثل متوكلوپراميد يا پروكلوپرازين). پس حتما داروهاي مصرفي خود را براي پزشك‌تان شرح دهيد.

درمان آغازين:

تغيير روال عادي زندگي مي‌تواند در كنترل علايم كمك‌كننده باشد. حركات كششي، پياده‌روي و ورزش منظم، دوش آب‌گرم يا سرد، ماساژ، پرهيز از سيگار و كافئين مي‌تواند علايم را كنترل كند.
اگر علايم به علت يك بيماري مثل ديابت يا كم خوني فقر آهن ايجاد شده باشند‌، آن مشكلات را ابتدا بايد بررسي و برطرف نمود، مثلا تجويز قرص آهن براي مبتلايان به آنمي فقر‌آهن داراي RLS ، كمك‌كننده است.
RLS ناشي از بارداري، خيلي زود پس از زايمان برطرف مي‌شود و ممكن است پزشك درمان محافظه‌كارانه را توصيه نمايد. اگر پس از زايمان، RLS برطرف نشد، بايد علايم و سوابق مجددا بررسي شوند.
كودكاني كه مبتلا به RLS هستند از همان ابتدا با دارو درمان نمي‌شوند. در عوض، ورزش ملايم و منظم و برنامه‌ريزي منظم براي خواب توصيه مي‌شود. اگر اين درمان موثر نبود، ممكن است داروهايي مثل لوودوپا يا آگونيست‌هاي دوپامين تجويز شوند. اين داروها حركات غيرارادي پاها را در طي شب كاهش مي‌دهند. كلونيدين كه يك داروي ضدفشارخون است، نيز براي درمان RLS در كودكان مورد استفاده قرار مي‌گيرد.

درمان نگه‌دارنده:

همان‌طور كه در درمان آغازين هم ذكر شد، تغيير روش زندگي و درمان مشكلات همراه (مثل ديابت، كم خوني و ...) براي كنترل و درمان RLS به كار گرفته مي‌شود و در صورت عدم تاثير، از داروها كمك گرفته مي‌شود.
از داروهاي دوپاميني كه در ايران شايع است مي‌توان از لوودوپا (Sinemet) نام برد. همچنين داروهاي ضدتشنج مثل گاباپنتين و يا مخدرهايي مثل اكس‌كدون و ترامادول هم تجويز مي‌شوند.

درمان در زمان بدتر شدن علايم
اگر علي‌رغم درمان دارويي و ورزش منظم، رژيم غذايي مناسب و ترك سيگار و كافئين، علايم بيماري ادامه يابند، شايد نياز به بررسي مجدد باشد.
شرايط ديگري هم مي‌توانند احساس‌ها و حالت‌هايي كه در RLS يافت مي‌‌شوند را ايجاد نمايند، از جمله كمبود بعضي از ويتامين‌ها و مواد معدني.

ترجمه: دكتر سيدمحمدمهدي بيكايي

[M O B I N]

6 باور غلط درباره درد

دكتر كارمن گرين، دانشيار رشته بي ‌هوشي و رئيس مركز تحقيقات و پژوهش درد، در دانشگاه ميشيگان مي ‌گويد: " فلسفه بروز درد اين است كه ما را از كاري كه در نتيجه آن دچار درد شده‌ ايم، باز دارد."
شش باور غلط درمورد درد وجود دارد كه ما در ادامه قصد داريم با نقل قول ‌هايي از چهار تن از متخصصان اين امر، شما را نسبت به اشتباه بودن آن ها آگاه سازيم.

احساسات فردي، اثري بر تحمل درد ندارند
درد داراي دو بعد فيزيكي و احساسي است. احساساتي چون اضطراب، استرس يا افسردگي، به احساس درد، قوت بخشيده و توانايي فرد براي مقابله با آن را كاهش مي ‌دهند. به عنوان مثال، اضطراب، مي ‌تواند سيگنال‌ هاي درد مخابره شده به مغز را تشديد كرده و سبب ناراحتي بيشتر فرد شود.
اساس و پايه باور غلط مذكور، اين است كه برخي تصور مي‌ كنند كه درد فقط در درون مغز انسان ساخته و پرداخته مي ‌شود. دانشمندان مي‌ گويند: "بررسي سي‌تي‌اسكن يا ام.آر.آي مغز بيماران، نشان مي‌ دهد كه زمان درد كشيدن، بخش ‌هايي از مغز فعال ‌تر مي ‌شوند. برخي از بيماران، به اشتباه از پزشك مي ‌خواهند تا جهت تسكين دردشان، به آن ها داروي ضدافسردگي بدهد و يا با اين تصور كه پزشك به حقيقت درد آنها واقف نيست، از او مي ‌خواهند تا آن ها را جهت تسكين درد به روان ‌شناس ارجاع دهد."

دماي هوا هيچ‌ گونه اثري بر دردهاي مفصلي ندارد

اگر چه مكانيسم علمي دقيقي براي اين موضوع شناخته نشده است ولي به هر حال دماي هوا روي دردهاي مفصلي اثر مي ‌گذارد. وارفيلد مي ‌گويد: "بيشتر به نظر مي‌ رسد كه اين فشار هوا است كه روي مفاصل اثر مي ‌گذارد. تا دما و درجه رطوبت آن!" يك نظريه اين است كه تغيير در فشار هوا كه در خلال توفان افت مي ‌كند، احتمالا سبب افزايش موقت التهابات، دردها و سفتي بدن مي ‌شود. علت احتمالي آن اين است كه پايانه‌ هاي عصبي با كمك گيرنده‌هاي حسي خود، تغييرات فشار هوا را شناسايي مي‌ كنند.
هواي سرد سبب بدتر شدن برخي از دردهاي به خصوص مي ‌شود. يك توضيح احتمالي براي اين موضوع اين است كه وقتي هوا خيلي سرد است، تمامي بدن انسان سفت و منقبض مي ‌شود. بنابراين مفاصل نيز سخت ‌تر شده، حركت آن ها با دشواري و درد فراوان همراه خواهد بود. كساني كه التهاب مفصلي دارند اغلب ذكر مي‌ كنند كه در هواهاي خشك و گرم احساس مطبوع ‌تري دارند و اين گفته احتمالا صحت دارد ولي شواهد قابل استنادي مبني بر چگونگي تاثير آب و هوا روي دردهاي مفصلي وجود ندارد.

مردان در مواجهه با درد، نسبت به زنان موفق‌تر‌ند
در تحمل درد، هيچ يك از دو جنس زن و مرد، بر ديگري برتري ندارند. دكتر گرين مي ‌گويد: "سنجش ميزان كمي تحمل درد، با استناد بر تعداد يا نوع داروهاي دريافتي، امري نادرست است. غالبا، درد بر اساس چگونگي برداشت دروني هر فرد از آن و اساسا روشي كه آن را تجربه مي‌ كند، ارزيابي خواهد شد و آن هم مطمئنا خيلي دقيق نخواهد بود، چرا كه هم جنسيت فرد و هم تجربيات فرهنگي متفاوت، مي ‌تواند بر شيوه ‌هاي تحمل درد تاثير بگذارد." هر چند برخي از مطالعات نشان‌ دهنده عملكرد بهتر زنان نسبت به مردان در تحمل دردهاي مزمن است، اما آنان در مقايسه با مردان، نسبت به دردهاي حاد مثل احساس درد ناشي از لمس اجسام داغ، ضعيف ‌تر ظاهر مي ‌شوند.
همچنين به نظر مي ‌رسد كه زنان نسبت به دردهاي طولاني مدت، بردبارترند. شواهدي وجود دارند مبني بر اين كه سيستم عصبي زنان و مردان، اطلاعات مربوط به درد را به شكل ‌هاي متفاوتي پردازش مي‌ كنند. رفتار اجتماعي مردان معمولا به اين صورت است كه در صورت تجربه درد آن را حاشا كرده، در برابر آن بردباري نشان ندهند ولي زنان بيشتر تمايل دارند كه دردشان را اظهار كنند. طبق نظريه گرين، زن‌ها در سنين باروري همچون ساير دوران‌هاي زندگي‌ شان تحت تاثير ميزان هورمون‌ هاي بدن خصوصا استروژن مي ‌باشند و اين موضوع سبب بروز تفاوت‌ هايي در نحوه برخورد آن ها با محرك ‌هاي دردناك، نسبت به مردان مي ‌شود.

كودكان هميشه مي ‌توانند بگويند كه چه وقت، درد دارند و يا چه ‌قدر درد مي ‌كشند
كودكان ممكن است هميشه دردهاي شان را به زبان نياورند ولي با عملكرد يا رفتارشان به آن اشاره كنند. دكتر زلترز مي‌ گويد: "كودكان به صورت ‌هاي متفاوتي، ناراحتي و رنج شان را ابراز مي‌ كنند كه اين بسته به ميزان تكامل، سن آن ها و توانايي‌ هاي گفتاري آنان، فرق مي ‌كند. همچنين آن ها مي ‌توانند، بدون بر زبان آوردن كلمه‌اي، دردشان را ابراز كنند. شيرخواراني كه مدت‌ هاي مديد دردهاي بسياري راتحمل كرده‌اند، ممكن است ناراحتي‌ شان را با گوشه ‌گيري يا بي ‌حوصلگي و بي‌ تفاوتي ابراز كنند.
علامت ديگر در كودكان خردسال، ساكت‌تر شدن و انزوا مي‌ باشد. كودكان سنين مدرسه، دردهاي شان را با رفتارهايي چون گريه كردن، پا كوبيدن به زمين، لگد زدن و يا گوشه ‌گيري نشان مي‌ دهند. نوجوانان با گره كردن مشت ‌ها و يا سفت كردن و انقباض عضلات ‌شان، سعي مي ‌كنند قوي و بردبار به نظر برسند. زلترز مي ‌افزايد كه بين عكس‌العمل كودكان در برابر دردهاي حاد و مزمن تفاوت وجود دارد. او مي ‌گويد: "كودكان در مواجهه با دردهاي حاد، همچون درد ناشي از تزريق آمپول يا زخمي شدن و يا درد زمان بخيه كردن با رفتارهايي مانند گريه كردن، پا كوبيدن به زمين و يا جيغ كشيدن ناراحتي‌ خود را ابراز مي ‌كنند ولي در مورد دردهاي مزمن، كودكان رفته‌رفته بي ‌رمق شده، رنگ پريده به نظر مي‌ رسند و به نظر مي ‌رسد كه ديگر علاقه ‌اي به بازي يا همراهي با محيط اطراف ‌شان ندارند."

درد در دوران شيرخوارگي اهميت چنداني ندارد زيرا كودك در اين دوران، خاطره‌اي از درد ندارد
دكتر لوني زلترز مي‌ گويد: "حتي كودكان نارس نيز آن‌ قدر تكامل دستگاه عصبي پيدا كرده‌اند كه بتوانند اثرات نامطلوب جسماني‌ از درد، همچون افزايش ميزان ترشح هورمون‌هاي مقابله كننده با استرس، افزايش ضربان قلب، دشواري تنفس و نتايج ضعيف متعاقب اعمال جراحي را تجربه كنند.
هر چه ميزان مواجهه نوزادان با محرك‌ هاي دردناك بيشتر و شديدتر باشد، اين احتمال مي ‌رود كه تكامل سيستم عصبي حسي‌ شان كه در حقيقت منتقل كننده اطلاعات مربوط به تجربه درد به سيستم اعصاب مركزي آن ها است، بيشتر شده و بعدها به آسيب ‌پذيري بيشتر كودك نسبت به درد منجر شود."
دكتر زلترز همچنين مي ‌‌افزايد: "دقيقا همپاي نقش عامل ژنتيك در احساس درد، مي ‌توان چنين گفت كه هر چه مواجهه با درد در دوران شيرخوارگي زودتر به وقوع بپيوندد، احتمال بروز دردهاي مزمن در دوران بزرگسالي بالاتر خواهد رفت. گذشته از اين، اگر درد در نوزاد يا كودكان خردسال درمان نشود، نتايج منفي طولاني مدت خود را در آينده نشان خواهد داد حتي اگر خاطرات مربوط به درد در حافظه دور انسان ثبت شده باشند و يا اصلا توسط فرد، به ياد آورده نشوند."
در مطالعاتي كه دانشمندان روي نوزادان نارس انجام داده‌اند، متوجه شدند كه بعد از 4 تا 5 سال پيگيري آنان، اين كودكان نسبت به همسالان خود، بيشتر از دردهاي شكمي و يا كلا دردهاي عمومي حس شده در بدن شكايت داشتند.

هرچه مي ‌توانيد، كمتر از داروهاي مسكن استفاده كنيد

برخي بيماران، با هراس از اين كه مبادا وابسته و يا معتاد به داروهاي مسكن شوند، دردهاي خود را كاملا درمان نمي ‌كنند ولي طبق نظريه دكتر گرين، اعتياد پيدا كردن به داروهاي مسكن حين درمان دردهاي حاد، يا مزمن و يا حتي دردهاي ناشي از سرطان ‌ها، بسيار به ندرت اتفاق مي ‌افتد، مگر اين كه بيمار از قبل پيش ‌زمينه و يا سابقه‌اي از اعتياد را داشته باشد. وارفيلد مي ‌گويد: "هدف از استفاده از داروهاي مسكن اين است كه بر درد پيشي بگيريم.

اگر مي ‌خواهيد بر درد پيشي بگيريد، بايد داروي مسكن را قبل از شروع درد و به مقدار مناسب مصرف كنيد. تنها در اين صورت است كه جلوي رهايي مواد مختلف تشديد كننده درد در بدن گرفته مي ‌شود."

[M O B I N]

ديابت بارداري و ديابتي باردار

ديابت بارداري به حالتي گفته مي ‌شود كه در آن بدن نسبت به گلوكز (قند خون)، عدم تحمل پيدا مي‌ كند و اين حالت هميشه اولين بار در زمان بارداري خود را نشان مي ‌دهد.

در افراد مبتلا به ديابت بارداري، احتمال ابتلا به ديابت نوع دو بيشتر از بقيه خانم‌ها است. اين خانم‌ها معمولا نوزاد بزرگ ‌تري دارند و اغلب گفته مي ‌شود وزن بالاي جنين هنگام تولد، احتمال ديابت بارداري كشف نشده را مطرح مي ‌كند.

براي آشنايي بيشتر با اين بيماري خطرناك در دوران بارداري با دكتر ايرج خسرونيا، رييس جامعه متخصصان داخلي ايران، گفتگويي ترتيب داده‌ايم.

يكي از مهم ‌ترين آزمايش ‌هايي كه اوايل بارداري براي خانم‌ هاي باردار انجام مي شود، آزمايش قند خون است. چرا قند خون در اين دوران اين ‌قدر مهم است؟

به نكته بسيار مهمي اشاره كرديد. كليد حاملگي سالم براي خانم‌ هاي مبتلا به ديابت، كنترل دقيق قندخون است. كنترل قندخون بايد پيش از دوران بارداري و در طول دوران بارداري انجام شود. كنترل دقيق قندخون، به معني نگهداري غلظت قند خون نزديك به حد طبيعي است. براي رسيدن به اين كنترل لازم است ميان مصرف مواد غذايي، ورزش و تزريق انسولين ، تعادل درستي برقرار شود. از اين رو لازم است قندخون به طور مرتب بررسي شود. با كنترل قندخون و مراقبت‌ هاي مناسب پزشكي، احتمال حاملگي بدون مشكل و تولد نوزاد سالم‌ همانند يك مادر غيرديابتي خواهد بود.

اگر قند خون زنان باردار در دوران بارداري كنترل نشود چه اتفاقي مي ‌افتد؟

قندخون و كتون‌هايي كه با غلظت بيش از حد طبيعي در خون مادر وجود دارند، از جفت مي ‌گذرند و وارد بدن جنين مي ‌شوند و احتمال تولد نوزاد با نقايص مادرزادي را افزايش مي ‌دهند. بنابراين كنترل درست قندخون بيش از دوران بارداري بسيار مهم است. در طول شش هفته اول بارداري، ارگان‌ هاي جنين شكل مي‌ گيرند. قندخون بالا در طول اين هفته ‌ها بر رشد اندام‌هاي جنين اثر مي ‌گذارد و مي ‌تواند سبب ايجاد نقايص مادرزادي ‌شود. به دليل افزايش ميزان قندخون جنيني، لوزالمعده ي جنين انسولين بيشتري مي ‌سازد، ولي بعد از تولد براي نوزاد توقف ترشح انسولين مشكل است، بنابراين ممكن است سطح قندخون پايين بيفتد. بنابراين توصيه مي ‌شود نخست پزشك معالج زنان مبتلا به ديابت و بعد از آن متخصصان زنان، متخصصان داخلي، متخصصان غدد و تغذيه برنامه غذايي صحيح را براي رسيدن به كنترل مطلوب قندخون طراحي نمايند.

در بيماران نوع يك چه راهكاري وجود دارد؟
افراد مبتلا به ديابت نوع يك يا همان ديابت وابسته به انسولين در دوران بارداري، نياز بدنشان به انسولين زياد مي ‌شود. اين افزايش نياز به ويژه در سه ماه آخر بارداري ديده مي ‌شود كه به علت وجود هورمون جفت است. هورمون جفت به رشد جنين كمك مي ‌كند، اما در همان زمان جلوي فعاليت انسولين بدن مادر را مي ‌گيرد در نتيجه نياز به انسولين افزايش مي ‌يابد.

اگر خانم‌ بارداري ديابت نوع دو داشته باشد، چه طور؟
اگر زنان باردار به ديابت نوع 2 مبتلا هستند، برنامه درماني عوض مي ‌شود. اگر براي كنترل ديابت، قرص‌ هاي خوراكي پايين آورنده قندخون مصرف مي ‌كنيد، اين قرص ‌ها را به علت ايجاد نقايص جنيني نبايد در دوران بارداري استفاده كنيد. پزشك شما قبل از باردار شدن ممكن است درمان با انسولين را براي كنترل قندخون شروع كند.

چه پيشنهادي براي تغذيه دوران بارداري براي مبتلايان به ديابت داريد؟
اصولا افراد مبتلا به ديابت، برنامه ‌غذايي مرتبي دارند. در طول حاملگي براي پيشگيري از افزايش يا كاهش زياد غلظت قندخون لازم است با متخصص تغذيه و پزشك معالج خود مشورت و با اين كار به كنترل قندخون خود كمك كنيد. اگر وزن شما در شروع حاملگي بيش از حد معمول بود نبايد سعي كنيد وزن خود را كم كنيد. پزشك و متخصص تغذيه درباره شيوه افزايش وزن در طول دوران بارداري شما را راهنمايي خواهند كرد. اگر در شروع حاملگي وزن مطلوب داشته باشيد، انتظار مي ‌رود تا پايان بارداري 7 تا 11 كيلوگرم اضافه وزن پيدا كنيد. خانم‌ هاي لاغر لازم است افزايش وزن بيشتري در طول بارداري داشته باشند.

تحرك بدني و نرمش در كنترل ديابت مادران باردار چه ‌قدر موثر است؟
تحرك بدني يا ورزش به ويژه در ديابتي‌ هاي نوع 2 يكي از اصول اساسي درمان است. همان‌ طور كه مي‌ دانيد، ورزش همراه با برنامه غذايي صحيح، در كنترل قندخون نقش اساسي دارد. درباره ورزش كردن در دوران بارداري نيز سوالاتي براي تان مطرح مي ‌شود كه دراين ‌باره بايد با متخصصان آموزش ديابت مشورت كنيد. ورزش در دوران بارداري به وضعيت سلامت شما كمك مي ‌كند.

آيا همه مادران ديابتي و بادار مي‌ توانند ورزش كنند؟
پرفشاري خون ، مشكلات چشمي، كليوي يا قلبي، آسيب‌ هاي عروقي و آسيب اعصاب از مواردي هستند كه لازم است درباره خطرهاي ورزش براي آنها در دوران بارداري با پزشك خود مشورت كنيد. به‌ طور كلي در دوران بارداري نبايد ورزش ‌هاي كششي اندام يا به اصطلاح ورزش‌هاي كششي سنگين انجام دهيد. بهترين ورزش‌ ها براي دوران بارداري، پياده ‌روي و شنا است.

از بين سزارين و زايمان طبيعي چه روشي را براي مادران ديابتي و باردار توصيه مي ‌كنيد؟
نزديك زمان زايمان، پزشك جنين را از نظر ميزان رشد و وضعيت سلامت بررسي مي‌ كند و سپس درباره شيوه زايمان تصميم مي ‌گيرد. ممكن است به طور طبيعي زايمان انجام شود يا بنا به نظر پزشك، زايمان به شيوه سزارين انجام شود. شيوه زايمان اثري بر نوزاد ندارد. پزشك تلاش مي‌ كند در طول زايمان و تولد نوزاد، قندخون شما را كنترل كند. در شروع زايمان نياز به انسولين كم مي ‌شود، به گونه ‌اي كه گاهي اوقات در طول زايمان يا حتي 24 ساعت پس از تولد نوزاد، به تزريق انسولين احتياج نيست.

و پس از تولد نوزاد، چه؟
پس از تولد نوزاد بدن زائو به علت فعاليت زياد در دوران بارداري، به استراحت نياز دارد. برخي مادران در طول چند هفته اول پس از تولد، ميزان قندخون‌ شان بهتر مي‌ شود و بعضي ديگر قند خون ‌شان به سرعت بالا مي ‌رود. بنابراين وضعيت كنترل قندخون در اين مدت قابل پيش ‌بيني نيست. تغذيه نوزاد با شيرمادر براي مادران ديابتي بسيار مناسب است اما ممكن است غلظت قندخون قابل پيش‌بيني نباشد. همچنين ممكن است تغيير در الگوي خواب و غذا سبب افت قندخون شما ‌شود.
از اين ‌رو همانند دوران پيش از بارداري در كنترل قند خون، جانب احتياط را رها نكنيد.

و حرف آخر؟
در طي شيردهي يا پيش از آن، يك ميان ‌وعده حاوي پروتئين و كربوهيدرات(ساندويچ، نان و گوشت) مصرف كنيد. همچنين به مقدار كافي مايعات بنوشيد. در حين شيردهي آب يا چاي بدون شيريني مصرف كنيد و اگر در طول شيردهي دچار كاهش قندخون شديد، شيردهي را متوقف سازيد و براي برطرف كردن حالت افت قندخون، غذا مصرف كنيد.

تهيه مصاحبه : دكتر مجتبي جوان‌بختي

[M O B I N]

ساخت قرص ضد سكته قلبي با كمك گوجه فرنگي در دانشگاه كمبريج

پژوهشگران انگليسي با استفاده از نوعي خاص از گوجه فرنگي قرصي تهيه كرده اند كه مي تواند در مبارزه با بيماريهاي قلبي بسيار مفيد باشد و ميزان كلسترول بد خون را تا 90 درصد كاهش دهد.
ليكوپن ماده اي آنتي اكسيدان است كه در گوجه فرنگي بوده و عامل رنگ قرمز آن است. اين ماده در پيشگيري از بيماريهاي قلبي و عروقي و سكته نقش مهمي ايفا مي كند.
تحقيقات پيشين دانشمندان نشان مي دهد كه تمام ليكوپن موجود در يك گوجه فرنگي براي بدن انسان قابل استفاده نيست و بدن قادر است تنها بخشي از آن را جذب كند.
به گفته محققان دانشگاه كمبريج، ليكوپن در دو "ايزومر" (دو شكل مختلف از يك مولكول) در ميوه گوجه فرنگي حاضر است. يك شكل آن "ترنس" نام دارد كه در گوجه فرنگيهاي قرمز وجود دارد اما جذب آن بسيار مشكل است. شكل ديگر آن "سيس" نام دارد كه استفاده از آن براي بدن انسان بسيار راحت است.
اكنون محققان موسسه دارويي Cambridge Theranostics وابسته به دانشگاه كمبريج با آزمايش گونه هاي مختلف گوجه فرنگي نوعي از آن را شناسايي كرده اند كه به رنگ نارنجي پر رنگ بوده و سرشار از شكل "سيس" ليكوپن است.
سپس با كمك اين نوع خاص از گوجه فرنگي قرصي به نام "آترنون" را ساخته اند كه در اجلاس بين المللي قلب و عروق در لندن معرفي شده است.
براساس گزارش روزنامه تلگراف، آزمايشات باليني اين قرص نشان مي دهد كه "آترنون" قادر است در مدت دو ماه، كلسترول بد خون را به ميزان 90 درصد كاهش دهد.

[M O B I N]

مصرف خودسرانه استامينوفن عامل مشكلات كبدي مي‌شود!!

مصرف دوز بالاي استامينوفن به صورت خودسرانه در افرادي كه زمينه بيماري را ندارند باعث بروز مسموميت و اختلال در كاركرد كبد يا از كار افتادن آن شده و در افرادي كه به دليل مصرف مواد الكلي ، زمينه آسيب‌هاي كبدي دارند، مي‌تواند كشنده و مرگ‌آور باشد. مسموميت با استامينوفن در نوع حاد آن بدون علامت واضح باليني است و در موارد خفيف نيز باعث بروز زردي و كاهش هوشياري مي‌شود، اما به دليل آن‌كه دير بروز مي‌كند امكان تشخيص ديرهنگام آن وجود دارد. با توجه به اين كه كبد ساختماني براي تبديل داروها به مواد قابل دفع است، مصرف بيش از حد اين دارو باعث اتمام مواد تركيبي موجود در كبد با داروها مي‌شود و همين عامل مي‌تواند خطرناك و حتي كشنده باشد، بنابراين مصرف داروها بدون نسخه پزشك به هيچ وجه توصيه نمي‌‌شود و در صورت بروز هرگونه بيماري يا مشكل مراجعه به پزشك بهترين و سريع‌ترين راه درمان است. عضو كميسيون بهداشت و درمان مجلس گفت: ايراني‌ها سالانه 3 ميليارد عدد قرص استامينوفن مصرف مي كنند.

[M O B I N]

چگونه در هوای گرم ورزش كنيم؟

با تشریفات كامل راهی ورزش شوید

متأسفیم، ولی شما هنوز هم قادرید پیاده روی كنید، به آرامی بدوید یا دوچرخه سواری كنید، بدون آن‏كه دچار گرما زدگی شوید. تنها كافی است كه این نكات را در نظر داشته باشید:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بنوشید قبل از آن‏كه تشنه شوید

پس از آن‏كه دچار عطش شوید، 3 درصد آب بدنتان را از دست داده‎اید. برای اجتناب از این موضوع، كافی است چند ساعت قبل از شروع به كار، 2تا 3 فنجان مایع بنوشید. 10 دقیقه قبل از خروج 1 فنجان دیگر نیز بنوشید، و در حین ورزش، هر 15 تا 20 دقیقه 1 بار، یك فنجان دیگر مایع بنوشید. حتی اگر در حال شنا كردن هستید، از همین رویه پیروی كنید، چون احاطه شدن توسط آب به این معنی نیست كه آب كافی به بدنتان می‏رسد و آب از دست نمی‏دهید.

گاه و بی‏گاه چیزی بخورید

افرادی كه رژیم می‏گیرند، اغلب روی گرمای تابستان به‏عنوان عاملی برای كاهش اشتهای خود حساب می‏كنند، اما ورزش كردن بدون انرژی كافی می‏تواند برای بدن خطرناك باشد. هیچ‏كس توصیه نمی‏كند كه یك بشقاب بزرگ ماكارونی بخورید، اما اگر می‏خواهید به قصد ورزش كردن خانه را ترك كنید، غذاهای سبكی مثل كاهو، هویج، گریپ فروت، سیب، بهترین انتخاب در هوای گرم هستند، چون این قبیل میوه‏ها و سبزی‏ها به‏طور طبیعی سرشار از آبند.

از ورزش كردن در ساعات اوج گرما خودداری كنید

در ساعات قبل از 10 صبح، و پس از 3 بعد از ظهر پیاده روی كنید. به جای راه رفتن یا دویدن در پیاده‏رو، كه نور خورشید را جذب می‏كند، روی جاده‏های خاكی حركت كنید.

برای جلوگیری از جذب نور خورشید، و برای بازتاباندن تشعشات آن از لباس‏های شل، سبك، و با رنگ روشن استفاده کنید. از پارچه‏هایی نظیر پارچه‏های نخی استفاده كنید كه عرق بدن را جذب می‏كنند و به آن اجازه خروج از بدن را می‏دهند. سرتان را هم فراموش نكنید، استفاده از یك كلاه با حداقل 10 سانتی‏متر لبه بهترین محاظ صورت شماست.

ضد آفتاب را فراموش نكنید

هر 2 ساعت یك‏بار كرم ضدآفتابتان را تجدید كنید. Spf – 30 یا بالاتر را به شما توصیه کنیم.
سوختگی‏ها فقط باعث آسیب به سیما و ظاهر شما نمی‏شود، بلكه دمای بدنتان را نیز افزایش می‏دهند.

منبع: mahyanews.com- نوشته‌ی آليسون استوارت (Alison Stuart)