سلام به همگی
راستش یه کم از خوندن پست ها ناراحت شدم،به خصوص وقتی می بینم تقریبا همه مون داریم از زندگی عادی دور میشیم،باور کنید شرایط منم مثل شما سخته ولی هیچوقت نذاشتم با دیگران متفاوت باشم و فقط خودمو با شرایط وفق دادم و بنا به توصیه دکتر مشکلم رو کنترل کردم،حالا هم فقط گاهی اوقات که مشکلات زیاد روم فشار بیاره بهم میریزم اما کم نمیارم،از طرفی فکر میکردم آقایون راحت تر با این مشکل کنار بیان اما گویا برای این عزیزان سخت تر و غیرقابل تحمل بوده،orp عزیز یادمه قبل امتحانا کلی راهنماییم کردین و بهم روحیه دادین ولی حالا میبینم حرفاتون مایوس کننده ست و این ناخواسته رو روحیه منم اثر منفی میذاره،این مشکل هرچی پررنگ تر بشه تحملش سخت تر میشه،تو رو خدا هیچوقت این مشکلو با سرطان و ایدز مقایسه نکنید،انشاالله این بیماریها به یک کیلومتریتونم نزدیک نشه،بخدا شرایط سرطانیها انقدر سخته که این مشکلات کوچیک دربرابرش هیچند،فکر نکنید از سر خوشی و سلامتی اینا رو میگم باور کنید من همه زندگیم با این مشکل کوچیک بهم ریخته اما بازم کم نمیارم