>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[مهدی زین الدین]

فضاپیمای کاسینی توانست در هایپریون یکی
از اقمار زحل آثاری از هیدروکربن و یخ پیدا کند..........................

هایپریون قمری از جمع 60 قمر کشف شده در حال گردش به دور سیاره زحل است. این قمر مدتی است سوژه مطالعاتی فضا پیمای کاسینی شده است. در جدیدترین تصاویر ارسال شده کاسینی آثاری از هیدروکربن در سطح آن مشاهده شد که یافته ای بسیار با ارزش تلقی میشود. از آنجا که یکی از پیش نیاز های مهم تشکیل حیات ملکولی و یاخته های زیستی در کیهان وجود هیدروکربن و مشتقات آن است این یافته ارزشمندی است.تصاویر جدید که در طیف فرابنفش تهیه شده نشان از وجود دی اکسید کربن همراه با ملکولهای یخ زده آب در بخش هایی از این قمر دارد.



فضاپیمای کاسینی محصول همکاری سازمانهای فضائی ناسا و اسا و ایتالیا است که سفر خود را از سال 1997 برای کاوش در قلمرو زحل آغاز کرد.فضاپیمای کاسینی محصول همکاری سازمانهای فضائی ناسا و اسا و ایتالیا است که سفر خود را از سال 1997 برای کاوش در قلمرو زحل آغاز کرد.

[eMer@lD]

ضد جاذبه


زمانی بود که وقتی از پایان جهان صحبت به میان می آمد، همان طور که «رابرت فراست» هم می گوید، میان دو گزینه آتش و یخ مجبور به انتخاب یکی بودید، یا دنیا آتش می گیرد و پایان می یابد یا یخ می زند و به انتها می رسد. اما ارزیابی های تعجب آور جدید از ستارگان دوردست که توسط تلسکوپ فضایی هابل صورت گرفته است نشان می دهد، یک انرژی تاریک ناشناخته رفته رفته و با قدرت زیاد در حال متلاشی کردن گیتی است. انیشتین این انرژی را که منشأ آن هنوز ناشناخته است پیش بینی کرده بود. با این حال بعدها او آن را بزرگترین اشتباه خود خواند. انیشتین گفته بود یک نوع نیروی جاذبه در حال فروپاشاندن گیتی است. قدرت این نیرو چنان زیاد است که طی میلیاردها سال عمر دنیا تغییری نکرده است.


نظریه پردازانی که در تلاش برای توضیح این نیروی مرموز هستند، می گویند این نیرو در طول زمان می تواند نیرومندترین یا ضعیفتر شود. این نیرو یا سرانجام دنیا را در یک لحظه و از هم می پاشاند یا در آینده دور رفته رفته آن را خاموش می کند؛ این آینده دور ده ها میلیارد سال با زمان حال فاصله دارد. اگر این نیرو خود به خود از میان برود، جاذبه بار دیگر بر گیتی مستولی می شود و جهان خود به خود فرو می پاشد.





چندی پیش دکتر «آدام ریس» از مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی در بالتیمور(آمریکا) نخستین تصاویر قابل مشاهده و گستردهای را نشان داد که قدرت این نیروی ضد جاذبه را در طول زمان تحلیل می کرد. او گفت: داده های موجود نشان می دهد که کیهان رفته رفته توسعه می یابد، سرد و تاریک می شود و رفته رفته از بین می رود نه این که در یک لحظه و در یک واقعه ناگهانی نابود شود.دکتر «ریس» و تیم او که شامل چند استاد دانشگاه کالیفرنیا هستند از هابل برای جستجو و مطالعه ستارگان و ابرنواختران استفاده می کند. آنها ۴۲ ابرنواختر جدید کشف کرده اند که شش یا هفت عدد از آنها از دورترین ابرنواختران شناخته شده اند.یافته های پژوهش های چند ساله آنها نشان می دهد، از میان نظریه هایی که درباره پایان دنیا وجود دارد نظریه انیشتین از همه بیشتر با اطلاعات موجود همخوانی دارد. دکتر «ریس» می گوید: آنچه ما یافته ایم نشان می دهد این نیرو یک انرژی تاریک نیمه دائم است و به نظر می رسد که مدت هاست با ماست و اگر تغییری می کند، این تغییر بسیار کند و آرام است. در گذشته که این اطلاعات را نداشتیم با نظریه انیشتین احساس نزدیکی نمی کردیم. اما اکنون فرق می کند.

دکتر «مایکل ترنر» کیهان شناس دانشگاه شیکاگو می گوید: «این بزرگترین راز همه تاریخ علم است، چه این انرژی تاریک در طول زمان تغییر بکند و چه نکند در ماهیت این راز تغییری ایجاد نمی شود. اطلاعاتی که به تازگی به دست آمده پیشرفت بزرگی است. این نخستین اطلاعات از این نوع است.اگرچه این نتایج جدید، پیش بینی یک قرن پیش انیشتین را تأیید میکند اما دکتر «ترنر» می گوید: «نمی توان با استناد به این نتایج جدید نظریه های دیگر را رد کرد. اطلاعات مزبور همچنان این احتمال را که نیروی ضد جاذبه ناگهان قدرت بگیرد و سیارات، ستارگان و حتی اتمها را متلاشی کند، تقویت می کند.»

ارزیابی های آینده ممکن است در گشودن راز این انرژی تاریک مؤثر باشند. اما دکتر «ریس» می گوید: نتایج تحقیقات و اطلاعات کنونی نشان می دهد، هر گونه تحول تسریع کننده که به قدرتمند شدن این انرژی تاریک منجر شود تا ۳۰ میلیارد سال دیگر روی نخواهد داد. بسیاری از فیزیکدانان می گویند، این تخمین ها چندان مطمئن نیستند اما یافته های جدید ممکن است به ارزیابی دوباره مدل هایی منجر شود که حجم و تحولات این انرژی در فضا را پیش بینی می کنند. این مدل ها فعلاً چندان خوب نیستند. دانشمندان مؤسسه علوم فضایی هابل اخیراً در یک کنفرانس خبری آخرین نتایج یافته های خود را درباره موجود سیاه یا انرژی تاریک در دنیا اعلام کرده اند.

نخستین بار شش سال پیش دو گروه از منجمان از وجود یک نیروی مرموز به نام انرژی تاریک خبر دادند و اعلام کردند که این نیرو در حال متلاشی کردن دنیاست.

کیهان شناسان یک قرن است که فکر می کردند این نیرو در اثر جاذبه کیهانی کند و آرام شده است اما این دو گروه دریافتند که از ۵ میلیارد سال پیش کهکشان ها در اثر این نیرو سرعت گرفته اند.در آن زمان وجود انرژی تاریک و حرف زدن درباره آن چندان جدی نبود، اما در سال های بعد یافته های جدید این موضوع را تقویت کرد و اکنون همه باور دارند که در جایی دور در آسمان ها، اتفاقاتی در حال روی دادن است. هیچ کس به راستی نمی داند این انرژی تاریک چیست.
اکنون صدها و هزاران ستاره شناس برای یافتن پرسشی برای این سؤال بزرگ شب ها با مجهزترین تلسکوپ ها و تجهیزات رو به آسمان قرار می گیرند. بعضی از آنها در پیروی از کار دو گروهی که شش سال پیش نخستین نشانه ها را دریافت کردند، در جستجوی نوعی ستاره در حال انفجار هستند به نام «ابرنواختر نوع اول.»
این ستارگان در فضا کاملاً مشخص هستند و دانشمندان را قادر می سازند تا درباره اندازه دنیا و میزان و چگونگی رشد آن در طول زمان اطلاعات مفیدی به دست آورند. گروه های دیگر تحقیقات خود را بر روی چگونگی تأثیر نیروی ضد جاذبه این انرژی تاریک بر رشد کهکشان ها متمرکز کرده اند. بعضی دیگر از ستاره شناسان و به ویژه گروهی از دانشگاه شیکاگو در حال ساخت مجموعه ای از رادیو تلسکوپ ها در قطب جنوب هستند تا به وسیله آن تحولات کهکشان ها را مطالعه کنند.یافته های جدید و ماجرای جذاب انرژی تاریک، تصمیم سازمان ناسا برای از بین بردن تلسکوپ فضایی هابل در فضا را زیر سؤال برده است.ناسا طراحی را در دست دارد که در آن مرگ تدریجی هابل در فضا پیش بینی شده است. کارشناسان ناسا می گویند بعد از حادثه پیش آمده برای فضاپیمای کلمبیا، اعزام یک هیأت جدید با یک فضاپیمای جدید به فضا بسیار خطرناک است.

دکتر «ریس» می گوید که با این تصمیم مخالف است و توقف کار هابل به معنای توقف تحقیقات بسیار مهم در سال های آینده است.همکاران این دانشمندان نیز که سال هاست در جستجوی یافته های جدید درباره ماجرای انرژی تاریک هستند. با نظر او موافقند. آنها از این که ناسا در حال بررسی چنین تصمیمی است حیرت زده شده اند و تأکید می کنند که هابل باید به عمر خود ادامه دهد.اخیراً پیشنهاد ارسال ماهواره ای به فضا مطرح شده که نام اختصاری آنSNAP است و برای مشاهده و مطالعه هزاران ستاره در حال انفجار از درون فضا طراحی می شود.

فیزیکدانان دانشگاه برکلی مسئول طراحی و ساخت این ماهواره هستند. انیشتین در سال ۱۹۱۷ در جستجو برای یافتن پاسخی به این سؤال که چرا گیتی به خودی خود متلاشی نشده است، نظریه انرژی تاریک را مطرح کرد. در سال ۱۹۲۹ «ادوین هابل» ستاره شناسی که تلسکوپ هابل به نام او نامگذاری شده است کشف کرد که دنیا و کیهان در حال توسعه است. در این تحلیل چنین تصور شده که نیروی جاذبه، این گسترش و توسعه را کند می کند و شاید روند آن را در طول زمان عکس کند. اما همان طور که گفته شد شش سال پیش دو گروه ستاره شناس دریافتند که این روند گسترش به جای تسریع در حال کند شدن است.جدیدترین یافته ها نشان می دهد که چیزی شبیه انرژی تاریک انیشتین در فضا در حال فعالیت است. در نظریه انیشتین توضیح داده نشده که چرا این انرژی از ابتدا به وجود آمده است. انرژی تاریک هیچگاه مستقیماً دیده نشده است. این موضوع شبیه یک داستان علمی تخیلی به نظر می رسد اما همه دانشمندان از گذشته تا به حال به وجود چنین نیروی ناشناخته ای معترف بوده اند.

برخی محاسبات دانشمندان درباره قدرت این انرژی به یک عدد واحد رسیده است که نام آن را «>W گذاشته اند. این عدد در حقیقت نسبت میان فشار و تراکم این انرژی تاریک است. شناختن این عدد و چگونگی تغییر آن در طول زمان ممکن است به شناسایی ماهیت این انرژی کمک کند.هدف دانشمندان از تحقیقات آینده ارزیابی عدد « >W با دقت ۵ درصد است. اما حتی این ارزیابی ها هم می تواند به پایان کابوس انرژی تاریک منجر شود.با از بین رفتن تلسکوپ هابل کار صیادان انرژی تاریک پیچیده تر می شود. اما آنها از فعالیت باز نمی ایستند. با ادامه کار دانشمندان شاید زمانی در آینده نزدیک هیجان انگیزترین راز علم حل شود

[مهدی زین الدین]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این کهکشان که در فاصله 10 میلیون سال نوری از ما قرار دارد از نوع Sc می باشد که دارای بازوهای باز و یک هسته کوچک است . جرم این کهکشان تقریبا یک دوم راه شیری است که مقدار فراوانی از آن را گاز هیدروژن خنثی تشکیل داده است. در بازو های مارپیچ این کهکشان ستاره های جوان در حال شکل گیری می باشند این مناطق در تصویر به صورت مناطق قرمز رنگی قابل تشخیص می باشد. در این تصویر خوشه های ستاره ای و همچنین سحابی های تاریک به سادگی قابل تفکیک هستند.NGC 2403 برای اولین بار نیست که مورد مطالعه قرار می گیرد بلکه ادوین هابل نیز برای آنکه نشان دهد کهکشان های دورتر ، سریعتر از ما دور می شوند از این کهکشان به عنوان دلیل خود استفاده کرد . این کهکشان همچنین گزینه ی خوبی برای نشان دادن وابستگی سرعت گردش کهکشان ها و نورانیت آنهاست . از این کهکشان همواره به عنوان موردی کاملا استاندارد برای مطالعات اختر فیزیکی استفاده شده است.دانشمندان عقیده دارند کهکشان های بزرگتر حاصل ادغام چندین کهکشان کوچک در گذشته هستند ، این ادغام می تواند نشانه ای عمیق بر هاله ی کهکشان گذاشته باشد.
بنا به مدارک پیشین دانشمندان حدس می زنند ستاره های جوانی در هاله NGC 2403 وجود داشته باشند ، ستاره شناسان قصد دارند با بررسی رنگ و نورانیت این ستاره ها از تصویر فوق به این سوال پاسخ دهند که آیا قطعا در گذشته چنین ادغامی برای NGC 2403 روی داده است یا نه .

[eMer@lD]

دانشمندان وجود یخ در مریخ را تایید كردند




محققان با بررسی تصاویر ارسالی كاوشگر مریخ پیمای فونیكس ، مطمئن شدند كه در سطح سیاره سرخ رنگ مریخ ، یخ وجود دارد.
به گزارش شبکه خبر به گفته دانشمندان ، پس از آنكه بازوی روباتیك كاوشگر فونیكس برای نمونه برداری از خاك منطقه قطبی مریخ حفره هایی ایجاد كرد، قطعاتی از یك ماده سفید رنگ به اندازه یك انگشتدانه درحفره ها پدیدار شد اما چهار روز پس از نمونه برداری ، این قطعات سفید رنگ ناپدید شد و این نشان می دهد مواد سفید رنگ ، آب یخ زده بوده كه پس از قرار گرفتن درمعرض نورخورشید تبخیر شده است.

[مهدی زین الدین]

دانشمندان وجود یخ در مریخ را تایید كردند

در خبرهای قبل مطلع شدید که ققنوس آزمایش نمونه ها ی خاک مریخ را آغاز کرده است. نتایجی که تاکنون از آزمایش اولین نمونه خاک در درون آزمایشگاه ققنوس به زمین مخابره شده، چندان رضایت بخش نیست. در نمونه ها اثری از آب وجود ندارد.در هفته ی گذشته ققنوس در عبور دادن خاک از غربال، بدرون محفظه ی حرارتی TEGA با مشکلاتی مواجه شد و نمونه برای چند روز بر روی دهانه غربالی باقی مانده بود. دانشمندان سرانجام توانستند در 22 خردادماه این مشکل را برطرف کنند و ذرات پالایش شده ی خاک را از غربال عبور دهند. پس از آن ققنوس اولین آزمایش خود را به خوبی بر روی خاک انجام داد.
در ابتدا می بایست نمونه تا دمای 35 درجه ی سانتیگراد (95 درجه ی فارنهایت ) گرم شود. در این دما هر نوع یخی که در نمونه وجود داشته باشد ذوب خواهد شد.
در فاز دوم آزمایش، گرما بیشتر می شود و نمونه تا دمای 175 درجه ی سانتیگراد (350 درجه ی فارنهایت ) حرارت می بیند. این مراحل بر روی نمونه ی دریافتی خاک انجام شد اما اثری از آب مایع و یا بخار آن یافت نشد. ممکن است علت یافت نشدن آب در نمونه این باشد که در حین ماندن خاک بر روی درب ورودی آزمایشگاه، هر گونه آب احتمالی درخاک تبخیر شده باشد، زیرا اتمسفر سیاره بسیار رقیق است و فشار پایین ی دارد. البته این نظر چندان حائز اهمیت نیست، زیرا وسیله ای برای اثبات آن مورد استفاده قرار نگرفته است و این در حد یک احتمال باقی می ماند. ققنوس هنوز ترفندهای بسیاری برای یافتن آب در آستین دارد.
William Boynton-سرپرست تیم TEGA از دانشگاه آریزونا – گفت : ما ابتدا هیچ گونه آبی را در نمونه ی خاک مشاهده نکردیم. عقیده بر اینست که هر یخ مایعی در نمونه بر اثر تابش آفتاب و اتمسفر نازک آن به سرعت بخار شده است. یخ در فشار پایین نمی تواند به آب مایع تبدیل شود و مستقیما در آستانه ی تبخیر قرار دارد (با گذشتن از فاز مایع ).
دانشمندان در طی روزهای آینده ققنوس را به سوی روشن کردن دوباره ی کوره ی آزمایشگاهی TEGA هدایت می کنند تا نمونه تا دمای 1000 درجه سانتیگراد (1800 درجه ی فارنهایت ) حرارت داده شود. با این کار مواد معدنی که ممکن است بطور شیمیایی به H2O، SO2 یا CO2 تبدیل شوند ، تبخیر شده و سپس با استفاده از دستگاه های ویژه ، گازهای خروجی سنجیده می شوند. هرچند امروز آب بطور مستقیم آشکارسازی نشد، اما دانشمندان اطمینان زیادی دارند که بتوانند شواهدی از وجود آب را در دور بعدی آزمایش ها بدست آورند.
هنگامیکه این فرایند در محفظه ی حرارتی مریخ نشین انجام می شد، ققنوس به حفاری و خاکبرداری از سطح مریخ بوسیله ی بازوی رباتیک خود ادامه داد. بازوی رباتیک در جریان حفاری خود، با ادغام دو گودال "Dodo" و BabyBear ، گودال بزرگتری با نام گودال Goldilocks (یک تصویر سه بعدی از این گودال را در بالا مشاهده می کنید ) را بوجود آورد.
چیزی که در در جمعه ی گذشته توجه دانشمندان را به خود جلب کرد، یک رسوب سفیدرنگ بود . دانشمندان مشتاقند بدانند که این رسوب سفید رنگ آب است یا نمک .

[مهدی زین الدین]

استراليا و آفريقاي جنوبي شايستگي ميزباني يک آرايه منظم را داراست. اين آرايه منظم ساخت يک تلسکوپ راديويي عظيم است که ساخت آن درسال 2018 به پايان مي رسد. تلسکوپ راديوئي با قطر 3000 کيلومتر شامل 1000 آنتن راديوئي است.
بزرگترين آرايه راديوئي ساخته شده تاکنون است قدرت و سيگنالهاي دريافتي آن 50 برابر بيشتر از تلسکوپ هاي امروزي است.
بررسي پالسارها و سياهچاله هاي موجود در مرکز کهکشان ها از جمله اهدافي است که براي اين تلسکوپ عظيم تعيين شده است. اين آرايه چند هزار متري مي تواند به بررسي اولين ستارگان و کهکشان هاي عالم پس از انفجار بزرگ بپردازد و راز و رمز هاي زيادي از آنها را براي ما بازگو کند.
آنتن هائي که در اين آرايه به کار مي روند با فاصله و به دور مرکز دايره مانندي به قطر 5 کيلومتر قرار مي گيرند

[مهدی زین الدین]

تلسکوپ فضایی پلانک : پنجره بشریت رو به مرزهای عظیم کیهانی

دانشمندان همواره در فکر این بوده اند که برای پیشرفتهای روز افزون در زمینه اختر فیزیک تلسکوپهای فضایی را بسازند که علاوه بر هزینه کم بتواند با شرایط سختی که در فضا و محیط میان سیاره ای وجود دارد خود را سازگار کند. اینک آرزوهای ما تحقق یافته است. تلسکوپ فضایی پلانک ! ابزار فضایی نسبتا کوچکی که توانسته از آزمایشهای گوناگونی که دانشمندان برای ارزیابی قطعات آن در نظر گرفته اند سربلند بیرون آید. یکی از این آزمایشهای سخت که هر تلسکوپ فضایی عازم فضا باید آن را پشت سر بگذارد گذراندن مدتی در آزمایشگاه ال.اس.اس می باشد.
این آزمایشگاه پیشرفته که در کشور هلند قرار دارد نمونه کامل اتاق شبیه سازی شده فضای بین سیاره ای است. همه ی شرایط درون آن با شرایط موجود در فضا یکی است. بنابراین هر تلسکوپی که مدت زمان زیادی در فضا قرار گیرد باید قابلیتهای خود را در این محیط خاص به دانشمندان نشان دهد. تلسکوپ فضایی پلانک هم از این قاعده مستثنی نیست. محققان آن را به مدت دو هفته در این اتاق شبیه سازی شده قرار دادند. دمای این محفظه در حدود 173- درجه سانتیگراد است. هر چند این دما مقداری بیشتر از دمای فضای بین سیاره ای است اما دانشمندان در تمام آزمایشات محیط شبیه سازی شده مقادیر را بیشتر از مقدار واقعی در نظر می گیرند تا هنگام قرار گیری تلسکوپ در محیط واقعی اتفاقی برایش رخ ندهد. در این مدت تمام ابزار و وسایل پلانک در این دما مورد بررسی قرار گرفت. هر دو آینه این تلسکوپ به دقت بررسی شدند و حدود 1000 تصویر از آنها برای ایجاد یک تصویر کاملا سه بعدی برداشته شد. از دیگر خصوصیات این اتاق می توان به عدم وجود هوا در آن اشاره کرد. خوشبختانه پلانک بعد از پشت سر گذاشتن 14 روز در این اتاق با موفقیت از این آزمون سر بلند کرد و هیچ مشکلی برایش پیش نیامد. این تلسکوپ کوچک قرار است در سال 2008 برای بررسی اشعه زمینه کیهانی و بررسی نشانه های انفجار بزرگ راهی فضا شود. و درست در موقعی به مدار خود انتقال می یابد که منجمان سراسر جهان سال جهانی نجوم را در دنیا جشن گرفته اند و این تلسکوپ به نوبه خود جایزه سازمان فضایی اسا به همه منجمین دنیا در آن سال است. ناسا هم از این قافله عقب نمانده و فضاپیمای سرنوشت را آماده میکند تا با فرستادن آن در سال 2008 درک بشر را از ماده تاریک دو چندان کند. محدوده کار تلسکوپ فضایی پلانک بررسی اجرام در امواج فروسرخ و مرئی است. چنین کاری را تلسکوپهایی نظیر هابل و اسپیتزر و جمیز وب انجام می دهدند. این تلسکوپ بزرگترین طرح ساخته شده سازمان فضایی اسا می باشد که بدون کمک ناسا و با همکاری تعدادی از کشورهای اروپائی نظیر هلند در سال 2008 آماده پرتاب می شود.

[Enter_The_Love]

مطالعه‌ی جدیدی که بر روی چگونگی پراکندگی حدود 1 میلیون کهکشان‌ انجام شده است نشان‌ می‌دهد آرایش جهان به صورت فرکتالی است.

کیهان‌شناسان تلاش می‌کنند برای پخش ماده در جهان الگویی پیدا کنند تا بتوانند گذشته‌ی آن را بهتر بررسی کنند. یافتن الگویی مشخص برای چگونگی توزیع ماده می‌تواند راهنمایی برای حل شدن برخی معماهای بزرگ کیهان‌شناسی باشد.

برخی معتقدند ماده در جهان به صورت همگن پخش شده است و برخی دیگر بر این عقیده‌اند که الگوی پخش ماده به صورت سلسله مراتبی و خوشه‌ای است، درست همانند اشکال فرکتالی (Fractals). تقریبا همه‌ی فیزیک‌دان‌ها با فرکتالی بودن جهان در مقیاس‌های کوچک موافق هستند. میلیاردها ستاره کهکشان‌ها را تشکیل می‌دهند، کهکشان‌ها به همراه هم خوشه‌های کهکشانی را می‌سازند و خوشه‌های کهکشانی با هم ابر خوشه‌های کهکشانی را می‌سازند.

تصویر1: فرکتال به اشکالی گفته می‌شود که در اثر تکرار الگویی خاص به وجود آید.

اختلاف نظر دانشمندان در مورد مقیاس‌های بزرگ‌تر از ابر خوشه‌ها است. بیش‌تر آن‌ها عقیده دارند در مقیاس‌های بزرگ‌تر، جهان همگن است اما تحقیقات تیم کوچکی از دانشمندان دانشگاه «رم»(Rome) چیز دیگری را نشان ‌می‌دهد: در مقیاس‌های بزرگ‌تر نیز جهان فرکتالی است.

نقشه‌ی سه بعدی

بهترین اطلاعات از چگونگی پخش کهکشان‌ها در عالم از «نقشه‌بردار دیجیتال آسمان اسلوان»(SDSS)به دست آمده است. در سال 2004 تحقیق تیمی از فیزیک‌دانان دانشگاه آریزونا بر روی بیش از 55000 کهکشان و کوازار که SDSS از آن‌ها نقشه‌برداری کرده بود، نشان داد که توزیع کهکشان‌ها در مقیاس‌های بزرگ‌تر از 200 میلیارد سال نوری همگن است.

اما تیم ایتالیایی تحقیق جدید معتقد است که داده‌های آماری برای این نتیجه‌گیری کافی نبوده است. آن‌ها با بررسی داده‌های کنونی SDSSکه شامل بیش از 800000 کهکشان و 100000 کوازار است به این نتیجه رسیدند که در مقیاس‌های بزرگ‌تر نیز جهان به صورت خوشه‌ای است.

تصویر 2: نمونه‌ای زیبا از یک فرکتال خوشه‌ای. تکرار الگوی دایره‌ای این شکل را به وجود آورده است.

تحقیق این گروه نشان می‌دهد که جهان در مقیاس 100 میلیون سال نوری به طور آشکاری الگوی فرکتالی دارد اما آن‌ها درباره‌ی مقیاس‌های بیش از 300 میلیون سال نوری تردید دارند.

مدلی وجود ندارد

بسیاری از کیهان‌شناسان درباره‌ی این نظریه جدید بدبین هستند زیرا طبق نظریات برای این که در چنین مقیاس‌هایی ساختارهای خوشه‌ای به وجود بیاید به زمانی بیش از 14 میلیارد سال نیاز است. در نتیجه در چنین مقیاس‌هایی جهان باید همگن باشد.

بر طبق نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین امکان فرکتالی بودن جهان وجود دارد اما در واقعیت، شرایط به وجود آمدن آن بسیار پیچیده است.

تابش باستانی

برای اثبات همگن بودن جهان در مقیاس‌های بزرگ، می‌توان تابش زمینه‌ی کیهان(CMB) را بررسی کرد. این تابش که مربوط به دوران اولیه کیهان است نشان‌ می‌دهد که جهان ابتدایی همگن بوده است. اما چرا این نتایج با نتایج تحقیق جدید همخوانی ندارد؟

یکی از جواب‌‌های احتمالی این است که اندازه‌گیری‌های SDSS خطا دارد. SDSS کهکشان‌ها را به صورت دو بعدی در آسمان نقشه‌برداری و سپس داده‌های مربوط به فاصله را با توجه به سرعت آن‌‌ها محاسبه‌ می‌کند. شاید کهکشان‌های نزدیک به ما به دلیل نیروی جاذبه‌‌ای که به هم وارد می‌کنند سرعت‌هایی داشته باشند که مربوط به انبساط جهان نباشد و ما در اندازه‌گیری‌های خود دچار خطا می‌شویم.

رهبر تیم ایتالیایی معتقد است که چنین خطایی فقط مربوط به کهکشان‌های نزدیک‌تر از 16 میلیون سال نوری است و در مقیاس‌های بزرگ‌تر تاثیری ندارد.

اما فرکتالی بودن جهان در مقیاس‌های بزرگ چه مشکلی به وجود می‌آورد؟ مشکل این است که این الگو مخالف نظریات کنونی در رابطه با گذشته‌ی عالم و قوانین آن است. تحقیقات تکمیلی آینده درستی یا نادرستی نظریات فعلی را مشخص خواهد کرد.

منبع : nojumnews

بیشتر بدانیم : برای اطلاعات بیشتر در رابطه با برخال به آدرس زیر مراجعه کنید:

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[مرتضی nvcd]

شبيه سازي هاي رايانه اي معماي چگونگي پيدايش ابر سياهچاله ها را پيچيده تر كرده اند.



سياهچاله هاي بسيار بزرگ از كجا آمده اند؟ يك فرضيه عنوان مي كند كه اين هيولاها از "بذر" سياهچاله هاي كوچكتر كه گاز پيرامون خود را بلعيده اند بوجود آمدند. اما شبيه سازيهاي رايانه اي جديد پيشنهاد مي كنند كه اين "بذرها" عملا بدون آنكه ماده اي جهت بلعيدن اطراف آنها باشد متولد شدند. اين نتيجه گيري باعث شد تا معماي چگونگي بوجود آمدن بزرگترين سياهچاله ها عميق تر شود.

كوازارها اجرام بينهايت درخشاني هستند. تصور مي شود كه كوازارها محل داغ شدن گاز و درخشش آن در زمان سرازير شدن به درون سياهچاله هائي هستند كه جرمي برابر يك بيليون و يا حتي بيشتر از خورشيد دارند. كوازارها در فاصله هاي بسيار دوري از زمين مشاهده شدند بدين معني كه زماني كمتر از يك بيليون سال بعد از انفجار بزرگ ظهور كردند.



اما اينكه چگونه اين سياهچاله ها اينقدر سريع رشد كرده و تبديل به ابر سياهچاله شده اند يك هنوز يك شگفتي باقي مانده است. برخي از ستاره شناسان مي گويند كه سياهچاله هاي كوچكتر با اندازه اي حدود 100 برابر خورشيد كه از فرو ريختن ستاره هاي اوليه كيهان در انتهاي حيات خود بر جاي ماندند سر آغاز اين ابرسياهچاله ها بودند.

اما اولين ستاره هاي كيهان فقط چند صد ميليون سال بعد از انفجار بزرگ متولد شدند. حتي اگر اين ستاره ها قبل از فروريزي و تبديل شدن به سياهچاله ها فقط چند ميليون سال عمر داشتند باز هم زمان زيادي براي رشد اين "بذرها" و تبديل شدن به هيولاهائي كه به كوازارها نيرو مي دهند وجود نداشت.

اكنون بنظر مي رسد كه اين معما عميق تر هم شده است. زيرا شبيه سازي هاي رايانه اي اين واقعيت را آشكار مي كنند كه اين "بذر" سياهچاله ها زماني بوجود آمدند كه اطراف آنها مواد (غذاي) كمي براي بزرگ شدن وجود داشته است.

تام ابل از دانشگاه استانفورد آمريكا و همكاران وي با ايجاد مدلهاي رايانه اي ، اولين نسل ستاره ها را شبيه سازي كردند. تصور مي شود كه اين ستاره هاي اوليه بسيار بزرگ و درخشان بودند و وزني حدود 300 برابر خورشيد داشته اند. شبيه سازي ها نشان دادند كه تابش سهمگين اين ستاره ها گازهاي اطراف آنها را به فاصله هاي بسيار دور پرتاب مي كرد.

در نتيجه سياهچاله هائي كه بعد از پايان زندگي چند ميليون سالي اين ستاره ها شكل گرفتند دچار قحطي شدند و مواد كمي براي تغذيه در اطراف آنها وجود داشت. در اين شبيه سازيها ، بازگشت گاز به سوي سياهچاله ها و سقوط آن به درون هيولاها براي فراهم كردن غذاي آنها حدود 100 ميليون سال بطور انجاميد. زمان از دست رفته به دليل گرسنگي اوليه تصور اينكه چگونه اين سياهچاله ها در مدت كوتاهي بعد از قحطي توانستند بيليونها برابر خورشيد متورم شوند را بسيار دشوارتر مي كند.

آبل كه نتايج تحقيقات گروه را در كنفرانس مركز اختر فيزيك هاروارد اسميتسونين گزارش كرد مي گويد" تا آنجائي كه تحقيقات من نشان مي دهند ، "بذر" سياهچاله ها نمي توانند نياكان ابر سياهچاله ها باشند."

"وولكر برام" از دانشگاه تگزاس نيز تاكيد دارد كه تحقيقات جديد مشكل مهمي در اين مورد كه سياهچاله هاي كوچكتر سرآغاز هيولاهاي بزرگتر بوده اند را مطرح مي كند.

نظريه جايگزيني كه برام و ساير دانشمندان در مورد آن تحقيق كردند اين است كه احتمالا يك ابر گازي غول آسا مستقيما دچار فروريزي شده و سياهچاله هائي بين هزار و يك ميليون برابر جرم خورشيد را بوجود آورده است. گرانش قدرتمند يك سياهچاله مانند اين به جمع آوري گاز كمك كرد تا بتواند بصورت بالقوه و به سرعت به جرمي برابر بيليونها خورشيد برسد. برام مي گويد" بنظر مي رسد اين يك فرضيه نويد بخش در حل معماي چگونگي پيدايش ابرسياهچاله ها باشد".

منبع: parssky

[karin]

تصاویر رادیوتلسکوپی جدید از هیدروژن موجود در گروهی از کهکشانها نوعی پدیده همنوع خواری کهکشانی را نشان می دهد که تاکنون رصد نشده بود. به گزارش خبرگزاری مهر، کهکشانهای "سیفرتس" (Seyfert galaxies) گروهی از کهکشانهای دارای هسته هستند که طیف وسیعی از گازهای یونیزه شده را ساطع می کنند. عنوان این کهکشانها از نام "کارل کینان سیفرتس" گرفته شده است. این ستاره شناس در سال 1943 طبقه بندی این کهکشانها را انجام داد.
اکنون گروهی از ستاره شناسان دانشگاه ویرجینا با استفاده از رادیوتلسکوپ VLA بنیاد ملی علوم آمریکا به تصاویر جدیدی از محتویات هیدروژن این گروه از کهکشانها دست یافتند که نشان می دهد بیشتر این کهکشانها به وسیله فعل و انفعالاتی که زمانی با دیگر کهکشانهای نزدیک خود داشته اند فروپاشیده اند.
در حقیقت این تصاویر رادیوتلسکوپی یک پدیده همنوع خواری کهکشانی را نشان می دهد که تاکنون هرگز مشاهده نشده بود.
در این پدیده همنوع خواری، ذرات متلاشی شده به داخل سیاه چاله های غول پیکری که در مرکز کهکشانها حضور دارند فرو می افتند.
سیاه چاله توده ای متراکم با گرانش بسیار بالا است که این نیروی جاذبه به طور کامل می تواند نور را جذب کند. سیاه چاله ها اغلب در مرکز کهکشانها قرار دارند.
این محققان که نتایج کشف خود را در مجله Astrophysical Journal منتشر کرده اند در این تصاویر نشان دادند که این کهکشانها با کهکشانهای نزدیک خود فعل و انفعالات شدیدی دارند و بسیاری از آنها در اثر این واکنشها همانند نوعی همنوع خواری از هم فرو می پاشند.