>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[Sharim]

كشف سنگ آسماني عظيم الجثه در سوئد

يك سنگ آسماني عظيم الجثه به وزن يك هزار و 185 كيلوگرم، كه يكي از بزرگترين سنگ هاي آسماني كشف شده در اروپاست در شمال سوئد كشف شد. به گزارش باشگاه خبرنگاران و به نقل از پايگاه خبري سوئد، اين شهاب سنگ عظيم الجثه،‌ توسط دو روستايي در نزديك روستايي در شمال چاجالا در شمال سوئد كشف شد. بنابر اين گزارش، اين سنگ به شكل تخم مرغ و حدود يك هزار متر ارتفاع و 70 سانتي متر عرض دارد. بر اساس این گزارش، كاشفان اين سنگ اميدوارند اين سنگ را به موزه تاريخي ملي سوئد بفروشند.

[Sharim]

گردباد‌هاي ‌فضايي، نقاط تاريك در فرايند تشكيل ستاره‌ها را روشن مي‌كنند

گردش مارپيچ «گردبادفضايي» ممكن است گام اول در شكل‌گيري يك ستاره جديد باشد. به گزارش ايسنا، تركيب ساختار مشاهده شده توسط اسپيتزر - تلسكوپ مادون قرمز آژانس فضايي آمريكا (ناسا) - يك موج شوك را نشان مي‌دهد كه بر اثر فروپاشي فوران ماده در ابري از گرد و غبار و گازهاي ميان ستاره‌يي با شدت 100 مايل در ثانيه، موجب گرم شدن ابر و درخشش آن مي‌شود. اين گردبادها مي‌توانند مرگبار و مخرب باشند و مانند آنچه در زمين اتفاق مي‌افتد نيستند. جيواني فازيو از مركز هاروارد ــ اسميتسون فيزيك نجومي در كمبريج كه مسوول نصب و ساخت يكي از دوربين‌هاي مادون قرمز بر روي تلسكوپ اسپيترز است، اين گردبادها را در فضا تشخيص داده است. وي مي‌گويد: ستارگان از فرو پاشيدن يك ابر گاز و گرد و خاك به وجود مي آيند البته بايد در نظر داشت كه فرو ريختن گاز و گرد خاك به طور مستقيم نبوده بلكه طي يك حركت آهسته مارپيچي صورت مي‌گيرد. فازيو افزود: درك و شناخت پروسه تشكيل يك ستاره ممكن است روزي بتواند به منجمان كمك كند به نحوه به وجود آمدن كهكشان خودمان پي ببرند. اين كه چگونه به اين‌جا رسيده‌ايم و به كجا خواهيم رفت، چيزي است كه براي شناخت و درك آن تلاش مي‌كنيم. در حالي كه گردبادها بر روي زمين نابود كننده و ويرانگر هستند، در فضا مي‌توانند روشنگر رازهاي گيتي باشند. منجمان مي‌گويند، نظرات آنها درباره منشا فوران مارپيچ تنها يك فرضيه است. ميدان‌هاي مغناطيسي در سراسر فضا ممكن است موجب به وجود آمدن اين ماهيت گردباد شكل شده باشد.

[Sharim]

كوتوله اخراجي سيارات منظومه شمسي، سردسته گروه جديدي از اجرام آسماني شد

اتحاديه ‌بين‌المللي نجوم، دسته بندي جديدي را موسوم به «پلوتويدها» براي اجرام آسماني مشابه پلوتون که زماني نهمين سياره منظومه شمسي شناخته مي‌شد، برگزيد. به گزارش ايسنا، در حالي كه تقريبا دو سال از زماني که اين اتحاديه كه مسئوليت نامگذاري هاي نجومي را برعهده دارد، پلوتون را از موقعيت سابق آن به عنوان يک «سياره» به دسته سيارات كوتوله تنزل داد، اتحاديه در نشستي در اسلو نروژ مقرر كرد که اجرام آسماني کوچک و تقريبا کروي که وراي مدار نپتون مي‌گردند از اين پس «پلوتويد» ناميده خواهند شد. براساس اين تعريف، پلوتوئيد، داراي جرمي است که توانسته به تعادل هيدرواستاتيکي برسد (کروي شکل است) ولي نتوانسته اطراف مدار حرکتي خود را از اجرام ديگر پاکسازي و تميز کند. تاکنون پلوتون و اريس در دسته پلوتوئيد قرار گرفته اند. بدين ترتيب اجرامي که با اين شرايط و دورتر از نپتون، آخرين سياره منظومه شمسي (طبق تعريف سال 2006)، کشف مي‌شوند از اين پس در دسته پلوتوئيد قرار مي گيرند. تصميم اتحاديه بين‌المللي اخترشناسان (The International Astronomical Union) در نشست عمومي سال 2006 براي تنزل مقام پلوتون از«سياره» به «سياره کوتوله» باعث جنجالي بين المللي در محافل علمي شد. تنزل رتبه پلوتون از آن جهت لازم دانسته شد که فن‌آوري هاي تازه در عالم تلسکوپ ها به تدريج وجود اجرام دور افتاده مشابه پلوتون از نظر اندازه را فاش مي کند. اگر دسته بندي تازه اي خلق نمي شد، اين کشفيات چشم اندازي دردسرآفرين به وجود مي آورد: اينکه کتاب هاي علمي به زودي ممکن بود مجبور به ذکر 50 يا تعداد بيشتري «سياره» در منظومه شمسي شوند. ترس از همين چشم انداز بود که اعضاي اتحاديه را واداشت با يک تصميم تاريخي اجرام منظومه شمسي را دوباره تعريف کنند به طوري که تنها شامل هشت سياره عمده باشد: تير، زهره، زمين، مريخ، مشتري، کيوان، اورانوس و نپتون. آنها رتبه پلوتون را به گروهي که شامل سرس Ceres (يک سيارک asteroid بزرگ) و اريس، شيئي که کمي از پلوتون بزرگتر است و در مداري حتي دورتر از پلوتون مي‌گردد، مي شد تنزل دادند. کميته آي اِي يو در زمينه نامگذاري اجرام کوچک اکنون تصميم گرفته است که سيارات کوتوله که وراي نپتون مي گردند در دسته بندي "پلوتويد" قرار گيرند. در ميان سيارات کوتوله فقط يک جرم در اين دسته قرار نمي گيرد که سرس نام دارد. سياره کوتوله سرس در مداري بين مريخ و مشتري و در مدار سيارک‌ها قرار دارد. مسوولان انجمن بين المللي نجوم، اعلام کردند به علت استثنا بودن سياره کوتوله سرس، ديگر براي آن مورد خاص دسته جديدي در نظر گرفته نمي شود.

[Enter_The_Love]

شاتل فضایی دیسکاوری پس از انجام ماموریت خود اینک از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شده و در راه بازگشت به زمین است.

دیروز وقتی ایستگاه فضایی بین المللی و شاتل بر فراز اقیانوس جنوبی و بر فراز زلاندنو بودند، شاتل در ارتفاعی بالغ بر 340 کیلومتر از زمین از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شد و حرکت خود را به سوی خانه آغاز کرد.

در ماموریت که هجدهمین ماموریت تکمیل ایستگاه فضایی بین المللی بود، آزمایشگاه فضایی کیبو در دو راهپیمایی فضایی با موفقیت به ایستگاه ملحق شد.

در برگشت «گرت ریسمن» که 95 روز در فضا بود به زمین بازمی‌گردد. همچنین دو خدمه‌ی روسی ایستگاه هم حدود آبان ماه امسال با استفاده از فضاپیمای سایوز روسی به زمین باز می‌گردند. در عوض «جرج هامیتوف» که از ماموریت قبلی در ایستگاه باقی مانده جای ریسمن را خواهد گرفت.

پس از یک گردش کامل شاتل دیسکاوری وارد جو زمین می‌شود و ارتفاعش را کمتر و کمتر می‌کند تا در نهایت روی باند فرود زمینی بنشیند.

در زیر تصاویری از راهپیمایی فضایی دوم فضانوردان این ماموریت و مراحل فرود شاتل را می‌بینید.

مراحل عملیات شاتل

راهپیمایی فضایی دوم برای نصب کیبو به ایستگاه

آزمایشگاه فضایی کیبو که به ایستگاه فضایی بین المللی متصل شده است.

منبع : انجمن بين المللي نجوم (nojumnews)

[مهدی زین الدین]

شاتل فضایی دیسکاوری پس از انجام ماموریت خود اینک از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شده و در راه بازگشت به زمین است.

دیروز وقتی ایستگاه فضایی بین المللی و شاتل بر فراز اقیانوس جنوبی و بر فراز زلاندنو بودند، شاتل در ارتفاعی بالغ بر 340 کیلومتر از زمین از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شد و حرکت خود را به سوی خانه آغاز کرد.

در ماموریت که هجدهمین ماموریت تکمیل ایستگاه فضایی بین المللی بود، آزمایشگاه فضایی کیبو در دو راهپیمایی فضایی با موفقیت به ایستگاه ملحق شد.

در برگشت «گرت ریسمن» که 95 روز در فضا بود به زمین بازمی‌گردد. همچنین دو خدمه‌ی روسی ایستگاه هم حدود آبان ماه امسال با استفاده از فضاپیمای سایوز روسی به زمین باز می‌گردند. در عوض «جرج هامیتوف» که از ماموریت قبلی در ایستگاه باقی مانده جای ریسمن را خواهد گرفت.

پس از یک گردش کامل شاتل دیسکاوری وارد جو زمین می‌شود و ارتفاعش را کمتر و کمتر می‌کند تا در نهایت روی باند فرود زمینی بنشیند.

در زیر تصاویری از راهپیمایی فضایی دوم فضانوردان این ماموریت و مراحل فرود شاتل را می‌بینید.

مراحل عملیات شاتل

راهپیمایی فضایی دوم برای نصب کیبو به ایستگاه

آزمایشگاه فضایی کیبو که به ایستگاه فضایی بین المللی متصل شده است.

منبع : انجمن بين المللي نجوم (nojumnews)

[مهدی زین الدین]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این کهکشان m33 است .البته در ایران به نام کهکشان مثلث آن را میشناسند.

گروهی از اخترشناسان به سرپرستی آلسستو بونانوس، اخترشناس مرکز اخترفیزیک کارنگی در واشنگتن، موفق شدند با استفاده از داده‌های مجموعه‌ای از بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های جهان، از جمله تلسکوپ ده متری کک در هاوایی، فاصله یک جفت ستاره گرفتی را در کهکشان مثلث اندازه‌گیری کنند. ستارگان این دوتایی گرفتی هر پنج روز یک‌بار از مقابل یکدیگر عبور می‌کنند و تغییراتی را در درخشندگی این اجرام پدید می‌آورند. این گروه توانست با اندازه‌گیری دقیق نور، سرعت و دمای اعضای این منظومه، درخشندگی واقعی این دو ستاره را اندازه‌گیری کند. با مقایسه درخشندگی واقعی این ستارگان و مقدار نوری که از آنها به زمین می‌رسد، اخترشناسان توانستند فاصله این کهکشان را 3.14 میلیون سال نوری از زمین اندازه‌گیری کنند. این مقدار به شکل اسرارآمیزی نزدیک به نیم میلیون سال نوری بیشتر از تخمین‌های پیشین است.

[مهدی زین الدین]

کشف دنباله عظیم یک ستاره برای نخستین بار

اخترشناسان می گویند یک ستاره دورافتاده که با سرعت خارق العاده ای در فضا حرکت می کند دارای دنباله عظیمی به طول 13 سال نوری است.
دنباله این ستاره توسط تلسکوپ فضایی "کاشف تکامل کهکشانی" یا "گالکس" (Galaxy Evolution Eplorer) متعلق به ناسا کشف شد.

محققان گفتند تاکنون چیزی شبیه این در اطراف هیچ ستاره ای کشف نشده بود.

آنها معتقدند که این ستاره به نام مایرا به آنها کمک خواهد کرد بفهمند یک ستاره هنگام روبرو شدن با سرنوشت نهایی خود چه چیزی را تجربه می کند.

مارک سیبرت، منجم رصدخانه های کارنِگی در شهر پاسادینا در جنوب کالیفرنیا و از نویسندگان مقاله ای که در نشریه "نیچر" چاپ شده است گفت: "این یک پدیده کاملا تازه برای ماست، و ما هنوز در تلاشیم فیزیک این پدیده را درک کنیم."

حرکت پرشتاب در فضا

مایرا (که همچنین موسوم به Mira A) است برای بیش از 400 سال قوه تخیل ستاره شناسان را تسخیر کرده است.

مایرا اِی در صورت فلکی "قیطس" (Cetus) در فاصله تقریبا 350 سال نوری از زمین قرار دارد و با یک ستاره ثانوی به نام "مایرا بی" جفتی را تشکیل می دهد.

میلیاردها سال قبل، مایرا تا حدود زیادی شبیه به خورشید بود، اما با وارد شدن به مرحله پایانی حیاتش، متورم شده و به نوعی ستاره موسوم به "غول قرمز" بدل شده است.

این ستاره حین حرکت در فضا با سرعت 130 کیلومتر در ثانیه، مقدار زیادی مواد از خود به جا می گذارد.

با این حال علیرغم چندین قرن مطالعه، دنباله شگفت انگیز آن تاکنون ردیابی نشده بود.

اکنون تصاویر فرابنفش تلسکوپ فضایی "گالکس" این مشخصه غیرعادی مایرا را آشکار کرده است.

بری مادور از دیگر نویسندگان این مقاله و محقق ارشد نجومی در رصدخانه های کارنِگی گفت: "گالکس به طرز خارق العاده ای در مقابل نور فرابنفش حساس است و دارای چنان میدان دید وسیعی است که در موقعیتی منحصر به فرد برای اسکن کردن آسمان برای ردیابی فعالیت های فرابنفش که قبلا کشف نشده بود قرار دارد."

"این واقعیت که دنباله مایرا فقط در نور فرابنفش می تابد احتمالا توضیح می دهد که چرا تاکنون توسط سایر تلسکوپ ها کشف نشده بود."

این تصاویر همچنین وجود یک "شوک کمانی" را آشکار می کند - یعنی ناحیه ای در جلوی ستاره که محل توده شدن گازهای داغ در اثر برخورد بادهای خورشیدی به گاز و غبار فضایی است.

تیم منجمان معتقد است که گازهای داغ در شوک کمانی گازهای رها شده از ستاره را داغ می کند و باعث ایجاد یک دنباله متلاطم در پشت ستاره می شود.

دانشمندان می گویند که این دنباله متشکل از موادی است که مایرا برای 30 هزار سال درحال انتشار آنها بوده است.

تیم محققان گفت مطالعه کربن، اکسیژن و سایر عناصر تشکیل دهنده دنباله، می تواند به درک بهتر چگونگی تشکیل منظومه های شمسی و حتی نحوه پیدایش حیات در آنها کمک کند.

این تیم در پایان نوشت: "پس از 400 سال مطالعه، مایرا هنوز مایه حیرت استکشف دنباله عظیم یک ستاره برای نخستین بار

اخترشناسان می گویند یک ستاره دورافتاده که با سرعت خارق العاده ای در فضا حرکت می کند دارای دنباله عظیمی به طول 13 سال نوری است.
دنباله این ستاره توسط تلسکوپ فضایی "کاشف تکامل کهکشانی" یا "گالکس" (Galaxy Evolution Eplorer) متعلق به ناسا کشف شد.

محققان گفتند تاکنون چیزی شبیه این در اطراف هیچ ستاره ای کشف نشده بود.

آنها معتقدند که این ستاره به نام مایرا به آنها کمک خواهد کرد بفهمند یک ستاره هنگام روبرو شدن با سرنوشت نهایی خود چه چیزی را تجربه می کند.

مارک سیبرت، منجم رصدخانه های کارنِگی در شهر پاسادینا در جنوب کالیفرنیا و از نویسندگان مقاله ای که در نشریه "نیچر" چاپ شده است گفت: "این یک پدیده کاملا تازه برای ماست، و ما هنوز در تلاشیم فیزیک این پدیده را درک کنیم."

حرکت پرشتاب در فضا

مایرا (که همچنین موسوم به Mira A) است برای بیش از 400 سال قوه تخیل ستاره شناسان را تسخیر کرده است.

مایرا اِی در صورت فلکی "قیطس" (Cetus) در فاصله تقریبا 350 سال نوری از زمین قرار دارد و با یک ستاره ثانوی به نام "مایرا بی" جفتی را تشکیل می دهد.

میلیاردها سال قبل، مایرا تا حدود زیادی شبیه به خورشید بود، اما با وارد شدن به مرحله پایانی حیاتش، متورم شده و به نوعی ستاره موسوم به "غول قرمز" بدل شده است.

این ستاره حین حرکت در فضا با سرعت 130 کیلومتر در ثانیه، مقدار زیادی مواد از خود به جا می گذارد.

با این حال علیرغم چندین قرن مطالعه، دنباله شگفت انگیز آن تاکنون ردیابی نشده بود.

اکنون تصاویر فرابنفش تلسکوپ فضایی "گالکس" این مشخصه غیرعادی مایرا را آشکار کرده است.

بری مادور از دیگر نویسندگان این مقاله و محقق ارشد نجومی در رصدخانه های کارنِگی گفت: "گالکس به طرز خارق العاده ای در مقابل نور فرابنفش حساس است و دارای چنان میدان دید وسیعی است که در موقعیتی منحصر به فرد برای اسکن کردن آسمان برای ردیابی فعالیت های فرابنفش که قبلا کشف نشده بود قرار دارد."

"این واقعیت که دنباله مایرا فقط در نور فرابنفش می تابد احتمالا توضیح می دهد که چرا تاکنون توسط سایر تلسکوپ ها کشف نشده بود."

این تصاویر همچنین وجود یک "شوک کمانی" را آشکار می کند - یعنی ناحیه ای در جلوی ستاره که محل توده شدن گازهای داغ در اثر برخورد بادهای خورشیدی به گاز و غبار فضایی است.

تیم منجمان معتقد است که گازهای داغ در شوک کمانی گازهای رها شده از ستاره را داغ می کند و باعث ایجاد یک دنباله متلاطم در پشت ستاره می شود.

دانشمندان می گویند که این دنباله متشکل از موادی است که مایرا برای 30 هزار سال درحال انتشار آنها بوده است.

تیم محققان گفت مطالعه کربن، اکسیژن و سایر عناصر تشکیل دهنده دنباله، می تواند به درک بهتر چگونگی تشکیل منظومه های شمسی و حتی نحوه پیدایش حیات در آنها کمک کند.

این تیم در پایان نوشت: "پس از 400 سال مطالعه، مایرا هنوز مایه حیرت است





گروهی از ستاره شناسان آمریکایی با بررسی مواد ستاره دنباله دار Wild 2 که کاوشگر "استارداست" جمع آوری کرده است، موفق به کشف زادگاه این مواد شدند.
به گزارش مهر، تاکنون تصور بر این بود که Wild 2 یک ستاره دنباله دار عادی است که همانند بسیاری دیگر از ستاره های دنباله دار در "نوار کویپر" شکل گرفته است.
این دنباله دار در سال 1974 به سیاره مشتری نزدیک شد و در حال حاضر در مدار بازگشت به نقطه اولیه خود قرار دارد.
به منظور درک بیشتر ترکیبات این دنباله دار و به خصوص گذشته آن، ستاره شناسان کاوشگر Stardust را در فوریه سال 1999 پرتاب کردند و این کاوشگر توانست در ژانویه 2004 به این ستاره برسد و با کمک پانلهای "پخش کننده ژل" در هوا ذرات گرد و غباری را که Wild 2 در مدار خود می پراکند جمع آوری کرد و با موفقیت توانست در ژانویه 2006 به زمین بازگردد.
اولین تحقیقاتی که خصوص ماهیت این دنباله دار انجام شد تائید کرد که زادگاه Wild 2 در آنسوی سیاره نپتون قرار دارد و این ستاره به تازگی وارد بخش داخلی منظومه شمسی شده است، اما اکنون به نظر می رسد که گذشته Wild 2 پیچیده تر از آن چیزی است که تاکنون تصور می شد.
در حقیقت تیم تحقیقاتی "رابرت پپین" از دانشگاه "مینه سوتا" که نتایج تحقیقات خود را در مجله "ساینس" منتشر کرده اند، موفق شدند با استفاده موادی که کاوشگر "استارداست" جمع آوری کرده است، منشاء و زادگاه واقعی این ستاره دنباله دار را کشف کنند.
این ستاره شناسان با بررسی ایزوتوپهای عناصر هلیم و نئون یک شباهت بسیار زیاد را میان بعضی از ذرات گرد و غبار جمع آوری شده توسط "استارداست" و مواد ویژه کربنی موجود در شهاب سنگها مشاهده کردند و نشان دادند که می تواند منشای مشترکی میان این دو نوع جرم آسمانی وجود داشته باشد.
این دانشمندان در این خصوص اظهار داشتند: "تحقیقات ما نشان داد که این ستاره دنباله دار تنها از موادی که در کارخانه ستاره دنباله دار سازی منطقه آنسوی تپتون قرار دارد تشکیل نشده است، بلکه بسیاری از مواد خود را در مناطق نزدیکتری به خورشید و با نزدیک شدن به اجرام آسمانی به دست آورده است."
به گفته این محققان، در حدود 10 درصد از جرم Wild 2 ترکیبی از موادی است که زادگاه آنها متعلق به مناطق داخلی تر منظومه شمسی است.


منبع: جام جم.

[مهدی زین الدین]

شاتل فضايي «ديسكاوري» ساعتي پيش طبق برنامه به ايستگاه فضايي بين‌المللي متصل شد.

به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، فضاپيماي «ديسكاوري» كه پس از دو بار تعويق پرتاب به دليل شرايط نامناسب جوي، سرانجام در شامگاه سه‌شنبه - به وقت ايران - از پايگاه فضايي «كندي» در فلوريدا، سفر فضاييش را آغاز كرد، طبق برنامه در ساعت 14:53 امروز به وقت جهاني (18:23 به وقت تهران) بر فراز شيلي به ايستگاه فضايي بين‌المللي ملحق شد.
شاتل قبل از اتصال به ايستگاه چرخشي تماشايي انجام داد تا خدمه ايستگاه بتوانند بررسي‌هاي نهايي را به منظور حصول اطمينان از وضعيت شاتل انجام دهند.
سرنشينان «ديسكاوري» حدود دو هفته را در ايستگاه فضايي بين‌المللي سپري خواهند كرد.
روز شنبه اولين پياده‌روي فضايي انجام شده و اولين كنفرانس خبري پس از الحاق خدمه شاتل و ايستگاه فضايي روز يكشنبه برگزار مي‌شود.
دومين پياده‌روي فضايي در هفتمين روز اين ماموريت (دوشنبه هفته آينده) و پياده‌روي فضايي احتمالي بعدي روز چهارشنبه (21 تيرماه) انجام مي‌شود. روز پنج‌شنبه 22 تيرماه جاري اتصالات بار شاتل «ديسكاوري» از ايستگاه فضايي جدا مي‌شود و در يازدهمين روز ماموريت - و در صورت انجام سومين پياده‌روي فضايي يك روز بعد - شاتل از ايستگاه جدا مي‌شود.
فضاپيماي ديسكاوري سرانجام روز يكشنبه 25 تيرماه - و در صورت انجام سومين پياده‌روي فضايي يك روز بعد - در پايگاه فضايي ناسا در كيپ كاناورال فلوريدا فرود مي‌آ‌يد.
شاتل فضايي «ديسكاوري» ساعتي پيش طبق برنامه به ايستگاه فضايي بين‌المللي متصل شد.
به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، فضاپيماي «ديسكاوري» كه پس از دو بار تعويق پرتاب به دليل شرايط نامناسب جوي، سرانجام در شامگاه سه‌شنبه - به وقت ايران - از پايگاه فضايي «كندي» در فلوريدا، سفر فضاييش را آغاز كرد، طبق برنامه در ساعت 14:53 امروز به وقت جهاني (18:23 به وقت تهران) بر فراز شيلي به ايستگاه فضايي بين‌المللي ملحق شد.
شاتل قبل از اتصال به ايستگاه چرخشي تماشايي انجام داد تا خدمه ايستگاه بتوانند بررسي‌هاي نهايي را به منظور حصول اطمينان از وضعيت شاتل انجام دهند.
سرنشينان «ديسكاوري» حدود دو هفته را در ايستگاه فضايي بين‌المللي سپري خواهند كرد.
روز شنبه اولين پياده‌روي فضايي انجام شده و اولين كنفرانس خبري پس از الحاق خدمه شاتل و ايستگاه فضايي روز يكشنبه برگزار مي‌شود.
دومين پياده‌روي فضايي در هفتمين روز اين ماموريت (دوشنبه هفته آينده) و پياده‌روي فضايي احتمالي بعدي روز چهارشنبه (21 تيرماه) انجام مي‌شود. روز پنج‌شنبه 22 تيرماه جاري اتصالات بار شاتل «ديسكاوري» از ايستگاه فضايي جدا مي‌شود و در يازدهمين روز ماموريت - و در صورت انجام سومين پياده‌روي فضايي يك روز بعد - شاتل از ايستگاه جدا مي‌شود.
فضاپيماي ديسكاوري سرانجام روز يكشنبه 25 تيرماه - و در صورت انجام سومين پياده‌روي فضايي يك روز بعد - در پايگاه فضايي ناسا در كيپ كاناورال فلوريدا فرود مي‌آ‌يد.

شاتل دیسشکاوری در مرکز فضایی

خوشحالی پس از پرتاب دیسکاوری

سربازان دیسکاوری.............

%"]L]

دیسکاوری در حال جدا شدن از زمین........

[Sharim]

تصوير تازه از سطح مريخ و تجديد فرضيه وجود آب در اين سياره

کاوشگر فونيکس که سه هفته پيش روي سياره مريخ فرود آمد، تصاوير واضحي از سطح اين سياره سرخ به زمين ارسال کرده است. به گزارش روزنامه ديلي تلگراف در اينترنت، دانشمندان با مطالعه اين تصاوير به اين باور رسيده اند که احتمالا در زير لايه اي از خاک سطح مريخ يخ وجود دارد. سازمان فضايي امريکا (ناسا) هم اعلام کرد که کاوشگر فونيکس لايه اي با رنگ روشني را از چند سانتي متري زير سطح مريخ بيرون کشيده که يا نمک است يا يخ. اگر ثابت شود که اين لايه يخ است در آنصورت ثابت مي شود که آب در اين کره وجود دارد و ممکن است آثاري هم از حيات در مريخ بدست آيد. ققنوس از يک بازوي روباتي دويست و چهل سانتي متري براي بررسي خاک مريخ استفاده مي کند. با کمک اين باز و مقداري از خاک مريخ در بخش خاصي از فونيکس ريخته مي شود تا مورد آزمايش قرار گيرد. اين بازو مي تواند تا عمق نود سانتي متري از خاک سطح مريخ را براي بررسي دقيق آن حفر کند. جمع آوري اطلاعات بيشتر از خاک مريخ يکي از اهداف ماموريت يکصد و پنجاه روزه مريخ پيماي چهار صدو بيست ميليون دلاري فونيکس است. کاوشگر فونيکس در محلي در نيمکره شمالي مريخ فرود آمده است.

[مهدی زین الدین]

بچه ها بخونید.............

تعداد افرادي كه به دليل آلودگي نوري محل سكونت خود در هنگام شب قادر به مشاهده ستارگان آسمان نيستند، روز به روز در حال افزايش است.
به گزارش سايت اينترنتي "بي‌بي‌سي‌نيوز"، گروه حفاظت از مناطق روستايي انگليس با همكاري انجمن ستاره‌شناسي انگليس مطالعه جديدي را با كمك هزار و ‪ ۸۲۹‬شهروند عادي انگليسي انجام دادند تا تعداد ستارگان قابل مشاهده در شب را در نقاط مختلف اين كشور اندازه‌گيري كنند.
در اين مطالعه از شركت‌كنندگان درخواست شد تعداد ستاره‌هاي موجود در صورت فلكي شكارچي(‪ (Orion‬در آسمان را شمارش كنند. شناسايي صورت فلكي شكارچي در آسمان براي افراد آماتور ساده‌تر از شناسايي ساير صور فلكي است و در هنگام تاريكي كامل آسمان بايد بتوان حدود ‪ ۵۰‬ستاره را با چشم غير مسلح در اين صورت فلكي مشاهده كرد.
با اين وجود، نتايج سرشماري انجام گرفته نشان داد تنها ‪ ۲‬درصد از شركت‌كنندگان در مطالعه توانستند بيش از ‪ ۳۰‬ستاره را در آسمان مشاهده كنند و ‪ ۵۴‬درصد از اين افراد كمتر از ‪ ۱۰‬ستاره را در صورت فلكي "شكارچي" با چشم غير مسلح رصد كردند كه اين به مفهوم آلودگي نوري شديد آسمان در بسياري نقاط اين كشور است.
اين مطالعه از ‪ ۲۰‬تا ‪ ۲۴‬دسامبر سال ‪ ۲۰۰۶‬و ‪ ۱۴‬تا ‪ ۲۱‬ژانويه سال جاري در انگليس انجام گرفته‌است. اين روزها به گونه‌اي انتخاب شده بودند كه موقعيت ماه در آسمان سبب كاهش امكان ديد ستارگان نشود.
نتايج اين مطالعه نشان داد آلودگي نوري در بسياري از مناطق انگليس و در مقياس بزرگتر در بسياري نقاط جهان به اندازه‌اي رسيده‌است كه امكان مشاهده ستارگان آسمان در شب هنگام در سطح بسيار پاييني است.
به گفته مسئولان انجمن نجوم انگليس، مشكل آلودگي نوري ديگر فقط به شهرها و مناطق پرجمعيت محدود نمي‌شود و اين مشكل هم‌اكنون در حال گسترش به مناطق روستايي نيز هست.
كارشناسان عقيده دارند يكي از مشكلات بزرگ مربوط به آلودگي نوري، طراحي لامپها و تجهيزات روشنايي به شكل غير كارامد است كه اين امر سبب مي‌شود بخش زيادي از نور به جاي تابيدن به زمين، به آسمان بتابد.
طراحي غلط روشنايي‌ها علاوه بر كاهش قابليت ديد ستارگان، به مصرف بيشتر انرژي براي تامين روشنايي‌ها و توليد گازهاي گلخانه‌اي بيشتر براي تامين اين ميزان انرژي و نيز مصرف سريعتر منابع محدود انرژي منجر مي‌شود