شعر گمنام

[دل تنگم]

سكانس يك ، نه شب ، قتل مضـحک یک زن
و چــــارپــایه ی چـــوبی ، طــــناب در گــردن
در امتــــــــداد نگــاهش که باز مــــانده به در
نمـــــرده بود هنـــوز اضــطراب از مــردن
ســکانــس دو ، نخ سیگار و حلـقه های دود
و بوی عطر زن است این ، گمـان کنم بیـــژن
دو قـاب عکس که انگــار سایه های مــن است
و انــعــــکاس تــنی بـی حجـــاب و پیــراهــن
سکانس سه، پرسانسور دراین میان گم شد
چقـــدر حــس غــریبی ست مثــل زن بــودن
شکــسته پایه ی چوبین (( بارت )) در قفسـه
هــــــجوم پــست مـــدرن و کتــابـهای خفـن
(( کتــاب فلـسفه با ژسـت عاقلانـه ی پوچ ))
و التــــــــذاذ دروغیـــن هایـــدگـــــر در مـــن
تو ناتمـــــــــام ، کتاب های غرق در خــلسه
و قیــــــل و قــــال غـــزل ، مثـل آب در هاون

[دل تنگم]

مردی که روبروی تو سیگار می کشد
بر مــرزهای خاطره ، دیـوار می کشد
حتی شبانه عــشق تو را لای زرورق
می پیچد و به سینه تبـدار می کشد
چشمان بالغش که به سی سال می زند
بــــاز انـتــــظار کینه ی دیــدار می کــشد
با یک نگاه ، گام تو را سست می کند
با جـــزء جزء روح تو ، آوار می کــــشد
با حرفهای خوشمزه پک می زند تو را
در ریه های ملــتهبــش دار می کشد
او رشد می کند و تو کم می شوی مدام
ته مـــانده ای سیاه به دیـــوار می کشد
جریان تـمام می شود و دود می شوی
آن نخ تو بوده ای که به تکرار می کشد

[دل تنگم]

تازه آغـازتـوست شـــــاعر جـــان
تازه وقتـي که مي شـوي ازخاک
تازه نــــامـــت بـــه دُور مـي آيــد
شـاعري بــود ســاده و بـي باک

قبــــل مـــرگــت غــريب تـر بـودي
مـثــل سـهــراب ، مـثل فــــرخ زاد
مثل مردي که مدح بي صله گفت
مثل هـرکس که بوي غم مي داد

بــعـد تـو : آتـــشي و اشعـارش
بحــث داغـي براي نقد و سخن
بـعد تـو : آتشـي و دشتسـتـان
زخـم هايي که مي خورد بر تن

مـــا چـقــدر ابـــلهيـم شـاعر جان
با خيــالي که خــام رفـــتـن توست
ويــــــژه بـرنـامـه هـاي تـو خــــالي
شعرهايي که وصف مردن توست

هـــفتمـين روز رفتـــنت هم رفـت
ديـــــگـر از مـا خـبـــر نـمي گيري
خوش به حالت که بي ريــا رفتـي
مـثـل نيمـا شــبيـه گــلشيـــري

[دل تنگم]

در بــودن و نـــبودن مــا انتـخـاب كو ؟
حس غــريب عاشقي و التـهاب كو ؟
من مثل گرگ و ميش نگاهت دروغيم
ديگر مجـال پرسه زدن در سراب كو ؟
پس لرزه هاي روح تـرك خورده ي مرا
آرامشي به جز تب صد اضطراب كو ؟
حــــالا تـو با نگــاه تـماشـاييت بـگو
در تكه پاره هاي غزل بيت ناب كو ؟
با اين حرارتي كه تو تكرار مي شوي
بگــذار خاضعــانه بپرسيم : آب كو ؟
تـا مــرز بازتــاب تو تكثيــر مي شـوم
ديگـر براي فاصله دست حجاب كو ؟
خطي به سوي شرق نگاهت كشيده ام
ايـــنــك وقــــوع حـادثه ي آفـــتـــاب كو ؟
در مــرز خـاك پـاك تـنت ايـستاده ام
آن لحظه هميشه پر از التهاب كـو ؟
يـك استــعاره از غـزل چشمهـاي تو
تنها براي اين غـــزل بی خطاب كو ؟
بيچـاره من كه خواب تو را هم نديده ام
دربهت خواب كاغذي ام يك جواب كو ؟
ختـــم مجــاز و مصـرع و تـشبيه و فاصـله
با يك سوال : قصـه ي حرف حساب كو ؟

[Ar@m]

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!

[karin]

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!

بسیار بسیار بسیار قشنگ بود.

علارغم تغییر موضع خوشمان آمد

مرسی

[Ar@m]

مرسی دوست جون جونم
چشم خودت قشنگ می خونه!

[wordist]

هیچوقت آن اندازه احمق نیستم
که بگویم تو را به اندازه ستاره ها دوست دارم
یا به اندازه دنیا
یا بی نهایت!
این حرف احمقانه تعارفی بیش نیست
کسی که نمی داند ستاره های آسمان چه اندازه اند
و بی نهایت به کجا ختم می شود
نمی داند چقدر!
نمی داند تو را چه اندازه دوست دارد
اما من
تو را به اندازه خودم دوست دارم
و خودم را خوب شناخته ام
اگر جمله شاعرانه ای نیست
و اگر خودخواهانه است
حقیقت است!
و حقیقت این است که من خودم را از تمام دنیا
بیشتر می خواهم!
خودم را از تمام دنیا بیشتر شناخته ام
و با تمام نقص هایم ساخته ام
پنهانشان نکرده ام: با آنها زیسته ام!
و دنیا را از چشمهای تیره ام دیده ام
و قبول کرده ام
من به همان اندازه که زیسته ام
ارزشمندم
و اگر تو را به اندازه خودم خواسته ام
دوست داشتنی حیرت انگیزتر و واقعی تر از این
در دنیا نخواهی یافت!

سلام عزيزجان

مرسي از اينكه جالب بود :

[Ar@m]

سلام عزيزجان

مرسي از اينكه جالب بود :

سلام!
از شما هم خیلی مرسی!

[ba_to_arezoost]

از خدا دلخوری از آدم ها هم.دعا که می کنی مستجاب نمی شود.نفرینت هم نمی گیرد.با خدا قهر می کنی.سرت را پایین می اندازی و می روی.می روی جایی که او نباشد.خیال می کنی نگاهت نمی کند.خیال می کنی رهایت کرده و اینجاست که زندگی ماهی بزرگی می شود و تو را می بلعد و تو می شوی یونس.یونس در شکم ماهی.یونس بریده از همه چیز.یونس بریده از همه جا.یونس اعماق بی کسی.حالا می توانی تا همیشه ته تنهایی این اقیانوس بر دیواره های تاریک بکوبی و لعنت کنی هم این ماهی بزرگ رو.هم این اقیانوس سیاه رو.یا شاید این بی کسی این گم شدن این در به دری و تنهایی به یادت بیاورد که نه تنهایی و بی کس.شاید به یاد آوری که خدا هست حتی ته این اقیانوس.آن وقت شاید دوباره صدایش کنی. ماهی بالا می آید بالایت می آورد.دوباره ساحل و دوباره آفتاب.یونس عزیز خدا منتظر است از همانجایی که هستی صدایش کن.