تیتو ویانوا، مردی که شناختیمش/ بازی زندگی ورای تیکی تاکا
حمید رضا صدر
رویکرد او برخلاف همتایانش بود. برخلاف رقبایش. برخلاف بگیر و ببندهای مرسوم فوتبال. او را با چهره بیش از حد آرام و احتمالا بی حالتش شناختیم. مردی که کمتر حرف می زد. که از دوربین ها می گریخت. که از میکروفون ها بیزار بود. حالا که بیماری لعنتی اش بازگشته بیشتر در پیله اش فرو رفته و درونگرایی اش توجیه قابل قبولی دارد. او اولین نیم فصل را روی نمیکت بارسا برخلاف حریف پرسروصدایش به پایان رساند. برخلاف ژوزه مورینیو که پیش از دیدار با اتلتیکو مادرید برای مرعوب کردن لشگر اتلتیکویی ها به حربه قدیمی اش متوسل شد و به عصبی کردن آتلتیکویی ها روی آورد. او رو به دستیار دیگو سیمونه کرد و با اشارتی او را حقیر شمرد. ولی رویارویی با دستیار آرژانتینی سیمونه ورطه خطرناکی بشمار می رفت. تماشاگران روی سکوها و بینندگان تلویزیونی به مونو برگس غول پیکر خیره شدند که چگونه اواسط نیمه نخست برابر نیمکت رئال ایستاد و برابر مورینیو نعره کشید. داد زد و گفت "... من تیتو ویانوا نیستم. من سرت را از بدن جدا خواهم کرد". مورینیو دو روز بعد در مصاحبه پیش از نبرد با آژاکس در لیگ قهرمانان شانه هایش را بالا انداخت و گفت "... مونو برگس؟ مونو برگس کیه؟"
با اینها رخدادهای یک سال و نیم را به یاد آوردیم. زمانی که مورینیو در رویارویی رئال و بارسلونا در جام حذفی با حالت تمسخرآمیزی رو به ویانوا دستیار پپ گواردیولا - که آن زمان او را کمتر از حالا می دیدیم و می شناختیم - کرد و او را " Pito " - اصطلاح زشتی به زبان اسپانیایی - خواند. با این عتاب که تو کسی نیستی. آن حرکت مورینیو در تب و تاب رقابت رئال و بارسا فراموش شد و شیفتگان مرد پرتغالی آن را یکی از متلک های نمونه ای شیرین ژوزه قلمداد کردند. ولی حالا همان مردی که کسی قلمداد نمی شد بالای جدول لیگ ایستاده. بالاتر از مورینیو و فاصله 16 امتیازی اش رقابت لیگ را سوت و کور کرده (حداقل تا چند ماه پیش رو). او رکورد شانزده پیروزی و یک تساوی بارسا در هفده بازی را برجای گذاشت. 49 امتیاز از 51 امتیاز. آن چه با سکوت و آرامش تیتو رقم خورد. بی هیاهو. بدون درگیری. بدون متلک. بدون نیش و نوش. وقتی از تیتو در باره آن متلک مورینیو پرسیدند سرش را پایین انداخت و گفت "... وقتی مورینیو گفت مرا نمی شناسد ناراحت نشدم. همیشه سعی کرده ام سرم به کار خودم باشد".
در شرایطی که درگیری های مورینیو و طرفداران با ورود یک تنه اش به میدان چهل دقیقه پیش از آغاز بازی - با این عنوان که "این جا هستم تا هرکه می خواهد مرا هو کند" - بیشتر می شدند و دامنه اختلافاتش با برخی بازیکنان و همین طور فلورنتینو پرس گسترش پیدا می کرد تیتو در سوی دیگر نشان می داد می توان آنتی تز مورینیو بود و به توفیق دست یافت. بی سر و صدا. بی اعتنا به دوربین ها و میکروفون ها. بی تفاوت به ستایش های پر آب و تاب. در حالی که انتقادهای عمیق تری هم وجود داشتند. مثلا این که مدافعان بارسا متزلزل هستند و 19 گل خورده اند. دو تا بیشتر از مادریدی ها و هفت تا پیشتر از مالاگایی ها. این که بارسا پلان ب ندارد. این که فابرگاس در چینش های او خودش را پیدا نمی کند. این که قد بازیکنانش برای سر زدن در محوطه جریمه حریفان کوتاه هستند. این که بارسا بیش از حد درگیر رکورد شکنی لیونل مسی برابر گرد مولر شد... با این وصف آغاز غیر منتظره تیتو - چیزی که جانشین گواردیولا فقط با چنان آغازی می توانست خود و بارسا را از سایه بلند پپ رهایی بخشد - همه را متقاعد کرد توفیق همیشه با هیاهو کسب نمی شود. متقاعد کرد برغم ظاهر بی دست و پایش در گرداب جنگ های مورینیویی گرفتار نیامد. برخلاف گواردیولا که بارها برابر بازی های روانی مورینیو واکنش نشان داد. برخلاف پپ که مصاف با مورینیو آزارش داد و اواخر فصل آخر نظر می رسید زیر بار فشارها در آستانه خرد شدن قرار گرفته. در چنین قابی خیلی ها انتظار داشتند تیتو جنگجویانه ظاهر شود و حداقل تدافعی، ولی از حضور در رسانه ها پرهیز کرد و مسیرش را از روزنامه ها و دوربین ها جدا ساخت. او این فرضیه که مربی باید در مرکز رسانه ها فریاد بزند تا بار بازیکنانش را سبک کند مردود خواند. وقتی برابر ختافه به دلیل محرومیت روی سکوها به تماشای بازی نشست، دوربین ها نشانه اش رفتند. همان بازی که مردانش 1-4 ختافه را له کردند، ولی در او نشانی از شادی جاری نشد. به هوا نپرید و هورا نکشید. به تبریک گفتن اطرافیانش اعتنایی نکرد. آن چه نه تماشایی بود و نه رسانه ای، ولی برای بازیکنانی آرامش و تمرکز بیشتری به ارمغان آورد و بارسا را به ثبت رکورد تاریخی رساند. ژرارد پیکه در این باره گفته "تیتو فرمانده همه بازیکنان شده. در او چیزی خاص جاری است. او را از جوانی می شناسم. او مرد آرامی بود و اکنون هم برغم در دست گرفتن سکان تیم آرامشش را از دست نداده. همه به او اقتدا کرده ایم". در کنار همه اینها مارچلو بیلسا مربی بیلبائو ، پس از شکست 1-5 مردانش برابر بارسا قریحه فنی تیتو را هم ستایش کرده "... آنها همان قدرت را حفظ کرده اند. همان شیوه بازی را. همان استمرار در ایجاد خطر با توپ در هر میدانی را".
حالا تیتو مبارزه پیچیده تری از نبرد در میدان را دنبال می کند. جنگ با بیماری لعنتی را. با سلول های نکبتی که می خواهند تنش را درنوردند. جایی که می خواهیم باور کنیم شکیبایی فوتبالی اش او را قوی تر خواهد کرد. جنگنده تر و با صلابت تر. ای کاش زندگی هم مثل تیکی تاکا بود. ای کاش می توانستیم دردهایمان را به یکدیگر پاس بدهیم. با هم تقسیم کنیم. بار سنگین را کنار هم به دوش بکشیم. ای کاش.
منبع: خبرآنلاین
محتوای مخفی: ادامه 
.gif ":دی")
.gif "N Aggressive (39)")
نوشته شده توسط runner
