نثرهای عاشقانه

[Ghorbat22]

به اطراف مينگرم به شهرها به دياري كه درآن زاده شدم به هوايي كه در آن تنفس ميكنم به خاكي كه هميشه به آن عشق ميورزم به خدايي كه هميشه او را متهم كردم مرا چون ديگر بندگان دوست ندارد به مادري كه مرا زاد وعاشقي بي ادعا است وپدري كه مهرباني نثارم مي كند به روزهاي گذشته وبر باد رفته ديروز ،به رويا ها ي خا ك خورده دوران زندگي ام ،خودم را در ميان وزش نسيم رها ميكنم تا وجودم سرشار از عطر پيچ صحبت مادربزرگ شود تا شهد شيرينش مرا از تلخي روزگار برهاند به آينده نگاه ميكنم وكسي را مي بينم كه دستهايش را بالاي چشمانش نهاده وبه گذ شته مي نگرد به خود ميلرزم وترسي غريب سراسر وجودم راپر ميكند وحيران تر از هميشه به حال بر مي گردم

[Ghorbat22]

صدای کلاغ ها بیدادمی کند صدای قدمهای کسی روی برگهای پاییز ی (خش خش) گوشم را می نوازد.بی بال و برگ شدن درختان. همه و همه خبر از امدن پاییز را می دهند ......
دوباره پاييز ...دوباره شور و عشق هر چند براي همه پاييز اما براي من بهار بهترين بهار ..فصل رويش عشق
در وجودم....فصل تولد تو در زندگيم..برايم بهترينه.....پاييزم امدنت را جشن مي گيرم ..بودنت را و به خود مي بالم كه زاده پاييزم .

[Ghorbat22]

من می نویسم اینبار از سر خط از اول از ابتدا..از زمانی که تو را دارم و نبودها را از امروز به دست فراموشی می سپارم ...من از امروز تو را دارم و تمام زندگیم برای تو اما فقط از تو می خواهم که گوشه ای از قلبت را به من بسپاری که در به در قلب های امروزی نباشم قلب هایی که به روی هیچ کسی قفل نیست...قدری از گرمای وجودت را به من بسپار تا با گرمی آن سردی این دنیا را احساس نکنم...دستهایت را تا احساس کنم و دلخوش باشم که فاصله بین انگشتانم را کسی پر کرده و به دنبال نگردم...و در آخر شانه ایت را برای اینکه قدری به حال خود زار بزنم.... اما نه لحظه ای درنگ کن چیزی دیگر هم می خواهم از تو...
گوشهایت را ...برای اینکه صدای عاشق تنها نازنین را بشنوی که هر روز اين را زمزمه می کند

[Ghorbat22]

بعد از تو
فکر می کردم بعد از تو نفس نمی کشم
ولی عميق تر از قبل کشيدم
فکر می کردم بعد از تو هرگز نمی خندم
ولی به همه چيز خنديدم
فکر می کردم بعد از تو دنيا برايم سياه می شود
ولی تندی رنگها چشمانم را ميزند
فکر می کردم بعداز تو شمعدانيهای اتاقم پزمرده می شوند
ولی همچنان شاداب مانده اند
فکر می کردم بعد از تو هرگز خور شيد را نمی بينم
ولی هر صبح هنگام رويش می بينم
فکر می کردم بعد از تو ديگر زنده نمی مانم
ولی ماندم
ماندم ولی چه سود ؟....
بعد از تو عشق رنگ باخت در دلم

[tohidkh]

برای او می نویسم:
او که تنش بوی گلهای سرخ را می دهد؛
برای او که جادوی کلامش زیباترین لغت را قلم می زد.
برای او که قلبش به وسعت اقیانوس است و قایق قلب من در آن غرق شد؛
رفت و من تنها تر از تنها شدم . . .

[Ghorbat22]

چگونه فراموشت کنم تو را؟
تو را که از خرابه های تنهایی به قصر سپید عشق هدایتم کردی
چگونه فراموشت کنم تو را؟
تو را که پناهگاهی شدی در برابر سختیهایم و برای اشکهایم شانه هایت را ارزانی داشتی
و با صداقت عاشقانه ات دلم را به درد آوردی
چگونه فراموشت کنم تو را؟
دستم را به تو می دهم قلبم را به تو می دهم فکرم را به تو می دهم
و تو هم دستت را به من بده سرت را به روی شانه هایم بگذار
و بگذار عطر نفسهایت را میان هم تقسیم کنیم

[Ghorbat22]

معشوق زیبای من
دستم را بگیر
بگذار دستانت دستانم را به اوج ببرند

مهربان من
تو مال هیچ کس نیستی و هیچ کس مال تو نیست
ولی بگذار دستانت را به اوج ببرم

مغرور با شکوه من
چشمانت را باز کن
و مرا ببین که چگونه مثل یک قطره اشک
از نگاه شورانگیز شب چکیده ام

احساس مقدس من
به عشق بیندیش
و سعی کن درک کنی که من چگونه تو را
مثل یک احساس مقدس می پرستم

[Ghorbat22]

عشق مانند جنگ است......آسان شروع می شود.......سخت پایان می یابد.........و فراموش کردنش محال است.

عشق دشوار است و همیشه نیز خواهد بود اما بیاد داشته باش یک نفر دوستت دارد و آن کس منم.


رز با سکوت از عشق می گوید با زبانی که فقط برای دل شناخته شده است.

من دو تا چیز دوست دارم.رز و تو را.رز را برای مدت کوتاهی و تو را برای بقیه ی زندگیم.


همانطور که رز به آب نیاز دارد.همانطور که فصلها به تغییر نیاز دارند.همانطور که شاعر به قلم نیاز دارد.من به تو نیازمندم...


هزاران رز در دنیا وجود دارد.حتی اگر من تمام رز ها را به تو بدهم برای بیان اینکه چقدر دوستت دارم کافی نخواهند بود.

[Ghorbat22]

تو قول دادی همیشه مراقبم باشی ولی به من آسیب رسوندی.تو قول دادی همیشه شادم کنی اما اشکامو سرازیر کردی.توگفتی عشقتو به من میدی اما فقط بهم رنج دادی.من هیچ قولی بهت ندادم اما بهت همه چی دادم.....

[Ghorbat22]

اي مسافر ! اي جدا ناشدني ! گامت را آرام تر بردار ! از برم آرام تر بگذر ! تا به کام دل ببينمت .بگذار از اشک سرخ گذرگاهت را چراغان کنم .آه ! که نميداني ... سفرت روح مرا به دو نيم مي کند ... و شگفتا که زيستن با نيمي از روح تن را مي فرسايد ...بگذار بدرقه کنم واپسين لبخندت را و آخرين نگاه فريبنده ات را .مسافر من ! آنگاه که مي روي کمي هم واپس نگر باش . با من سخني بگو . مگذار يکباره از پا در افتم ... فراق صاعقه وار را بر نمي تابم ...جدايي را لحظه لحظه به من بياموز... آرام تر بگذر ...وداع طوفان مي آفريند... اگر فرياد رعد را در طوفان وداع نمي شنوي ؟! باران هنگام طوفان را که مي بيني ! آري باران اشک بي طاقتم را که مي نگري ...من چه کنم ؟ تو پرواز مي کني و من پايم به زمين بسته است ... اي پرنده ! دست خدا به همراهت ...اما نمي داني ... نمي داني که بي تو به جاي خون اشک در رگهايم جاريست ...از خود تهي شده ام ... نمي دانم تا باز گردي مرا خواهي ديد ؟؟؟