نويسندگان عزيز ميخواهيم داستان بنويسيم!

[talot]

چه جالب منم دارم میرم سفر تا 20 روزی نیستم اما داستانها رو روی لب تاپ کپی کردم میبرم روشون کار میکنم

[mehrzad3344]

دوستان این داستان کوتاه رو خودمو نوشتم اولین داستان من هست نظرتونو بگید


دارو:
يه روز تو بيمارستان ه پسره پدرشو اورده بود بيمارستان و ميخاست بره براش دارو بگيره تو راهش يه پير مرد رو ديد که تقاضاي کمک کرده.
پسر دست کرد تو جيبش و يه اسکناس سبز رو بهش داد
وقتي پسر داروها رو گرفت کمي که اين طرف اومد ياد اومد داروخانه چي پول دارو رو نداده
دست کرد تو جيبش ديد پولي نداره
نويسنده: مهرزاد گورکاني

[western]

سعید جان داستان محشرت رو خوندم و باید بگم آنچنان فضا رو محشر توصیف کردی آنچنان رفتارها و حرفها بجا بود که فکر کردم خودم هم در آن پارک هستم.باز هم داستانی ساده با پایانی دلپذیر.اینکه اسمی هم داده نشد خودش نوعی طرز خاصی بود.چیزی که مسلم اینه که در هر داستان پیشرفت عظیمی بدست میاری.آفرین خسته نباشی داداشی هنرمندم.

[mehrzad3344]

کسی داستان منو نخوند که نظر بده

[l176771]

دوستان این داستان کوتاه رو خودمو نوشتم اولین داستان من هست نظرتونو بگید


دارو:
يه روز تو بيمارستان ه پسره پدرشو اورده بود بيمارستان و ميخاست بره براش دارو بگيره تو راهش يه پير مرد رو ديد که تقاضاي کمک کرده.
پسر دست کرد تو جيبش و يه اسکناس سبز رو بهش داد
وقتي پسر داروها رو گرفت کمي که اين طرف اومد ياد اومد داروخانه چي پول دارو رو نداده
دست کرد تو جيبش ديد پولي نداره
نويسنده: مهرزاد گورکاني

به دلايل شخصي تبريك! واقعا همه چيز تموم! تيكه هاي املاش تخصص من نيست! اما تبريك!

[l176771]

بچه ها من فردا میرم مشهد و تا دوشنبه نیستم. دعا کنید خوش بگذره تا سفرنامه اش هم چیز خوبی از آب دربیاد. ولی گفتم تا نرفتم این داستانم رو تایپ کنم که بیشتر از هر داستان دیگری روش کار کردم و فکر کردم؛ فکر کنم همین به خوبی برسونه که چقدر نظرتون برام مهمه... ولی جون من، اگر انتقادی بهش وارده، درست و حسابی بگید و احساس شخصیتون رو نگید. چون اگه انتقادی صرفاً نظر شخصی باشه دیگه انتقاد نیست.
یا علی...

prostituée
...کمی عقبتر از تاب بچه، زنی رو قلوه سنگهای زمین چمباتمه زده بود و دستانش را بالا نگه داشته بود. دستانش آشکارا می لرزیدند. تاب بچه را هل می داد و به دوردستها خیره شده بود. در عمق نگاه زن، محوطه خالی پارک تصویر می شد.
ماشین پلیسی، به سرعت و آژیر کشان از خیابان مجاور عبور کرد و همین، زن را وحشت زده کرد. حواسش پرت شد، دستانش به پایین افتادند. تاب عقب آمد و به پیشانی زن خورد. زن با قیافه ای رنجور نقش بر زمین شد و ناله کرد. دختربچه متوجه شد. سر را به عقب برگرداند و بعد از تاب به بیرون پرید. رفت و در کنار مادرش زانو زد:
"مامانی، مامانی... چی شد؟"
زن، روی زمین دراز افتاده بود. دستی را روی پیشانیش قرار داده بود و دست دیگرش را، زیر کمر. تا نگاههای خیره بچه را به خود دید، حالت چهره اش تغییر کرد و از روی زمین بلند شد. لبخندی زد و به دخترک گفت:
"خوبم عزیزم، چیزیم نیست."
دخترک، موهایش روی پیشانیش ریخته بود و صورتش قرمز شده بود و عرق کرده بود. دست زن را در دستانش گرفت و گفت:
"چرا خودت رو یه دفعه پرت کردی زمین؟ نکنه دوباره سرت گیج رفت، مامان؟"
مادر، گرد و خاک مانتو و شلوارش را تکاند و گفت:
"نه، حواسم پرت شد. تابت اومد عقب من متوجه نشدم."
زن روسریش را مرتب کرد و از روی زمین ناهموار بلند شد. کیفش را هم از روی زمین برداشت. کودک را بر روی تاب نشاند و خودش هم روی تاب کناری نشست. مدت زیادی نگذشته بود که صدای دخترک بلند شد:
"مامانی، من حوصله ام سر رفته... خوابم میاد! چرا بابایی نمی یاد یا دوستاش؟ بالاخره امشب میریم کجا مامان؟"
-صبر داشته باش، خوشگلم. بالاخره یکی از رفیقهای خوب بابایی میاد، نمی زاره امشب رو تک و تنها بمونیم؛ اونوقت دیگه حوصله ات هم سر نمیره. برو اونجا یه کمی سرسره بازی کن، چشم به هم بزنی، میآدش."
قیافه دخترک ناراضی به نظر می آمد. پاهای خود را بر کف زمین می سایید و صدای قلوه سنگها را درمی آورد، تا وقتی که رسید به سرسره های پارک. پارک در آن نیمه شب از هر زمان دیگری خلوت تر بود و طبیعی می نمود. در واقع اگر عابری رد می شد و آن دخترک را تک و تنها آنجا می دید، حتماً متعجب می شد.

***

"سلام خانم."
زن خیلی سریع، خود را به عقب چرخاند. در فاصله کمی از تاب او، مردی ایستاده بود که نمی توانست به خوبی او را ببیند؛ تازه وارد در تاریکی بود و زیر درختان. زن از تاب بلند شد و کمی فاصله گرفت.
مرد گفت: "خانم این وقت شب اینجا چی کار می کنین؟"
زن لبخند شیطنت آمیزی زد و گفت: "به نظرتون چی کار می تونم بکنم؟ منتظر یه مشتری هستم که از قرار معلوم، سر و کله اش بالاخره پیدا شده!"
مرد هوز توی تاریکی بود و زن او را درست نمی دید. صدا به گوش زن رسید:
-ببخشید، می خواستم بدونم امشب رو می تونید با بنده بگذرونید؟
-یه مقدار بیایید جلوتر ببینمتون. همین حالا!
لحن صدای زن به کلی عوض شده بود و دیگر خبری از شیطنتهای دمی پیش در او نبود. او حالا مضطرب و آشفته به نظر می رسید.
مرد چند قدم به جلو برداشت و مانند زن، زیر نور ماه قرار گفت. حالا زن می توانست قد و قامت مرد و نوع پوشش او را تشخیص دهد. و بعد زیر لب گفت که مشتری خوبی سراغش آمده.
"ببخشید آقا؛ یه لحظه ترسیدم، گفتم شاید ماموری چیزی باشین."
مرد متعجبانه به او خیره شد: "مامور؟"
زن به تمسخر غرید: "نکنه دفعه اولته سراغ صنف ما میای؟ بفهمی نفهمی به قول بچه ها شیش می زنی یه جورایی! حرفات می ترسونه آدم رو! یه جوری می پرسی انگار از پشت کوه اومدی و تا به حال اینجا زندگی نکردی."
زن زد زیر خنده و مرد کماکان با نگاههای پرسشگر به او خیره شده بود.
"خدا لعنتشون کنه. مامور قانون! کدوم قانون به اونا میگه با ما حال کنن و بعدش پول ندن؟ تو که همچین مردی نیستی ها؟ دعا می کنم که نباشی!"
حالا مرد دیگر داشت محوطه پارک را دید می زد که دوباره صدای زن بلند شد:
"حالا چند نفری هستین؟ مکان کجاست؟ من پول رو همون اول می گیرم، نقد نقد. گفته باشم که دبه نکنید."
مرد آنقدر بلند گفت: "چند نفر؟" که زن درجا خشکش زد. مرد متوجه شد و حیرت و تعجبش را با لبخندی تصنعی پنهان کرد و گفت:
"فکر کنم ظاهرم نشون بده که از لحاظ مالی باهاتون مشکلی نداشته باشم."
مرد دوباره نگاهی به سرسره ها انداخت. به زن خیره شد و پرسید:
"اون... اون دختر اونجا چیکار می کنه این وقت شب؟ پدر و مادرش کجان؟ شما می دونین خانم؟"
زن آهی بلند کشید و گوشه بینیش را خاراند. پشت به مرد کرد و به سرسره ها نگاهی انداخت و برای بچه اش دستی تکان داد که دخترک متوجه نشد. گفت: "بله، اون دختر منه."
مرد کمی آمد جلوتر. پرسید: "دختر شماست؟ شوخی که نمی کنید؟"
چهره زن تغییر کرد و روبرگرداند. نزدیک مرد آمد، خیلی نزدیک. دستانش را آورد بالا، به خیال اینکه یقه مرد را بگیرد، ولی مرد تی شرت به تن داشت و زن هم تا به حال بدان توجهی نکرده بود. دستانش را آورد پایین و رو در رو با مرد صحبت کرد، صورت مرد از هرم گرم هوای دهان زن گرم می شد:
"ببینم تو بازرسی یا مشتری؟ نکنه فکر کردی یادگار یه حروم زاده اس، عین تو؟ خیالت راحت باشه، دختر خودمه. از جونمم بیشتر دوسش دارم که اوردمش اینجا."
مرد دستانش را دراز کرد تا زن را به عقب براند که دستانش به سینه های زن تماسی مختصر یافت. در یک آن زن عصبانی تر از قبل شد و آشکارا بر سر مرد فریاد زد:
"ببین آقای نسبتاً محترم، یه بار دیگه دست درازی کنی، طوری داد و فریاد می کنم که تا چهل خیابون اون طرف تر هم خبردار شن... یا پول منو همین الان بده و بعدش هر غلطی که خواستی بکن؛ یا هرچی زودتر گورتو گم کن و راحتم بزار."
مرد آرام آرام عقب رفت. سرش پایین بود، در همان حال گفت: "معذرت می خوام خانم، باور کنین قصد بدی نداشتم. من اصلاً منظورم این نبود، به خدا..."
زن با تمسخر وسط حرفش پرید: "خبه خبه... نمی خواد اینقدر زر مفت بزنی. دلم کباب شد! بخشیدمت، حالا بگو کجا بریم؟"
مرد با لحن آرامی گفت: "آخه وقتی اون دختر بچه همراهتونه..."
زن دوباره وسط حرفش فریاد زد: "نخیر! اونو هم می آریم. شما اصلاً فرض کن همکارمه."
مرد به تندی سرش را بالا آورد و بچه را که از سرسره به پایین سر می خورد، تماشا کرد. بعد به زن نگاهی کرد و پرسید: "چی؟ این دختر بینوا که بهش... بهش نمی خوره اصلاً بالغ شده باشه؟"
-اشتباه نکن آقا. این مثل من به مشتری سرویس نمیده، بلکه سرویس می گیره.
مرد دوباره پرسید: "ببخشید، منظورتون چیه؟"
زن کمی آرامتر از قبل بود: "وای... چقدر شما سوال می پرسید از من! باور کنین کاری به کار ما نداره. سرش رو تو مکان گرم می کنم؛ اگه خونه خودتونه که دیگه چه بهتر. مزاحممون نیست. دو سه تا بستنی و پفک که بهش بدید و تو یه اتاق بزاریدش، دیگه با هیچکسی کاری نداره. تازه من هم نرخم کمتر از بقیه هستش، دلیلش هم همینایی بود که گفتم."
مرد گفت: "ببخشید اگه مدام سوال می پرسم، چون واقعاً کنجکاو شدم. می تونم بپرسم چرا؟"
صدای دخترک از کنار سرسره ها آمد که می گفت: "مامانی، اون آقاهه کیه؟"
مرد و زن صدایش را شنیدند. مرد نگاههای پرسشگر و مشکوک خود را به چهره زن دوخته بود. زن به طرف سرسره ها گام برداشت و با دخترش صحبت کرد. مرد کمی جلوتر آمد و نگاهی به کف آهنی تابها انداخت. روی یکی از آنها را فوت کرد و نشست. پس از مدتی، زن برگشت و او هم روی تاب مجاور جا خوش کرد.
-ببخشید ولی من هنوز علت همراه بودن دخترتون رو با خودتون نمی دونم. شاید هم باید بگم، همراهمون؟!
-ای آقا... شما هم چه توقعهایی داری از من! اینقدر گیر ندید دیگه. شما که از من توقع نداری بچه ام رو تک و تنها این وقت شب تو اون آلونک ول کنم؟
-والا من که شرایط شما رو که نمی دونم چه جوریه. فقط موندم چطور با یه بچه از این کارها می کنید.
-باز خوبه که خودتون به ندونستن اعتراف می کنید، شما چی از حال و روز ما می دونید؟ من اگه این طفل معصوم رو تو اون خراب شده ول کنم و تنها بیام اینجا، هزار جور بلا سرش میاد.
-ولی تا به حال به این هم فکر کردید که اگه این دختربچه روزی بفهمه چی میشه؟ می دونین چه تاثیری روش می زاره؟
-خب بفهمه! چی میشه؟ حداقل تا وقتی که نفهمیده خیلی بهش خوش می گذره... شاید هم هچوقت نفهمید و مادرش مرد. آره! از باباش که خیری ندید. باز تا من هستم دلش به دوستای باباش خوشه...
مرد گفت: "ولی من از حرفاتون چیزی سردرنمی آرم!"
زن با تمسخر غرید: "نباید هم سردربیاری... همونطور که من سردرنمی آرم چرا همه بدبختی ها باید برای من باشه. همونجور که نمی فهمم چرا سرطان گرفتم! می فهمی؟"
مرد، آرام و شمرده گفت: "فکر کنم اظهار تاسفم دردی رو دوا نکنه، اینطور نیست؟ ولی خب، حالا چطور سرطانی دارید؟ شاید بشه کاری کرد."
زن که تا آن لحظه به محیط پارک خیره شده بود و دخترک را می پائید، رو به مرد کرد، اونوقت با صدایی بلند و لرزان گفت:
"هوم... پس شما قصد داری منو کمک کنی؟ یا من دارم مردایی مثل شما رو کمک می کنم؟ اصلاً بگو ببینم، فکر می کنی فرق من و تو چیه؟ جفتمون هم لجنیم، مثل بقیه که به ما این انگ رو می زنن. البته باطن کار من و امثال من خیلی نتیجه ها داره. حداقلش اینه که دختر پاک و ساده دل مردم با ما اشتباه گرفته نمیشه. تو به این فکر کردی اگه ما، فقط دو روز همین یه خورده کاسبیمون رو هم جمعش کنیم، چه بلایی سر تو و مردای مثل تو میآد؟"
چهره مرد برافروخته شد. به وضوح می شد عصبانیت و نفرت را در چهره اش خواند. برای اولین بار صدایش را بالا برد:
"خیلی دیگه داری تند میری خانم. ناراحتیت رو سر من خالی کردی، ولی از ظاهرم حدس نزن که یکی از اون بچه مایه دارهای بی درد و غم باشم. اگه اینطوری بود، فکر کنم حاضر نبودم اینهمه خفت و خواری رو تحمل کنم و بیام سراغ کسایی مثل شما. شاید خیلی عجیب به نظر برسه و شاید هم باور نکنین؛ البته مهم نیست. من دکترم و تازه از خارج برگشتم. از فرانسه. واسه رسیدن به موقعیت فعلیم، زحمت کشیدم و درس خوندم. فکر کنم مشکل از اوضاع و احوال اینور آب ناشی بشه، وگرنه من تحصیلکرده ناچار نمی شدم با ظاهری جعلی و با ترس و لرز بیام سراغ شما و اونوقت لقب لجن هم بگیرم. من اهل خلاف شرع نبوده و نیستم. اونور آب هم که شیر تو شیر بود، من خدا و پیغمبر و صیغه حالیم بود، چه برسه به اینجا... وضعیت اینجا و شما برام عجیب و خجالت آوره. فکر نمی کردم چیزایی که می شنوم درست باشه."
زن چند ثانیه ای بلند خندید و قهقهه زد. کاری که مرد را به تبمسی از روی ناچاری واداشت.
"حالا چرا اینقدر تند می رین، من که حرفی نزدم! اصلاً شما هم به من بگین، به همه بگین لجن. فحش ناموس بدید، شاید دلتون خنک شه. جدی جدی فرانسوی بلدید؟ یه چند کلمه ای بگید شاید منم یاد گرفتم! فاحشه به فرانسوی چی میشه؟ منو صدا بزنید لطفاً!"
زن دست از خنده و شوخی برداشت. حالا سرش پایین بود و نگاهش رو دست چپ مرد ثابت مانده بود.
-من نمی دونم چند وقته که اومدین اینور، ولی اینجا هم فرقی نداره، یعنی بدتره. شما متاهل نیستید، نه؟ ولی رو هر دختری که دست بزارید، باید از خداش باشه که شما رو قبول کنه!
-شاید! خودمم دقیق نمی دونم... ولی سنم از ازدواج با یه دوشیزه خیلی وقته که گذشته. زندگی تو اونجا منو جوون نگه داشته و البته مجرد. یاد گرفتم که به هیچ کسی اعتماد نکنم، به خصوص جنس مخالفم. البته می دونم که مردمای اینجا زمین تا آسمون با اونا فرق دارن.
-فکر نمی کنید دیگه به قدر کافی با هم حرف زدیم؟ بالاخره تکلیفم چیه، منو با این شرایطی که گفتم، قبول می کنید یا نه؟
مرد پشت سرش را خاراند و سر به زیر انداخت. نفس عمیقی کشید. بعد -بی آنکه چیزی بگوید- از روی تاب بلند شد و به سوی خیابان رفت. زن پشت سرش فریاد کشید: "آهای.. جواب منو بده! کجا میری؟"
داد و فریادهای زن بی فایده بود. مرد رفته بود و حالا دیگر زن در آن تاریکی پارک، تک و تنها مانده بود. زن قامتش را روی تاب خم کرد و دستهایش را به زیر روسری برد. زیر لب گفت: "ای خدا..." یک قطره اشک از روی گونه اش به روی زمین چکید.

***

صدای فریاد دخترک، زن را وادار کرد تا صورتش را پاک کند و سپس سر بلند کند. بچه همانطور بالای سرسره، نشسته بود و با انگشتش نقطه ای را نشان می داد و مدام می گفت: "مامان، بابا رو بالاخره پیداش کردم. اینجاس بابایی!"
زن به سرعت از روی تاب بلند شد و جلوتر رفت. مسیر انگشت بچه را دنبال کرد. روی یکی از صندلیهای پارک، مردی با موهای آشفته و سر و وضع ژولیده دراز کشیده بود. نور ماه به خوبی جزئیات رقت برانگیز او را آشکار می کرد. مرد پاهایش را در شکمش جمع کرده بود، پتویی را تا کمر روی خودش کشیده، و انگار آرام و قرار نداشت. سر خود را به آرامی به کف نیمکت پارک می کوبید.
زن دوباره به بالای سرسره نگاهی انداخت، ولی دیگر بچه آنجا نبود. او از آنجا به پایین سر خورده و حالا داشت به سمت مرد خیابانی می دوید و مدام "پدرش" را صدا می کرد. زن هم به دنبال او دوید و در نیمه راه دخترک را متوقف کرد. مرد خیابانی از سر و صدای آندو، وحشت زده از جا پرید و چشمهایش را مالید. زن بچه را از روی زمین بلند کرده بود. دختر مدام پاهای معلق خود را در هوا تکان می داد و چشمایش خیس شده بود، و در همان حال با دستانش بر روی شانه و سر و صورت زن می زد و گفت: "من می خوام برم پیش بابا... دلم تنگ شده واسش. ولم کن! و...لم... کن!"
ولی زن بدون ذره ای اعتنا به او، از پارک خارج شد و به سمت پیاده رو رفت. تکیه داد به دیوار؛ بچه را روی زمین گذاشت و با دو دست، محکم شانه های دخترک را گرفت. اشکهای دخترک تا روی لبهایش پایین آمده بود که مادرش آنها را با کف دستانش پاک کرد.
"این خود بابایی بود... بابایی هم همیشه خواب بود، مریض بود... من می دونستم بالاخره برمی گرده پیشم. چرا نمی ریم پیشش؟ مگه تو هم دلت براش تنگ نشده بود؟"
زن کلافه به نظر می آمد. از دست بچه دمی آسایش نداشت. مدام می گفت: "اون بابای تو نیست" و بعد چون حرفهایش بی اثر بود، چند سیلی محکم به دخترک زد و به دنبال آن، صدای گریه هر دو بلند شد.
مرد، داخل ماشینش که کنار خیابان پارک شده بود، نشسته بود. از آن داخل، بیرون را می پایید و می توانست بفهمد چه خبر است. با دیدن مادر و دختر بود که بالاخره از ماشین بیرون آمد، به سمت سوپرمارکتی که در آن نزدیکی بود رفت. دو تا بستنی خرید و بعد از خروج از مغازه به سراغ ماشینش رفت، و بعد از مدتی از آن بیرون آمد و به سمت زن و دخترک رفت.
زن روی زمین هنوز چمباتمه زده بود و قامت خود را به دیوار تکیه داده بود. دختر سرپا و رو به روی او بود، سرش را روی شانه مادر گذاشته بود و با هم، بی صدا گریه می کردند. مرد کمی ناراحتی در چهره اش ظاهر شد، ولی به روی خود نیاورد و گفت:
"اِ... چرا گریه می کنی خانم کوچولو؟"
دختر سر از شانه ی مادر برداشت. او و زن برای چند لحظه ای به مرد چشم دوختند. مرد نتوانست سنگینی نگاه آنان را تاب بیاورد. دیگر تعلل را جایز ندانست و بستنی ها را گرفت جلوی دخترک. دختر آنها را گرفت.
"یکیش رو هم بده به مادرت. آفرین دختر خوب." دست مرد دراز شد و لپ نرم، ولی خیس دخترک را نوازش کرد. زن چشمهایش درست نمی دید، اشک بینایی او را کم کرده بود؛ فقط شنید که فرزندش گفت: "یکیش برای خودم، یکیش هم برای بابام. مامان خیلی بده، من اصلاً دوستش ندارم."
بچه اینها را گفت و از غفلت مادر سوءاستفاده کرد. سریع با بستنی های در دستش به طرف پارک دوید و مرد هم مانع او نشد. زن همانطوری به دیوار تکیه داده بود، شکسته تر از آن می نمود که دنبال دختر برود. مرد آمد نزدیکتر، کنار زن چمباتمه زد و گفت: "نگران نباشین. دیگه اون مرد معتاد تو پارک نیست. سر و صدای شما رو که شنید، از پارک فرار کرد."
زن چپ چپ مرد را نگاه می کرد و به طرز بدی به او خیره شده بود.
-خیلی ببخشید... من داخل ماشینم نشسته بودم. باور کنید آدم فضولی نیستم اما نمی تونستم چشم از شما و بچه تون بردارم.
مرد لحظه ای سکوت کرد و سر به زیر انداخت. زن گوشه ی روسریش را آورد بالا، چشمان خیسش را پاک کرد. مرد دوباره سربلند کرد و گفت: "خانم... شما... شوهر هم دارید؟"
زن با لحن حزن آمیز و خسته ای گفت: "نه... یعنی فعلاً نه. اگه داشتم که محبور نبودم به این بچه دروغ تحویل بدم و از این جور کارا بکنم."
مرد گفت: "یعنی بچه تون هنوز نمی دونه؟"
زن آهی از ته دل کشید و آب بینیش را بالا کشید.
"می خوای چی بگم به بچه؟ یه بار درست و حسابی باباش رو ندیده، از بس که یا پای منقل و تریاک بود، یا پای قمار و زهرمار. البته شانسش خوب بود، پاسورش حرف نداشت. ولی هرچی هم می برد، بیشتر خرج خودش می کرد تا ما. فقط تو بدبختیها ما هم می شدیم شریکش و النگوهای این طفل معصوم می شد جبران خسارت. ولی بازهم خدابیامرزدش... حداقل تا اون موقعی که بود، وضعمون کمی بهتر بود."
مرد کمی سرش را از روی تاسف تکان داد و گفت: "حالا فکر نمی کنید وقتش رسیده باشه که حقیقت رو به این بچه بگین؟"
-کدوم حقیقت؟ خودم که مردنی ام و عمرم به دنیا نیست. حالا بعد شیش ماه بیام و بگم بابات مرد؟ بهش بگم بعد یه مدتی دیگه منم پیشت نیستم، حالا خودت یه جوری زندگی کن؟ لابد تصمیم می گیره راه مادرش رو بره دیگه، نه؟
مرد آهی کشید و سکوت کرد. زن نگاهش را از او برگرفت و به ستاره های آسمان نگاه انداخت. در همان حال گفت:
"حالا من و شما با هم جور نشدیم، جهنم! اینجا مثل من خیلی زیاده. مثل من که چه عرض کنم، من بدبخت ترینشونم؛ واسه همین اغلب کسی سراغم نمیاد. همشون جراحی زیبایی رفتن، همشون خط دارن. می خواید شماره چند نفرشون رو بدم امشب گشنه نمونید؟"
مرد پوزخندی زد و گفت: "گشنه؟! نه، فکر نکنم... امشب انقدر خوردم که برای هفت پشتم بسه. چیزهایی که دیدم آدم رو به تهوع وادار می کنه. برای اولین بار بعد از برگشتنم، تصمیم گرفتم تا خودم رو موقتاً ارضا کنم و حالا می فهمم که چه اشتباهی کردم. به هر حال اگه صلاح می دونین، من می تونم کمکتون کنم؛ سرطان قابل درمانه."
مرد اینها را گفت و بلند شد، رفت سراغ ماشینش. سوار آن شد و رفت. زن پشت سرش دهان کجی کرد و ادایش را درآورد: "کمکتون کنم!" سپس به زحمت از روی زمین بلند شد و دوباره وارد پارک شد. از دور دخترک را دید که تک و تنها روی نیمکت پارک نشسته بود. خبری از آن مرد معتاد نبود. زن رفت و رفت تا رسید به دخترک، و کنار او نشست. بستنی ها روی نیمکت بود، ظاهراً دخترک به هیچکدام از آنها لب نزده بود. سرش را انداخته بود پایین، گریه هم نمی کرد.
زن یکی از بستنی ها را برداشت و آن را باز کرد، آن را آورد جلوی صورت دخترک و گفت: "مامانی، بخور بستنی تو. نخوری آب میشه."
دخترک دست دراز کرد و به دست مادرش ضربه زد. بستنی افتاد روی زمین. مادر با حرص بچه را نگاه کرد، ولی چیزی نگفت. بستنی دوم را از روی نیمکت برداشت تا آن را بخورد، ولی نگاهش روی لفاف آن ثابت ماند. روی آن کارتی چسبانده شده بود. زن آن را کند و به دقت آن را نگاه کرد. اطلاعاتی، مربوط به دکتری و مطبش روی آن درج شده بود. پشت آن را هم نگاه کرد. روی گوشه ای از کارت نوشته شده بود:

Je veux t'aider et notre fille


من می خواهم تو و دخترمان را کمک کنم.

نگاه زن، برای دقایقی روی کارت ثابت مانده بود.
"فردا می ریم پیش بابایی، عزیزم."

من تعريف مي كنم. من از همه چي تعريف مي كنم. من از ديالوگا تعريف مي كنم. من از شخصيت پردازي تعريف مي كنم. من از توصيف صحنه تعريف مي كنم...
p.s: تا هدف ديگه اي واسه زندگيم پيدا نشده...

[arte]

کمی بی تعارف بودن برای ما لازم است. مخصوصا اگر کتاب خوان باشیم و سطح ادبیات کشورمان نسبت به بزرگان دنیا کمی زیر سرامیک باشد.
تعداد زیادی از نویسندگان جوان ما به جز اعتماد به نفس و انگیزه چیز دیگری ندارد
منظور از چیز دیگر: مطالعه در نقد ادبی ، آشنایی با دستور زبان فارسی ، شناخت بومی ومحلی، شناخت از خود و مطالعهء آثار بزرگان ادبی جهان و....
زمانی از قول هوشنگ مرادی کرمانی خوانده بودم که به نویسندگان جوان ایرانی توصیه می کردند ننو یسند تانخواندهاند.
جالب اینه که می بینم تازگی ها سبکی به اسم خارجی نویسی هم به وجود آمده

[Benygh]

سلام
این تاپیک رو امروز دیدم که راه افتاده !
من هم چند تا میذارم نظر یادتون نره !


تکرار نشدنی
امروز داشتم مقاله ای راجع به رادیو میخوندم که منو خیلی جذب خودش کرد ...
توی این مقاله درباره ی گویندگان رادیو خیلی چیزها نوشته بود ...
یک روز جمع وقتی آفتاب داره غروب میکنه میری تو حیاط ... مطمئنم که دلت گرفته است .. مثل من ... مثل همه ... میبینی آفتاب داره غروب میکنه ... یک طیف نارنجی رنگی هم افتاده که دلت رو می سوزونه .. دلت میخواد بدوی دنبال آفتاب تا اخرین لحظه پیشش باشی ولی نه تو میتونی بدوی نه آفتاب میذاره بهش برسی ...
توی ایو اوقات دل تنگی ... دلت میخواد گریه کنی .. که مطمئنم عین من .. عین خودت .. عین همه مردم گریه هم میکنی طوری که اگه یکی تو رو اینطوری ببینه مسلمه که اونم گریه اش میگیره ... یا مامانت می بینه آرومت میکنه و یا کسی نمیفهمه و خودت آروم میشی ... البته شاید دلت نخواد کسی بیاد ولی کسی که با دل تو کاری نداره ...
تو این موقع یکیو لازم داری که برات حرف بزنه ... یا اصلا تو حرف بزنی ..و لی فکر کنم تا حالا اینقدر با درو دیوار حرف زدی که خودت هم بعضی وقتا فکر میکنی دیونه شدی ...
چند سال قبل وقتی همچین حالی بهت دست میداد میتونستی رادیو رو روشن کنی و قصه های گوینده ی رادیوه رو بشنوی ... اونم قصه هایی تک خطی که گوینده اونا رو هزیار خطر میکرد و برات میخوند تا که شاید آخرش به گوینده بخندی و بلند شی بری ...
ولی حالا کسی سراغ رادیو نمیره و گوینده ای هم دلش رو توی میکروفون خالی نمیکنه ...
ولی یادش بخیر اون وقتا که گوینده دلش رو میریخت برای میکروفن ... میکروفن هم برای ما ... ما هم با گریه میریختیم رو ایوان خونه ...
زیاد حرف زدم ولی این موسیقی بی کلامی که الان دارم گوش میدم نمیذاره تمومش کنم ...

اینم نوشته ی من درباره چیزایی که بالا گفتم ...

آفتاب عصر جمعه در حال غروب بود که قصه های رادیو شروع شد ...
چندین ضربه صدای گوینده را که از رادیو می آمد را صاف تر می کرد ...
قصه تمام می شدند و باز هم کلاغ قصه ها به خانه اش نمی رسید ...
آفتاب جمعه ها غروب می کرد و کلاغ همچنان در راه بود ...
راهی که انگار تمامی نداشت ...
قصه های گوینده تمام شد ولی کلاغ خانه ای نیافت ...
آن لحظات غروب آفتاب و قصه هایش تکرار نشدنی شد ...
ولی برای کلاغ همه این لحظات تکرار شد ...


سایه
دیشب ساعت های 1 -2 بود که سردرد های همیشگی من شروع شد و رفتم بیرون تو حیاط قدم بزنم و هوا بخورم ...
دیدم اسمون ابریه ... از خودم پرسید چرا درخت به سمت آسمون رشد میکنن چرا اصلا به سمت بالا رشد میکنند ؟ نکنه اینا واقعا سعادت رو اون بالا دیدند یا چیزیو دیدند که من نمیبینم ؟
به خودم گفتم نه ... حتما یک چیزی هست ... یک دفعه چشمم به سایه خودم افتاد که زیر پام بود ... همین موقع سایه درخت رو هم روی دیوار دیدم ... با خودم گفتم جایی که سایه باشه نور هم هست ولی فقط سایه دیده میشه ... 2 ساعت فکر کردم و قدم میزدم ... اذان صبح رو که گفتند .. یکدفعه این فکر به ذهنم رسید که سایه فقط میتونه نشانه از از نور باشه ولی مسیر نور که نیست ... پس گفتم من باید برای رسیدن بالعکس سایه حرکت کنم نه به طرف سایه ... و با خودم گفتم درخت یعنی اینقدر آگاهه ؟
بعدش اروم شدم و خوابیدم .. و اینو نوشتم فرداشبش ...


سایه هم از گرمای آفتاب پنهان می شد ...
ولی درخت همچنان رو به بالا رشد می کرد ...
گویی که نور و مسیر را یافته است ...
ولی انسان که نور و سایه را هم می شناخت سایه را انتخاب کرد و به به سمت آن رشد کرد ...
ولی هیچ وقت ندانست که سایه فقط نشانه ای از نور است و در امتداد آن چیزی جز ظلمت نیست ...
ولی درخت یا سایه را ندیده بود ... یا نور را درک کرده بود ...

[dr.zuwiegen]

من تعريف مي كنم. من از همه چي تعريف مي كنم. من از ديالوگا تعريف مي كنم. من از شخصيت پردازي تعريف مي كنم. من از توصيف صحنه تعريف مي كنم...
p.s: تا هدف ديگه اي واسه زندگيم پيدا نشده...

ببخشید منظورتون رو نفهمیدم؟؟
بعدش هم لازم نیست برای دلخوشی بنده چیزی بگید... مطمئن باشید که ما شما را به قتل نخواهیم رساند!!! من با انتقاد دست از کار نمی کشم، بلکه به نظرم بدترین چیز تعریفهای بی خودی از یک نویسنده است که باعث میشه پیشرفت نکنه...
این p.s: آخر نوشته یعنی چی؟

[Benygh]

بعدش هم لازم نیست برای دلخوشی بنده چیزی بگید... مطمئن باشید که ما شما را به قتل نخواهیم رساند!!! من با انتقاد دست از کار نمی کشم، بلکه به نظرم بدترین چیز تعریفهای بی خودی از یک نویسنده است که باعث میشه پیشرفت نکنه...

سعید جان موافقم !
دوستان همه اینا دوست هستیم سعی کنید به جای تعریف بیهوده حتی کوچکترین انتقاد رو کنید چون کوچکترین انتقاد میتونه تو ذهن نویسنده یک تغییر عمده ایجاد کنه !