سید علی صالحی

[Maryam j0on]

من ؟
نمک پرورده ی همین زخم های از آشنا خورده
آنقدر با خرابی این گریه ساخته ام
که هر کنج این خانه از دست ددیده ام دریاست
حالا که چه یعنی کلمه ؟
شما هم خودتان را معرفی کنید
این سایه های مبهم خاموش
همراه شما چه می خواهند ؟
این سنجاق های منتظر
این کوچه های کنجکاو بی رهگذر
این کلمات کتک خورده ی خراب ؟
حالا که چه یعنی شفا ؟

[F l o w e r]

آب آوردند روی آتش ریختند
بعد هم باد برخاست
می گویند
وقتی کسی دارد کتک می خورد
درخت پرنده چارپا آدمی
ارکان اربعه
همیشه یکی کم دارد
و آن سنگ است
هی نقطه ی نازنین
فعل آخر جمله را بشکن
تمامش کن..

[Elahe Goddess]

واقعا
وقتـے کــ ِ تو نیستـے
آفتاب ـهمـ حوصله ندارد راه بیافتد
بیاید بالاے کوه.
اما دیوار ـها
تا دل ات بخواهد بلندند
سرپا ایستاده اند
کارے بــ ِ بود و نبود ِ نور ندارند،
سایه ندارند.

باران ـهمـ گاهـے مـے بارد
بـے ابر،
آدمـے تعجب مـے کند!
اما خیلـے زود یادش مـے رود،
براے چــ ِ،
چرا،
بــ ِ کدامـــ دلیل
تعجب کرده است.
...
(سید علـے صالحـے)

[diana_1989]

تلخ منم. همچون چای سرد.
که نگاهش کرده باشی ساعات طولانی.
وننوشیده باشی.
تلخ منم _

سید علی صالحی

[Maryam j0on]

من از عطرِ آهسته‌ی هوا می‌فهمم

تو باید تازه‌گی‌ها

از اینجا گذشته باشی...


گفت‌وگویِ مخفی ماه وُ

پرده‌پوشیِ آب هم

همین را می‌گویند.



دیگر نیازی به دعای دریا نیست

گلدان‌ها را آب داده‌ام

ظرف‌ها را شسته‌ام

خانه را رُفت و رو کرده‌ام

دنیا خیلی خوب است،

بیا!

علامتِ خانه‌بودنِ من

همین پنجره‌ی رو به جنوبِ آفتاب است،

تا تو نیایی ...



.:: سیـــد علـــی صالحـــی ::.

[R A H A]

گفت برمی‌گردم،

و رفت،

و همه‌ی پُل‌های پشتِ‌سرش را ويران کرد.



همه می‌دانستند ديگر باز نمی‌گردد،

اما بازگشت

بی‌هيچ پُلی در راه،

او مسيرِ مخفیِ بادها را می‌دانست.


سید علی صالحی

[part gah]

خسته، خود خواه، بی شکیب

از این جهان

فقط همین ها را برایم باقی گذاشته اند

با من مدارا کن

بعد ها

دلت برایم تنگ خواهد شد!

[part gah]

ای کاش

یکی بیاید که وقت رفتن نرود.

[Puneh.A]

هر کی رو دوست داشتم
دوستم نداشت

هر کی رو دوست نداشتم
می‌اومد می‌گفت:
- تشنه‌ت نيست؟

تا يه روز فهميدم همه دنيا با اين همه اِهِن و تِلوپش
فقط دو رویِ يه سکه‌ست،

من سکه رو گرفتم

انداختم تو يه آب رَوون،

رفت که رفت!!!!

  محتوای مخفی: 15 ( آخرین عاشقانه های ر ی را ) 

من يه جای ديگه بودم
هر کی رو دوست داشتم
دوستم نداشت
هر کی رو دوست نداشتم
می‌اومد می‌گفت:
- تشنه‌ت نيست؟
تا يه روز فهميدم همه دنيا با اين همه اِهِن و تِلوپش
فقط دو رویِ يه سکه‌ست،
من سکه رو گرفتم
انداختم تو يه آب رَوون، رفت که رفت!


من يه جای ديگه بودم
هوا يه جور ديگه هوای علاقه بود
يه عده سايه‌ت و می‌پاييدند،
يه عده خوش به ديدارت نداشتن
اما همون سه‌تا ... چار تا رفيقِ گُلِت
چقدر گل بودن به خدا
اين طوريام نبود
که حالا يکی باشه، يکی نباشه
حالا يه روز بيا بريم پشت کوه قاف
عَلی‌رَغمِ هرچی که از دست داده‌ايم، يه چشمِ سير گريه کنيم
هی لنگه‌ی بی‌اختيارِ دَر
چندی پُر طاقتی به خدا!
حالا گريه کن هر چی دلت ميخواد
يه ترانه، دو ترانه، سه ترانه ...!


هر چی حرفِ قشنگه رفتن پشتِ چشمای تو
تو اَبرا دارن گريه می‌کنن
من ميدونم يه روزی به حرف ميان،
ولی مردم يه جوری جابه‌جا شده‌ن
که به کلمه ميگن کبوتر
به کبوتر ميگن باد،
نمی‌دونم من خُل شدم
يا داره يه اتفاقِ بزرگ می‌افته به خدا،
ببين! يعنی به اين درختِ بالابلندِ خوشکلِ ناز نگاه کن!
قبلا ماه بود تو آسمان، يه شب افتاد تو اين چشمه
فردا مردم اومدن ديدن يه زنِ لخت داره آب‌تنی ...
يکی عطسه کرد، زنِ ماه هم يه‌هو شد يه درخت،
يه درختِ بالابلندِ خوشکلِ ناز!
با گيسوای بلندترش به خطِ باد
که برام نوشت يه روز ميام،
به خاطرِ تو هم که شده يه روز ميام.

[part gah]

تو را به خدا بگذارید

هر کسی هر چه دلش خواست

لااقل به خواب ببیند!