تیمی که شوک آورترین نتیجه تاریخ جام های جهانی و احتمالا فراموش نشدنی ترین نتیجه تاریخ فوتبال دنیا چه در عرصه باشگاهی و چه ملی رو رقم زده مسلما شایسته قهرمانی هست به شرطی که این نتیجه برای چند روز فراموش بشه و با همون تمرکز و بدون غرور همون نمایش منسجم رو به اجرا بگذاره، که خوشبختانه نشانه هاش رو توی صحبت های لوو و بازیکنان بعد از بازی دیدیم، قسمت هاییش رو اینجا آوردم:
لوو بعد از بازی شکست در خانه رو با شکست آلمان در خانه در 2006 مقایسه کرد، اما مشخص هست که برای جلوگیری از غرور بیش از حد، البته در کنار همدردی با برزیلی ها این صحبت رو کرد، شکست در دقیقه 119 وقت های اضافه کجا و دریافت 5 گل در 30 دقیقه و سنگین ترین و تحقیر آمیزترین شکست تاریخ برزیل کجا.
مولر بعد از بازی: "بعد از بازی با الجزایر (رسانه های آلمان) ما رو از تیغ گذروندند، اما حالا می خوان ما رو از آسمون بالاتر ببرند، این درست نیست، ما صرفا یک تیم خوب هستیم."
کروس بعد از بازی: "برای یک لحظه ما نمی تونستیم این رو باور کنیم که 0-5 جلو هستیم. منظورم اینه که شما کی نتیجه 1-7 توی نیمه نهایی جام جهانی می بینید؟
اما ما یک بازی دیگه داریم و هیچ تیمی توی نیمه نهایی قهرمان دنیا نشده."
حتی توی تصاویر بعد از بازی توی چهره بازیکنان میشد دید که یک جورایی شرمنده هستند که بازی رو با این اختلاف بردند و هیچ جا خوشحالی بیش از حد یا موارد حاشیه ای با قصد تخریب یا تحقیر حریف مثل نشون دادن عدد 5، 6 ، 7 با انگشتان یا مواردی که کم و بیش توی فوتبال دیدیدم ندیدیم، انگار بازیکنان خودشون رو کاملا از این حاشیه ها جدا کرده بودند و فقط می خواستند کارشون رو انجام بدند، بازی رو ببرند و به خونه برگردند، چیزی که توی اولین نمایش آلمان در جام بهش اشاره شد، بازگشت به ریشه های تیم ملی آلمان و بازی آلمانی.
با بازی که از آرژانتین مقابل هلند دیدیم، این تیم در بازی های اخیر خودش به مراتب محتاطانه تر از برزیل بازی می کنه و خط دفاعی این تیم که مثل خط دفاعی ما مستعد جا موندن روی ضد حمله هاست، حالا بر خلاف خط دفاعی ما خیلی عقب میشینه. مورد دیگه اینکه آرژانتین در عین ضعف محسوسی که در خط هافبک و مشکل در بازی سازی داره، بر خلاف برزیل بازیکنان سرعتی داره (هیگواین، دی ماریا، آگوئرو، مسی) که می تونن روی ضد حمله ها خطرناک ظاهر بشن و لوو باید بازی محتاطانه دیگه رو در دستور کار قرار بده، مثل بازی با پرتغال. ایده آل ترین حالت گلزنی دوباره روی ضربات شروع مجدد هست که توی این تورنومنت، بر خلاف تورنومنت قبل، در تمرینات وقت زیادی به اون اختصاص داده شده و از نقاط قوت اصلی تیم بوده، به خصوص که در آرژانتین به جز گارای و دمیکلیس، عمده بازیکنان این تیم کوتاه قد هستند. به ثمر رسوندن گل اول مقابل آرژانتین که تا اینجای تورنومنت به هر دلیل از حریف خودش عقب نیفتاده -بر خلاف آلمان که در بازی با غنا بعد از شروع بدش کاراکتر تیمی خوبی از خودش نشون داد و بازی رو برگردوند- می تونه این تیم رو به هم بریزه و اون وقت هست که سابیا عیار خودش رو نشون میده. از این نظر به نظرم گل اول فوق العاده کلیدی هست.
با کل صحبت ها موافقم، تشابه عملکرد آرژانتین با آرژانتین 90 و نه آرژانتین 86، و ایضا تشابه عملکرد ستاره آرژانتین، مسی در این جام با تشابه عملکرد مارادونا در جام 90 و نه 86، جام 90 ـی که مارادونا در اون مثل گذشته خودش در طول بازی ها زیاد سر حال نشون نمی داد اما تاثیرگذاری داشت و به هر صورت اون تیم به فینال راه پیدا کرد، صحبتی هست که ژورنالیست های بزرگی مطرح کردند. امیدوارم قسمت آخر هم با قهرمانی آلمان در فینال تکمیل بشه.
فقط اون یکی دو جمله اول که نقل قول کردم و این روزا کم و بیش می شنویم دیگه بیش از حد اغراق هست، بالاخره بازی هست و هزار اتفاق، یک اخراج زود هنگام، چند تصمیم اشتباه...
اما اگه بخوایم اعتدالُ رعایت کنیم بهتره صحبت معروف هادی عامل رو بکنیم که باید جوری بازی کنیم که در صورت لزوم حریف و داور رو با هم ببریم
+
در مورد برترین بازیکنان جام تا اونجا که خاطرم هست بهترین بازیکن قبل از بازی فینال تعیین میشه و "اگه اشتباه نکنم" عملکرد بازیکنان توی فینال، به جز احتمال گلزنی مولر و آقای گلی، تاثیری نداره.
+
در کنار همه رکوردهایی که به دست اومده و این جام رو تا اینجا برای آلمان تاریخی کرده، شکستن تابوی قهرمانی یک تیم اروپایی در امریکای جنوبی هم می تونه دستاورد بزرگ دیگه ای باشه.
نوشته شده توسط romantic
جواب بصورت نقل قول
.gif ":دی")
