به دریا بنگرم دریا تِ بینم ............ به صحرا بنگرم صحرا تِ بینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت .... نشان از قامت رعنا تِ بینم
مروارید
به دریا بنگرم دریا تِ بینم ............ به صحرا بنگرم صحرا تِ بینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت .... نشان از قامت رعنا تِ بینم
مروارید
«شعر دانی چیست؟ مرواریدی از دریای عقل// هست شاعر آنکسی کین طرفه مروارید سفت// صنعت و سجع قوافی هست علم و، شعر نیست// ای بسا ناظم که نظمش نیست، الا حرف مفت// شعر آن باشد که خیزد از دل و جوشد زلب// باز در دلها نشیند هرکجا گوئی شنفت// ای بسا شاعر که او در عمر خود نظمی نساخت// وی بسا ناظم که او در عمر خود شعری نگفت»
سراب
از آن که هر که جز این آب زندگی باشد
سراب مرگ بود پشت بر سراب کنید
آشنا
همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی ... به نوای آشنایی بنوازد آشنا را
غریبه
...........
«سپیدهدم چو شود تازه از صبا شیراز// خوشا هوای مصلی و حبذا شیراز// ز شهرهای جهان شهر عشق شیراز است// بدین دلیل بود برج اولیا شیراز»
قبرستان
آید آنروز که بر قبرستان افتد گذرت
روی سنگ سیه من افتد نظرت
جمله ای خوانی و خاموش نمایی شررت
جز پشیمانی و غم هیچ نگردد ثمرت
کاشانه
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست
فردا
عمر بر اومید فردا میرود
غافلانه سوی غوغا میرود
روزگار خویش را امروز دان
بنگرش تا در چه سودا میرود
صهبا
صهباي من زيباي من ، سيمين تو را دلدار نيست
وز شعر او غمگين مشو ، کو در جهان بيدار نيست
گر عاشق و دلداده اي ، فارغ شو از عشقي چنين
کان يار شهر آشوب تو ، در عالم هشيار نيست
کبریت
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)