اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[دل تنگم]

اگر سکوت ِ این گستره ی بی ستاره مجالی دهد،
می خواهم بگویم : سلام!
اگر دلواپسی ِ آن همه ترانه ی بی تعبیر مهلتی دهد،
می خواهم از بی پناهی ِ پروانه ها برایت بگویم!
از کوچه های بی چراغ!
از این حصار ِ هر ور ِ دیوار!
از این ترانه ی تار...
مدتی بود که دست و دلم به تدارک ِ ترانه نمی رفت!
کم کم این حکایت ِ دیده و دل،
که ورد ِ زبان ِ کوچه نشینان است،
باورم شده بود!
باورم شده بود،
که دیگر صدای تو را در سکوت ِ تنهایی نخواهم شنید!
راستی در این هفته های بی ترانه کجا بودی؟
کجا بودی که صدای من و این دفتر ِ سفید،
به گوشت نمی رسید؟
تمام دامنه ی دریا را گشتم تا پیدایت کردم!
آخر این رسم و روال ِ رفاقت است،
که دی نیمه راه ِ رؤیا رهایم کنی؟
می دانم!
تمام اهالی این حوالی گهگاه عاشق می شوند!
اما شمار ِ آنهایی که عاشق می مانند،
از انگشتان ِ دستم بیشتر نیست!
یکیشان همان شاعری که گمان می کرد،
در دوردست ِ دریا امیدی نیست!
می ترسیدم - خدای نکرده ! -
آنقدر در غربت ِ گریه هایم بمانی،
تا از سکوی سرودن ِ تصویرت سقوط کنم!
اما آمدی!
بانوی همیشه ی نجات و نجابت!
حالا دستهایت را به عنوان امانت به من بده!
این دل ِ بی درمان را که در شمار ِ عاشقان ِ‌همیشه می گنجانم،
انگشتانم،
برای شمردنشان
کم می آید!

[دل تنگم]

دیگر ساعتی بر دست ِ من نخواهی دید!
من بعد عبور ِ ریز ِ عقربه ها را مرور نخواهم کرد!
وقتی قراری ما بین ِ نگاه ِ من
و بی اعتنایی نگاه ِ تو نیست،
ساعت به چه کار ِ من می آید؟
می خواهم به سرعت ِ پروانه ها پیر شوم!
مثل ِ همین گل ِ سرخ ِ لیوان نشین،
که پیش از پریروز شدن ِ امروز
می پژمرد!
دوست دارم که یک شبه شصت سال را سپری کنم،
بعد بیایم و با عصایی در دست،
کنار خیابانی شلوغ منتظرت شوم،
تا تو بیایی،
مرا نشناسی،
ولی دستم را بگیری و از ازدحام ِ خیابان عبورم دهی!
حالا می روم که بخوابم!
خدا را چه دیده ای!
شاید فردا
به هیئت پیرمردی برخواستم!
تو هم از فردا،
دست ِ تمام پیرمردان ِ وامانده در کنار ِ خیابان را بگیر!
دلواپس نباش!
آشنایی نخواهم داد!
قول می دهم آنقدر پیر شده باشم،
که از نگاه کردن به چشمهایم نیز،
مرا نشناسی!
شب بخیر!

[magmagf]

به من نگاه کن، نگاه کن

به بستر رگان من

ببین چگونه موج می زند غمت میان آن

چو گیسوان بافته.

ز پشت من گذر مکن

که راه شوم دردهای جان گزاست

و درد شیهه می کشد

گذر مکن، نگه مکن

که درد شیهه می کشد میان بند بند نای استخوان تو.

کجاست؟

کجاست جاده های خواب؟

کجاست رازهای سر به مهر خامشی؟

کجاست شهر ناشناس عطرهای ناب؟

مرا میان جنگل بلور دست های خود

پناه ده

به زهر مرگبار بوسه، التیام ده

مرا، مرا، بکش، بکش

نجات ده.

تو ای فریب راستین!

و آن چه رفت و

رفت و

رفت

رفت و در من است،

بر آب ده.





نصرت رحمانی

[magmagf]

تلفن شماره می گیرد

ولی تو نمی گیری،

منظورم را

واضح تر از این بگویم؟!

دلم برایت بوق ممتد می کشد.

همچنان به خودت مشغول هستی.

سیم تلفن هم مثل کار دنیاست.

شاید «موبایل» کمتر بپیچاند.

[magmagf]

من از لبان کویرم که سخت تنها بود

حضور ذهن من اندوه طرد فردا بود



بیا قبیله ی باران که درد می بارد

که زیر چتر تو هم ریگ و ریگ صحرا بود



و ما که ماهی حس شناور ریگیم

قسم به تنگ دو چشمان تو که تنها بود



کسی که پشت لبانش انار می بارید

جزام واژه ی خوبی برای لیلا بود



کسی که پشت تنش التهاب یک دریاست

جزیره ای که میان بلوغ رویا بود



من از لبان ترک وار بوسه می آیم

لبان خشک کویرم که شکل گرما بود



کسی که پشت لبانش انار می بارید

جزام واژه ی خوبی برای لیلا بود

[magmagf]

من پشیمانم از آن عشق که پستم می‌کرد

بر زبان‌های شما دست به دستم می‌کرد



مثل احساس کسی سنگ شدم ای مردم!

تازه با فاصله همرنگ شدم ای مردم!



یک نفر میوه‌ی احساس مرا چید و گذشت

گریه‌ی نیمه‌شب روح مرا دید و گذشت



یک نفر گریه‌ی عاشق شدنم را خندید

لحظه‌ی ناب شقایق شدنم را خندید



دارم از ساحل توفان‌زده برمی‌گردم

از همان میوه‌ی دندان‌زده برمی‌گردم



حیف آن عشق که در چشم تو خوابش کردم

پل برگش امیدی که خرابش کردم



«آب در کوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم

یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم»



حمیده کریمی

[god_girl]

دچار یعنی عاشق
و
فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریا ی بیکران باشد

[god_girl]

زمستان
به بهار سرایت کرده
و باد
خاکستر دریا را پراکنده می کند
از ما
آیا کسی
عطر شکوفه ها ی نارنج را

یه خاطر می آورد؟

[god_girl]

جای غم باد
هر آن دل
که نخواهد شادت

[god_girl]

حرفهایی هست برای گفتن
که اگرگوشی نبود نمی گوییم
حرفهایی هست که هر گز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورد
حرفهایی شگفت، زیبا و اهورایی همین هایند.
و سرمایه ماورائی هر کسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد