مشاعره

[Monica]

آن پري رو گر نشد ملک دلم را شهريار
ميدهم اين شهر را بر شهريار ديگري

[amir.ara]

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدند
خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر
دوری دو و پیشتر زما مست شدند

[Monica]

دیگه باور کردم انگار , سرنوشتم هم یه رنگه
گاهی وقتا هم نباشی , زندگی یه جور قشنگه

حتی تو خواب و خیالم , نمی بینم با تو هستم
بسه هر چی کردی با من , بسه هر چقدر شکستم

خواستنت یه اشتباه بود ,توی لحظه های رنگی
گول نمی خورم دوباره , گول یک نگاه سنگی

[magmagf]

يك شمع چو قامتت نمي افروزند
اما تو همان ستاره شام مني
گر ننگ به نام عشق كردند چه باك
بدنام بداني تو و خوشنام مني

[amir.ara]

یک بال فریاد و یک بال آتش:
مرغی از این گونه ،
سرتاسر شب ،
برگرد آن شهر پرواز می کرد.

گفتند:
-"این مرغ جادوست؛
ابلیس این مرغ را بال و پرواز داده است."
گفتند و آنکاه خفتند.

وان مرغ سرتاسر شب
- یک بال فریاد و یک بال آتش -
از غارت خیل تاتارشان بر حذر داشت.

فردا که آن شهر خاموش
(در حلقۀ شهربندان دشمن)
از خواب دوشینه برخاست ،
دیدند ،
زان مرغ فریاد و آتش ،
خاکستری سرد بر جاست.

[WooKMaN]

تا دل هرزه گرد من رفت به چين زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

پيش کمان ابرويش لابه همی‌کنم ولی
گوش کشيده است از آن گوش به من نمی‌کند

[magmagf]

دست هایم رو به خورشید ،
چشم هایم به زمین ،
من دلم هزار راه می رود .
امروز ، درگیر یک سلام
فردا ، بی خواب رفتنی بدون خداحافظی .
این بار دست هایم رو به آسمان که نه ، رو به خدا
و ابری که شاید از سر دلتنگی ،
روی سرمان خراب می شود

[saye]

در دستانم چيزي ريشه مي كند ، در چشمم سيراب مي شود ، در قلبم سبز مي شود ،

مي شود مانا ي نا ميرا ،

دستانم بوي خاك مي دهند ، چشمانم بوي آب ، دلم بوي درخت و تو بوي زنده گی

چقدر شبيه نوازش بادي بر گندم زاران زرد زرد ،

چقدر شبيه شبنمي روي شمعداني سبز سبز ،

چقدر شبيه لرزش دستي هنگام دست هم گرفتن ،

چقدر شبيه همه ي لحظه هاي زنده گي .

بي تو بهار سبز كمرنگ است ، آسمان تيره ، دريا طوفاني ، دلم مضطرب ،

اي نبض ناميراي زنده گي ،

با تو آرام مي شوم .

[magmagf]

من لمس می کردم غمت را
هر چند بودم پشت دیوار
چند قطره اشکت روی شیشه
با سایه های درهم و تار
آخر نوشتی روی شیشه
مشتی بزن بر قلب دیوار
سنگی بزن برقلب شیشه
من هم نوشتم روی دیوار
باید فرو ریزد از این پس
این شیشه ها و سنگ و دیوار
باران خوشبختی ببارد
بر لحظه های سبز دیدار

[Monica]

راه افتادم به قصد يك سفر
در ميان راه ، در يك روستا
خانه اي ديديم ، خوب و آشنا
زود پرسيدم : پدر ، اينجا كجاست ؟
گفت : اينجا خانه خوب خداست !
گفت : اينجا مي توان يك لحظه ماند
گوشه اي خلوت ، نمازي ساده خواند
با و ضويي دست و رويي تازه كرد
با دل خود گفت و گويي تازه كرد
گفتمش ، پس آن خداي خشمگين
خانه اش اينجاست ؟ اينجا ، در زمين ؟!

گفت : آري خانه ي او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان و ساده و بي كينه است
مثل نوري در دل آينه است