امداد رساني و كمكهاي اوليه

[Asalbanoo]

عبور جريان برق از بدن احتمالاً باعث ايجاد جراحت‌هاى وخيم و گاهى اوقات، مرگ‌آور مى‌شود. جريان برق مى‌تواند ناشى از يک منبع توليد برق با ولتاژ پائين يا ولتاژ بالا يا احتمالاً از صاعقه باشد. الکتريسيته مى‌تواند سبب ارتعاش ماهيچه‌هاى قلب (فيبريلاسيون) يا حتى ايست کامل قلب بشود که به‌نوبهٔ خود منجر به قطع تنفس خواهد شد. برق نه تنها ناحيهٔ ورودى به بدن را مجروح مى‌سازد بلکه ناحيه‌اى که از آن خارج مى‌شود و به زمين مى‌رود را نيز مجروح مى‌کند. هر چقدر ولتاژ برقى که وارد بدن مى‌شود بيشتر باشد، سوختگى ايجاد شده عميق‌تر است.



ابزار و سيم‌هاى برقى ولتاژ پائين هم که در خانه يا دفتر يا کارگاه مورد استفاده قرار مى‌گيرد مى‌توانند باعث برق‌گرفتگى بشوند. اکثر سيم‌ها و ابزار الکتريکى به‌وسيلهٔ روکش‌هاى عايق پوشانده شده‌اند تا انسان تماس مستقيم با برق نداشته باشد. بسيارى از برق‌گرفتگى‌ها ناشى از خراب بودن کليدها، سائيده شدن روکش‌ سيم‌ها يا خرابى خود وسيله الکتريکى است.



کودکان بيشتر در معرض خطر برق‌گرفتگى قرار دارند. چرا که آنها دوست دارند با کليدها، سيم‌ها، يا پريزها بازى کنند.



آب يک هادى فوق‌العادهٔ جريان برق است بنابراين تماس با وسايل الکتريکى با دست خيس با زمانى‌که زير پاها خيس است، خطر برق‌گرفتگى را زياد مى‌کند.



صاعقه يک منبع طبيعى توليد الکتريسيته است که در مواقع طوفانى بودن هوا اتفاق مى‌افتد. صاعقه به‌طور عادى براى رساندن خود به زمين از نزديکترين عارضهٔ بلندى که در آن حوالى وجود دارد استفاده مى‌کند و اگر شخصى در تماس با، يا حتى نزديک به يک عارضه طبيعى مانند درخت، برج يا دکل باشد يا حتى اگر خود او بلندترين عارضه‌اى باشد که در آن اطراف وجود دارد دچار صدمهٔ شديد خواهد شد. الکتريسيته توليد شده به‌وسيله برق آسمان عمر آن فوق‌العاده کوتاه است اما مى‌تواند موجب مرگ آنى يا حداقل سبب به آتش کشيدن لباس شخص شود. انسان بايد به‌سرعت آن محل را ترک کند.



در هرحال، منبع برق چه ضعيف باشد و چه قوى هيچ‌گاه با دست لخت به مصدوم دست نزنيد.



- قطع جريان ولتاژ کم:


اگر توانستيد سريعاً فيوز برق را بيرون بکشيد. يا دکمه آن را فشار دهيد که قطع شود. اگر دسترسى سريع به فيوز امکان‌پذير نبود سعى کنيد دوشاخه را از پريز بيرون بى‌آوريد يا سيم روکش‌دار را بکشيد تا از پريز خارج شود.



اگر نتوانستيد جريان را به اين ترتيب قطع کنيد، روى يک مادهٔ عايق خشک مثل روزنامه يا يک تخته چوبى يا لاستيک بايستيد و به‌وسيله يک جاروى بلند چوبى منبع برق را از مصدوم دور کنيد.



يا اينکه يک طناب را به دور ران‌ها يا دست مصدوم بى‌اندازيد و او را به سمت خود بکشيد تا از منبع برق دور شود.



- توجه:


از به‌کار بردن وسايل فلزى يا مرطوب يا از تماس با بدن لخت مصدوم کاملاً خوددارى کنيد، اگر هيچ‌راهى وجود نداشت گوشهٔ لباس مصدوم را که خشک است بگيريد و او را بکشيد


مگر آنکه مطمئن باشيد که خطرى براى شما وجود ندارد و مصدوم ديگر در تماس با منبع برق نيست. در مواردى که با برق‌گرفتگى ولتاژ بالا روبه‌رو هستيد به‌هيچ عنوان به مصدوم نزديک نشويد مگر آنکه از طرف پليس يا شخص مسئولى به شما اين اطمينان داده شود که مى‌توانيد به مصدوم نزديک شويد (به قسمت برق‌گرفتگى ولتاژ بالا مراجعه شود).



- عوارض و نشانه‌ها:


۱. عوارض و نشانه‌هاى عمومى خفگى با اين تفاوت که صورت مصدوم احتمالاً به‌علت قطع همزمان تنفس و ايست قلبى خاکسترى رنگ مى‌باشد.



۲. ممکن است سوختگى عميق در نقطه ورود و خروج برق ايجاد شده باشد.



۳. عوارض و نشانه‌هاى شوک (مبحث شوک).



- هدف:


قطع جريان برق يا خارج کردن مصدوم از محل به‌شرط آنکه ايمنى کافى براى اين کار وجود داشته باشد. در صورت لزوم ترتيب انتقال او را به بيمارستان بدهيد.



- درمان:


۱. اگر تنفس و ضربان قلب قطع شده است. بلافاصله روش‌هاى نجات زندگى را شروع کنيد (تنفس دهان به دهان).



۲. اگر مصدوم بيهوش است اما به‌طور عادى نفس مى‌کشد او را در وضعيت بهبود قرار دهيد (به مبحث وضعيت بهبود مراجعه شود).



۳. سوختگى‌هاى ايجاد شده را به‌دقت معاينه کنيد. زيرا ممکن است از آنچه که در نظر اول مشاهده مى‌شوند عميق‌تر باشند سپس به درمان آنها بپردازيد (مبحث سوختگى‌ها و تاول‌هاى جزئى و سوختگى ناشى از الکتريسيته).



۴. براى برطرف کردن شوک، او را به ترتيبى که در مبحث شوک آمده درمان کنيد.



۵. اگر مصدوم به روش‌هاى نجات زندگى نياز پيدا کرده بود يا بيهوش يا دچار سوختگى شده بود، يا عوارض و نشانه‌هاى شوک در او مشاهده گرديد او را حتى پس از آنکه حال وى خوب شد به بيمارستان برسانيد.



- توجه:


به دکتر بگوئيد که مصدوم چه مدتى با برق در تماس بوده است.



- برق‌گرفتگى ولتاژ بالا:


تماس با برق‌هاى ولتاژ بالا در خطوط فشار قوى هوائى معمولاً بلافاصله باعث مرگ مى‌شود. در چنين حالتى سوختگى‌هاى شديد به‌وجود مى‌آيد و نيروى ناشى از اسپاسم ناگهانى ماهيچه‌اي، که بر اثر تماس با برق به‌وجود مى‌آيد مصدوم را به مسافتى دورتر از محل تماس پرت مى‌کند.



اگر احتمالاً مصدوم همچنان در تماس با برق مانده بود يا اينکه کمتر از ۱۸ متر از خطوط فشار قوى فاصله داشت هرگز کوشش نکنيد که او را نجات دهيد، حتى به او نزديک هم نشويد. تا اينکه برق به‌وسيلهٔ مسئوليت قطع شود. زيرا که جريان برق فشار قوى حالت قوسى داشته و مى‌تواند تا مسافت دورى را بپوشاند. مواد عايق مانند چوب خشک يا لباس خشک به‌هيچ‌وجه حفاظتى براى شما ايجاد نخواهند کرد.



بلافاصله به پليس خبر دهيد و اجازه ندهيد کسى به مصدوم نزديک شود و زمانى کمک‌هاى اوليه را شروع کنيد که از طرف مراجع رسمى به شما اطلاع داده شود که برق قطع شده است.

[Asalbanoo]

ورود آب به شش‌ها باعث خفگى مى‌شود، نوع ديگر غرق‌شدن که غرق‌شدن خشک ناميده مى‌شود عبارت است از تشنج موضعى (اسپاسم) گلو که منجر به تنگ شدن مجراى تنفس شده و باعث خفگى مى‌شود. اگرچه هميشه مقدار کمى آب مى‌تواند وارد شش‌ها بشود ولى با اين‌حال نبايد اصلاً وقت را تلف کنيد و بلافاصله آب را از شش‌ها خارج کنيد. احتقان (جمع شدن و ازدياد غيرعادى خون) در شش‌ها خارج کنيد. احتقان (جمع‌شدن و ازدياد غيرعادى خون) در شش‌ها خيلى سريع اتفاق مى‌افتد اما اثرات آن ساعت‌ها بعد نمايان مى‌شود. به اين دليل بايد مصدوم نجات‌يافته را حتماً به بيمارستان برسانيد.



اگر مصدوم براى مدت طولانى در آب سرد غوطه‌ور بوده باشد، چون احتمال سرمازدگى وجود دارد (به مبحث سرمازدگى مراجعه شود)، حتماً مصدوم را گرم نگهداريد.



- عوارض و نشانه‌ها:


۱. عوارض و نشانه‌هاى عمومى خفگي.


۲. وجود کف در داخل دهان، دور لب‌ها و بيني.



- هدف:


اگر امکان داشته باشد، در آب بدون معطلى هوا را به شش‌هاى مصدوم برسانيد. تنفس مصنوعى را بلافاصله پس از رساندن مصدوم به خشکى يا داخل قايق شروع کنيد. ترتيب رساندن مصدوم به بيمارستان را بدهيد.



- درمان:


۱. با سرعت هر شيء خارجى مثل شن‌ها را از دهان مصدوم خارج کنيد و تنفس مصنوعى را بدون معطلى روشن کنيد (به مبحث تنفس دهان به دهان مراجعه شود). اگر توانستيد اين کار را در داخل آب قبل از رساندن مصدوم به خشکى انجام دهيد.



اگر پاى شما به زمين مى‌رسد در داخل آب با يک دست بدن مصدوم را نگهداريد، و با دست ديگر در همان حال که تنفس دهان به دهان را انجام مى‌دهيد سر را نگهداريد و بينى او را ببنديد.





اگر فاصله با خشکى نسبتاً زياد است و پاى شما به زمين نمى‌رسد، در صورتى‌که مى‌توانيد در همان حال که او را به خشکى مى‌کشانيد گاه‌گاهى به او نفس بدهيد.




۲. هنگامى‌که مصدوم را به خشکى رسانديد تنفس او را آزمايش کنيد (به مبحث کمک به گردش خون مصدوم مراجعه شود) و در صورت لزوم روش‌هاى نجات زندگى را شروع کنيد (به مبحث تنفس دهان به دهان مراجعه شود).



۳. به محض آنکه تنفس مصدوم به حالت عادى بازگشت او را در وضعيت بهبود قرار دهيد (مبحث وضعيت بهبود).



۴. مصدوم را گرم نگهداريد، در صورت امکان لباس‌هاى خيس او را از تن وى خارج کنيد و مصدوم را خشک کنيد. او را با يک لباس يا حوله بپوشانيد و در صورت لزوم درمان سرمازدگى را شروع کنيد (به مبحث سرمازدگى مراجعه شود).



۵. او را حتماً با برانکارد به‌صورتى که وضعيت درمانى آن حفظ شود به بيمارستان برسانيد.

[Asalbanoo]

آتش، اکسيژن موجود در هوا را مصرف مى‌کند و به اين ترتيب ميزان اکسيژن در اطاقى که آتش گرفته پائين است و احتمالاً باعث خفگى مى‌شود. به‌علاوه دود باعث ايجاد سوزش در گلو شده و اين خود منجر به اسپاسم و بسته شدن مجراى تنفس مى‌شود. علاوه بر اينها سوختن روکش‌هاى پلاستيک و رويهٔ مبلمان منازل اغلب دودى بسيار سمى توليد مى‌کنند که مى‌تواند مرگ‌آور باشد.



- عوارض و نشانه‌ها:


۱. عوارض و نشانه‌هاى عمومى خفگي.


۲. مصدوم به احتمال زياد دچار سوختگى‌هاى شديد شده است.


۳. عوارض و نشانه‌هاى شوک مربوط به سوختگى (به مبحث شوک مراجعه شود).



- هدف:


بلافاصله اورژانس را خبر کنيد. تنها زمانى اقدام به خارج کردن مصدوم از آتش کنيد که مطمئن شويد خطر ريزش آوار يا دود سمى وجود ندارد (به مبحث ورود به اطاق پر شده از دود يا گاز مراجعه شود).



در غير اين‌صورت ابتدا اقدام به خاموش کردن آتش کنيد. و پس از نمايان شدن مصدوم اقدام به نجات وى نمائيد.



- درمان:


۱. مصدوم را به محل امن ببريد (به مبحث ورود به اطاق پر شده از دود يا گاز مراجعه شود).



لباس در حال سوختن را خاموش کنيد (به مبحث سوختگى‌ها مراجعه شود).



۳. اگر مصدوم بيهوش است اما به‌طور عادى نفس مى‌کشد او را در وضعيت بهبود قرار دهيد (به مبحث وضعيت بهبود مراجعه شود).



۴. اگر تنفس مشکل يا قطع شده است تنفس مصنوعى را شروع کنيد (به مبحث تنفس دهان به دهان مراجعه شود).



۵. سوختگى‌ها را درمان کنيد (به مبحث سوختگى و تاول مراجعه شود).



۶. مصدوم را به بيمارستان برسانيد.

[Asalbanoo]

اين حالت زمانى رخ مى‌دهد که راه تنفس تقريباً يا کاملاً بر اثر بلعيدن يک لقمه يا شيء بزرگ که در گلو گير کرده باشد بسته شود يا گاهى اوقات شيء به‌جاى آنکه به مجراى غذا برود وارد مجراى تنفس شود (به مبحث تنفس مراجعه شود). بند آمدن نفس مى‌تواند ناشى از اسپاسم (تشنج) ماهيچه‌هاى گلو هم باشد. بزرگسالان ممکن است بر اثر نجويدن غذا به‌طور کامل يا با عجله قورت دادن غذا دچار بندآمدن نفس شوند؛ کودکان از اين نظر در معرض خطر بيشترى هستند زيرا که آنها دوست دارند هر چيزى را در دهان خود بگذارند.




اجباراً بايد هر چيزى را که راه تنفس را بسته يا وارد ريه‌ها شده به‌سرعت خارج کنيم. مصدوم‌شوکه‌شده‌اى را که به‌هوش است، وادار کنيم که سرفه کند تا شيء خارج شود. اگر نشد بايد با زدن به پشت او راه تنفس را باز کنيم. و فقط زمانى‌که



اين کار هم با شکست روبه‌رو شد شما بايستى با وارد آوردن فشار روى شکم باقى‌مانده هواى شش‌ها را وادار به خروج کنيد تا لقمه همراه آن خارج شده و راه هوا باز شود.



هر دوى اين تکنيک‌ها (ضربه زدن به پشت و وارد آوردن فشار به شکم) مى‌تواند به‌وسيله هر کسى روى هر مصدومى (نوزاد - کودک يا بزرگسال) در هر وضعيتى (نشسته، ايستاده يا خوابيده) به‌کار برده شود.



ضربه زدن به پشت و وارد آوردن فشار روى شکم بايد چهار بار به‌صورت متوالى يعنى (چهارضربه به پشت، چهار فشار روى شکم و دوباره ...) انجام شود. به‌محض بيرون آمدن شيء ادامهٔ کار را متوقف کنيد.



هميشه مصدوم را در همان حالى‌که هست درمان کنيد. اگر نشسته يا ايستاده به‌همان حال عمل کنيد، اگر مصدوم خوابيده باشد يا احتمالاً قد شما کوتاه‌تر از مصدوم است او را به‌صورتى که در مورد مصدوم بيهوش گفته خواهد شد درمان نمائيد.



اگر مصدو بيهوش شد مجبور هستيد که تنفس مصنوعى را شروع کنيد تا هوا را از کنار لقمه به ريه‌ها برسانيد (به مبحث تنفس دهان به دهان مراجعه شود). در مصدوم بيهوش عضلات گلو به اندازهٔ کافى شل شده و به اين ترتيب هوا از کنار لقمه مى‌گذرد.



- عوارض و نشانه‌ها:


۱. عوارض و نشانه‌هاى عمومى خفگي.


۲. مصدوم قادر به صحبت يا تنفس نيست و احتمالاً به گلوى وى فشار مى‌آورد.


۳. برافروختگى صورت و گردن همراه با برچسته شدن سياهرگ‌ها، کبود شدن لب‌ها و دهان.


۴. مصدوم احتمالاً بيهوش مى‌شود.




- هدف:


سعى کنيد لقمه را خارج کنيد؛ اگر موفق نشديد تنفس مصنوعى را شروع کنيد. اگر مصدوم بيهوش شد يا بند آمدن نفس طولانى شد يا درمان به‌طور کامل مؤثر واقع نشد، مصدوم را به بيمارستان برسانيد.



- درمان:


۱. هر نوع شيء خارجى مثل دندان مصنوعي، آدامس و از اين قبيل را از دهان مصدوم بيرون بى‌آوريد و مصدوم را وادار کنيد سرفه کن



. به مصدوم کمک کنيد تا سر خود را آنقدر خم کند که پائين‌تر از شش‌هاى آن قرار گيرد. آرام به پشت مصدوم بين دو کتف با کف دست ۴بار ضربه بزنيد، هر ضربه به تنهائى بايد آنقدر محکم باشد تا بتواند لقمه را به‌خارج پرتاب کند.




. دهان مصدوم را چک کنيد و ببينيد که آيا لقمه بيرون آمده است؟ اگر نه، احتمالاً مى‌توانيد با وارد آوردن فشار روى شکم آن را خارج سازيد. (به مبحث وارد آوردن فشار روى شکم مراجعه شود)



۴. پس از چهار فشار روى شکم دوباره همان را چک کنيد. اگر شيء نمايان بود ولى بيرون نيامده بود آن را با انگشت محکم بگيريد و به بيرون بکشيد.



۵. اگر حالت شوک برطرف نشد، دوباره به‌همان ترتيب که گفته شد، ۴ ضربه به پشت و سپس ۴ فشار روى شکم. اگر مصدوم بيهوش شد، او را به ترتيبى که در سمت مقابل نوشته شده درمان کنيد.



- توجه:


مصدوم در هر مرحله‌اى ممکن است شروع به نفس کشيدن کند. در اين‌صورت به مصدوم توصيه کنيد که آرام بنشيند. در صورت لزوم به او مقدار کمى آب بدهيد.



- درمان مصدوم بيهوشى که گلوى وى گرفته است:


۱. مصدوم را به پشت بخوابانيد. راه تنفس را باز کنيد (به مبحث باز کردن راه تنفس مراجعه شود) و تنفس مصنوعى را شروع کنيد (به مبحث تنفس دهان به دهان مراجعه شود).



۲. اگر مصدوم به هوش نيامد، او را به پهلو بچرخانيد به‌طورى که سينه وى روى ران‌هاى شما قرار گيرد (سنگينى بدن مصدوم روى پاى شما بى‌افتد) و سر کاملاً عقب باشد (به مبحث وضعيت بهبود مراجعه شود) و به ترتيبى که گفته شد چهار ضربه به پشت او بزنيد.



. دهان او را چک کنيد که ببينيد آيا شيء بيرون آمده است؛ اگر آمده بود با انگشتان خود آن را محکم بگيريد و بيرون بکشيد. اگر نيامده بود بيمار را به پشت بخوابانيد، سر کاملاً به عقب خم شود. و روى شکم (به ترتيبى که در مبحث فشار وارد آوردن به شکم گفته خواهد شد) فشار وارد کنيد.



۴. دوباره دهان را آزمايش کنيد که ببينيد لقمه بيرون آمده است.



۵. اگر بند بودن نفس همچنان ادامه يافت، سر مصدوم را به عقب خم کنيد و تنفس مصنوعى را انجام دهيد (به مبحث تنفس دهان به دهان مراجعه شود). سپس مراحل ۲ تا ۴ را در صورت لزوم تکرار کنيد.



۶. وقتى که لقمه خارج شد و تنفس مصدوم به حالت عادى برگشت، مصدوم را در وضعيت بهبود (به مبحث وضعيت بهبود مراجعه شود) قرار دهيد و او را به بيمارستان برسانيد.



- در مورد کودکان:



برخى از کودکان از نظر قد و جثه با بزرگسالان قابل مقايسه هستند و مى‌توان آنها را به‌همان ترتيبى که در مورد بزرگسالان گفته شد درمان نمود. با اين تفاوت که در مورد آنها ضربه بايستى آرامتر باشد. اما در مورد کودکان ريزجثه بايستى در روش‌هائى که گفته شد تغييراتى داد.



تمام مراحلى را که در مورد بزرگسالان توضيح داده شد دنبال کنيد با اين تفاوت که روى صندلى يا روى يک زانو بنشينيد و کودک را روى زانوهاى خود بخوابانيد به‌طورى که سر آن کاملاً رو به پائين قرار گيرد. سينه او را با يک دست نگهداريد و با دست ديگر به آرامى به پشت او بين دو کتف چهار بار ضربه بزنيد. اگر اين عمل باعث نشد که شيئى بيرون بيايد بايد وارد آوردن فشار روى شکم را (مبحث فشار وارد آوردن به شکم) اجراء کنيد.



اگر کودک بيهوش شد او را روى يک سطح سفت و محکم بخوابانيد و آنچه را که در مورد بزرگسالان بيهوش گفته شد به‌کار بنديد.



- در مورد نوزادان:


ترتيب درمان در مورد نوزادان همان است که در مورد کودکان گفته شد (سمت راست) اما فشار بايستى بسيار آرامتر باشد و وضعيت نوزاد هنگام ضربه به پشت او و وارد آوردن فشار روى شکم تفاوت مى‌کند.



سر نوزاد را کاملاً رو به پائين بگيريد به‌طورى که سينه و شکم او روى بازوى شما قرار گيرد و با انگشتان خود سر و سينه کودک را محکم نگهداريد.



خيلى به آرامى چهار بار به پشت او بين دو کتف آن بزنيد اگر لقمه بيرون نيامد عمل فشار شکم را شروع کنيد (مبحث فشار وارد آوردن به شکم).





- توجه:


هنگام خارج کردن لقمه از دهان نوزاد نهايت دقت را انجام دهيد. فقط زمانى انگشت خود را داخل حلق کودک کنيد که لقمه را ببينيد و خطر اينکه لقمه بر اثر فشار انگشتان شما عقبتر برود، وجود نداشته باشد.



- وارد آوردن فشار بر روى شکم:


اين تکنيک شامل وارد آوردن فشار روى قسمت بالاى شکم به‌منظور خارج ساختن هوا از شش‌هاى مصدوم شوکه شده است. به‌دليل آنکه ممکن است اين عمل باعث صدمه به اندام‌هاى زيرين بشود. بنابراين فشار روى شکم فقط بايستى به‌عنوان آخرين راه‌حل پس از آنکه کليه اقدامات از جمله ضربه به پشت با شکست روبه‌رو شد به‌کار گرفته شد.



- روش کار:


۱. پشت مصدوم بايستيد يا زانو بزنيد. يک دست را روى شکم او قرار دهيد و انگشتان خود را جمع کنيد به‌طورى که شست در داخل قرار گيرد. دست را روى قسمت وسط و بالاى شکم بين ناف و استخوان جناغ سينه قرار دهيد.






دست ديگر را روى اين دست قرار دهيد.





۳. هر دو دست و آرنج‌هاى خود را با يک فشار سريع به سمت بالا و داخل بکشيد به‌طورى که روى قسمت بالاى شکم زير شش‌ها فشار وارد شود. در صورت لزوم چهار بار اينکار را تکرار کنيد. هر فشار بايستى آن‌قدر محکم باشد که بتواند لقمه را خارج کند.



- در مورد مصدوم بيهوش:


۱. مصدوم را به پشت بخوابانيد سر کاملاً به عقب و راه تنفس باز بماند (مبحث باز کردن راه تنفس). زانوان خود را در دو طرف مصدوم در کنار ران‌هاى او روى زمين قرار دهيد. به‌طورى که بتوانيد درست وسط شکم او فشار وارد کنيد. اگر نتوانستيد کنار او زانو بزنيد.





2. کف دست را وسط قسمت بالائى شکم قرار دهيد و دست ديگر را روى آن قرار داده به‌طورى که انگشتان شما از شکم او جدا باشد و فقط کف دست کاملاً به شکم بچسبد.




3. هر دو بازو را راست نگه داشته و سريع يک فشار محکم به سمت داخل و جلو وارد کنيد در صورت لزوم چهار بار اين کار را تکرار کنيد، هر کدام از فشارها بايد به اندازهٔ کافى محکم باشد که بتواند لقمه را خارج کند.





- در مورد کودکان:


۱. کودک را روى زانوان خود بنشانيد يا اينکه کودک را در جلوى خود بايستانيد يک دست را دور شکم او قرار داده انگشتان خود را جمع کنيد به‌طورى که شست در داخل قرار گيرد و دست مچ شده را روى وسط قسمت بالائى شکم قرار دهيد. با دست ديگر پشت کودک را نگه داريد.





۲. با دست مچ شده يک فشار سريع به سمت بالا و داخل وارد کنيد، بايستى فشار وارده خيلى ملايم‌تر از آنچه که در مورد بزرگسالان به‌کار مى‌بريد باشد. اين کار را در صورت لزوم چهار بار تکرار کنيد، هر فشار بايستى به اندازه کافى محکم باشد تا بتواند شيء را خارج کند.




اگر کودک بيهوش شده بود او را در همان وضعيتى که براى مصدومين بزرگسال گفته شد قرار دهيد. همان روش را دنبال کنيد اما فقط از يک دست استفاده کنيد و فشار وارده بايستى ملايم باشد.



- در مورد نوزادان:


نوزاد را روى يک سطح سفت و محکم به پشت بخوابانيد به‌طورى که سر کاملاً رو به عقب و راه تنفس باز باشد (مبحث باز کردن راه تنفس). دو انگشت از يک دست خود را روى قسمت بالاى شکم بين ناف و جناغ سينه قرار دهيد و يک فشار سريع به سمت جلو و پائين وارد کنيد اين‌کار را چهار بار تکرار کنيد. هر فشار بايد آن‌قدر ملايم باشد که به کودک آسيبى نرسد و آن‌قدر محکم باشد که بتواند لقمه را از مجراى تنفس نوزاد خارج کند.

[mehraria]

چگونه‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ باشيم‌
يادگيري‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ از يك‌ كتاب‌ راهنما يا يك‌ دوره‌ آموزشي‌، با آنچه‌ در واقعيت‌ اتفاق‌ مي‌افتد كاملاً مشابه‌ نيست‌. اكثر ما در برخورد با «موارد حقيقي‌» دچار نگراني‌ مي‌شويم‌. با مقابله‌ كردن‌ با اين‌ نوع‌ احساسات‌، بهتر قادر به‌ برخورد با موارد غيرمنتظره‌ خواهيم‌ بود.
هر آنچه‌ در توان‌ داريد، انجام‌ دهيد‌
علم‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌، سختگير نيست‌ و خطاهاي‌ انساني‌ را مي‌پذيرد. حتي‌ با درمان‌ مناسب‌ و سخت‌ترين‌ كوشش‌هاي‌ شما، امكان‌ دارد مصدوم‌ در حد انتظار پاسخ‌ ندهد. بعضي‌ وضعيت‌ها حتي‌ با بهترين‌ مراقبت‌ پزشكي‌، به‌ ناچار به‌ مرگ‌ منتهي‌ مي‌شوند. اگر در حد توان‌ تلاش‌ كنيد، وجدان‌ شما آسوده‌ خواهد بود
خطرها را ارزيابي‌ كنيد
اصل‌ طلايي‌ و اوليه‌ آن‌ است‌ كه‌ «اول‌ سعي‌ كنيد ضرر نرسانيد». بايد از درماني‌ استفاده‌ كنيد كه‌ به‌ احتمال‌ قوي‌ براي‌ مصدوم‌ مفيد واقع‌ مي‌شود و نبايد فقط‌ از جهت‌ اينكه‌ كاري‌ انجام‌ داده‌ باشيد، درماني‌ را به‌ كار ببريد كه‌ در مورد كارايي‌ آن‌ اطمينان‌ نداريد. اصل‌ «انسان‌ نيكوكار»، از افرادي‌ كه‌ در وضعيت‌ اورژانس‌ براي‌ كمك‌ به‌ ديگران‌ پا به‌ صحنه‌ مي‌گذارند، حمايت‌ مي‌كند ولي‌ از افرادي‌ كه‌ حد و مرزهاي‌ پيشرفته‌ شده‌ را زير پا مي‌گذارند، پشتيباني‌ نمي‌كند. اگر خونسردي‌ خود را حفظ‌ كنيد و از راهكارهاي‌ مشخص‌ شده‌ در اين‌ كتاب‌ پيروي‌ كنيد، نيازي‌ به‌ نگراني‌ درباره‌ عواقب‌ قانوني‌ نخواهيد داشت‌.
مسؤوليت‌هاي‌ شما
مسؤوليت‌هاي‌ ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ به‌طور مشخص‌ تعيين‌ شده‌ است‌. اين‌ موارد عبارتند از:
ارزيابي‌ سريع‌ و بي‌خطر يك‌ وضعيت‌ اورژانس‌ و فراخواني‌ كمك‌هاي‌ مناسب‌
محافظت‌ از مصدومان‌ و ساير افراد حاضر در صحنه‌ در برابر خطرها
شناسايي‌ آسيب‌ يا نوع‌ بيماري‌ مصدوم‌ در حد امكان‌
ارايه‌ درمان‌ به‌ موقع‌ و مناسب‌ به‌ هر كدام‌ از مصدومان‌ (درمان‌ وضعيت‌هاي‌ بسيار خطرناك‌ اولويت‌ دارد).
فراهم‌ كردن‌ شرايط‌ انتقال‌ مصدوم‌ به‌ بيمارستان‌، نزد يك‌ پزشك‌ يا منزل‌ وي‌ (بسته‌ به‌ ضرورت‌)
در صورت‌ نياز به‌ كمك‌هاي‌ پزشكي‌، باقي‌ ماندن‌ در كنار مصدوم‌ تا زماني‌ كه‌ امكان‌ ارايه‌ مراقبت‌هاي‌ بيشتر فراهم‌ شود.
گزارش‌ كردن‌ مشاهدت‌ خود به‌ افرادي‌ كه‌ مراقبت‌ از مصدوم‌ را به‌ عهده‌ مي‌گيرند و در صورت‌ نياز، ارايه‌ كمك‌هاي‌ بيشتر
پيشگيري‌ از انتقال‌ متقاطع‌ عفونت‌ بين‌ خود و مصدوم‌ در حد امكان .

وضعيت‌ را ارزيابي‌ كنيد در مورد واقعه‌ از مصدوم‌ يا ناظران‌ سؤال‌ كنيد. سعي‌ كنيد آسيب‌هاي‌ وي‌ را شناسايي‌ كنيد و ابتدا موارد ضروري‌ را درمان‌ كنيد. مصدوم‌ را تا زماني‌ كه‌ كاملاً ضروري‌ نباشد، حركت‌ ندهيد.
با اطمينان‌ اقدام‌ به‌ مراقبت‌ از مصدوم‌ كنيد
هر مصدومي‌ بايد احساس‌ امنيت‌ داشته‌ باشد و بداند كه‌ فرد كارآزموده‌اي‌ از وي‌ مراقبت‌ مي‌كند. با رعايت‌ نكات‌ زير، مي‌توانيد جوي‌ از اطمينان‌ و اعتماد به‌ وجود آوريد:
هم‌ واكنش‌هاي‌ خود و هم‌ مشكل‌ ايجاد شده‌ براي‌ مصدوم‌ را كنترل‌ كنيد.
خونسرد و منطقي‌ عمل‌ كنيد.
خوش‌ رفتار ولي‌ قاطع‌ باشيد.
با مهرباني‌ اما هدف‌دار و صريح‌ با مصدوم‌ صحبت‌ كنيد.
ايجاد اطمينان‌
در طول‌ زمان‌ معاينه‌ و درمان‌ مصدوم‌، با وي‌ صحبت‌ كنيد.
به‌ وي‌ توضيح‌ بدهيد كه‌ قصد داريد چه‌ كاري‌ انجام‌ دهيد.
سعي‌ كنيد با دادن‌ پاسخ‌هاي‌ صادقانه‌ به‌ سؤالات‌ بيمار، تا جايي‌ كه‌ مي‌توانيد از ترس‌ وي‌ كم‌ كنيد. در صورتي‌ كه‌ پاسخ‌ سؤالي‌ را نمي‌دانيد، اين‌ مطلب‌ را به‌ بيمار بگوييد.
حتي‌ پس‌ از پايان‌ درمان‌، باز هم‌ اطمينان‌ بخشيدن‌ به‌ بيمار را ادامه‌ بدهيد. همچنين‌ در مورد خويشاوندان‌ نزديك‌ مصدوم‌ يا هر شخص‌ ديگري‌ كه‌ بايد از اين‌ حادثه‌ مطلع‌ شود، سؤال‌ كنيد. از مصدوم‌ بپرسيد كه‌ آيا لازم‌ است‌ مسؤوليت‌هايي‌ را كه‌ بر عهده‌ وي‌ بوده‌ (مثلاً رفتن‌ به‌ مدرسه‌ به‌ دنبال‌ فرزندش‌) انجام‌ دهيد.
فردي‌ را كه‌ مطمئن‌ هستيد در حال‌ مرگ‌ و يا شديداً بدحال‌ يا آسيب‌ديده‌ است‌، رها نكنيد. به‌ گفتگو با مصدوم‌ ادامه‌ بدهيد و دست‌ وي‌ را بگيريد؛ هرگز اجازه‌ ندهيد كه‌ فرد احساس‌ تنهايي‌ كند
گفتگو با خويشاوندان
رساندن خبر فوت به خويشاوندان مرحوم معمولاً از وظايف‌ پليس‌ يا پزشك‌ مربوطه‌ است‌. با اين‌ وجود، مناسب‌ است‌ كه‌ شما به‌ خويشاوندان‌ و دوستان‌ فرد بگوييد كه‌ وي‌ مصدوم‌ يا بيمار شده‌ است‌. هميشه‌ مطمئن‌ شويد كه‌ اولين‌ شخص‌ طرف‌ گفتگو با شما، همان‌ شخص‌ مناسب‌ و مرتبط‌ با حادثه‌ است‌. سپس‌، در حد توان‌ ساده‌ و صادقانه‌، به‌ توضيح‌ ماجرا بپردازيد و در صورت‌ لزوم‌، محلي‌ را كه‌ مصدوم‌ به‌ آنجا منتقل‌ شده‌ هم‌ ذكر كنيد. مبهم‌ يا اغراق‌آميز سخن‌ نگوييد چون‌ اين‌ كار مي‌تواند دلواپسي‌ بي‌مورد ايجاد كند. بهتر است‌ به‌ جاي‌ دادن‌ اطلاعات‌ گمراه‌كننده‌ به‌ فرد در مورد يك‌ آسيب‌ يا بيماري‌، اظهار بي‌اطلاعي‌ كنيد.
نحوه‌ برخورد با كودكان
كودكان‌ كم‌ سن‌ و سال‌ بسيار زيرك‌ هستند و هر گونه‌ ترديد و دودلي‌ شما را به‌ سرعت‌ درك‌ مي‌كنند. اعتماد كودك‌ آسيب‌ديده‌ يا بيمار را از طريق‌ گفتگوي‌ ابتدايي‌ با فرد مورد اعتماد وي‌ (در صورت‌ امكان‌ يكي‌ از والدين‌) جلب‌ كنيد. در صورتي‌ كه‌ پدر يا مادر كودك‌، شما را بپذيرند و متقاعد شوند كه‌ كمك‌ شما مؤثر واقع‌ خواهد شد، اين‌ حس‌ اعتماد به‌ كودك‌ منتقل‌ مي‌شود. هميشه‌ در مورد روند كار و آنچه‌ قصد داريد انجام‌ دهيد، با جملاتي‌ ساده‌ به‌ كودك‌ توضيح‌ بدهيد؛ از بالاي‌ سر كودك‌ با او صحبت‌ نكنيد. نبايد كودك‌ را از مادر، پدر يا ساير افراد مورد اعتماد وي‌ جدا كنيد.

ارايه‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ به‌ يك‌ كودك‌ سعي‌ كنيد كه‌ كودك‌ ضمن‌ درمان‌ شما، احساس‌ آرامش‌ و اطمينان‌ كند. هميشه‌ بدون‌ توجه‌ به‌ اينكه‌ سن‌ كودك‌ چقدر است‌، در مورد آنچه‌ انجام‌ مي‌دهيد به‌ وي‌ توضيح‌ دهيد.

[mehraria]

حفاظت‌ از خود در برابر آسيب‌ و عفونت‌ در واقع‌ ارايه‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌، بسيار پراهميت‌ است‌. يكي‌ از قواعد اوليه‌ در ارايه‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌، اطمينان‌ پيدا كردن‌ از بي‌خطر بودن‌ موقعيت‌ پيش‌ از شروع‌ درمان‌ مصدوم‌ است‌. به‌ خاطر بسپاريد كه‌ عفونت‌ حتي‌ با وجود آسيب‌هاي‌ نسبتاً جزيي‌، مي‌تواند يك‌ خطر باشد. از اين‌ رو لازم‌ است‌ كه‌ گام‌هايي‌ را در جهت‌ جلوگيري‌ از تماس‌ با عفونت‌ مصدوم‌ يا عدم‌ انتقال‌ عفونت‌ خود به‌ مصدوم‌، طي‌ كنيد. به‌ علاوه‌، بايد مراقب‌ سلامت‌ رواني‌ خود باشيد و سعي‌ كنيد كه‌ برخوردي‌ مؤثر با استرس‌ داشته‌ باشيد.
امنيت‌ شخصي‌
در موقعيت‌هاي‌ خطرناك‌، دست‌ به‌ اقدامات‌ قهرمانانه‌ نزنيد. اگر خود را در معرض‌ خطر قرار دهيد، احتمالاً نمي‌توانيد به‌ صورتي‌ مؤثر به‌ مصدومان‌ كمك‌رساني‌ كنيد. هميشه‌ ابتدا وضعيت‌ خود را ارزيابي‌ كنيد و مطمئن‌ شويد كه‌ موقعيتي‌ كه‌ قصد ورود به‌ آن‌ را داريد، براي‌ شما خطري‌ ايجاد نمي‌كند.

[mehraria]

در هر موقعيت‌ اورژانس‌، بايد از يك‌ مجموعه‌ اقدامات‌ مشخص‌ پيروي‌ كنيد. از اين‌ طريق‌، شما قادر خواهيد بود موارد ضروري‌ را اولويت‌بندي‌ كنيد و شخصاً تصميم‌گيري‌ كنيد. گام‌هاي‌ اصلي‌ عبارتند از: ارزيابي‌ وضعيت‌، بي‌خطر كردن‌ محل‌، ارايه‌ كمك‌هاي‌ اورژانس‌ و كمك‌ گرفتن‌ از ديگران‌. قبل‌ از دست‌ زدن‌ به‌ هر كاري‌، سعي‌ كنيد بر احساسات‌ خود غلبه‌ كنيد و يك‌ لحظه‌ بينديشيد. بسيار مهم‌ است‌ كه‌ خود را در معرض‌ خطر قرار ندهيد بنابراين‌ در مواردي‌ كه‌ خطرناك‌ است‌، به‌ سرعت‌ وارد نشويد. به‌ خطر وجود گاز يا بنزين‌ دقت‌ كنيد. به‌ علاوه‌، سعي‌ نكنيد همه‌ كارها را به‌ تنهايي‌ انجام‌ بدهيد.
اولويت‌هاي‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌
وضعيت‌ را ارزيابي‌ كنيد. به‌ سرعت‌ و با حفظ‌ خونسردي‌، آنچه‌ را كه‌ رخ‌ داده‌ تحت‌ نظر بگيريد و به‌ دنبال‌ هرگونه‌ خطر تهديدكننده‌ خود يا مصدوم‌ بگرديد. هرگز خود را در معرض‌ خطر قرار ندهيد.
محل‌ را از خطر عاري‌ كنيد. در حد توان‌، مصدوم‌ را از خطر محافظت‌ كنيد اما به‌ محدوديت‌هاي‌ خودتان‌ هم‌ واقف‌ باشيد.
كمك‌هاي‌ اورژانس‌ را ارايه‌ دهيد. وضعيت‌ تمام‌ مصدومان‌ را ارزيابي‌ كنيد تا بتوانيد اولويت‌ها را مشخص‌ كنيد و اول‌ آنهايي‌ را كه‌ دچار وضعيت‌هاي‌ تهديدكننده‌ حيات‌ هستند درمان‌ كنيد.
از ديگران‌ كمك‌ بگيريد. به‌ سرعت‌ مطمئن‌ شويد كه‌ هرگونه‌ كمك‌ طبي‌ ضروري‌ يا كمك‌هاي‌ تخصصي‌ درخواست‌ شده‌اند و در راه‌ هستند.
ارزيابي‌ وضعيت‌
رويكرد شما بايد بسيار سريع‌ و در عين‌ حال‌ با حفظ‌ خونسردي‌ و كنترل‌ باشد. اولويت‌هاي‌ كاري‌ شما عبارتند از: شناسايي‌ هرگونه‌ خطر براي‌ خودتان‌، مصدوم‌ و ناظران‌، سپس‌ بررسي‌ امكانات‌ موجود و نوع‌ كمكي‌ كه‌ ممكن‌ است‌ به‌ آن‌ نياز داشته‌ باشيد. هنگامي‌ كه‌ پيشنهاد كمك‌ به‌ شخص‌ مي‌دهيد، بگوييد كه‌ از مهارت‌هاي‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ برخوردار هستيد. اگر هيچ‌ پزشك‌، پرستار يا افراد كارآزموده‌ ديگري‌ در محل‌ حضور ندارند، با خونسردي‌ مسؤوليت‌ را بپذيريد. ابتدا سؤالات‌ زير را از خود بپرسيد:
آيا خطر همچنان‌ وجود دارد؟
آيا جان‌ كسي‌ در معرض‌ خطر فوري‌ قرار دارد؟
آيا ناظري‌ براي‌ كمك‌ وجود دارد؟
آيا من‌ به‌ كمك‌ تخصصي‌ نياز دارم‌؟
بي‌خطر كردن‌ محل‌
شرايطي‌ كه‌ منجر به‌ وقوع‌ حادثه‌ شده‌ است‌، مي‌تواند همچنان‌ خطرزا باشد. فراموش‌ نكنيد كه‌ امنيت‌ خودتان‌ در درجه‌ اول‌ قرار دارد. اغلب‌ اقدامات‌ ساده‌ (مثل‌ خاموش‌ كردن‌ يك‌ سوييچ‌) براي‌ بي‌خطر كردن‌ محل‌ كفايت‌ مي‌كند. اگر نمي‌توانيد خطر تهديدكننده‌ حيات‌ را از بين‌ ببريد، بايد سعي‌ كنيد بين‌ مصدوم‌ و محل‌ خطر، قدري‌ فاصله‌ ايجاد كنيد و در صورت‌ امكان‌، ميزان‌ خطر را به‌ حداقل‌ برسانيد. به‌ عنوان‌ آخرين‌ اقدام‌، بايد مصدوم‌ را از محل‌ خطر دور كنيد (به‌ مبحث‌ « جابه‌جا كردن‌ بيماران‌ » مراجعه‌ كنيد). معمولاً براي‌ جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌ به‌ تجهيزات‌ و كمك‌هاي‌ تخصصي‌ نياز خواهيد داشت‌.

بي‌خطر كردن‌ وسيله‌ نقليه‌ در برخورد با مصدومي‌ كه‌ داخل‌ وسيله‌ نقليه‌ است‌، خاموش‌ كردن‌ سوييچ‌ در اولويت‌ قرار دارد. اين‌ عمل‌ خطر ايجاد آتش‌سوزي‌ ناشي‌ از شمع‌ اتومبيل‌ را كاهش‌ مي‌دهد.
ارايه‌ كمك‌هاي‌ اورژانس‌
پس‌ از بي‌خطر شدن‌ محل‌، به‌ سرعت‌ يك‌ بررسي‌ مقدماتي‌ و ارزيابي‌ اوليه‌ از هر مصدوم‌ انجام‌ دهيد تا مصدوماني‌ را كه‌ به‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ اورژانس‌ نياز دارند، فوراً درمان‌ كنيد. به‌ هر حال‌، درخواست‌ كمك‌ ضروري‌ را به‌ تأخير نيندازيد؛ در صورت‌ امكان‌، از يك‌ ناظر بخواهيد كه‌ اين‌ كار را انجام‌ دهد. براي‌ پي‌ بردن‌ به‌ وجود يا عدم‌ وجود تنفس‌ در مصدوم‌، به‌ قفسه‌ سينه‌ وي‌ نگاه‌ كنيد. در مورد هر مصدوم‌، موارد زير را بررسي‌ كنيد:
آيا مصدوم‌ هوشيار است‌؟
آيا راه‌ تنفس‌ باز است‌؟
آيا مصدوم‌ نفس‌ مي‌كشد؟
آيا نشانه‌هاي‌ گردش‌ خون‌ در مصدوم‌ وجود دارند؟ مشاهدات‌ شما، اولويت‌ها و نيز زمان‌ نياز به‌ كمك‌ و ميزان‌ كمك‌ موردنياز را تعيين‌ مي‌كنند.

انجام‌ كمك‌هاي‌ اورژانس‌ به‌ محض‌ برطرف‌ شدن‌ خطر، ارزيابي‌ اوليه‌ را انجام‌ دهيد: بررسي‌ كنيد كه‌ آيا راه‌ تنفس‌ مصدوم‌ باز است‌، نفس‌ مي‌كشد و نشانه‌هاي‌ كار كردن‌ قلب‌ و گردش‌ خون‌ وجود دارند يا خير.
كمك‌ گرفتن‌ از ديگران‌
گاهي‌ امكان‌ دارد كه‌ همزمان‌ با چندين‌ كار مواجه‌ شويد: حفظ‌ امنيت‌، تماس‌ تلفني‌ براي‌ درخواست‌ كمك‌ و آغاز كمك‌هاي‌ اوليه‌. مي‌توانيد از افراد ديگري‌ براي‌ انجام‌ كارهاي‌ زير كمك‌ بخواهيد:
بي‌خطر كردن‌ محل‌
انجام‌ تماس‌ تلفني‌ براي‌ درخواست‌ كمك‌
آوردن‌ تجهيزات‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌
كنترل‌ ترافيك‌ و ناظران‌
كنترل‌ خونريزي‌ يا نگه‌ داشتن‌ يك‌ اندام‌
خلوت‌ كردن‌ اطراف‌ مصدوم‌
انتقال‌ مصدوم‌ به‌ يك‌ مكان‌ بي‌خطر

برخورد با ناظران‌ ممكن‌ است‌ افراد حاضر در صحنه‌ حادثه‌ بتوانند به‌ راه‌هاي‌ مختلف‌ به‌ شما كمك‌ كنند (مثلاً آوردن‌ تجهيزات‌ يا كنترل‌ كردن‌ ساير ناظران‌). به‌ آنها بگوييد كه‌ آموزش‌هاي‌ مربوط‌ به‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ را پشت‌ سر گذارده‌ايد و درخواست‌هاي‌ خود را با صراحت‌ مطرح‌ كنيد
كنترل‌ كردن‌ ناظران‌
واكنش‌هاي‌ ناظران‌ ممكن‌ است‌ باعث‌ شود كه‌ شما نگران‌ يا حتي‌ عصباني‌ شويد. ممكن‌ است‌ اين‌ افراد هيچ‌ آموزشي‌ درباره‌ اين‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ نديده‌ باشند و احساس‌ ترس‌ يا بي‌فايده‌ بودن‌ كنند. در صورتي‌ كه‌ اين‌ عده‌ خود در حادثه‌ حضور داشته‌ باشند و يا شاهد آن‌ بوده‌اند، ممكن‌ است‌ آسيب‌ ديده‌ باشند و قطعاً دلواپس‌ و نگران‌ خواهند بود. اگر به‌ هر طريقي‌ نياز به‌ كمك‌ يك‌ ناظر داشتيد، اين‌ مطالب‌ را فراموش‌ نكنيد. روشي‌ قاطعانه‌ توأم‌ با خوش‌ رفتاري‌ به‌ كار بگيريد.

[mehraria]

شما مي‌توانيد با تلفن‌ به‌ تعدادي‌ از مراكز، درخواست‌ كمك‌ كنيد.
خدمات‌ اورژانس‌: پليس‌، مراكز آتش‌نشاني‌ يا مراكز آمبولانس‌؛ گروه‌هاي‌ نجات‌ معدن‌، كوهستان‌، غار و بيابان‌؛ نيروهاي‌ حراست‌ ساحل‌ (گارد ساحلي‌)
خدمات‌ شهري‌: گاز، برق‌ يا آب‌
خدمات‌ سلامت‌: پزشكان‌، دندانپزشكان‌، پرستاران‌، ماماها تماس‌هاي‌ اورژانس‌ رايگان‌ هستند و از طريق‌ تمام‌ دستگاه‌هاي‌ تلفن‌ (مثل‌ تلفن‌هاي‌ اتومبيل‌ يا تلفن‌هاي‌ همراه‌) قابل‌ انجام‌ هستند. در جاده‌هاي‌ ماشين‌ رو، در هر چندكيلومتر يك‌ دستگاه‌ تلفن‌ اورژانس‌ وجود دارد؛ پيكان‌هاي‌ روي‌ تيرك‌هاي‌ نشانگر كه‌ بين‌ اين‌ تلفن‌ها واقع‌ شده‌اند، جهت‌ نزديك‌ترين‌ تلفن‌ را نشان‌ مي‌دهند. براي‌ فراخواني‌ كمك‌ از طريق‌ اين‌ تلفن‌ها، تنها كافي‌ است‌ گوشي‌ را برداريد و شماره‌ تلفن‌ امداد را بگيريد؛ به‌ درخواست‌ شما پاسخ‌ داده‌ مي‌شود. اگر براي‌ درخواست‌ كمك‌ از طريق‌ تلفن‌، مجبور به‌ ترك‌ مصدوم‌ هستيد، قبلاً با انجام‌ عمليات‌ حياتي‌، خطرهاي‌ تهديدكننده‌ را در مصدوم‌ به‌ حداقل‌ برسانيد (به‌ « ارزيابي‌ اوليه‌ » مراجعه‌ كنيد). تماس‌ خود را كوتاه‌ ولي‌ دقيق‌ انجام‌ دهيد. اگر از شخص‌ ديگري‌ خواستيد كه‌ اين‌ تماس‌ را برقرار سازد، از او بخواهيد كه‌ (پس‌ از انجام‌ تماس‌) برگردد و شما را از آمدن‌ نيروهاي‌ امدادي‌، مطمئن‌ سازد.
برقراري‌ تماس‌ تلفني
وقتي‌ با تلفن‌ اورژانس‌ تماس‌ مي‌گيريد، در مورد خدمات‌ موردنياز شما سؤال‌ مي‌شود و سپس‌ به‌ افسر كنترل‌ مربوطه‌ وصل‌ مي‌شويد. اگر با چندين‌ مصدوم‌ مواجه‌ شده‌ايد، آمبولانس‌ درخواست‌ كنيد؛ مركز آمبولانس‌ به‌ ساير مراكز خدماتي‌ اطلاع‌ خواهد داد. اگر در مورد موقعيت‌ مكاني‌ خود مطمئن‌ نيستيد، هراس‌ به‌ خود راه‌ ندهيد. سعي‌ كنيد از بوميان‌ و اطرافيان‌ موقعيت‌ جغرافيايي‌ محل‌ را جويا شويد. ممكن‌ است‌ از شما بخواهند كه‌ براي‌ «نشان‌ دادن‌ راه‌» خدمات‌ اورژانس‌، در كنار دستگاه‌ تلفن‌ بمانيد. اگر مي‌خواهيد شخصي‌ را براي‌ انجام‌ اين‌ كار روانه‌ كنيد، مطمئن‌ شويد كه‌ وي‌ اهميت‌ موضوع‌ را درك‌ كرده‌ است‌ و گزارش‌ ماجرا را به‌ شما خواهد رساند.

تماس‌ با مركز خدمات‌ اورژانس‌ سعي‌ كنيد خونسردي‌ خود را حفظ‌ كنيد تا بتوانيد تمام‌ اطلاعات‌ موردنياز مركز خدمات‌ اورژانس‌ را ارايه‌ كنيد. تا زماني‌ كه‌ افسر كنترل‌ بتواند خط‌ شما را رديابي‌ كند، تلفن‌ را قطع‌ نكنيد.
اطلاعاتي‌ كه بايد در اختيار اورژانس‌ قرار دهيد؟
- نام‌ خود را درست‌ بيان‌ كنيد و ذكر كنيد كه‌ به‌ اندازه‌ ظرفيت‌ خود به‌ عنوان‌ يك‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌، مشغول‌ به‌ فعاليت‌ هستيد. جزييات‌ زير ضروري‌ هستند:
- شماره‌ تلفن خودتان
- محل‌ دقيق‌ حادثه
در صورت‌ امكان‌، نام‌ يا شماره‌ جاده‌ را بدهيد. هرگونه‌ تقاطع‌ يا نشانه‌ ديگرا را ذكر كنيد.
- نوع‌ و سنگيني‌ مورد اورژانس‌؛ به‌عنوان‌ مثال‌ «حادثه‌ رانندگي‌، دو ماشين‌، جاده‌ مسدود شده‌، 3 نفر گير افتاده‌اند».
- تعداد، جنس‌ و سن‌ تقريبي‌ مصدومان‌ و هر چيزي‌ كه‌ در مورد وضعيت‌ آنها مي‌دانيد؛ به‌عنوان‌ مثال‌ «مرد، پنجاه‌ و چند ساله‌، مشكوك‌ به‌ حمله‌ قلبي‌، ايست‌ قلبي‌».
- جزييات‌ هر نوع‌ خطر مثل‌ گاز، مواد سمي‌، صدمه‌ خطوط‌ نيرو يا وضع‌ آب‌ و هوا (مثلاً مه‌ يا جاده‌ يخ‌ زده‌).

[mehraria]

در وضعيت‌هايي‌ مثل‌ حوادث‌ ترافيكي‌ عمده‌، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد همزمان‌ به‌ چندين‌ مصدوم‌ رسيدگي‌ كنيد. ممكن‌ است‌ تنها يا همراه‌ با ساير ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ مشغول‌ كار باشيد و يا به‌ متخصصان‌ كمك‌ برسانيد. در هر كدام‌ از اين‌ وضعيت‌ها، استفاده‌ از يك‌ راه‌ و روش‌ منظم‌ توأم‌ با خونسردي‌ در آشفتگي‌ و هرج‌ و مرج‌ ابتدايي‌، بسيار مهم‌ است‌. در ابتدا تمام‌ مصدومان‌ بي‌هوش‌ را شناسايي‌ كرده‌، بر سر آنها حاضر شويد و با انجام‌ ارزيابي‌ اوليه‌ هرگونه‌ آسيب‌ تهديدكننده‌ حيات‌ را شناسايي‌ و درمان‌ كنيد.
نحوه‌ برخورد با حادثه‌
حوادث‌ عمده‌اي‌ كه‌ تعداد زيادي‌ مصدوم‌ به‌ جاي‌ مي‌گذارند، فشار توان‌فرسايي‌ بر دوش‌ نجات‌دهندگان‌ وارد مي‌كنند. مجرب‌ترين‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ كه‌ در محل‌ حادثه‌ حاضر است‌، بايد مسؤوليت‌ را بر عهده‌ بگيرد. اولين‌ كار آن‌ است‌ كه‌ مطمئن‌ شويد با مراكز خدمات‌ اورژانس‌ تماس‌ گرفته‌ شده‌ و اطلاعات‌ دقيق‌ در مورد حادثه‌، در اختيار آنها گذاشته‌ شده‌ است‌. اولويت‌ بعدي‌، ارزيابي‌ صحنه‌ حادثه‌ و در صورت‌ امكان‌، بي‌خطر ساختن‌ آن‌ است‌. سپس‌، ارايه‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ اورژانس‌ را در صورت‌ بي‌خطر بودن‌، آغاز كنيد. در صورتي‌ كه‌ ساير ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ از راه‌ رسيدند، در حد توان‌ اطلاعات‌ در اختيارشان‌ بگذاريد. با ورود خدمات‌ اورژانس‌، افسر ارشد كنترل‌ اوضاع‌ را در دست‌ خواهد گرفت‌. در حوادث‌ عمده‌، پليس‌ محل‌هايي‌ را براي‌ تجمع‌ اختصاص‌ مي‌دهد و افسراني‌ را براي‌ دريافت‌ گزارش‌هاي‌ نجات‌دهندگان‌ منصوب‌ مي‌كند. از بين‌ نبردن‌ شواهد موجود در محل‌ حادثه‌ بسيار مهم‌ است‌ چون‌ ممكن‌ است‌ در آينده‌ نياز به‌ تحقيقات‌ قانوني‌ باشد.
نقش‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌
در حوادث‌ عمومي‌ عمده‌ (به‌خصوص‌ وقتي‌ كه‌ يك‌ پزشك‌ در گروه‌ شما حضور دارد)، ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ تا زمان‌ ورود آمبولانس‌ و ساير خدمات‌، نقش‌ گروه‌ پزشكي‌ حاضر در محل‌ را ايفا مي‌كنند. با ورود اين‌ افراد، نقش‌ شما در رسيدگي‌ به‌ حادثه‌، كاهش‌ مي‌يابد. در تمام‌ حوادث‌ عمده‌، در صورتي‌ كه‌ يكي‌ از اعضاي‌ خدمات‌ اورژانس‌ از شما درخواست‌ كند كه‌ صحنه‌ را ترك‌ كنيد، بايد اين‌ كار را انجام‌ دهيد. البته‌ ممكن‌ است‌ از شما درخواست‌ شود كه‌ با انجام‌ كارهاي‌ ساده‌اي‌ (مثل‌ در دست‌ گرفتن‌ سرم‌ يا نگه‌ داشتن‌ اندام‌ آسيب‌ ديده‌) به‌ گروه‌ پزشكي‌ ياري‌ برسانيد. هميشه‌ به‌ اين‌ درخواست‌ها پاسخ‌ مثبت‌ بدهيد؛ از كمك‌ شما به‌ غايت‌ تقدير خواهد شد.
چه‌ كمكي‌ از دست‌ شما برمي‌آيد
مصدوماني‌ را كه‌ آسيب‌ جدي‌ دارند شناسايي‌ و براي‌ درمان‌ فوري‌ علامت‌گذاري‌ كنيد. تمام‌ مصدوماني‌ را كه‌ آسيب‌ جزيي‌ دارند به‌ سرعت‌ از محل‌ منتقل‌ كنيد تا دسترسي‌ به‌ موارد جدي‌، تسهيل‌ شود؛ آسيب‌هاي‌ جزيي‌ را مي‌توان‌ در فرصت‌ مناسب‌ درمان‌ كرد. اين‌ كار را «ترياژ» مي‌نامند.
- مصدوماني‌ را كه‌ واضحاً فوت‌ كرده‌اند، رها كنيد. به‌ اين‌ طريق‌ شما مي‌توانيد به‌ ساير مصدوماني‌ كه‌ نياز به‌ كمك‌ دارند، به‌طور مؤثر رسيدگي‌ كنيد.
- بر روي‌ تمام‌ مصدومان‌، برچسبي‌ شامل‌ نام‌ آنها و جزيياتي‌ درباره‌ وضعيت‌شان‌ قرار دهيد تا اطلاعات‌ دقيقي‌ براي‌ پرسنل‌ پزشكي‌ فراهم‌ كرده‌ باشيد.
- به‌ كاركنان‌ و ساكنان‌ نزديك‌ به‌ محل‌ حادثه‌، نسبت‌ به‌ وجود خطرهاي‌ بيشتر (پنهان‌) هشدار دهيد.

اولويت‌بندي‌ : مصدوماني‌ را كه‌ آسيب‌هاي‌ جزيي‌ دارند، از سر راه‌ دور كنيد تا پرسنل‌ اورژانس‌ بتوانند بر سر مصدوماني‌ كه‌ آسيب‌هاي‌ جدي‌تري‌ دارند، حاضر شوند.

[mehraria]

شدت‌ حوادث‌ رانندگي‌ از سقوط‌ دوچرخه‌ تا تصادف‌ شديد با اتومبيل‌، متفاوت‌ است‌. محل‌ حادثه‌ اغلب‌ به‌ دليل‌ ترافيك‌ در حال‌ حركت‌، پر از خطرهاي‌ جدي‌ است‌. بي‌خطر كردن‌ محل‌ حادثه‌ قبل‌ از حاضر شدن‌ بر سر مصدومان‌، بسيار حياتي‌ است‌. اين‌ اقدام‌ به‌ شما امكان‌ مي‌دهد كه‌ از خود، مصدوم‌ و ساير افراد عبوركننده‌ از جاده‌، حفاظت‌ كنيد. به‌ محض‌ بي‌خطر شدن‌ محل‌، به‌ سرعت‌ وضعيت‌ مصدومان‌ را ارزيابي‌ كرده‌، درمان‌ را اولويت‌بندي‌ كنيد. به‌ مصدوماني‌ كه‌ به‌ كمك‌هاي‌ اورژانس‌ نياز دارند، قبل‌ از ديگران‌ رسيدگي‌ كنيد.
بي‌خطر كردن‌ محل
ابتدا از امنيت‌ خود مطمئن‌ شويد و از انجام‌ كاري‌ كه‌ ممكن‌ است‌ شما را به‌ مخاطره‌ بيندازد، پرهيز كنيد.
- اتومبيل‌ خود را در محلي‌ امن‌ و كاملاً با فاصله‌ نسبت‌ به‌ محل‌ حادثه‌ پارك‌ كنيد و چراغ‌هاي‌ خطر آن‌ را به‌ حالت‌ چشمك‌زن‌ قرار دهيد.
- هرگز در عرض‌ يك‌ جاده‌ عريض‌ ندويد.
- در شب‌، لباسي‌ بپوشيد يا چيزي‌ حمل‌ كنيد كه‌ روشن‌ يا منعكس‌كننده‌ نور باشد و از چراغ‌قوه‌ استفاده‌ كنيد. پس‌ از انجام‌ موارد فوق‌، احتياط‌هاي‌ كلي‌ زير را رعايت‌ كنيد:
- چند ناظر را براي‌ هشدار دادن‌ به‌ ساير رانندگان‌ و كاستن‌ از سرعت‌ آنها روانه‌ كنيد.
- حداقل‌ به‌ فاصله‌ 45 متر از محل‌ حادثه‌ در هر دو طرف‌ آن‌، مثلث‌ يا چراغ‌ هشداردهنده‌ قرار دهيد.
موتور تمام‌ وسايل‌ نقليه‌ آسيب‌ديده‌ را خاموش‌ كرده‌، در صورت‌ امكان‌، مخزن‌ سوخت‌ را در ماشين‌هاي‌ ديزلي‌ و موتور سيكلت‌ها خاموش‌ كنيد.
- وسيله‌ نقليه‌ را بي‌حركت‌ كنيد. اگر وسيله‌ نقليه‌ روي‌ چهارچرخ‌ است‌، ترمز دستي‌ را كشيده‌، اتومبيل‌ را در دنده‌ قرار دهيد و يا چند قطعه‌ سنگ‌ بزرگ‌ را درست‌ در جلوي‌ چرخ‌ها بگذاريد. اگر وسيله‌ نقليه‌ چپ‌ كرده‌ است‌، سعي‌ نكنيد آن‌ را برگردانيد اما از واژگون‌ شدن‌ آن‌ پيشگيري‌ كنيد.
- مراقب‌ خطرهاي‌ فيزيكي‌ باشيد. اطمينان‌ حاصل‌ كنيد كسي‌ سيگار نمي‌كشد. گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ را از وجود خطوط‌ نيروي‌ آسيب‌ديده‌، سوخت‌ پخش‌ شده‌ و هرگونه‌ وسيله‌ نقليه‌اي‌ كه‌ نشانه‌ «خطر شيميايي‌» دارد، آگاه‌ سازيد.

نشانه‌هاي‌ خطر شيميايي‌ پلاك‌ خطر شيميايي‌ (شكل‌ زير) نشان‌ مي‌دهد كه‌ وسيله‌ نقليه‌ در حال‌ حمل‌ يك‌ ماده‌ خطرناك‌ است‌. ماهيت‌ اين‌ خطر بالقوه‌ با يك‌ نشانه‌ (شكل‌هاي‌ سمت‌ راست‌) مشخص‌ مي‌شود. خدمات‌ اورژانس‌ قادر به‌ تفسير اين‌ اطلاعات‌ خواهد بود.
مواد خطرناك‌
در هر حادثه‌ (رانندگي‌) ممكن‌ است‌ عوارضي‌ مثل‌ ريزش‌ مواد خطرناك‌ يا فرار گازهاي‌ سمي‌ رخ‌ دهد. ناظران‌ را از صحنه‌ حادثه‌ دور كرده‌، موافق‌ جريان‌ باد بايستيد. به‌ علامت‌هاي‌ «خطر شيميايي‌» روي‌ وسايل‌ نقليه‌ توجه‌ كرده‌، گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ را در جريان‌ قرار دهيد. اگر در مورد امنيت‌ خود يا مفهوم‌ يك‌ نشانه‌ مشكوك‌ هستيد، از محل‌ فاصله‌ بگيريد. در صورتي‌ كه‌ ريزش‌ مواد وجود دارد و يا روي‌ نوار بالا و چپ‌ علامت‌ «خطر شيميايي‌» حرف‌ « E » به‌ چشم‌ مي‌خورد (حرف‌ « E » به‌ معناي‌ خطر امنيت‌ عمومي‌ است‌)، به‌ دقت‌ مراقب‌ اوضاع‌ باشيد.
بررسي‌ وضعيت‌ مصدومان‌
به‌ سرعت‌ تمام‌ مصدومان‌ را ارزيابي‌ كنيد. اگر بيش‌ از يك‌ مصدوم‌ وجود دارد، ابتدا به‌ آنهايي‌ كه‌ ممكن‌ است‌ آسيب‌هاي‌ تهديدكننده‌ حيات‌ (مثل‌ سوختگي‌ يا زخم‌ شديد) داشته‌ باشند، رسيدگي‌ كنيد. در صورت‌ امكان‌، مصدومان‌ را در همان‌ وضعيتي‌ كه‌ با آنها مواجه‌ شديد، درمان‌ كنيد؛ تنها در صورتي‌ كه‌ مصدومي‌ در خطر باشد يا به‌ منظور ارايه‌ درمان‌ نجات‌بخش‌، مي‌توانيد وي‌ را جابه‌جا كنيد. محل‌ را به‌طور كامل‌ جستجو كنيد تا از مصدوماني‌ كه‌ به‌ مناطق‌ دورتر پرتاب‌ شده‌اند يا از آنهايي‌ كه‌ به‌ خاطر منگي‌، بي‌هدف‌ حركت‌ كرده‌ و از محل‌ دور شده‌اند، غفلت‌ نكرده‌ باشيد. اگر مصدومي‌ در داخل‌ يا زير يك‌ وسيله‌ نقليه‌ گير افتاده‌ است‌، به‌ كمك‌ خدمات‌ آتش‌نشاني‌ و نجات‌ احتياج‌ خواهيد داشت‌. بنابراين‌ در اسرع‌ وقت‌ با اين‌ مراكز تماس‌ بگيريد.

نحوه‌ برخورد با مصدومان‌ داخل‌ وسيله‌ نقليه‌:
در زماني‌ كه‌ شما مصدوم‌ را از نظر وجود آسيب‌هاي‌ بالقوه‌ تهديدكننده‌ حيات‌ ارزيابي‌ مي‌كنيد، ناظران‌ مي‌توانند با نگه‌ داشتن‌ سر مصدوم‌، به‌ شما كمك‌ كنند.
در برخورد با يك‌ مصدوم‌، ابتدا يك‌ ارزيابي‌ اوليه‌ انجام‌ دهيد و در صورت‌ امكان‌، به‌ آسيب‌هاي‌ تهديدكننده‌ حيات‌ رسيدگي‌ كنيد. در مورد هر مصدومي‌ كه‌ در حوادث‌ رانندگي‌ آسيب‌ ديده‌ است‌، هميشه‌ فرض‌ كنيد كه‌ آسيب‌ گردن‌ (نخاع‌) وجود دارد و سر مصدوم‌ را تا رسيدن‌ نيروهاي‌ كمكي‌، با دست‌ نگه‌ داريد. در مدتي‌ كه‌ منتظر رسيدن‌ كمك‌هاي‌ تخصصي‌ هستيد، علايم‌ حياتي‌ مصدوم‌ (سطح‌ پاسخ‌دهي‌، نبض‌ و تنفس‌) را كنترل‌ و ثبت‌ كنيد

نحوه‌ برخورد با مصدومان‌ روي‌ جاده‌:
پس‌ از اطمينان‌ از بي‌خطر بودن‌ اوضاع‌، مصدوم‌ را از نظر وجود آسيب‌هاي‌ تهديدكننده‌ حيات‌ بررسي‌ كنيد. مصدوم‌ را فقط‌ در صورتي‌ مي‌توانيد جابه‌جا كنيد كه‌ كاملاً ضرورت‌ داشته‌ باشد
هشدار!
مصدوم‌ را حركت‌ ندهيد مگر وقتي‌ كه‌ قطعاً ضرورت‌ داشته‌ باشد.
اگر لازم‌ باشد مصدوم‌ را حركت‌ دهيد، روش‌ مورد استفاده‌ براي‌ جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌ بسته‌ به‌ وضعيت‌ وي‌ و نيز وجود يا عدم‌ وجود نيروهاي‌ كمكي‌، فرق‌ مي‌كند (مبحث‌ « جابه‌جا كردن‌ بيماران‌ » را ببينيد).
از يك‌ ناظر بخواهيد كه‌ موقعيت‌ وسيله‌ نقليه‌ و مصدوم‌ را نشانه‌گذاري‌ كند؛ اين‌ اطلاعات‌ براي‌ پليس‌ مفيد است‌.