آشنایی با تسلیحات و استراتژیهای نظامی

[boomba]

موشک شهاب 3

از سال 1986 گزارشهاي دريافتي از ايران حاکي از برنامه توسعه و پيشرفت موشک بالستيکي ميان بردي بود که نامهاي مختلفي از قبيل Shahab 3،Shihab 3،Shehob 3 و يا Zelzal براي آن برگزيده شده بود.در سال 1993 ايران و کره شمالي همکاريهاي بسيار نزديکي را در جهت برنامه توسعه و پيشرفت موشکهاي سوخت مايع يک مرحله اي No-dong 1 و No-dong 2 آغاز کردند و احتمالا در همان زمان پاکستان نيز براي توسعه و پيشرفت موشکهاي Ghauri1/2 خود به اين برنامه ملحق شد. طراحي موشک No-dong کره شمالي بر اساس تکنولوژي ساخت موشک روسي SCUD B بنا نهاده شده بود که بعدها نيز امتياز ساخت موشکهاي SCUD B و SCUD C را نيز در اختيار کره شمالي قرار داد و آنها نيز نسخه بعدي آن را به ايران فروختند.

موشکهاي No-dong و شهاب ٣ که به نظر مي‌آيد طراحي آنها بر اساس موشکهاي SCUD مدل B و C باشد شايد تنها در مقياس (کوچکتر يا بزرگتر بودن) تفاوت اندکي با هم داشته باشند.

گزارشهاي ارسالي از ايران حاکي از آن است که ايران در حال بررسي خريد امتياز موشک شهاب No-dong کره شمالي و مجموع 150 فروند از اين موشکها مي‌باشد. همچنين ايران در نظر دارد که تمامي مراحل آزمايش برد و پرتاب اين نوع موشکها را در داخل خاک ايران انجام دهد،زيرا کره شمالي با شرايط سختي براي اين آزمايشها از قبيل :عدم صدور مجوز براي پرواز اين موشکها بر فراز خاک ژاپن از سوي اين کشور و فشار وارده از سوي چند کشور جهان از جمله آمريکا به کره شمالي براي ترک سريع برنامه‌هاي موشکي ايران روبه رو است .

در سال 1997 ايران مشغول انجام آزمايش و تست هفت موتور براي توسعه ي برنامه هاي موشکي خود بود که اين موشک شهاب ٣ ناميده ميشد. منابع خبري معتقدند که کره شمالي در فاصله سالهاي 1994 تا 1995 تعداد اندکي موشک احتمالا 5 تا 12 فروند No-dong به همراه 4 خودروي مخصوص حمل موشک به ايران تحويل داده است و اين تحويل‌ها به علت فشار چندين کشور به کره از جمله آمريکا متوقف شد و بار ديگر از سال 1997 از سر گرفته شد. آنچه به نظر مي‌رسد اين است که توسعه و ظهور موشک شهاب ٣ ابتدا با مجوز صنايع هوافضاي ايران ودر نهايت مجلس به انجام رسيد و وظيفه آزمايش و نگهداري و عملياتي نگاه داشتن آن به صنايع موشکي همت در تهران سپرده شد که اين مرکز با در اختيار داشتن موتورهاي موشک و تانکرهاي سوخت ساخته شده در يک مرکز بزرگ و وسيع زير زميني واقع در خوجان به خوبي از انجام ماموريت محوله برآمده است.



در آوريل 1998 برنامه پرواز آزمايشي موشک بالستيکي ميان برد خود را که نام Ghauri 1 يا Hatef برآن نهاده شده بود به اجرا گذاشت که به نظر مي‌رسيد بسيار شبيه موشکهاي شهاب ٣ ايران و No-dong کره شمالي باشد که در نهايت باعث امضاي توافقنامه اي مشترک براي ساخت کمپاني‌اي واحد جهت برنامه‌هاي موشکي ميان سه کشور مزبور شد. به نظر مي‌رسد که تکنولوژي ساخت موشکهاي No-dong 1 و No-dong 2 از کره شمالي به ايران و پاکستان فرستاده شده است و به همين دليل موشکهاي شهاب ٣ و Ghauri 1 يا Hatef 5 بسيار به هم شبيه هستند. اولين برنامه پرواز آزمايشي موشک شهاب ٣ در ژولاي 1998 انجام شد دو فروند از اين نوع موشک نيز در سپتامبر 1998 به نمايش عمومي در آمد. يک منبع وابسته به منابع اسرائيلي گزارش کرد که ايران در حال ساخت و توسعه يک کلاهک هسته اي براي موشک شهاب ٣ مي‌باشد ، اما اين گزارشات از سوي مقامات ايراني تائيد نشده است. در سپتامبر 2000 يک موشک شهاب 3 مدل D آزمايش شد که ايرانيها عنوان کردند که از آن به عنوان نخستين وسيله پرتاب ماهواره در ايران استفاده خواهند کرد. اين موضوع نشان مي دهد که موتور استاندارد شهاب ٣ ابتدا يک موتور با سوخت جامد دو مرحله اي بود.

برد موشك‌هاي نسل جديد «شهاب ۳»، در مقايسه با سري قبلي حدود ۱۰۰ درصد ارتقا پيدا كرده و از ۱۳۰۰ كيلومتر به ۲۵۰۰ كيلومتر افزايش يافته و خطاي هدف‌گيري که در نسل قبلي نسبت به برد آن ۸ در ده‌هزار بوده، در نسل جديد، به ۲ در ده‌هزار كاهش يافته است. نكته ديگر، سيستم اختصاصي ناوبري موشك‌هاي شهاب است كه موجب شده كساني كه ادعا دارند ايران اين موشك ها را از كشورهاي ديگر تهيه كرده است، اما اين سيستم ناوبري و الكترونيكي ساخته شده توسط متخصصان ايراني، جاي شبهه اي را باقي نگذاشته است. اين سيستم علاوه بر آنكه قدرت شناسايي و اصابت به اهداف را به گونه اي بسيار دقيق در اختيار ايران قرار داده است كه علاوه بر اطمينان از برخورد موشك به هدف موردنظر، در صورت خروج از مسير تعيين شده نيز مي تواند آن را تصحيح كرده و درصد اطمينان از برخورد را به نحو چشمگيري افزايش دهد. نكته ديگر در خصوص بهينه سازي استفاده از موشك هاي شهاب، تغيير زاويه شارژ موشك شهاب است كه از اين پس با زاويه صفر با سطح افق مورد استفاده قرار مي گيرد. اين تغيير موجب مي شود تا فواصل آماده سازي شليك موشك ها كمتر شده و قدرت متحرك سازي شليك ها را افزايش مي دهد تا شليك هايي نامحدود در زمانهاي كوتاه را شاهد باشيم.


مشخصات:

عملكرد: موشك بالستيك ميان برد
سازنده:سازمان هوا و فضاي ايران
طول:16.58 متر
وزن:1780 كيلوگرم در مدل اوليه و 2.180 كيلوگرم در مدل هاي بعدي
قطر: 1.38 متر
برد: 1300 كيلومتر در مدل اول و 2500 كيلومتر در مدل هاي بعدي
موتور: موتور تك مرحله اي با سوخت مايع در مدل اوليه و سوخت جامد در مدل بعدي
وزن پرتاب: 17480 كيلوگرم
كلاهك:بين 700 تا 1200 كيلوگرم
دقت: 190m CEP
زمان ساخت: ۱۹۹۷




منبع :میلیتاری

[boomba]

شهاب 4 و 5 و 6

پاکستان در ماه آوريل 1999 يک فروند موشک Ghauri 2 يا Hatef 6 را آزمايش کرد که يک نسخه بلندتر از موشک Ghauri 1 بود و داراي حداکثر برد معادل 2500 کيلومتر بود. ممکن است که موشک شهاب ۴ شبيه Ghauri 2 باشد.
پيشرفت و توسعه شهاب ۴ هنوز واضح و شفاف نيست، اگرچه اسرائيليها معتقدند که اين موشک تا سال 2001 وارد خدمت خواهد شد اما تا جولاي 2001 هيچگونه آزمايش پروازي نداشته است. ايرانيها اعلام کرده اند که در حال طراحي يک وسيله براي پرتاب ماهواره هستند و موشک شهاب ۴ ممکن است اولين نامزد و وسيله براي براي انجام اين ماموريت باشد.هرچند به جزئيات بيشتري در اين باره اشاره نشده است.اما ايرانيها به خوبي به اين مساله واقفند که اجراي اين برنامه بدون عقد قرارداد با هيچ شرکت خارجي بسيار سخت و طاقت فرسا خواهد بود.
گزارشهاي رسيده حاکي از آن است که ايران توسعه برنامه موشکي ديگري با عنوان شهاب ٤ را در دستور کار قرار داده است. اين برنامه در سال 1997 شناخته شد. گزارشهاي مختصري از منابع اسرائيلي حاکي از آن است که ايران در ساخت موشک شهاب ٤ از متحد قدرتمند و مخصوصش يعني روسيه کمک گرفته است . آنها معتقدند که تکنولوژي ساخت موشک شهاب ٤ برگرفته از يک نوع موشک بالستيکي ميان برد روسي به نام SS-4 Sandel يا همان R-12 که براي اولين بار در سال 1958 وارد خدمت شد . هر چند اين مساله توسط ايران و روسيه کاملا مخفي نگاه داشته شده است.
گزارشهاي رسيده از داخل ايران حاکي از اين است که ايرانيها در حال برنامه ريزي براي توسعه يک موشک بالستيکي با بردي معادل 4000 کيلومتر هستند که وسيله بسيار مناسبي براي پرتاب ماهواره مي‌باشد و اين شايد سر آغاز طراحي و ساخت شهاب ٥ يا ۶ باشد. آنچه ممکن به نظر مي‌رسد اين است که شهاب ٥ بر اساس موشک Taepo-dong 1 به عنوان يک وسيله پرتاب فضايي (SLV) طراحي و ساخته خواهد شد.

برخي گزارش‌ها نشان مي‌دهد كه موشك «شهاب 4» بر اساس ويژگي‌هاي موشك «SS-4» ساخت شوروي تهيه شده است. گزارشهاي ديگر حاكي است كه موشك «شهاب 5» با برد بيشتر نيز وجود دارد كه بر اساس ويژگي‌هاي موشك Tapeo Dong يا SS-4 ساخته شده است. مي‌گويند اين موشك تا 4 هزار كيلومتر برد دارد و بيش از يك تن مواد را مي‌تواند حمل كند. ايران ممكن است دو برنامه موشكي ديگر شامل سيستم‌هاي دوربردتر داشته باشد كه گزارش‌هاي متعددي در خصوص حداكثر برد آن مطرح است بردهايي كه اين گزارش‌ها ذكر كرده‌اند، عبارتند از 3650 كيلومتر،‏ 4500 تا 5000 كيلومتر‏، 6250 كيلومتر و ده‌هزار كيلومتر.

به نظر مي‌رسد كه ايران موفق به دستيابي به جزييات فناوري و طراحي موشك روسي SS-4 شده است. موشك SS-4 كه به موشك R-12 يا Sandal نيز معروف است، يك موشك روسي قديمي با سوخت مايع است كه براي اولين بار در سال 1959 به خدمت گرفته شد و احتمالاً به عنوان اجراي بخشي از پيمان IRBM نابود شده است. اين موشك بسيار بزرگ است و فناوري آن به اوايل دهه 1950 مربوط مي‌شود، البته بين سال‌هاي 1959 و 1980 دوبار نوسازي شده است. خطاي اين موشك 2 تا 4 كيلومتر و حداكثر برد آن دو هزار كيلومتر است و معنايش اين است كه فقط با يك كلاهك اتمي يا يك سلاح بيولوژيكي نزديك به مرگباري سلاح‌هاي هسته‌اي كارايي دارد. در عين حال فناوري كلي موشك SS-4 نسبتا ساده و نزديك به 1400 كيلوگرم وزن دارد.

گزارش‌هاي فزاينده‌اي وجود دارد كه نشان مي‌دهد ايران ممكن است از تكنولوژي‏هاي روسي براي توسعه موشك‌هاي دوربرد خودش كه با بردهاي 2000 تا 6250 كيلومتر استفاده كند. منابع اطلاعاتي اسرائيل و آمريكا گزارش داده‌اند كه ايران در حال توسعهء موشك‌ «شهاب 4» با برد ۳000 كيلومتر است و مي‌تواند تا حدود 2000 پوند مواد حمل كند و خطاي آن حدود 2400 متر است. برخي از برآوردها نشان مي‌دهد كه سيستم اين موشك سال 2004 تا 2005 عملياتي خواهد شد. معاون وزارت خارجه در امور خاور نزديك در 28 جولاي 1998 گواهي داد كه آمريكا برآورد مي‌كند اين سيستم هنوز جهت تقويت موتورها و سيستم هدايتي خود نياز به كمك خارجي بيشتري دارد.

[boomba]

سلاحهاي مورد استفاده نيروي انتظامي

مسلسل اتوماتيك و سبك وزن يوزي ( چابك و سخت جان)

در سال 1965 سرگرد يوزي ئل كه يكي از افسران مبتكر و خلاق ارتش رژيم صهيونيستي محسوب مي شد تصميم گرفت با خلق يك سلاح كوچك-چالاك-جان سخت و كارآمد به نيروهاي كماندويي و چتربازان ارتش توانايي بيشتري بدهد.
ارتش رژيم صهيونيستي پس از فراغت از جنگ با مصر تقويت گروههاي كماندويي و جنگ نامنظم خود را در سرلوحه اصلاحات قرار داده و به همين علت با اشتياق تمام از طرح سرگرد يوزي ئل استقبال نموده و كليه امكانات لازم براي عملياتي شدن اين طرح را در اختيار وي قرار داد.
پس از تكميل طرح و انجام اصلاحات لازم و بدليل اينكه صنايع نظامي اسراييل قابليت هاي بالفعل كنوني را نداشت تصميم گرفته شد كه با بهره گيري از تكنولوژي كشورهاي ديگر مانند فرانسه و بلژيك اقدام به توليد اين سلاح نمايند.
اين سلاح خيلي زود به توليد انبوه رسيد و در اختيار ارتش اسراييل قرار گرفت و در پي آن و با موفقيت هاي بي نظيري كه اين سلاح در عرصه رقابت با همتايان خود بدست آورد بسياري از كشورها اظهار تمايل نمودند كه با خريداري تكنولوژي مربوطه اقدام به توليد اين سلاح در كشور خود نمايند.
يكي از اين كشورها ايران بود كه در آنزمان با توجه به ارتباط بسيار نزديك حكومت وقت با رژيم اشغالگر قدس توانست با انتقال تكنولوژي توليد اين سلاح به كشور آنرا به توليد انبوه رسانده و در اختيار واحدهاي ويژه نيروهاي مسلح خود قرار دهد.
يكي از اولين سازمانهايي كه از اين سلاح بعنوان سلاح سازماني بهره برد ژاندارمري كل كشور بود كه با توجه به نوع ماموريتهاي محوله توانست بهترين استفاده را از اين سلاح ببرد.
در كنار ژاندارمري نيروهاي ديگر نيز بسرعت درخواست استفاده از اين سلاح را ارائه نموده و اسلحه يوزي در سال 1353 بعنوان اصلي ترين سلاح كميته مشترك ضد خرابكاري ساواك و شهرباني و همچنين واحدهاي ويژه هوابرد و ديگر واحدهاي كماندويي قواي مسلح ايران جاي خود را پيدا نمود.
از آن زمان تاكنون صدها هزار قبضه از اين سلاح در دنيا توليد شده و عليرغم گذشت سالهاي طولاني از توليد آن و عليرغم توليد سلاحهاي پيشرفته و كوچك كه بسيار كارآمد تر از يوزي هستند هنوز بعنوان يك سلاح عملياتي و كارآمد توسط نيروهاي امنيتي بسياري از كشورها استفاده مي شود.
هرچند كه پس از اين سالها تغييرات عمده اي در شكل-وزن-طول و كارآيي اين سلاح ايجاد شده اگر كسي با مدل اوليه اين سلاح آشنايي داشته باشد هنوز هم با ديدن انواع كوچكتر يا سبك تر يوزي به ياد همان يوزي اوليه خواهد افتاد.
يكي از مزيتهاي اين سلاح قرار گرفتن قبضه و خشاب در نقطه ثغل سلاح ميباشد كه به تيرانداز اين امكان را ميدهد كه با كمترين تكان حتي در شليكهاي ممتد دقت هدف گيري را اصلاح نمايد.
سيستم تغذيه اين سلاح با استفاده از گلنگدن باز و بوسيله گاز مستقيم باروت ميباشد.دسته گلنگدن در زمان شليك در جاي خود ثابت مانده و خطري نخواهد داشت.
اين اسلحه در مقابل عوامل خارجي مانند گرد وغبار-گل و لاي-رطوبت و آب بسيار مقاوم بوده و با استفاده از تجهيزات جانبي مانند پروژكتور-صدا خفه كن و دوربين كارآيي بيشتري خواهد داشت.
لوله سلاح نيز در زمان نياز بسرعت با يك لوله بلندتر تعويض شده و به همين علت برد مفيد آن نيز افزايش مي يابد.
طول اين سلاح با قنداق بسته470م.م و با قنداق باز650م.م ميباشد
وزن آن بدون خشاب در حدود 3500 گرم است و از فشنگ هاي كاليبر 9 م.م بهره ميبرد
برد موثر اين سلاح با استفاده از لوله معمولي 200 متر و نواخت تير آن 600 گلوله در دقيقه است
در حال حاضر بسياري از يگانهاي نيروي انتظامي مانند اسكورت هاي موتوري يگان حفاظت و تشريفات (بدليل سهولت استفاده از سلاح توسط يك دست) دركنار سلاح MP5 از سلاح يوزي نيز استفاده مينمايند.

[بی باک بی بال]

مطالب در باره موشکهای شهاب خوب بود ممنونم
اگه درباه موشک های زد زره ومین ها مطلبی داری ممنون میشم
علی علی

[boomba]

زیردریایی تهاجمی 671 RTM Victor III

ویکتور 1 طوری طراحی شده بود که بتواند با سرعت زیادی در زیر اب حرکت کند . همچنین این زیردریایی دارای 2 پروانه دوتیغه کوچک در قسمت پاشنه زیردریایی بود تا برای ماموریتهای با سرعت پایین و بی صداتر از انها استفاده کند . این کلاس دارای 2 مقر مخصوص اژدر با کلاهک اتمی نیز بود .
پس از این کلاس قرار بود ویکتور 2 در توسعه و ادامه ویکتور 1 ساخته شود . این کلاس نسبت به کلاس قبل دارای تسلیحات و تجهیزات بیشتری بود و به ان سیستمهای کنترل اتش نیز اضافه شده بود . این کلاس دارای 8 بخش بود . انبار اژدرها – غذاخوری – بخش راکتور – بخش توربین – بخش توربو ژنراتور – بخش خوابگاهها – و بخش فرماندهی
اما بنا بر مشکلاتی این کلاس ساخته نشد .
پس از مسکوت ماندن این طرح ، در اواسط دهه 80 مجددا تصمیم به ادامه این طرح گرفته شد اما در ان تغییراتی به وجود امد و ان را نسبت به طرح قبلی مجهز تر نمودند و نام انرا
671 RTM Victor III گذاشتند .
طول ان نسبت به مدلهای قبلی طویل تر شد و در ساخت بخشهای درونی ان سعی شد با ایزوله کردن انها صدای ان بخشها را کاهش دهند خصوصا بخش مربوط به توربینها . همچنین در طراحی تمامی سیستمهای الکترونیکی ، ناوبری و رادیویی و دیگر تجهیزات ان بهبود صورت گرفت .
بدنه تمام ویکتور 3 ها 2 جداره است . اگرچه برخی منابع خبراز 8 بخش در این زیردریایی میدهند مانند ویکتور2 اما برخی منابع نیز به 9 بخش داخلی در زیردریایی اشاره کرده اند .
لایه بیرونی زیردریایی از مواد انتی هیدرواکوستیک برای کاهش احتمال کشف توسط سونار پوشیده شده اند . در حال حاضر 4 فروند از این کلاس در حال خدمتند که بین 1988 تا 1992 وارد ناوگان شده اند .
مشخصات
وزن روی اب : 5200 تن
وزن زیر اب : 7250 تن
سرعت روی اب : 18-20 گره
سرعت زیر اب : 29-30 گره
ابعاد
طول : 107.2 متر
عرض : 10.8 متر
ابخور : 8 متر
موتور
در راکتور OK-300 VM-4 به توان مجموع 75 مگاوات و قدرت 30 هزار اسب بخار
حداکثر عمق : 400 متر
استقامت در دریا: 80 روز بدون سوپلای یا 1215 ساعت کار با تمام قدرت
پرسنل : 100 نفر
تسلیحات
دو موشک انداز SS-N-15 Starfish یا دو SS-N-21 کروز
شش SS-N-16 Stallion یا شش P-100 Oniks/SS-N-22 Sunburn
دو مقر اژدر 533 میلیمتری
4 مقر اژدر 650 میلیمتری
2 مقر BA-111 Schkval
36 مین در صورت حمل نکردن اژدر
الکترونیک
رادار زمینی MRK-50
رادار زیر ابی MG-29
سیستم ناوبی ماهواره ای Tsunami-B
انتهای مخابراتی PZKG-10 و Kiparis, Anis, Sintez
پریسکوپ های فرماندهی Vodopod
سیستم های کنترل اتش MGK-400
سونار active/passive مدل Akula flank
سیستم تشخیص مینهای دریایی MG-24
سیستم ESM/ECM2 MG-74
UUV با سونار MT-70

[بی باک بی بال]

در باره زیردریایی های ساخت ایران چیزی نداری

[boomba]

آشنایی با جی‌پی‌اس.

جی‌پی‌اس یا سیستم موقعیت‌یاب جهانی (Global Positioning Systems)، یک سیستم راهبری و مسیریابی ماهوارهای است که از شبکه‌ای با حداقل ۲۴ ماهواره تشکیل شده است. این ماهواره‌ها به سفارش وزارت دفاع ایالات متحده ساخته و در مدار زمین قرار داده شده‌اند. جی‌پی‌اس در ابتدا برای مصارف نظامی تهیه شد ولی از سال ۱۹۸۰ استفاده عمومی آن آزاد و آغاز شد.

خدمات این مجموعه در هر شرایط آب و هوایی و در هر نقطه از کره زمین در تمام شبانه‌روز در دسترس است و استفاده از آن رایگان است.

علاوه بر جی‌پی‌اس، دو سیستم کمابیش مشابه دیگر نیز وجود دارد: سیستم گلوناس که دولت شوروی ساخته و اکنون به‌دست کشور روسیه اداره می‌شود و سیستم گالیله که کشورهای اروپائی آن را برای وابسته نبودن به سیستم آمریکائی جی‌پی‌اس ساخته اند.

قطب نما هایی که با نیروی مغناطیسی زمین جهت یابی می‌‌کنند، به تدریج جای خود را به گیرنده‌های جی‌پی‌اس خواهند داد؛ جی‌پی‌اس، سامانه‌ای است که به کمک گروهی از ماهواره ها جهت یابی می‌‌کند. ماهواره هایی که هرکدام در مدارهای خود به دور زمین در گردشند؛ این ماهواره ها با ایستگاه‌های ویژه‌ای بر روی زمین در تماس اند و همواره موقعیت آن ها در فضا مشخص است. دستگاه گیرندهٔ جی‌پی‌اس شما، با ارتباط با تعدادی از این ماهواره ها، فاصلهٔ شمارا تا آن ها تعین می‌‌کند و سپس موقعیت دقیق شما روی زمین بدست می‌‌آید. در واقع اساس کار این سامانه، فرستادن سیگنال های رادیویی با فرکانس بالا و به طور پیوسته است که زمان و مکان ماهواره را نسبت به زمین مشخص می‌‌کند و یک گیرندهٔ جی‌پی‌اس روی زمین، با گرفتن این اطلاعات از سه ماهواره یا بیشتر، آن ها را پردازش می‌‌کند و موقعیت کاربر را در هر نقطهٔ زمین، در هر ساعتی از شبانه روز و در هر وضعیت آب و هوایی به او نشان می‌‌دهد. با چندین اندازه گیری متعدد، گیرنده به محاسبهٔ سرعت، مدت زمان سفر، فاصلهٔ شما تا مقصد، مختصات جغرافیایی (طول و عرض جغرافیایی و ارتفاع از سطح دریا)، زمان طلوع و غروب خورشید و ماه (در تقویم نجومی)، تعداد ماهواره ها، زمان محلی و … می‌‌پردازد و آن را در اختیار کاربر قرار می‌‌دهد. به طور میانگین، هشت ماهواره از 24 ماهواره، در اطراف هر نقطه از کرهٔ خاکی که باشید در آسمان گشت می‌‌زنند. هرچه گیرندهٔ شما به ماهواره‌های بیشتری وصل شود، اطلاعات دقیق تری را برای شما محاسبه می‌‌کند. جی‌پی‌اس، در ابتدا تنها استفادهٔ نظامی داشته است، ولی از سال 1980 به بعد تصمیم گرفته شد تا از آن در فعالیت های غیر نظامی هم استفاده شود ؛ تا جایی که امروزه حتی در ماهی گیری و شکار هم مورد استفاده قرار می‌‌گیرد. این ماهواره‌ها به سفارش وزارت دفاع ایالات متحده ساخته و در مدار زمین قرار داده شده‌اند.

نحوهٔ کار

ماهواره‌های این سیستم، در مدارهای دقیق هر روز ۲ بار به‌دور زمین می‌‌گردند و اطلاعاتی را به زمین مخابره می‌کنند. گیرنده‌های جی‌پی‌اس این اطلاعات را دریافت کرده و با انجام محاسبات هندسی، محل دقیق گیرنده را نسبت به زمین محاسبه می‌کنند. در واقع گیرنده زمان ارسال سیگنال از ماهواره را با زمان دریافت آن مقایسه می‌‌کند. از اختلاف این دو زمان، فاصله گیرنده از ماهواره تعیین می‌‌گردد. این عمل را با داده‌های دریافتی از چند ماهواره دیگر تکرار می‌کند و بدین ترتیب محل دقیق گیرنده را با تقریب ناچیز معین می‌‌کند.

گیرنده به دریافت اطلاعات همزمان از حداقل ۳ ماهواره برای محاسبه ۲ بعدی و یافتن طول و عرض جغرافیایی، و همچنین دریافت اطلاعات حداقل ۴ ماهواره برای یافتن مختصات سه بعدی نیازمند است. با ادامه دریافت اطلاعات از ماهواره‌ها گیرنده اقدام به محاسبه سرعت، جهت، مسیرپیموده شده، فواصل طی شده، فاصله باقی مانده تا مقصد، زمان طلوع و غروب خورشید و بسیاری اطلاعات مفید دیگر، می‌نماید.
ماهواره‌های جی پی اس

۲۴ عدد ماهواره جی‌پی‌اس در مدارهایی بفاصله ۲۴۰۰۰ هزار مایل از سطح دریا گردش می‌کنند. هر ماهواره دقیقاً طی ۱۲ ساعت یک دور کامل بدور زمین می‌‌گردد. سرعت هریک ۷۰۰۰ مایل بر ساعت است. این ماهواره‌ها نیروی خود را از خورشید تامین می‌کنند. همچنین باتری‌هایی نیز برای زمانهای خورشید گرفتگی و یا مواقعی که در سایه زمین حرکت می‌کنند به‌همراه دارند. راکتهای کوچکی نیز ماهواره‌ها را در مسیر صحیح نگاه می‌دارد. به این ماهواره‌ها NAVSTAR نیز گفته می‌شود.

در اینجا به برخی مشخصه‌های جالب این سیستم اشاره می‌‌کنیم:

* اولین ماهواره جی‌پی‌اس در سال ۱۹۷۸ یعنی حدود ۳۵ سال پیش در مدار زمین قرار گرفت.
* در سال ۱۹۹۴ شبکه ۲۴ عددی NAVSTAR تکمیل گردید.
* عمر هر ماهواره حدود ۱۰ سال است که پس از آن جایگزین می‌گردد.
* هر ماهواره حدود ۱۰۰۰ کیلوگرم وزن دارد و طول باتری‌های خورشیدی آن ۵.۵ متر است.
* انرژی مصرفی هر ماهواره، کمتر از ۵۰ وات است.

گیرنده جی پی اس

بهای گیرنده‌های جی‌پی‌اس کاهش پیدا کرده و هم اکنون در ایران با بهایی معادل یک گوشی متوسط تلفن همراه نیز می‌‌توان گیرنده جی‌پی‌اس تهیه کرد. در کشورهای توسعه یافته از این سیستم برای راهبری خودرو، کشتی و انواع وسایل نقلیه بهره گیری می‌شود.
انواع گیرنده‌های جی‌پی‌اس

گیرنده‌های جی‌پی‌اس انواع گوناگونی دارند و انتخاب هرکدام از آن ها بستگی به موارد استفادهٔ شما دارد؛ برای نمونه این که می‌‌خواهید در داخل خودرو آن را نصب کنید یا اینکه آن را در کوله پشتی خود قرار دهید گزینه‌های متعددی را پیش روی شما می‌‌گذارد.

گیرندهٔ بیسیک جی‌پی‌اس _ بیسیک : این گیرنده ها در واقع از ساده‌ترین و کم قیمت‌ترین گونه ها هستند (اغلب کمتر از $100 us) یک گیرندهٔ بیسیک (پایه) می‌‌تواند بسیار دقیق تر از گیرنده‌های گران قیمت باشد، اما باید این مساله را هم در نظر داشت که این گیرنده ها بسیاری از ویژگی های دستگاه‌های گران قیمت را ندارند. ویژگی قابل توجهی که کمبود آن بیشتر حس می‌شود، نداشتن قابلیت نقشه برداری یا Mapping است که بعدا شرح داده خواهد شد. در زیر تعدادی از امکانات این گیرنده‌های ساده آمده است:

o موقعیت یابی؛ تعیین طول جغرافیایی و عرض جغرافیایی که در واقع ویژگی اصلی یک گیرندهٔ جی‌پی‌اس است. o تعیین جهت؛ با یک قطب نما ی الکترونیکی. o تعیین ارتفاع از سطح دریا های آزاد؛ البته باید توجه داشت که دقت در اندازه گیری ارتفاع به خوبی دقت در موقعیت یابی نیست. o زمان دقیق. o موقعیت ماهواره ها و قدرت سیگنال ها. o توانایی محاسبهٔ مسافت پیموده شده. o توانایی ذخیره سازی مسیر پیموده شده ؛ که با استفاده از نقطه گذاری در صفحهٔ نمایشگر انجام می‌شود. o توانایی هدایت و مسیر یابی. o یافتن مسیری که در گذشته آن را پیموده اید.

• گیرنده‌های دستی جی‌پی‌اس _ نقشه بردار : همانطور که از نام این گیرنده بر می‌‌آید گیرندهٔ نقشه بردار از قابلیت نمایش نقشه برخوردار است. این گیرنده ها ابعاد بزرگ تری نسبت به گیرنده‌های قبلی دارند. با اتصال این گیرنده به یک رایانه شخصی نقشهٔ دلخواهتان را به گیرنده می‌‌دهید. جزئیات نقشه نیز بستگی به اندازه و نیز رزولوشن نمایشگر دارد. این گیرنده ها فشارسنج، قطب نمای الکترونیکی، بازی و سالنامه هم دارند. اگرچه این گیرنده ها باید خیلی گران قیمت تر از نمونهٔ قبلی باشند، ولی افزایش قیمت نسبتا کمی دارند و افزودن یک نمایشگر بزرگ تر برای شرکت تولید کننده هزینهٔ زیادی را در بر ندارد. قیمت این گیرنده ها از 150 دلار آمریکا شروع می‌شود. نقشه هایی که قابلیت بار کردن (upload) داشته باشند در یک سی‌دی قرار دارند که در هنگام خرید دستگاه به شما داده می‌شود. با استفاده از نصب نرم افزار نقشه در رایانه شخصی خود می‌‌توانید به انتخاب یک یا چند مسیر بپردازید و بعد از علامت گذاری نقشه آن را به گیرندهٔ نقشه بردار خود بدهید. ولی در این میان باید توجه کرد که دستگاه‌های دستی، ظرفیت محدودی دارند و تنها مقدار مشخصی از اطلاعات را می‌‌توانید در آن ها ذخیره کنید. مدل هایی از این گیرنده ها وجود دارند که می‌‌توان به آن ها کارت حافظه اضافه کرد ( که معمولا از حافظهٔ SD یا از حافظهٔ CF استفاده می‌شود). پس اگر به ذخیرهٔ مقدار بیشتری از اطلاعات نیاز دارید به یک کارت حافظه هم احتیاج پیدا می‌‌کنید. یک دستگاه پی‌دی‌ای • گیرنده‌های جی‌پی‌اس برای خودرو : این گیرنده ها بزرگ تر از گیرنده‌های دستی هستند و نمایشگری نسبتا بزرگ دارند تا راننده در هنگام رانندگی به سادگی آن را بخواند. این گیرنده ها با استفاده از برق خودرو کار می‌کنند و بنابراین تنها در داخل خودرو قابل استفاده هستند. ویژگی جالبی که معمولا در این دستگاه ها وجود دارد، راهنمایی های صوتی دستگاه است و به راننده اجازه می‌‌دهد بدون اینکه چشم خود را از جاده بردارد، با گوش دادن به صدای دستگاه طبق نقشه پیش برود. قیمت این دستگاه از 500 دلار آمریکا شروع می‌شود. بسیاری از کارخانه‌های تولید خودرو با سفارش مشتری، یک دستگاه جی‌پی‌اس بر روی خودروهای فروشی خود نصب می‌‌کنند. آن ها ثابت هستند و از زیبایی و نیز ایمنی بیشتری برخوردارند. قیمت تمام شدهٔ آن ها بیشتر از گیرندهٔ جی‌پی‌اس ای است که بعدا خودتان در خودرو نصب می‌‌کنید.

• گیرندهٔ جی‌پی‌اس برای یک دستگاه پی‌دی‌ای : برتری استفاده از یک دستگاه پی‌دی‌ای (PDA) بعنوان یک جی‌پی‌اس، نمایشگری بزرگ است که افزون بر راحتی در مطالعهٔ نقشه، جزئیات بیشتری را نیز قابل مشاهده می‌‌سازد. همچنین همانند جی‌پی‌اس هایی که در داخل خودرو نصب می‌‌شوند، می‌‌توانند به صورت صوتی راهنمایی کنند. برای استفاده از یک دستگاه پی‌دی‌ای بعنوان جی‌پی‌اس و اتصال پی‌دی‌ای به گیرندهٔ جی‌پی‌اس چندین راه مختلف وجود دارد:

o استفاده از Sleeve : وسیله‌ای است که با قرار دادن پی‌دی‌ای در آن، عملکردهای متفاوتی را می‌‌توان برای پی‌دی‌ای فراهم ساخت. برای این کار به حافظهٔ CF و یا اسلات PCMCIA هم احتیاج داریم. یک Sleeve می‌‌تواند کارت حافظهٔ اضافی، باتری اضافی، یک دوربین و یک تلفن را به دستگاه شما متصل کند و مهم تر از همه بعنوان یک گیرندهٔ جی‌پی‌اس برای دستگاه شما عمل کند. همچنین یک اسلات CF دیگر هم برای شما فراهم می‌‌کند که این اجازه را به شما می‌‌دهد تا بتوانید به کارهای دیگری در کنار استفاده از جی‌پی‌اس بپردازید. عملکرد یک Sleeve جی‌پی‌اس درست همانند عملکرد یک CF جی‌پی‌اس است.

o حافظهٔ CF : یکی از حافظه‌های متداول برای پی‌دی‌ای است که می‌‌تواند مستقیما بوسیلهٔ اسلات مخصوص CF که در پی‌دی‌ای وجود دارد یا با استفاده از Sleeve به دستگاه متصل شود. یک کارت CF جی‌پی‌اس انتخاب نسبتا ارزان قیمتی است. ولی مشکلی در اینجا وجود دارد و آن این است که یک CF جی‌پی‌اس به سرعت باتری های پی‌دی‌ای شما را مصرف می‌‌کند و باید به فکر چاره باشید. o بلوتوث جی‌پی‌اس : فن آوری بلوتوث این اجازه را به ما می‌‌دهد ارتباطی بدون سیم را بین چند دستگاه فراهم کنیم. شما می‌‌توانید پی‌دی‌ای خود را در دست گرفته و به گیرندهٔ جی‌پی‌اس ای که در کوله پشتی تان قرار داده اید بصورت بی سیم متصل شوید. استفاده از یک بلوتوث جی‌پی‌اس همچنین برای داخل خودرو بسیار مناسب است چرا که با قرار دادن آن در جلوی داشبورد دید بهتری از آسمان را برای گیرندهٔ تان فراهم می‌‌کنید. o اتصال پی‌دی‌ای به گیرندهٔ دستی جی‌پی‌اس با استفاده از کابل: به بیشتر گیرنده‌های دستی، کابلی جهت اتصال به پی‌دی‌ای وصل می‌شود. با این روش می‌‌توانید با قیمتی مناسب هم در داخل خودرو و هم در خارج آن از دستگاه موقعیت یاب خود استفاده کنید. دستگاه پی‌دی‌ای با نمایشگر خوب و نسبتا بزرگی که دارد برای مشاهدهٔ نقشه ها مناسب است. o اتصال پی‌دی‌ای به گیرندهٔ جی‌پی‌اس خودرو با استفاده از کابل: می‌‌توانید با انتخاب گیرنده ها ی موسوم به موشواره (mouse) برای خودرو و یک پی‌دی‌ای از یک جی‌پی‌اس خوب بهره مند شوید. اگر می‌‌خواهید از جی‌پی‌اس خود تنها درون خودرو استفاده کنید، این مورد بهترین انتخاب است. گیرندهٔ موشواره برق خود را از خودرو تامین می‌‌کند و باتری های پی‌دی‌ای شما بیشتر دوام خواهند آورد. همچنین این گیرنده یک کابل دوشاخه (Y) دارد که برق پی‌دی‌ای شما را نیز تامین می‌‌کند. گذشته از این ها، ویژگی بسیار خوب گیرنده‌های موشواره، حداقل قیمت آن ها است. • گیرندهٔ جی‌پی‌اس برای رایانه کیفی (لپ‌تاپ): تقریبا همانند یک گیرندهٔ جی‌پی‌اس برای دستگاه پی‌دی‌ای است با این تفاوت که در اینجا دیگر نیازی به استفاده از Sleeve یا چیزی شبیه به آن نیست. بخاطر داشته باشید که اگر شما بخواهیداز یک CF جی‌پی‌اس بعنوان گیرندهٔ لَپ‌تاپ خود استفاده کنید، CF جی‌پی‌اس شما با اتصال مستقیم به لپ‌تاپ از آن بیرون می‌‌زند و بنابراین اگر بخواهید در حالی که روی صندلی خودرو نشسته اید از جی‌پی‌اس هم استفاده کنید ،گیرندهٔ جی‌پی‌اس شما دید خوبی از آسمان نخواهد داشت و به خوبی وضعیتی که گیرنده را مستقیما زیر آسمان قرار می‌‌دهید عمل نخواهد کرد.
کاربردها

در برخی از کشورها روی بعضی از خودروها دستگاه جی‌پی‌اس وجود دارد که با آن می‌توان مسیر پیشنهادی به نشانی مورد نظر را دنبال کرد. هر چه نقشه‌های منطقه‌ای که در حافظه گیرنده بارگذاری می‌شود دقیق‌تر باشد، سرویسهایی که از جی‌پی‌اس می‌‌توان دریافت داشت نیز ارتقا می‌یابد. برای مثال، می‌‌توان از جی‌پی‌اس مسیر نزدیک‌نرین پمپ بنزین، تعمیرگاه و یا ایستگاه قطار را دریافت کرد. دقت مکان‌یابی این سیستم در حد چند متر است، که بسته به کیفیت گیرنده تغییر می‌‌کند.

از سیستم موقعیت‌یاب جهانی می‌‌توان در کارهایی چون نقشه برداری و مساحی، پروژه‌های عمرانی، کوهنوردی، کایت سواری، سفر در مناطق ناشناخته، کشتی‌رانی و قایقرانی، عملیات نجات هنگام وقوع سیل و زمین‌لرزه و هر فعالیت دیگر که نیازمند محل‌یابی باشد، بهره برد.

در عرصه نظامی از جی‌پی‌اس برای هدایت موشک کروز و بمب هوشمند استفاده می‌شود.
برنامه‌های نقشه بردار

نرم افزاری که در دستگاه خود نصب می‌‌کنید می‌‌تواند اطلاعات گوناگونی را در اختیار شما قرار دهد ؛ نام خیابان ها و محله ها، مکان فرودگاه، بانک ها، دستگاه‌های خودپرداز (ATM)، مکان های تفریحی، پمپ بنزین، اورژانس، هتل، پارکینگ، رستوران، … از این نمونه اند. همچنین برخی از آن ها این امکان را دارند که سرعت مشخصی را به آن ها بدهید و هرگاه که از آن فراتر رفتید به شما اخطار داده شود. نرم افزارهایی نیز وجود دارند که نقشه را برای شما می‌‌خوانند و راهنماییتان می‌‌کنند.
چیزهایی که قبل از استفاده از یک گیرندهٔ جی‌پی‌اس، باید بدانید…

بسیار توصیه شده است در زمانی که از یک گیرندهٔ جی‌پی‌اس استفاده می‌‌کنید، یک نقشهٔ کاغذی و یک قطب نما هم همراه داشته باشید. اگر در مکان ناشناخته‌ای باشید و ناگهان متوجه شوید گیرندهٔ جی‌پی‌اس شما آسیب دیده است یا شرایط جوی بسیار نامناسبی پیش آمده است یا طوفان های خورشیدی باعث کار نکردن ماهواره‌های جی‌پی‌اس شده اند، چه کار می‌‌کنید؟ شما همواره باید یک نسخه پشتیبان از مسیر پیموده شده داشته باشید. همچنین نقشهٔ کاغذی و قطب نمای مغناطیسی دیگر احتیاجی به باتری ندارند و اگر باتری دستگاه‌های الکترونیکی شما تمام شوند این راهنمایان قدیمی به یاری شما خواهند شتافت. از طرف دیگر با داشتن یک نقشهٔ کاغذی کار شما هم ساده تر می‌شود (حتی اگر گیرندهٔ شما نقشه بردار باشد) و با یک نگاه کلی تصویر بزرگ تری از هر منطقه‌ای که در آن هستید و یا می‌‌خواهید به آن سفر کنید بدست می‌‌آورید.


منبع: وبلاگ اورکلاک

[بی باک بی بال]

چرا جواب منو کسی نمی دهد
ی

[boomba]

مطالب در باره موشکهای شهاب خوب بود ممنونم
اگه درباه موشک های زد زره ومین ها مطلبی داری ممنون میشم
علی علی

موشک ضدزره مالیوتکا

مقدمه

موشک AT-3 Sagger در کشور های غربی با نام مالیوتکا (بچه ی کوچک) شناخته می شود . مالیوتکا یک موشک ضد تانک هدایت شونده با سیم است که درزمره ی موشک های نسل اول به شمار می آید واز سامانه ی هدایت دستی بر اساس خط دید استفاده می کند . بی تردید مالیوتکا مشهورترین موشک هدایت شونده ی ضد تانک در تاریخ شوروی سابق است . در مجموع بیش از 200 هزار فروند از این موشک تولید وبه فروش رسید . علاوه بر این کشورهای زیادی با الگو برداری از آن نونه های مشابهی را ساختند .

از ابتدای شروع به ساخت این موشک 4 هدف کلی دنبال شد:

1) قابلیت نصب بر روی خودروی زرهی ویا حمل وسط نفر

2) حداقل برد 3000 متر

3) حداقل قدرت نفوذ در زره تا 200 میلیمتر

4) حداکثر وزن حدود 10 کیلو گرم

تاریخچه طراحی و کاربرد

طراحی چنین موشکی بر مبنای نمونه های غربی مانند کبرای سویسی و انتک فرانسوی آغاز شد . سرانجام نمونه ی اولیه ساخته شد و پس از آزمایشهای اولیه در دسامبر 1962درسپتامبر 1963 وارد خدمت در ارتش گردید . در ابتدا موشک در یگان های ضد تانک به کار گرفته شد . به علت حد اقل برد 500 متری مالیوتکا در هر گروه یک آر پی جی زن نیز حضور داشت تا شعاع کمتر از 500 متری را پوشش دهد . همچنین موشک بر روی زره پوش ها و بالگرد های روسی نصب گردید . این موشک در جنگ ویتنام علیه نیروهای آمریکایی ودر جنگ اعراب واسراییل توسط مصر و سوریه علیه تانک های اسراییلی با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت . همچنین در جنگ ایران و عراق تعداد زیادی از این موشک توسط عراق خریداری و علیه ایران بکار گرفته شد .

مالیوتکا در حالت حمل تک نفره از روی جعبه ی چمدان مانند پرتاب می شود.این جعبه از فایبر گلاس ساخته شده است و یونیت کنترل موشک در آن جاداده شده است . آماده سازی موشک برای پرتاب 5 دقیقه زمان می برد که طی آن پس از خارج کردن یونیت کنترل از جعبه موشک بر روی آن سوار می شود. موشک توسط فرمان کوچکی بر روی یونیت کنترل آتش هدایت می گردد . کاربر با چشم غیر مسلح می تواند موشک را تا برد 1000 متر هدایت کند اما در برد های بالا تر از یک پریسکوپ با بزرگنمایی 8 برابر استاده می شود . دقت اصابت تا حد زیادی به مهارت کاربر بستگی دارد. بدین منظور کاربرها باید توسط یک شبیه ساز به طور مداوم تمرین کنند تا آمادگی خود را حفظ کنند .

در طول جنگ ایران و عراق بسیار اتفاق می افتاد که این موشک به غنیمت نیروهای ایرانی در می آمد اما به دلیل فقدان تجربه ی لازم همان تعداد نیز کارایی لازم را نداشت . یکی از مشکلات این موشک زمان زیاد لازم برای رسیدن به حداکثر برد است 3000 متر است . این زمان 25 ثانیه است و به هدف این امکان را می دهد تا در پشت یک برآمدگی مخفی گردد یا به کاربر شلیک کند . سرعت موشک تقریبا 120 متر بر ثانیه است . این موشک در طول خدمت دایما مورد بهسازی قرار گرفته است . به عنوان مثال مدل 1970با قدرت نفوذ در زره 460 میلیمتری وسیستم هدایت نیمه اتوماتیک ویا مدل 1992 با سر جنگی حرارتی و قابلیت نفوذ در زره به میزان 800میلیمتر و... بود.

AT 3هم اکنون در ارتش روسیه با AT5وAT6 جایگزین گردیده است. کشورهایی چون چین کره شمالی و تایوان نمونه های مشابه مالیوتکا را ساخته اند ولی یکی از پیشرفته ترین نمونه های آن ساخت ایران است که بسیاری از ویژگی های آن مانند قدرت انهدام کلاهک و مقاومت ان در مقابل جمینگ افزایش یافته است .

کشور های دارنده

افقانستان، الجزایر، آلبانی، آنگولا ،بوسنی، بلغارستان، چین، سوریه، عراق، ایران، مصر ،ویتنام ،حزب الله لبنان، رومانی اوگاندا، زامبیا، اسلوونی، هند، لیبی و کره شمالی.

منابع:

تبیان، globalsecurity.org، warfare.ru

[boomba]

در باره زیردریایی های ساخت ایران چیزی نداری

زیردریایی غدیر و زیر دریایی نهنگ ساخت ایران

زيردريايي كوچك غدير ساخت ايران است و مي تواند اژدرهاي 533 ميليمتري را حمله كند. همچنين زيردريايي هاي ساحلي نهنگ كه هر دو آنها هم اكنون در نيروي دريايي سپاه پاسداران و نيروي دريايي ارتش ايران وجود دارند ظاهراً براي عمليات در خليج فارس استفاده خواهند شد. اين زيردريايي ها احتمالاً براي مين گذاري، عمليات ويژه و حملات ضدكشتي به كار مي روند و بيانگر تلاش ايرانيان براي توسعه توانمندي رزمي در زير دريا محسوب مي شوند. علاوه بر اين، نيروي دريايي سپاه يك شبكه پيچيده از دوربين هاي ويدئويي دوربرد براي روز و شب در محل هاي مختلف امتداد خط ساحلي نصب كرده است تا نفوذ مخفيانه را رديابي كند و شايد حتي اطلاعات هدف مورد نظر را به زيردريايي هاي مورد استفاده در ارتباطات زيرآبي كه توسط صنايع الكترونيك ايران توسعه يافته اند، منتقل كند. آب برعكس هوا يك رساناي نامناسب به شمار مي رود كه جريان انتقال صدا را به آساني بر هم مي زند. نيروي دريايي آمريكا از انواع ابزارها براي رديابي زيردريايي ها برخوردار است اما آب هاي كم عمق ساحلي و صداهاي بالا عملكرد دستگاه ها را با مشكل مواجه مي كند و كار رديابي، مكان يابي و تشخيص زيردريايي ها را بسيار مشكل مي سازد. دما و شوري آب شايد رديابي زيردريايي ها را در مناطق خاص تسهيل كند. شوري بيش از حد آب بر انتقال موج صدا تأثير مي گذارد و هر چه شوري آب بيشتر باشد امواج صدا سريعتر منتقل مي شوند. بنابراين، تركيب دماي بالا و شوري آب در يافتن راهكار براي خليج فارس مي تواند رديابي را براي كشتي مستقر در سطح آسانتر كند. ايران همچنين در حال آزمايش زيردريايي هاي بسيار كوچك سازگار با رطوبت است كه به خدمه كاملاً آموزش ديده و باانگيزه نياز دارد. اين زيردريايي هاي كوچك نه تنها قابليت عملياتي بهتري را نسبت به كشتي هاي بزرگ دارا هستند بلكه همچنين مي توانند به دكل هاي بدنه قايق هاي تيپ نهنگ براي عمليات دوربرد نصب شوند. ايران همچنين از اژدرهاي داراي خدمه استفاده مي كند. حتي كشتي هاي به ظاهر تجاري يا مسافرتي مي توانند زير سطح آب حفره ها و تأسيساتي براي ارسال و تجديد قواي زيردريايي هاي كوچك داشته باشند. اين ترتيبات براي عمليات راهبردي دوربرد در درياي عمان و درياي عربي مناسب است و مشابه اين اقدام توسط نيروي دريايي ايتاليا در جنگ جهاني دوم در آبهاي مديترانه به كار رفت. ايران در سالهاي اخير توانمندي خود را در بخش اژدرها بسيار توسعه داده است و گفته مي شود كه خط توليد دست كم 2 نوع از اژدرهاي داخلي 533 و 324 ميليمتري را آغاز كرده است. اژدرهاي ايراني تا 20 كيلومتر را هدف قرار مي دهند. ايران همچنين اعلام كرده است كه يك اژدر ويژه براي هدف قرار دادن زيردريايي و كشتي هاي روي سطح آب در تنگه هرمز طراحي كرده است و گفته مي شود كه در اختيار نيروي دريايي ارتش ايران و نيروي دريايي سپاه است. همچنين حوت نيز يك اژدر موشكي با سرعت بالاست كه 360 كيلومتر در ساعت سرعت دارد. تسلط و برتري ايران با چنين سيستمي مي تواند به منزله تغيير روند بازي در خليج فارس باشد.

زیر دریایی کلاس نهنگ:



اولین زیر دریایی ساخت ایران که باعث افزایش چشمگیر وجهه ی صنایع دفاعی ایران در جهان شد این زیر دریایی که کاملا هماهنگ با شرایط محیطی دریای خزر ساخته شده است با درگیر بودن 220 متخصص ساخته شده است و در سال 2006 وارد خدمت شده است این زیر دریایی دارای سونار و یک رادار جستجوی سطحی برای کنترل سطح آب می باشد . منابع غربی معتقدند این زیر دریایی 120 تا 150 تن وزن دارد و 30 متر طول و دارای موتور دیزل است این زیر دریایی دارای 2 تا 4 لول پرتاب اژدر است و احتمال دارد توان شلیک موشک نور را نیز دارا باشد در حال حاضر تنها یک عدد از آن با نام نهنگ 1 در خدمت است