اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[silver65]

رفتی و بی تو در دل شب ها گریستم

شب ها به یاد روی تو ، تنها گریستم

هر شب چو شمع مجلس رندان پاکباز

یا سوختم به خلوت غم ، یا گریستم

دور از تو ای شکوفه ی گل ، در خزان عمر

چون ابر نوبهار به هر جا گریستم

لب تا نهاد ساغر می بر لب تو دوش

من سوختم ز رشک و چو مینا گریستم

شهری به ناله اند و من از خویشتن به رنج

از بسکه در فراق تو شبها گریستم

تا آنکه دامن تو شبی آورم به دست

گاهی به دیر و گه ، به کلیسا گریستم

الفت ، چو یار، رشته ی الفت گسست و رفت

هر دم به یاد آن گل زیبا گریستم
عبدالله الفت

[raha bash]

بر نیکمتی چوبی نشسته ام
و به آمد وُ رفت آدم ها نگاه می کنم
مثل زنی که برای ادامه ی راه خستگی در می کند
مثل پیرمردی که دوران کهنسالی اش را سپری می کند
مثل کسی که می خواهد زمان را تلف کند
مثلِ ...
هزارتا مثلِ ...
اما هیچکس نمی داند
در سطر اولِ این شعر
من چقدر منتظر آمدنت بوده ام .

[Demon King]

****************
سکوتم را نکن باور . . .

من آن آرامش سنگین پیش از قهر طوفانم . . .

من آن خرمن ، من آن انبار باروتم که با آواز یک کبریت آتش می شوم یکسر . . .

سکوتم را نکن باور ...

****************

[M £ H D I]

لعنت به من چه ساده دل سپردم
لعنت به من اگر واسش می مردم

دست منو گرفت و بعد ولم کرد
لعنت به اون کسی که عاشقم کرد !!!

[VAHID]

میان ماندن و نماندن

فاصله تنها یک حرف ساده بود

از قول من

به باران بی امان بگو :

دل اگر دل باشد ،

آب از آسیاب علاقه اش نمی افتد

[ELHAM3000]

تنهایی را دوست میدارم

و سکوت را نیز

.

.

اما کاش گاهی

طنین نفس هایت

تنهایی و سکوت مرا در هم می شکست.....

[vahidhgh]

خدایا
بیا پایین
از اون بالا
دردهایم خیلی کوچک به نظر می رسند ......

[ماکالو]

و بعد از تو دلم از عطش عشق طغیان کرد

گاه از دو روزنه ی رخسارم
گاه در نگاهی پوچ در تاریکی شب هایم
گاه در باز دمی اندوهناک که با زحمت
از قفس آزاد شده و پایانش خدا را شکر می گویند
و گاه در وجودم که به هیچ پایانی نمی رسید مگر تنهایی

[Demon King]

هر بار که می خواهم به سمـتـت بیایم
یادم می افتد ”دلـتـنـگی”
هرگز بهانه خوبی برای تکرار یک “اشتباه” نیست !

[raha bash]

صدای سکوت را خوب می شناسم...
تمام شهر هم
فریاد بزند...
باز سکوت تو
گوشخراش تر است...
کر ،می شوم از این
سکوت...
چیزی بگو...